Ghost of 2013

    მე შეიძლებოდა, ვმჯდარიყავი ბრიუგეში, პატარა მოედანზე. ღია კაფეში მეწრუპა ცხელი გლინტვეინი და მომეწერა წერილები, თუ როგორი ბედნიერი ვარ.

  შეიძლებოდა, პრაღაში ვყოფილიყავი და უგემრიელესი, ცხელი შოკოლადის თანხლებით შემექნა პოსტები.

  კიდევ ათასი ქალაქი არსებობს, სადაც ბედნიერი ვიქნებოდი, თუ ახალ წელს იქ შევხვდებოდი.

   მაგრამ, მე აქ ვარ, თბილისში, სადაც ასაფეთქებლების გამაყრუებელი ხმა ყოველწამს მიფრთხიალებს გულს.
  დღეს საღამოს, როდესაც ქუჩაში ჩემს ნინოს ("ო" გამოითქმის გაგრძელებულად) ველოდი, გული მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერად მიცემდა და არ მჭირდებოდა არც პრაღაში ყოფნა, არც გლინტვეინი ან ცხელ-ცხელი შოკოლადი იყო საჭირო, რომ ხმამაღლა მეთქვა - მე ბედნიერი ვარ!  ბედნიერი სწორედ აქ და ახლა.

   ქალაქები და თავგადასავლები მერე იქნება, ახლა კი, ამ პოსტის წერისას, როცა ვიხსენებ განვლილ წელს, თავისდაუნებურად მეღიმება და თვალები მიციმციმებს. წელს ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეიცვალა და გახდა სავსე. სავსე ემოციებით, თავგადასავლებით, დეტალური ბედნიერებებით, ადამიანებით და ადამიანით.

  არ ვიცი, რას ველი ახალი წლისგან. მინდა რომ არ გავჩერდე და განვაგრძო ახალი ქალაქების აღმოჩენა და შეყვარება, წავიკითხო უფრო ბევრი წიგნი,  აღვფრთოვანდე კიდევ უფრო მეტი სიმღერით..   მინდა რომ ისეთი ადამიანი ვიყო, რომელიც კოსმოსში კარგ ენერგიებს გაუშვებს და მერე იგივენაირად დაუბრუნდება.

 მინდა.

 

We'll Always Have Istanbul (and Batumi)

                                                                                                           Meet me
                                                                                                           In the evening
                                                                                                           For a kiss
                                                                                                           In Taksim Square.

                                                                                                           Dreamy
                                                                                                           Summer evening
                                                                                                           Make it sleazy,
                                                                                                           My dear friend.

     ამ სიმღერას არ ვუსმენდი სტამბულში, არც იქ მიმავალ ან იქიდან მომავალ გზაზე მომისმენია, მაგრამ როგორც კი ჩავრთავ, მაშინვე ის ხვატი მახსენდება, ტაქსიმზე რომ იდგა მოსაღამოვებულზე, აგვისტოს ერთ დღეს.

     ალბათ, არ ვიქნები გამორჩეული, მაგრამ  მაინც ვიტყვი, რომ თითქმის ცხადად მაქვს წარმოდგენილი, როგორ წავალ  კიდევ ერთხელ სტამბულში, დავლევ 1 ჭიქას და ვაკოცებ ტაქსიმზე.
  ასე მგონია, რომ ყველას რაღაც გვაერთიანებს, ვინც კი ამ ქალაქში ყოფილა - ყველას დაგვრჩა რაღაც გასაკეთებელი, რის გამოც უკან აუცილებლად ბრუნდებიან.

  [მახსოვს, როგორ ბობოქრობდა რამდენიმე ადამიანი იმ პერიოდში ფეისბუქზე, ყელში ამოსულ სტამბულზე და იქ მყოფ ქართველებზე, რომელთა გამოისობოთაც  გახდა სტამბული აუტანელი. მე ასეთ ადამიანებს ბოროტებს ვეძახი და არ ვყოყმანობ ამის ხმამაღლა თქმისთვის.]

   სტამბულამდე ბათუმი იყო. ამ ქალაქმა ბევრი ბედნიერი წუთი მაჩუქა, მთელი ცხოვრება რომ მეყოფა.  გამაცნო კარგი ადამიანები და მათთან ერთად დავაგროვე მოგონებები. 
  იქ ყოფნისას ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ვიღაც ან რაღაც, ყველა ჩემს ფიქრს კითხულობს და ზრუნავს, რომ ეს ფიქრები მაშინვე და დადებითად ამიხდეს. 

        ბოლო დღეებია, მთელი გულით და სულით მინდოდა, ბათუმში ვყოფილიყავი. დიახ, თოვლიან და უშუქო ბათუმში, პარალიზებულ ქალაქში, რომელიც ყველამ მიივიწყა. ვერც მივდიოდი და არც ვიცოდი, რით დავხმარებოდი მათ, უღონოდ ვიჯექი და მეგობრებისგან დაშეარებულ დათოვლილ ქუჩებს შევყურებდი.
 

  So, meet me in Taksim tonight, a drink and a kiss, what in the world could be more civilized?

* * *

     ეს არის ჩემი დღის ფოტო.

   არ ვიცი, ვინც ამ სერიალს არ უყურებს, მათთვისაც ისეთივე ემოციური დასანახია თუ არა, მე კი ლამის ცრემლებამდე მიმიყვანოს.

All The Small Things around

    “Christmas was coming. One morning in mid-December, Hogwarts woke to find itself covered in several feet of snow. The lake froze solid and the Weasley twins were punished for bewitching several snowballs so that they followed Quirrell around, bouncing off the back of his turban.”

                                                            - J.K. Rowling, Harry Potter and the Philosopher's Stone

ბარსელონა

   ძალიან მინდა, წელს შობას, ზუსტად 25 დეკემბერს, თოვლი მოვიდეს, თეთრი და ფაფუკი. ფეხები ვაღრაჭუნო ახალდადებულ თოვლში, მერე კურტკაში (ჩემსაში არა) ჩავრგო თავი და ფიფქებისგან თმა გამითეთრდეს.
  მინდა პატარა კაფეში დავჯდე, რომელსაც ფანჯრებზე მოციმციმე ნათურები ექნება, დიდი ჭიქით ყავა შევუკვეთო და იქიდან ვუყურებდე,  გარეთ როგორ ცვივა ფანტელები.

 * * *

   ამასობაში მე მუშაობა დავიწყე და ახალი ბლოგი გავაკეთე. სამსახურით კმაყოფილი ვარ, ბლოგს რაც შეეხება, ჰქვია All The Small Things და ინსპირაცია ჩემი ჰანნასგან მოდიოდა, რომელმაც მითხრა, რომ ამგვარი ქართულენოვანი ბლოგების დეფიციტია და მე უნდა მეკისრა ეს საქმიანობა.
  ბლოგი არის მსუბუქი, განსატვირთი, პირად ამბებს მოკლებული და სამსახურში, ლანჩზე ან თუნდაც მგზავრობისას გადასაკითხი. ცოტა მეშინოდა, რომ მთელი დრო და ყველა იდეა მას არ წაეღო, მაგრამ ასე არ მოხდა.
  გამიხარდება, თუ მათ, ვისაც უყვარს და მოსწონს Wonderland-ი, ასევე შეიყვარებს და დაუმეგობრდება პიტნის ლიმონათიან ბლოგს, ასევე მის Facebook page-ს.

სკორპა ნანგიალაში გაფრინდა

   თავიდან მინდოდა, ასტრიდისთვის წერილის მსგავსი მილოცვა მიმეწერა; დავიწყე კიდეც: "ძვირფასო ასტრიდ..", მაგრამ მერე გადავიფიქრე, ჩემს ძვირფას ასტრიდს ისედაც  ხომ სულ ველაპარაკები და წერილის მიწერა რაღა საჭიროა-მეთქი.

   არ ვიცი, რა ჯადოსნობის წყალობითაა, ან რომელმა ღმერთებმა განსაზღვრეს ასე, რომ სკანდინავიის ცივ ქვეყნებში ყველაზე თბილი, კეთილი მწერლები იბადებიან. ასტრიდ ლინდგრენი კი, მათ შორის გამორჩეულად კარგი, ტკბილი და ფერადი მწერალია.   
    მწერალი, რომელიც არ მომკვდარა. მე გეუბნებით, რომ არ მომკვდარა, აი, აგერ საწოლთან მიზის და ერთად ვჭამთ ფერად, ფოჩიან კანფეტებს.

  ძალიან გაციებული ვარ და ფუნთუშები ვერ გამოვაცხვე, ვერც მაჭკატები გააკეთა დედამ და როცა ვუთხარი, დღეს ასტრიდ ლინდგრენის დაბადების დღეა-მეთქი, ადგა, ჩაიცვა, წავიდა და ფერად-ფერადი შოკოლადის კანფეტები მომიტანა. ჰოდა, ახლა ვწევარ საწოლში, ასტრიდიც ჩემთან ზის და ძველ ამბებს ვიხსენებთ. აბა როგორ უნდა მიმეწერა წერილი იმ ადამიანისთვის, ვინც გვერდით მიზის?

   ვსხედვართ და ვიხსენებთ ძველ დროს, ჩემს ბავშვობას, როცა ყველა დღეს ერთად ვატარებდით, გაღვიძებიდან დაძინებამდე. როცა მის წიგნებს ათასჯერ, ათიათასჯერ ვკითხულობდი, უკვე ზეპირად დამახსოვრებულ ფრაზებს და წინადადებებს და არ მბეზრდებოდა, არასდროს მომბეზრებია მათი კითხვა.

  დიდი მეგობრობა გვქონდა გაჩაღებული, ასტრიდმა მთელი შვედეთი შემომატარა (და არა მარტო). გადავშლიდი რომელიმე წიგნს და, თავს ამოვყოფდი  ბიულერბიუში, სალტკროკაში ან სტოკჰოლმში.

  გეფიცებით, მეც ვიჯექი იქ, კარლსონთან და ბიჭუნასთან ერთად, სახურავზე, და მათთან ერთად ვსვამდი კაკაოს და ვაყოლებდი თბილ-თბილ ფუნთუშებს, მათთან ერთად მეც ვმღეროდი: "დაე იყოს დღეს მზისფერი ყველაფერი.."

  პეპის, ტომისა და ანიკასთან ერთად მეც გავიპარე დაუსახლებელ კუნძულზე. მთელ თავგადასავალში ვიყავი ჩართული, სიხარულისგან გული ისე გამალებით მიცემდა, რომ საღამოს კბილების გამოხეხვა დამავიწყდა.

  დღემდე მჯერა, რომ ლიზის ოთახი ყველაზე მყუდრო ოთახია მსოფლიოში და მე ამ ოთახში მთელი ბავშვობა მაქვს გატარებული.
  
  უნდა გამოგიტყდეთ, ასტრიდმა ერთ მავნე საქმიანობას მიმაჩვია. მისი დამსახურებაა, ჭამის დროს კითხვა რომ მიყვარს და შესაბამისად, მის ყველა წიგნს ერთი ლაქა მაინც აქვს სამახსოვროდ. სხვაგვარად როგორ შეიძლებოდა, როცა ჩემი წიგნის მეგობრები ისეთ გემრიელ რამეებს მიირთმევდნენ, როგორიცაა მურაბამოსხმული მაჭკატები, შემწვარი გუფთა და ცხელი ფუნთუშები.

     დღევანდელი დღისთვის კი, ყველაზე კეთილი, ყველაზე სევდიანი ამბავი უნდა გადავიკითხო, ჯონათანსა და მის პატარ ძმა სკორპაზე, რომელიც ნანგიალაში გაფრინდა. პირველად რომ წავიკითხე, უკვე ძალიან დიდი ვიყავი და რატომღაც, ძალიან მხიარულ ისტორიას ველოდი, როგორებსაც მიმაჩვია ჩემმა მეგობარმა ასტრიდმა. მაგრამ ეს ამბავი, ამბავი ძმებ ლომგულებზე, სულაც არ აღმოჩნდა მხიარული, პირიქით, ყელში ბურთი რომ გამეჩხირა, ბოლომდე ასე ვიყავი და თვალები ცრემლებით მქონდა სავსე.

  დასასრულს, მაინც ვერ მოვითმენ, აქედან რომ არ ვუთხრა ჩემს ძველ მეგობარს ორიოდე სიტყვა:

   მადლობა, ძვირფასო ასტრიდ.  შენი წყალობით, მე ცოტა უფრო უკეთესი ადამიანი ვარ, მჯერა სიკეთის და კეთილი ადამიანების. მჯერა, რომ სადღაც, სტოკჰოლმის სახლებს შორის, ზუზუნით დაფრინავს კარლსონი; შვედეთის ერთი პატარა ქალაქის ქუჩაზე არსებობს ვილა "ყიყლიყო" და იქ წითურ გოგონას სძინავს ბალიშზე ფეხებშემოწყობილს; რომ კარგი ადამიანები გარდაცვალების შემდეგ ნანგიალაში ხვდებიან. 

 მაგრამ ეს უკანასკნელი მარტო მე, სკორპამ და ჯოანათანმა ვიცით.

ძვირფას მეგობარს - I'm writing you now just to see if you're better.

                                                      New york is cold, but I like where I'm living

                                                      There's music on Clinton street all through the evening.

ძვირფასო მეგობარო, ბოლოს რომ მოგწერე, ბედნიერი ვიყავი. ჩემ გარშემო ყველაფერი კარგი ხდებოდა. ახლაც ხდება კარგი, მაგრამ ყველაფერი - არა.
 

ისევ ვაპირებ თუ დუ ლისტის შედგენას და სადმე ისეთ ადგილას გამოკვრას (მაგალითად, ბლოგზე), სულ თვალში რომ მეჩხირებოდეს.

  ალბათ დღეები ძალიან  გაიწელება, საღამოები კი პირიქით, სწრაფად ჩაირბენს.

ღამით, როცა აივნიდან განათებულ ფანჯრებს ვხედავ, ისე მინდება პატარა, მყუდრო ბინა, სადაც საღამოობით თბილ განათებას და ტომ ვეიტსს ჩავრთავდი.

 სამზარეულოში პატარა სპილოს ეძინებოდა უშფოთველად.

ხანდახან მეგობრული საღამოები მოეწყობოდა, ცოტა წითელი ღვინით, გაჩახჩახებული ფანჯრებით და მოგუდული სიცილებით.

კვირის ერთ მშვენიერ დღეს მეგობრებთან ერთად გამოცხვებოდა ლაზანიები, ღამით დიდ ჭიქებში ჩამოისხმებოდა ყავა და მოეწყობოდა ხანგრძლივი კინოსეანსები, გრეის ანატომიის ძველი, მივიწყებული სერიებით.
    
ახლა ღამღამობით სტივენ კინგს ვკითხულობ, სანამ თვალები თავისით არ დამეხუჭება, არ ვწყვეტ კითხვას და  მოუთმენლად ველოდები შემდეგ ღამეს. იმიტომ, რომ კინგი ღამით წასაკითხი მწერალია, დღე მისი მწერლური ჯადოსნობა სადღაც, სიტყვებს შორის იმალება და მხოლოდ მზის ჩასვლის მერე იჩენს თავს.

 დღეები კი ვიქტორიანული ინგლისივით მდორედ და უწყინრად მიედინება.

Elephant dream

  ”მუშაობა მინდა. ერთი ჩვეულებრივი სამსახური - შაბათ-კვირას რომ ველოდებოდე მუდმივად, ორშაბათი დილა მძულდეს და შვებულებამდე დღეებს ვითვლიდე. ვიცი, ვიწუწუნებდი დროის უქონლობასა და დაღლილობებზე, მაგრამ გულის სიღრმეში ყოველთვის მადლიერი ვიქნებოდი იმის, რაც მაქვს..”

   ეს არის ჩანაწერი ჩემი ერთ-ერთი პოსტიდან, რომელიც თითქმის 3 წლის წინ გამოქვეყნდა. მე აბსოლუტური სიზუსტით ამიხდა ეს ოცნება.
   მქონდა სამსახური, სადაც სიკვდილამდე ვიღლებოდი, მძულდა ორშაბათი დილები ისე, როგორც არავის ამქვეყნად სძულებია ორშაბათები. ვითვლიდი დღეებს შვებულებამდე, მაგრამ არ შემეძლო, არაფრით არ შემეძლო ვყოფილიყავი ბედნიერი იმით, რაც მქონდა.    მაგრამ მაინც ვცდილობდი, მთელი ძალებით ვცდილობდი, და სადღაც გულის სიღრმეში, ვიყავი კიდეც მადლიერი, რომ მქონდა სამსახური და საკუთარი ფული.

   მაშინ, როცა 30 სექტემბრის გამთენიისას, სამსახურში ვიჯექი მარტო, სიმწრის ცრემლებს ვყლაპავდი, გადავწყვიტე, რომ ამ ყველაფერს ბოლო უნდა მოღებოდა. გადაწყვეტილება სისრულეში მოვიყვანე და რაღაცნაირად, გულზე მომეშვა. 

 2 დღეში  აღარ მექნება სამსახური. მაგრამ შემეძლება ძალდატანების გარეშე წავიკითხო წიგნები, ისევ მიყვარდეს ადამიანები და შემოდგომა. კვლავ გამიჩნდება დეტალური ბედნიერებები, კიდევ გამოვაცხობ ნამცხვრებს, დავითვლი ცაში ჩემს ღამეულ ვეშაპებს და ისევ ხშირად ვიფრენ სიზმრებში.

   ლურჯი კვლავ გახდება ჩემი საყვარელი ფერი, ვიყიდი ბევრ თბილ გეტრს და ფერად კოლგოტებზე ჩავიცვამ.

  სადღაც გულის სიღრმეში, ოცნებების განყოფილებაში მიმალულ საკონდიტროს იდეას მაღლა ამოვწევ და ვიტყვი - რატომაც არა.

   მანამდე კი, მინდა გითხრათ, გაგაფრთხილოთ, რომ ძალიან ყურადღებით მოეკიდეთ თქვენს ფიქრებს, სურვილებს თუ ოცნებებს. ისინი აუცილებლად ხდება, მაგრამ ბედის თუ რაღაც სხვა ძალის ირონიით, ხშირად ისე არა, როგორც ჩვენ გვინდა. დაისახეთ კონკრეტული მიზნები, თავშივე, ძალიან დაწვრილებით ჩამოაყალიბეთ, რა გინდათ, თორემ ”მინდა მქონდეს სამსახური” შეიძლება ძალიან, ძალიან ცუდად აგიხდეთ.

May the force be with me.

 

And I give you my summer wine

                                                           Strawberries cherries and an angel's kiss in spring
                                                        My summer wine is really made from all these things.

   შემოდგომის შუაგულში, როცა ზაფხულის ღვინო დაწურული და უკვე დამდგარია, მინდა, რომ ბლოგზე გამოვდგა გამჭვირვალე გრაფინით და ყველამ კარგად დაინახოს, რისგან შედგება ჩემი ზაფხულის ღვინო.

   ყველა მოგონებას თავის ფერი, გემო, სუნი და მუსიკა აქვს. წლევანდელი ზაფხული ისეთი მრავალფეროვანი იყო,  გამიჭირდება ერთი, ორი ან თუნდაც სამი, ზემოთჩამოთვლილი მახასიათებელი მოვარგო.

    ჩემს ზაფხულის ღვინოს აქვს ცივი ფორთოხლის წვენის (დიდებული სასმელი, რომელიც 1 ლირად იყიდებოდა ისტიკლალზე), ტკბილ-ტკბილი და არომატული რახათ ლუხუმების გემო.

    ეს იყო ხანგრძლივი მგზავრობების, ავტობუსების მოუხერხებელ სკამებზე ძილის, მატარებელში ჯდომისა და ბედნიერებებისგან ავსების ზაფხული.

  თვალებს რომ ვხუჭავ, მახსენდება, თითქოს სიზმარში იყო, როჯერ ვოტერსი რომ იდგა ჩემ წინ და მიმღეროდა - Come on, now, I hear you're feeling down, I can ease your pain, get you on your feet again..  თითქოს სიზმარშივე ავყევი ჩუმად, სულ ჩუმად, ამ სიმღერას და როცა გილმორის სოლო უნდა დაწყებულიყო, სანამ კედელს ავხედავდი, ძალიან ისე, იმედგადაწურულმა,  სადღაც გულის სიღრმეში ვინატრე, იქ დევიდი დამენახა.

სტამბული

    სტამბულის ყველა მოგონება ტვინში შესაბამის უჯრებში ფაქიზად დავკეცე და ჩავალაგე.  ეს მოგონებები იმდენია და ისე ნაწყვეტ-ნაწყვეტი, რომ დაწერა მიჭირს.

    დილის 4 საათზე მოლას ხმაზე რომ გული მეკუმშებოდა, ისე მთრგუნავდა. უგემრიელესი მწვანე სალათი, გემით სეირნობის შემდეგ რომ ვჭამე ღია ზღვისპირა კაფეში,  სადაც ვისხედით ყველა ერთად, გრძელ მაგიდასთან და გვქონდა ზაფხული.
 ახლადჩასულები რომ ვიყავით სტამბულში, ძალიან დაღლილები, კონცერტის ბილეთები ავიღეთ და გული გამალებით მიცემდა სიხარულისგან. მერე ბიჭები ძალით სტარბაქსში გავაქანე, ვერანდაზე ვისხედით, გემრიელ ყავას ვსვამდი და ისტიკლალს გავყურებდი. წინ მთელი ორი დღე მელოდებოდა სტამბულში და ის იშვიათი მომენტი იყო, როცა მაშინვე ხვდები, რომ აქ და ახლა, ბედნიერი ხარ. 

ბოსფორს რომ ვეძებდით, მიყრუებულ ქუჩებში მოვხვდით, მივუხვიეთ, მოვუხვიეთ და უცებ გამოჩნდა წინ, დიდებული და ზურმუხტისფერი ზღვა, ისეთი, როგორიც არ მინახავს მანამდე.

   წამოსვლის წინ, ბოლო წუთებზე, სულ სირბილ-სირბილით, ბარგით რომ მივედით უმანკოების მუზემთან და საჩქაროდ სურათები გადავუღეთ.
 რახათ ლუხუმის საოცარ მაღაზიაში რომ ვიყავი, სადაც იმდენი და იმდენნაირი ტკბილეული იყიდებოდა, გორები იდგა, აღარ ვიცოდი, საით გამეხედა, რომელი ამერჩია.. მერე პატარ ყუთით ვიყიდე, უგემრიელესი, პუდრამოყრილი და ჰოსტელში გემრიელად ვჭამეთ.

 


  ბათუმი

   სექტემბრის ბათუმს ძალიან არარომანტიული, შებოლილი სულგუნის ჩხირების და პაშტეტის გემო აქვს : )

    ბათუმში ჩემი დაბადების დღე იყო. მოულოდნელი საჩუქრებით, ენა რომ ჩამივარდა, ისეთით. კარგი ადამიანები რომ მყავდა გვერდით, ერთად ვსვამდით მარტინის, ვუსმენდით დორსს და ვლაპარაკობდით ათას ამბებზე. ბათუმში ყველაზე მყუდრო სახლი იყო, ღამეული ვიზიტები სუპერმარკეტში, მარილიანი მზესუმზირის და შებოლილი სულგუნის ჩხირების ყიდვა, ღამის კინოსეანსისთვის. წიგნები ბათუმში - ყველაზე საოცარ მაღაზიაში, ჭიქა წითელ ღვინოს რომ ვსვამდით, ძალიან რომ ციოდა, წვიმა ცრიდა და საღამოს კინოფესტივალის გახსნისთვის ვემზადებოდით.

   მეგობრები რომ მოეშურებოდნენ თბილისიდან, სამსახურებს რომ მიანებეს თავი და იმიტომ ჩამოვიდნენ, ჩემს დაბადების დღეს შევხვედროდით ერთად.

   ძალიან მშვიდი, თითქმის უტალღო ზღვა, თვალდახუჭული ნაპირზე წოლა, მზეზე ნელი შრობა და ზღვის ხმიანობის მოსმენა.

    ბათუმში კინოფესტივალი იყო, ყოველდღიურად დაგეგმილ ფილმებზე სიარული, აპოლოსკენ მიმავალი ქვაფენილებიანი ქუჩა, გზად ღია კინოთეატრი, ღამით აციმციმებული ლამპიონები და ადამიანების მხიარული ხმები.

   ზღვის მარილისგან დახვეული თმები, ოდნავ შესამჩნევი რუჯი, ზანტი დილის ყავები,  არარსებული მონსტრების ღამეული შიშები,  მეკობრეებთან და დინოზავრებთან ფოტოსესია, მეგობრების ხმიანობაში ჩაძინება, გემრიელი ვახშმები და სვაიაკი ჩაიზე,

   თბილისში გამომგზავრების წინ, საღამოს გამოსამშვიდობებელი თურქული ყავა პრივეტში და მთელი დღის განმავლობაში ყელში გაჩხერილი ბურთი.

  ...And when I woke up the sun was shining in my eyes.

   ზაფხულის ღვინო უკვე დაწურულია. ნელ-ნელა გამოვიზოგავ, ზამთრის ცივი და გრძელი საღამოებისთვის.

გრავიტაცია

    თუ თქვენ ოდესმე, ერთი წამით მაინც, გიოცნებიათ კოსმოსში გაფრენაზე,  თუ რომელიმე ღამეს, ცაში უამრავ ვარსკლავს რომ შეჰყურებდით, დაინტერესებულხართ, რა ხდება იქ, როგორია ჩვენი დედამიწა ზევიდან, მაშინ აუცილებლად უნდა ადგეთ და  წახვიდეთ კინოში ამ ფილმის სანახავად. იმიტომ, რომ აქ არის კადრები, საოცარი კადრები. მთელი ფილმი ამ კადრებად ღირს, მეტი არც არაფერია სანახავი და გასაგები.

   არ ვიცი, ეს ხალხი რის ნახვას ელოდა, ბოლოს უკმაყოფილოები რომ გამოდიოდნენ. რატომ უნდა გქონდეს რაღაც განსაკუთრებულის, განსხვავებულის მოლოდინი, როცა იცი, რომ მთავარ როლებში სანდრა ბალოკი და ჯორჯ კლუნი არიან. ჩემთვის ფილმი ზუსტად ისეთი იყო, როგორიც წარმომედგინა მანამდე. ამიტომ აბსოლუტური კმაყოფილების გრძნობით დავტოვე დარბაზი. მხოლოდ იმან შემაწუხა, ერთ მომენტში, სანდრა ბალოკი რომ თავს მიარტყამს და გონებას კარგავს, ვიღაც კაცმა ხმამაღალი სიცილი რომ ატეხა.

  ძალიან მომეწონა იდეა, რომ იქ, სადღაც ცაში, ყველა ერი ერთიანდება. შეგიძლია დაჯდე ჩინურ კოსმოსურ სადგურში, იყო ამერიკელი და გეცვას რუსული კოსმონავტის კომბინიზონი. რუსულ სადგურში ხატი, ჩინურში კი - ბუდა, იმის მანიშნებელია, რომ ზეციური ძალა ერთია, უბრალოდ ჩვენ, ადამიანები, მას  სხვადასხვა სახელს ვარქმევთ.

    საინტერესო იყო ფილმის იდეა -  ახლიდან დაბადება. სანდრა ბალოკის გმირი ერთი იმედდაკარგული ქალია, რომელიც ყოველ დილას დგება, მიდის სამსახურში, საღამოს ბრუნდება სახლში და უსმენს რადიოს. და ყოველდღე ისევ და ისევ, ერთი და იგივე.
  იქ, კოსმოსში,  მისი ხელახალი დაბადება იწყება. ერთ მომენტში, როცა ასტრონავტის ჩაცმულობას იხდის, ემბრიონის პოზაში ისვენებს. ბოლო ეპიზოდში კი, კაფსულიდან გამოდის,  ტბიდან ნაპირზე გამოცურავს და სიარულს თითქოს თავიდან სწავლობს.
   თუმცა ეს ყველაფერი ძალიან ჰოლივუდურადაა გადმოცემული. მიზეზი, თუ რატომ უნდა ნახოთ ფილმი, პირველ აბზაცშია :)

My Polish, lucid dream (Or my melancholy blues)

   არა, ეს სიზმარი აუცილებლად უნდა მოვყვე,  როგორ ვცხოვრობდი პოლონეთში. ძილში თავიდან გავიფიქრე, პრაღა ხომ არ ავირჩიო-მეთქი, მაგრამ მერე პოლონეთის ერთ პატარა ქალაქში დავსახლდი.

   მე არ ვიყავი მარტო - ჩვენ ორნი ვცხოვრობდით დიდი კორპუსის მაღალ სართულზე, ერთ პატარა ბინაში, რომელშიც ჯერ არ გვქონდა ავეჯი, იყო სარემონტო და ვგეგმავდით ერთად გაგვეკეთებინა. შობის წინა პერიოდი იყო, ჩემი სახლიდან ძალიან აღმართიანი ქუჩით ავდიოდით ზევით და იქიდან მთელი ქალაქი ჩანდა, ქვევით დიდ ციხე-კოშკს ბერავდნენ და საშობაოდ უნდა მოერთოთ; ლამაზი, მრავალსართულიანი სახლებიც ციმციმა ნათურებით იყო მორთული.

  რომ ავედით, ჩემი ნინო (ო წარმოითქმის ოდნავ გაგრძელებით), პატარა გალავანზე დადგა და იქიდან გადახედა ქალაქს, მერე მე შემომხედა და გამიღიმა. სულ ერთი წამით წარმოვიდგინე, იქიდან რომ გადავარდნილიყო და გული ისე მომეწურა, მაშინვე თვალებით ვთხოვე ჩამოსულიყო.
  უცებ სიცილი მომესმა და დავინახე, იქვე, რამდენიმე გოგო იდგა, პატარა, ხის კარებიანი მაღაზია იმ დროს გაეღოთ. შევიხედე, პაწაწინა იყო,  შიგნით ხის დახლები და მაგიდები იდგა.  გავიფიქრე, რომ პატარა ყავახანას ხსნიდნენ, სადაც უგემრიელესი ცხელი შოკოლადი გაიყიდებოდა.  გამოველაპარაკე და სწორედ ასე აღმოჩნდა. საოცარი სურნელი იდგა ახლადგამომცხვარი ფუნთუშების, ათასგვარი ტკბილი ცომეული გამოეცხოთ და ვიფიქრე, ურიგო არ იქნებოდა მეგობრებისთვის შემეტყობინებინა (რომლებიც იმ პერიოდში გვსტუმრობდნენ ჩვენ) ამ ადგილის შესახებ და საღამოს ერთად დაგველია ცხელი შოკოლადი.

   ქალაქში ვმგზავრობდი რაღაც ხომალდით, რომელიც ღია იყო და  საოცარი სისწრაფით გადაადგილდებოდა დატვირთულ ქუჩებში.

  შემდგომ ყველაფერი მხოლოდ ეპიზოდებად მახსოვს, ყავახანაში ბევრი ადამიანი ერთად, მერე ჩვენს სახლში დაბრუნება და ოთახების ჩვენება მეგობრებისთვის.

  ის კი კარგად მახსოვს, რომ მთელი სიზმრის განმავლობაში, ძილში არ მტოვებდა შეგრძნება, რომ მქონდა საკუთარი სახლი, პოლონეთის პატარა ქალაქში, სადაც ვცხოვრობდი ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად,  ახლოვდებოდა შობა,  ჩვენთან სტუმრად მეგობრები იყვნენ ჩამოსული (რამდენიმე მახსოვს, ვინც იყო) და ვიყავი ძალიან ბედნიერი.

   წუხელ საშინელი ღამე რომ მქონდა, ალბათ მფარველმა ანგელოზმა დღეს ნუგეშად ეს სიზმარი გამომიგზავნა.

Географ глобус пропил и он свободен

    გარეთ ჭექა-ქუხილია და წვიმს. ზუსტად ისეთი ამინდია, როგორიც ბათუმში იცოდა ხოლმე. ახლა ამ სიმღერას ჩავრთავ [თქვენც გადადით და მოუსმინეთ], და როგორც სიმღერებმა იციან მოგონებების შემონახვა, ესეც თავის წილ,  ბათუმურ შეგრძნებებს მოიტანს.


   ფესტივალზე ერთი კარგი რუსული ფილმი ვნახე. არც შედევრი, არც რაიმე განსაკუთრებული, მაგრამ ჩემთვის საკმაოდ მნიშვნელოვანი.

  Географ глобус пропил - ასე ჰქვია ორიგინალში და ნაწარმოების ეკრანიზაციაა.

   მთელი ფილმი ჩემი შიშების განხორციელება იყო. ვიქტორს თავის ცოლი უყვარდა მთელი ძალით, ცოლს კი ის სძულდა. თავიდან  ცდილობდა ურთიერთობის დალაგებას, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა, ბოლოს კი, ჩემი აზრით ყველაზე ცუდი დასასრული ჰქონდა.  ეს იყო ძალიან ტრაგიკული ამბავი და მთელი არსებით მეცოდებოდა მთავარი გმირი, ფილმის დასრულებისას კი საშინლად, საშინლად შემეშინდა, ოდესმე მეც იგივე არ დამმართნოდა.
  
      როცა ბედნიერი ვარ, მუდმივად თან მდევს შეგრძნება, რომ ეს ყველაფერი დამთავრდება. ამიტომ ყოველთვის მეშინია, ვიყო კარგად; და როცა რაღაც მიხარია, თავს ბედნიერად ვგრძნობ, სადღაც გულის სიღრმეში, ჩუმად ვიწყებ ლოცვას, ღმერთო, რამე ცუდი არ მოხდეს, ეს ბედნიერება არ წამართვა-მეთქი.

   სიყვარულიც ეგ არის, თან ბედნიერებისგან და სიხარულისგან რომ ხარ ავსებული, და თან სულ, სულ გეშინია, რამე არ შეიცვალოს, უცებ ერთ დილას არ გაიღვიძო და  არ აღმოაჩინო, რომ ეს სიყვარული სადღაც გაქრა, ქმრის შეხებაზე ზიზღისგან გაკანკალებს და თმაგაჩეჩილი, ტირილისგან დასიებული თვალებით დადიხარ პატარა ბინის ოთახებში. 

Let's make love in London

                                                                     And I was so much older then
                                                                     When I was young, when I was young..

   მაშინ, როცა ჩაბნელებულ დარბაზში 60-70-იანი წლების ფსიქოდელიური მუსიკა ჟღერდა, მე რაღაც ძალებით ისე მეძინებოდა, რომ მეგონა სადაცაა გონებას დავკარგავდი და ნახევრად გონებადაბინდულს ჩამესმოდა როლინგ სტოუნზის "Paint it black", თავი ყველაზე საიმედო მხარზე მედო და ვფიქრობდი, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს და არ ვიცოდი, ფეხზე დგომას შევძლებდი თუ არა, იმის მიუხედავადაც, რომ ეს დოკ.ფილმი არ აღმოჩნდა, საერთოდ არ აღმოჩნდა, პინკ ფლოიდზე და არც მათი გამოსვლის უნიკალური კადრებისთვის მომიკრავს თვალი სადმე, მაინც ვფიქრობდი, რომ ეს იყო ერთ-ერთ საუკეთესო საღამო, რაც კი ოდესმე მქონია.

  მე ვნახე და მოვუსმინე ჯო ბოიდს, კაცს, რომელსაც უმუშავია პინკ ფლოიდთან, უნახავს სიდ ბარეტი და შეიძლება, რაღაც წვლილიც შეიტანა ჯგუფის წარმატებაში.

   ფილმში ვუყურე იმ პერიოდს, როცა პინკ ფლოიდის, როლინგ სტოუნზის და ჯიმი ჰენდრიქსის მუსიკას 'პოპ მუსიკას' უწოდებდნენ. ვნახე ალენ გინსბერგი და ახალგაზრდა მიკ ჯაგერი.  და ვნახე ეს ყველაფერი დაბინდული გონებით, როცა რაღაც მომენტებში სულ ვეთიშებოდი სამყაროს და მუსიკის მძლავრ ხმიანობაზე ისევ გონებაზე მოვყავდი.


    და მერე, როცა ბათუმის უკვე ნაცნობ ქუჩებში მოვდიოდით, მე ისევ მეშინოდა, რომ არ წავქცეულიყავი; ჯერ კიდევ მუსიკის ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი და ჩუმად, სულ ჩუმად, ღიღინით ვიმეორებდი - When I was young, when I was young..


That night, we really made love in London.

A bit here and there

                                                              - Where were you before?
                                                              - A bit here and there. We move with the seasons.

  
     ბათუმში საუცხოო ამინდია. ღია კაფეში ვზივარ მეგობრებთან ერთად, ეხლახან გვქონდა ძალიან გემრიელი და ნოყიერი საუზმე (დიახ, საუზმე, 3 საათზე). 


   გუშინ საკონკურსო ფილმი - მეხუთე სეზონი ვნახე. ფილმი მუდმივ ზამთარზე, შიმშილზე, სასოწარკვეთასა და სახედაკარგულ ადამიანებზე.

    ერთ პატარა, ევროპულ სოფელში ასეთი რიტუალი აქვთ - ზამთრის მიწურულს გლეხები თივისგან შეკრულ ბიძია ზამთარს წვავენ და სოფლიდან აძევებენ.
 
  ფილმების ყურებისას არის მომენტები, როცა ერთი ეპიზოდს უყურებ და გონებაში ამბობ, მორჩა, ეს ფილმი მოგწონს. მეხუთე სეზონში ეს იყო ცეკვის სცენა, როცა ბიძია ზამთრის გაძევების რიტუალს ატარებდნენ. სოფლის მაცხოვრებლები ნათურებით განათებულ ხის სცენაზე ცეკვავდნენ, მშვენიერი სიმღერა ჟღერდა, იქვე ფურგონში ცხელ-ცხელი გლინტვეინი იყიდებოდა. სცენა ძალიან ლამაზი იყო, და ერთი შეხედვით სოფლის იდეალურ ცხოვრებას გვაჩვენებდა. მაგრამ რომ ვუყურებდი ამ სარიტუალო ცეკვას, ვხვდებოდი, რომ ეს ყველაფერი ძალიან სევდიანი იყო, საშინლად სევდიანი.

    თივას ცეცხლი არ მოეკიდება და სოფელში დგება მეხუთე სეზონი - მუდმივი ზამთარი. ძროხები აღარ იწველებიან, ფუტკრები იხოცებიან და ხალხი ნელ-ნელა საკუთარ სახეს კარგავს.

  ბოლო ეპიზოდზე თავი ისე ვიგრძენი, თითქოს გული ხელით მომიწურეს და წვეთი სისხლი აღარ დამრჩა. ვერც კი ვიტირე, გახევებულ ვიჯექი და არ ვიცოდი, რა მექნა; ან მე რას ვიზამდი, იქ რომ ვყოფილიყავი და ადამიანების ასეთი შეშლა მენახა. ალბათ ელისივით მეც ხმის ჩახლეჩამდე, გულის წასვლამდე ვიკივლებდი.



      ახლა, როცა აქ, კაფეში ვზივარ, გვერდით საყვარელი ადამიანები სხედან, მათ სახეებს ვუყურებ და  მიხარია, რომ შემოდგომაა, სექტემბრის მზიანი დღეები დგას, ჩვენ აქ ვართ და გვაქვს ჩვენი შემოდგომა, მესამე სეზონი.

Man of Hope

     შესავალის ნაცვლად

   დიდი ხანი ვოცნებობდი, ისეთი რამე გამეკეთებინა, რაც მსოფლიოს შეცვლიდა. მსოფლიოს შეცვლა თუ არა, ის მაინც მსურდა, ჩემი სახელი ბევრს გაეგო და ხალხს მნიშვნელოვანი საქმით გავეცანი (გაგეღიმებათ ალბათ, მაგრამ ნამდვილად ასე იყო).   მერე მივხვდი, რომ იდეალისტობა არაფერს მარგებდა და ცხოვრების მიზანი შევცვალე. ახლა მხოლოდ ვცდილობ, ვიყო ბედნიერი, ნებისმიერ დროს და ადგილას. ვიპოვო ისეთი დეტალი, რაც ბედნიერს გამხდის.

   გუშინ საღამოს, როცა ბათუმის ქვაფენილიანი ქუჩებით კინოთეატრ აპოლოსკენ მივეშურებოდი, საკმაოდ დიდი მოლოდინები მქონდა. ისეთ ადამიანზე უნდა მენახა ფილმი, რომელმაც მსოფლიო თუ არა, თავისი ქვეყანა და ხალხი მაინც შეცვალა.

 Walesa. Man of hope - ანჟეი ვაიდას ფილმი, პოლონელ პოლიტიკოს, ლეხ ვალენსაზე, არასაკონკურსო ფილმად იქნა ნაჩვენები კინოფესტივალზე. 

   ვინაიდან ჩემს თავს დავპირდი, რომ შუა ფილმიდან არასდროს გამოვალ, მხოლოდ ამიტომ ვუყურე 2 საათიან ფილმს ბოლომდე. კიდევ იმიტომ არ გამოვედი, რომ თავიდანვე გადავწყვიტე, ისე შემეხედა, ვითომ დოკუმენტურ ფილმს ვუყურებდი პოლონეთის უახლეს ისტორიაზე.  სწორედ ასეთი შთაბეჭდილება რჩება მთელი ფილმის განმავლობაში.

    მე წავიკითხე ანჟეი ვაიდას მიმართვა ბათუმის კინოფესტივალისადმი, ის წერდა, რომ უნდოდა გადაეღო ფილმი უბრალო ადამიანზე, რომელმაც შეცვალა ისტორია და პირველი ლეხ ვალენსა მოუვიდა თავში.  ვალენსა ნამდვილად უბრალო ადამიანი, ელექტრიკოსი იყო და მან მართლაც შეცვალა ისტორია.

    მაგრამ მაინც ვთვლი, რომ ეს ფილმი არის მხოლოდ პოლონელებისთვის, მათ ისტორიაზე. მათ გამოიარეს ეს წინააღმდეგობები და მათთვის არის მნიშვნელოვანი კიდევ ერთხელ გადახედონ ცოტა ხნის წინ ჩავლილ წარსულს. 

   ფილმი არ არის ისეთი, რომ შთაგაგონოს, სტიმული მოგცეს, შეცვალო მსოფლიო, გახვიდე ხალხში და წინააღმდეგობა გაუწიო რეჟიმს, რომელიც არ მოგწონს (მიუხედავად იმისა, რომ ეს ისტორია ძალიან გავს ჩვენსას).

   ღამით, როცა უკვე სახლისკენ მიმავალ გზას მივუყვებოდი, ღია კინოთეატრთან გავიარე, სადაც მოკლემეტრაჟიანი ფილმების სერია გადიოდა.  ქუჩის ფარნები ანათებდნენ, ცა მოწმენდილი იყო, ხალხი ჯგუფ-ჯგუფად  სეირნობდა და მაშინ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ეს იყო ის, რაც მე მინდოდა, ვყოფილიყავი აქ და ახლა. ისტორიის შეცვლა კი სხვა, უბრალო ხალხს მივანდე.

ძვირფას მეგობარს

   მე რომ წარმოსახვითი მეგობარი მყავდეს, აუცილებლად მივწერდი წერილს.

   მივწერდი, რომ წუხელ რაფამ ამერიკის ღია პირველობა მოიგო, ჩემი მეგობრები სანტორინიზე მიდიან, ხოლო საუკეთესო მეგობარს სულ მალე ქორწილი აქვს.  

   ჩემი დაბადების დღე ბათუმში ყოფნის პერიოდს ემთხვევა და მე ამ დღეს მეგობრებთან ერთად შევხვდები (When I wake, I shall have cake, and all the pretty little horses..).

   მე უკვე მყავს ნინო (’ო’ უნდა გამოითქვას გაგრძელებულად) და მჯერა კეთილი ადამიანების (Sans toi, les émotions d'aujourd'hui ne seraient que la peau morte des émotions d'autrefois).

პირველი სიყვარული კონსტანტინოპოლში

    ამ ქალაქის მაგიაზე უკვე ბევრს ულაპარაკია და დაუწერია,  მაგრამ საკუთარ თავზე სანამ არ გამოცდი, ვერ მიხვდები რას ნიშნავს სტამბულის ჯადოსნობა. მეც თავიდანვე ასე ვიცოდი, რომ სხვების ნათქვამი საკმარისი არ იყო, რომ უნდა ჩავსულიყავი, და მაშინ მივხვდებოდი, რას უშვრება ეს ქალაქი ადამიანებს.

   ჰოდა,  ზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, ბათუმში, ავტობუსში ჩავჯექი და სტამბულისკენ გავეშურე.

   ვიცოდი, რომ სტამბულში თავგადასავლები მელოდებოდა,  ვიცოდი ჯერ კიდევ მაშინ, როცა 10 დეკემბერს, აკანკალებული ხელებით ინტერნეტით ბილეთზე თანხის გადახდა დავადასტურე, ბედნიერებისგან შეშინებულმა მიმოვიხედე და  თანამშრომლებს ხმამაღლა ვუთხარი: "როჯერ ვოტერსის ბილეთი ვიყიდე".

   ჩასვლამდე იყო დამქანცველი 20 საათი. დილის 10 საათისკენ სტამბულში შევედით. დაღლილობა სადღაც გაქრა, მე თვალები გამიფართოვდა და მღელვარებისგან სულმთლად ავკანკალდი.
    როცა ჩადიხარ უცხო ქალაქში, რომელსაც მანამდე ფოტოებით და სხვების მონაყოლით იცნობ,  უცებ კი არ გეცემა თავზე და გეუბნება - აი შენ სტამბულში მოხვედიო. მღელვარების კანკალებიც გაივლის, ავტობუსების სადგურშიც ჩამოხვალ (სადაც ყველა მხრიდან ქართული ლაპარაკი ისმის და წარწერებიც ქართულია), ჩაჯდები ტაქსში, მიდიხარ გზებზე დიდი სისწრაფით და შიშისგან უნებლიედ ხმამაღლა წამოგცდება "ვაიმე", რაც ძალიან ახალისებს ტაქსის მძღოლს, რომელიც სადღაც ვიწრო ქუჩაზე ჩამოგსვამთ და ხელით მიგანიშნებთ სადც უნდა წახვიდეთ. გაუყვები სხვებთან ერთად გზას, აღმოჩნდები ისტიკლალზე  და.. იქ გრიგალივით დაგატყდება თავს  სტამბული, აგიტაცებს და ჰაერში დაგატრიალებს, თავისი შაურმებით, სტარბაქსებით, რახათ 
ლუხუმებით, შემწვარი წაბლებით და სიმინდებით, ნაყინის გამყიდველი ბიჭებით, რომლებიც შიგადაშიგ პატარა ზარებზე ძლიერად შემოჰკრავენ ჯოხს და გამაყრუებელ ხმას გამოსცემენ..  ამ ყველაფერს აგვირგვინებს არსაიდან გამოჩენილი წითელი ტრამვაი, რომელიც უმანკოების მუზეუმის ერთ-ერთი გამოცემის ყდიდან გადმოდის თითქოს.

  აი, მაგ დროს ხვდები, რომ უკვე საკუთარ თავზე გამოვცადე სტამბულის მაგია.

   დავდიოდი ქუჩებში და ვიგრძენი, ერისენა ტენეცკაიასავით, მეც ატმის სურნელს რომ დავატარებდი.  მივხვდი, რომ ეს იყო ბედნიერება - როცა რაღაცით მთლიანად სავსე ხარ და ვერ იხსენებ სხვა ვერც ერთ მდგომარეობას, რომლის გამოც ახლანდელს დათმობდი. როცა სულ რაღაც გიხარია, თან სულ გეშინია, ეს ყველაფერი არ გაქრეს, არ გამოგეღვიძოს.  მეც ამ რაღაცით ავსებული, დავდიოდი და  ჩუმად ვიმეორებდი: "მე სტამბულში ვარ, მე სტამბულში ვარ"..

  ბევრი ვერაფრის ნახვა მოვასწარი. ვერაფრის კი არა, რაც კი მქონდა დაგეგმილი, არაფერი შემისრულებია. უმანკოების მუზეუმი დაკეტილი დამხვდა (სამაგიეროდ ძალიან ახლოს ვცხოვრობდი და დღეში რამდენჯერმე ავუვლ-ჩავუვლიდი ხოლმე), ჩილიმის მოწევა და ჩაის დალევა ვერ მოვასწარი, არც აია სოფიაში წავსულვარ..
 და როგორც ყველა სხვა ადამიანი ჩემამდე, შევპირდი სტამბულს, რომ აუცილებლად დავბრუნდებოდი და ვიქნებოდი მანამ, სანამ არ მომბეზრდებოდა ის, თავისი დაღმართიანი ქუჩებით, ქვაფენილიანი ისტიკლალით, ხმაურიანი ტაქსიმით, ათასი ტურისტით და გაქნილი ტაქსის მძღოლებით.




   პ.ს თავად კონცერტს რაც შეეხება, სიმართლე რომ გითხრათ, ძალიან მიჭირს წერა, ახლაც კი, როცა ყველა ემოცია განელებულია. დღესაც არ მჯერა, რომ 1 თვის წინ ჩემგან რამდენიმე მეტრში ის კაცი იდგა, რომელზეც ვლოცულობ.

ბათუმის კინოფესტივალის საკონკურსო ფილმები

   მოგეხსენებათ, როგორი კბილების კაწკაწით ველოდები ამ ფესტივალს, ამიტომ, როცა საკონკურსი ფილმების სია გამოქვეყნდა, მაშინვე გადავხედე ჩამონათვალს და თითოეულზე მცირე ინფორმაცია მაინც მოვიძიე.
  ვიფიქრე, კარგი იქნებოდა თქვენთვისაც გამეზიარებინა.

  სრულმეტრაჟიანი მხატვრული ფილმების სექციაში 10 ფილმია წარმოდგენილი:


1. The Fourth Child, Vahid Mousaian. (ირანი)

  ფილმი ორ ადამიანზე - მსახიობი ქალი, რომელიც კინოს მიატოვებს და ფოტოგრაფობას გადაწყვეტს და მამაკაცი. ისინი ერთად მიემგზავრებიან სომალში.

(სამწუხაროდ ტრეილერი ვერ ვნახე).


2.  Lunchbox, Ritesh Batra,  (ინდოეთი/საფრანგეთი/გერმანია/აშშ)

  მოქმედება ვითარდება მუმბაიში, ახლადდაქვრივებული სუდიფსა და დიასახლის ილას შორის ურთიერთობა იწყება ე.წ ლანჩბოქსის საშუალებით, რომლითაც ისინი ერთმანეთს ჩანაწერებს უგზავნიან





3. Before Snowfall, Hisham Zaman, (ნორვეგია/გერმანია/ერაყი)

 ერაყელი ბიჭი სიარი, თავის დის საძებნელად მიემგზავრება, რომელიც ქორწილიდან გაიქცა. სტამბულში ის გოგონას, სახელად ევინს, შეხვდება და მასთან ერთად აგრძელებს მოგზარობას. ისინი ერთად გაივლიან საბერძნეთს, გერმანიას და ნორვეგიას.





4. A Field in England, Ben Wheatly, (დიდი ბრიტანეთი)

 ფილმის აღწერა ერთ-ერთ საიტზე: A Field In England is a psychedelic trip into magic and madness from Ben Wheatley, award-winning director of Down Terrace, Kill List and Sightseers.


 



5. The Geographer Drank His Globe Away, Alexander Veledinsky (რუსეთი)

   ბიოლოგი  ვიქტორ სლუჟკინი, უფულობის გამო ერთ-ერთ სკოლაში გეოგრაფიის მასწავლებლად იწყებს მუშაობას.  მის ცხოვრებაში ბევრი პრობლემაა: უფულობა, ცოლთან პრობლემები, სტუდენტებთან დაპირისპირება..  და მუდმივი მარტოობის შეგრძნება.



 6. Lifelong, Asli Ozge, (თურქეთი/გერმანია/ჰოლანდია)

 ფილმი მოგვითხრობს ცოლ-ქმარზე - თანამედროვე არტისტი ელა და მისი არქიტექტორი ქმარი კენი,  ცხოვრების იმ ეტაპზე, როცა ურთიერთობა კარგავს თავის ბრწყინვალებას



7. Fatshaker, Mohammad Shirvani,  (ირანი)






8. Parajanov, Olena Fetisova & Serge Avidekian (სომხეთი/საფრანგეთი/საქართველო/უკრაინა)

ამ ფილმზე ვერანაირი ცნობა ვერ მოვიპოვე სამწუხაროდ, მაგრამ მიხვდებით, რაზეც იქნება :)



9. Fifth Season, Peter Brosens & Jessica Woodworth (ბელგია/საფრანგეთი/ჰოლანდია)

  ბელგიის პატარა სოფელში ცხოვრება ნელი ტემპით მიმდინარეობს - გლეხები უვლიან ფერმებს და წველიან ძროხებს, ბავშვები თამაშობენ ტყეში.. სოფელი დანარჩენი მსოფლიოს პრობლემებისგან თთქოს განყენებულია.





10.  A Fold in my blanket, Zaza Rusadze, (საქართველო)


 

Biaff - the magic is out there

    მე შემიძლია დავჯდე და ძალიან ბევრი გელაპარაკოთ, თუ როგორ ველოდები უკვე 1 წელია ამ ფესტივალს, როგორ მიფანცქალებს გული ყოველი დღის ბოლოს, ვინაიდან ვიცი, რომ კიდევ უფრო მივუახლოვდი 15 სექტემბერს.
  ძალიან ბევრი შემიძლია ვილაპარაკო ჩემს მოლოდინებზე და განწყობებზე, მაგრამ შევეცდები ეს ემოციები ამჯერად ჩემთვის დავიტოვო და მოკლედ დავწერო.

   მოკლედ უნდა დავწერო ძალიან კარგ, საუცხოო ფესტივალზე, რომელიც 2006 წლიდან, ყოველ შემოდგომას, საქართველოს ერთ  ჯადოსნურ, ზღვისპირა ქალაქში იმართება და
ბათუმის საავტორო კინოს საერთაშორისო ფესტივალი ჰქვია.

   წელს ფესტივალი 15-დან 22 სექტემბრამდე ჩატარდება. ჩვენებებზე დასწრება უფასოა, წინასწარ ადგილების დაჯავშნა იქნება მხოლოდ საჭირო. მიმდინარე ინფორმაციას შეგიძლიათ გაეცნოთ ჩვენი, ბლოგერების საშუალებით, ასევე კინოფესტივალის ფეისბუქის გვერდზე ადევნოთ თვალყური სიახლეებს.

  მე ამ ფესტივალზე მივემგზავრები და გული ლამის საგულედან ამომიხტეს, როცა ვუფიქრდები, რა დღეები მელის წინ.

  ისეთი დღეები მელოდება, როცა შემეძლება დილიდან დაღამებამდე მხოლოდ საყვარელი საქმიანობები ვაკეთო - ვუყურო ფილმებს (რაც შეიძლება ბევრს), ვსვა ყავა, ჩამოვჯდე სანაპიროზე, ვიკითხო წიგნები, გავატარო დრო საყვარელ ადამიან(ებ)თან ერთად, მქონდეს 27 არა და, უამრავი მოპარული კოცნა და უბრალოდ, ვიყო ბედნიერი.

 ღმერთო, შეისმინე ჩემი მოლოდინები, მიიღე და სულ დადებითად დამიბრუნე უკან სექტემბრის 1 მშვენიერ კვირას.

Don't Kill a Mockingbird

  რატომ არ მქონდა აქამდე წაკითხული ეს საოცარი ნაწარმოები, რატომ მითხრა მხოლოდ ახლახან ერთმა კარგმა გოგომ, დაყარე ყველაფერი და სასწრაფოდ ეს წიგნი იყიდეო?  რატომ წავიკითხე ახლა, როცა ასეთი ვარ, დიდი და სიკეთისგან ლამის დაცლილი? და რატომ არ წავიკითხე მაშინ, ბავშვობაში, როცა განურჩევლად ყველაფერს ვკითხულობდი, რაც სახლში მოიძიებოდა?..

    მართალია ჩემს მეზობლად ბუა რედლი არ ცხოვრობს, მაგრამ ყველას გვყავდა ბავშვობაში ბუა, რომლისაც გვეშინოდა, ან გვაშინებდნენ უფროსები; რომელიც მოვიდოდა და წაგვიყვანდა, თუ ცუდად მოვიქცეოდით. მე და ჩემმა ძმამ კი, ბუა ერთ ფაშფაშა ქალში ჩავასახლეთ, რომელიც სულაც არ იყო საშიში, პირიქით, ძალიანაც კეთილი იყო, ჰყავდა ქმარი და შვილი და ჩვენი თამაშების განუყოფელი ნაწილი იყო.  ბუამ, ჩემი წარმოდგენით, ხმამაღალი სიცილი იცოდა და ყოველთვის მიხაროდა, როცა თამაშში ის დრო დადგებოდა, ქმარ-შვილთან ერთად რომ უნდა გვსტუმრებოდა.

  თუმცა არა. ვიცი, რატომ არ მქონდა აქამდე წაკითხული "ნუ მოკლავ ჯაფარას".  სწორედ ახლა იყო დრო, რომ წამეკითხა. ახლა და არა რომელიმე სხვა დროს. მაშინ, როცა გავხდი დიდი და სიკეთისგან ლამის დაცლილი.

    ახლა მე უკვე ვიცი, რომ ასტრიდ ლინდგრენის წიგნების გვერდით დევს კიდევ ერთი დიდებული წიგნი, რომლიდანაც სიკეთე იღვრება, თავის პირვანდელი ფორმით - სუფთა და ხელშეუხებელი, ისეთი სიკეთე, როგორსაც მხოლოდ ბავშვები ხედავენ.

    უკვე ისიც ვიცი, რომ, როცა მომინდება კიდევ ერთხელ შევივსო სიკეთის კოლბა, შემიძლია ავიღო და გადავშალო "ნუ მოკლავ ჯაფარას". თამამად შემიძლია, ეს წიგნი სიკეთის თაროზე შემოვდო, ასტრიდ ლინდგრენთან და "სამოსელი პირველთან" ერთად.

 ძალიან ბედნიერი ვარ. და ასეთი ბედნიერებით ავსება მხოლოდ ასეთ წიგნებს შეუძლიათ.

ჩემი ზაფხულის ღვინო

 როგორც იქნა მუშაობის ბოლო საათი დაიწყო. მე ვოცნებობ, როდის მოვა 11 საათი,  ავდგები და გავეშურები სახლისკენ.

  დავიღალე.

 არა დღეს, გუშინწინ ან იმის წინ, უბრალოდ ავდექი და დავიღალე.

  ვეღარც კოსმიური ენერგიები, კოცნები და ჩახუტებები მშველის.

  შვებულებაც არა და აღარ მოდის, არადა სულ 3 დღე დარჩა, მერე სტამბულში უნდა წავიდე და ოცნება ავიხდინო.

    და ახლა, როცა ყველაფერი ასე ახლოა,  მთელი ჩემი არსება ითხოვს საწოლზე გდებას, დილიდან ღამემდე, ღამით ემბრიონის პოზაში მოკუნტვას და  ძილს, დილით ზურგზე გადმობრუნებას და ჭერზე მიშტერებას.

    გუშინ სამგზავრო კბილის ჯაგრისი ვიყიდე; იკეცება და პაწაწინა კბილის პასტა მოყვება. ხელში რომ ვატრიალებდი,  უცებ ვიგრძენი, რომ მოგზაურობისთვის ვემზადებოდი და მთელ ტანში სასიამოვნო დენებმა დამიარა.  ”მოგზაურობა” ძალიან არასწორი სიტყვაა ალბათ 2 დღიანი გასვლისთვის, მაგრამ მე უკვე კბილები მიკაწკაწებს და ვცდილობ ბოლო ძალები მოვიკრიბო.  ქრონიკული დაღლილობაც ვერ შემიშლის ხელს, რომ ბედნიერი ვიყო.

  მინდა რომ სანაპიროზე ქარი მიწეწავდეს თმას, ზღვის მლაშე სუნი მცემდეს და ყველა უჯრედით ბედნიერი ვიყო, ზუსტად იქ და იმ დროს. მერე მეც მოგიყვებოდით, რისგან შედგება ჩემი ზაფხულის ღვინო.

Fix me

როგორ მინდა, ვიღაც გამოჩნდეს და მითხრას, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.

 და მერე მართლა იყოს ყველაფერი კარგად.

Flowers in my hair

Ribbons around the fumes, we'll be sleeping soon
I'd like to sleep, sleep, sleep, sleep, sleep with you.

 

    როცა ამ გამხდარ, წვერებიან ბიჭს ვუსმენ, მგონია, რომ მას ამქვეყნად ყველაფერი ფეხებზე კიდია.
 მაგრამ როგორ შეიძლება ფეხებზე გეკიდოს ყველაფერი, როცა ასეთ სიმღერებს მღერი - ცოტა სევდიანს, ცოტა სამხრეთ ამერიკულს, ცოტა დაბოლილს, ცოტა მზის სხივებიანს და ცოტა შიშველს.

  ზაფხულის ღამეებში ციცინათელები აღარ ანათებენ. რამდენი ხანია, იცით, ციცინათელა აღარ მინახავს? აღარც გამჭვირვალე კაბები ფრიალებენ ქარში და ნაყინსაც დაეკარგა გემო.

 ჩვენ ერთმანეთს ცხოვრება წავართვით.

   მე, რომელსაც მინდა რომ დილით გვიანობამდე ვიძინო, გაღვიძების მერე ნახევარი საათი საწოლში ვიწვე და თვალებმოჭუტული მზის სხივებს ვათვალიერებდე წამწამებს შორის, მერე ნელ-ნელა ავდგე და ყავის გასაკეთებლად ძალები მოვიკრიბო - აი ასეთი მე უნდა ავდგე დილის 07:30-ზე, მძინარე სხეული რაღაც ზებუნებრივი ძალებით მივიტანო აბაზანამდე, მერე, როგორმე,  ტოსტი გავიკეთო და სამზარეულოში მთვარეულივით ვიჯდე სკამზე და ერთ ადგილას მიშტერებული ვღეჭავდე გახუხულ პურს.

 მერე ჩაწყვეტილი ხმით ვილაპარაკო სამსახურში, შიგადაშიგ ტუალეტში გავიქცე სატირლად, და საღამოს, აბსოლუტური დაღლილი, რომლის იქითაც წარმოუდგენელია დაღლა, ავდგე და დამძიმებული სხეული სახლში მივათრიო.

ღმერთო, სადაა ყვავილებიანი კაბები და გემრიელი ნაყინები?


ამ დროს კი სადღაც დევენდრა მღერის სევდიანად და სამხრეთ ამერიკულად; და სადმე, პარალელურ სამყაროში, მე ფრიალა კაბით და გაშლილი თმებით მინდორში ვდგავარ და ქარისთვის მაქვს სახე მიშვერილი.

  ღმერთო, წამიყვანე დუბროვნიკში, სადაც წითელკრამიტიანი სახლები და ფირუზისფერი ზღვაა. ან, არა, არა. სადმე მთიან, ხის პატარა სახლში წამიყვანე, ღამღამობით ჭერი რომ ჭრიალებს და შიშისგან ცივი დენები გივლის ტანში; გარეთ ხასხასა ბალახი და მაღლა ატყორცნილი ფიჭვებია. სადაც ისეთი სიჩუმეა, რომ დავჯდები, ჩემი სუნთქვის ხმას მოვუსმენ. ან დავწვები ბალახებში და გავიგებ, როგორ აცოცდება ბალახის ღეროზე ჭიანჭველა.

 დევენდრა კი მთხოვს, მთხოვს რომ მიმღეროს, და მეცეკვოს და მეცეკვოს... მერე კი ერთად დავიძინოთ.
  მე მინდა, რომ ჩვენ ერთად ვცეკვავდეთ, მინდა, რომ მას ცივი, სახლში მომზადებული ლიმონათი მივართვა და ჩემს გამჭვირვალე კაბას მზე ლანდავდეს.

კიდევ ერთი წვეთი ბაბუაწვერას ღვინო

  თუ თქვენ ოდესმე ჩახვალთ ბათუმში, აუცილებლად გაიარეთ მემედ აბაშიძის ქუჩაზე, სადაც მსოფლიოში ყველაზე ჯადოსნურ წიგნების მაღაზიას წააწყდებით. 

პოსტის საუნდტრეკი

  არ ვიცი, როგორ ან რა სიტყვებით მოგიყვეთ, როგორ მიყვარს ბათუმი, როგორი ემოციებით ვივსები, როცა მატარებლიდან ფეხს ჩავდგამ და მაშინვე ვგრძნობ,  როგორ მომნატრებია ის მძიმე, ნესტიანი ჰაერი რომლის ჩასუნთქვასაც დიდი ძალისხმევა ჭირდება. ამ ქალაქში უბრალოდ ბედნიერი ვარ.

   ამ შაბათსაც ასე მოხდა - მატარებლიდან ჩავედი, მთელი ძალით ჩავისუნთქე ცხელი და ნესტიანი ჰაერი და მივხვდი, რომ ბედნიერი ვიყავი.

   ბედნიერი ვიყავი, როცა ჩემს საყვარელ მეგობართან ერთად ყავის დასალევად მივეშურებოდი. როცა ყავის სმის შემდეგ ერთად ვეძებდით თმისსამაგრებს, შხაპის მიღების დროს თმის ასაწევად. როცა თამაშზე მისასწრებად გამწარებული დავრბოდით ქუჩებში აქეთ-იქით და უნივერსიტეტს ვეძებდით. ბედნიერი ვიყავი, როცა ძალიან კარგი წიგნები მაჩუქეს, და ბედნიერი ვიყავი მაშინ, დილის 4 საათზე ხინკლის საჭმელად რომ წავედით. იმდენი ბედნიერებები იყო, აღარ ვიცი, რომელი გავიხსენო, მაგრამ ერთ ბედნიერებაზე ცალკე უნდა მოგიყვეთ.

 შაბათს ის ჯადოსნური მაღაზია გაიხსნა, რომელიც დასაწყისში ვახსენე.

      მასპინძლები - ირაკლი და მარი არიან ის ადამიანები, რომლებიც პირველი მოგივა თავში, როცა მოგინდება გაიხსენო ვინმე კეთილი ადამიანი. არ ვიცი, საიდან აქვთ ის დადებითი აურა, რომელსაც უწყვეტად ასხივებენ, მაგრამ ფაქტია, რომ სწორედ ამ აურის დამსახურება იყო ის მშვენიერი საღამო, სადაც უბრალოდ შეუძლებელი იყო, ბედნიერი არ ყოფილიყავი, როცა ამდენ კარგ წიგნს ხედავდი ერთად,  მასპინძლები ასე გულითადად გიღიმოდნენ და უყურებდი იქვე, ხალხში, ხელიდან ხელში როგორ  გადადიოდა მათი პატარა ლეა, თავისი კეთილი, მრგვალი თვალებით.

  მაღაზიაში თაროებთან რომ დავეხეტებოდი, ერთ-ერთ თაროზე ბაბუაწვერას ღვინოს გადავაწყდი, ერთ წამს დავიბენი და მერე სიხარულისგან ლამის ვიტირე, სასწრაფოდ ანას დავუძახე, ვინმეს რომ გაეზიარებინა კიდევ ეს სიხარული, თორემ ყელში გაჩხერილ ბურთს ვეღარ ვაკავებდი უკვე.

   ასე ჩავუმატე ჩემს ბაბუაწვერას ღვინოს კიდევ ერთი წვეთი და ვატარე თბილისამდე;  ორშაბათის ამ დაძაბულ დღეს, მთელი დღე ქარვისფრად მინათებდა გონებაში და დღის ბოლოს, სუნთქვისშეკვრამდე დაღლილობის მიუხედავად, მაინც შემეძლო, გამეღიმა.

  პ.ს  დასაწყისში არასწორად დავწერე, ოდესმე კი არა, აუცილებლად უნდა წახვიდეთ ბათუმში და აუცილებლად, აუცილებლად უნდა ნახოთ წიგნები ბათუმში. 

Когда Твоя Девушка Больна

    როცა შენი გოგო ავადაა და შეპყრობილია მოგზაურობის სურვილით. მას პეპლები მუცელში კი არა, მხრებზე ჰყავს და სადაცაა, გაფრინდება.

როზმარის გზები უყვარს. გზა რაღაცის დასაწყისს ნიშნავს. ახლის და ჯერ შეუცნობელის დასაწყისს.

 როზმარი შენი გოგოა და მას მობეზრდა იქ ყოფნა, სადაც ამდენი ხანია, აღარაფერი მომხდარა. სადაც მზე ანათებს და ბალახი იზრდება, მაგრამ მას უკვე აღარ აინტერესებს ეს ადგილი, რადგან ავადაა.
 შენს გოგოს უნდა, რომ თავის დინ მორიარტი იპოვოს და გზას გაუდგეს.  სხვა ადგილებში გაზრდილი ბალახები ნახოს, სხვა მინდვრებში დააცხუნოს მზემ და სხვა ადგილებში მოშრიალე ფოთლებს მოუსმინოს.
 სხვა ზღვებში ლივლივი მოენატრა, სხვა ქუჩების ხმაურის მოსმენა უნდა.

     შენი გოგო ავადაა, მას აღარ ახარებს დილის ყავის გემო, არც აბაზანაში ჩაწოლილს მოსწონს თავის ტერფების ყურება,  აღარც თვალდახუჭული ცეკვა არის  მისთვის სასიამოვნო.

  როზმარის ენატრება სამხრეთ ამერიკაში გატარებული დრო, თავის ინდიელ ბიჭთან ერთად.  ბიჭთან, რომელსაც ეხლა ალბათ როზმარი მაგრად კიდია და აღარც ახსოვს. იმიტომ, რომ ის მერი ჯეინს აღმერთებს. როზმარი კი - მას.

 მზე ანათებს, ბალახი იზრდება. როზმარი კი ავადაა, მას გზები ენატრება.

 

დეიდა ხულიას ყვავილებიანი სუნამო

                                                                                One pill makes you larger
                                                                                And one pill makes you small.
                                                                                And the ones that mother gives you,
                                                                                Don't do anything at all.

                                                                                            And if you go chasing rabbits
                                                                                            And you know you're going to fall..
                                                                                           

 რა ჰქვია იმ გოგოს, რომელიც მთელს ფულს ძვირიან სუნამოში გადააყრის და თვის ბოლომდე მოუწევს კაპიკებზე იჯდეს?  ქერა? სასოწარკვეთილი? თუ სასოწარკვეთილი ქერა? :)

    ისე გამოვიდა, რომ სულ ვმუშაობ. აქ წარმოიდგინეთ, რომ სულ ვმუშაობ. ანუ სულ ვმუშაობ. ანუ, არასდროს ვისვენებ. ანუ, დღის ბოლოს მხოლოდ იმის დრო მაქვს, რომ შხაპი გადავივლო და დავიძინო.
  კვირის ბოლო, როგორც ასეთი, საერთოდ არ არსებობს ჩემთვის, ამიტომ ფეისბუქზე სქროლვისას შეხვედრილი პარასკევი საღამოს სადიდებელი და ორშაბათი დილის მაგინებელი სტატუსები ჩემგან ძალიან შორს დგას და არანაირ შინაგან ძვრებს არ იწვევს. ნუ, ორშაბათი დილა მაინც განსაკუთრებულად მძიმეა და ყოველთვის შიშით და გაფართოებული თვალებით ველოდებით სამსახურში; იმიტომ, რომ ყოველ ორშაბათს გვეეჭვება, გადავრჩებით თუ არა. ყოველი გადატანილი ორშაბათი ერთი ბრძოლის მოგებას გავს, დღის ბოლოსაც თავს ნაომრად ვგრძნობ ხოლმე, გასავათებული რომ მივდივარ სახლში.

   რახან არც დრო მაქვს და არც ენერგია, სასურველი საქმეების კეთების შესაძლებლობა მინიმუმადე არის დაყვანილი. ამიტომ, ერთადერთი ხსნა არის ფულის ფლანგვაში. იმ ფულის, რომელიც ისედაც ძალიან ცოტაა და იდეაში განკუთვნილი უნდა იყოს სწავლისათვის და ოჯახის დახმარებისთვის. სინამდვილეში კი ის იხარჯება კოპლებიან ქვედაბოლოში, მაისურებსა და სუნამოში.
 ეს სუნამო ლამის სინდისის ხმად იქცა, იმდენად მაწუხებს. სინანულის გრძნობა ისეთი ძლიერია, რომ უკვე აღარ ვიცი, მომწონს თუ არა მისი სურნელი [რომელიც მე და ჩემმა თანამშრომელმა ასე აღვწერეთ, როცა შარშან პირველად შევიგრძენით: ახალნაწვიმზე, მზე რომ გამოანათებს, მინდორში დგახარ, ჭრელი კაბა გაცვია და ღრმად ისუნთქავ ბალახების სუნს, მოგვიანებით კი ყვავილების სურნელიც მოაქვს ქარს]. ძალიან ვცდილობ,  სინდისის ხმა ჩავახშო და ეს სურნელი ბუნებრივად ვატარო, მაგრამ არ გამომდის. ასე მგონია, ქუჩაში რომ მივდივარ, ეს ყვავილებიანი სუნი ხმამაღლა ყვირის - შეხედეთ, შეხედეთ ამ გოგოს, უპასუხისმგებლოდ რომ ხარჯავს ფულს. რომელსაც არ შეუძლია, რეალობას პირდაპირ შეხედოს თვალებში, და არ შეუძლია კურდღლის სოროში არ გაექცეს მას, ყვავილებიანი სუნამოთი ხელში არ დაჯდეს აცახაცახებული და იქიდან უყუროს ყველაფერს.

  ამასობაში ოთხშაბათი დადგა. სასთუმალთან მიდევს დეიდა ხულია, რომლის მიმართაც great expectations მაქვს, გუშინ ღამით დავიწყე კითხვა (მერე ღამით სიზმარში დეიდა ხულია ვნახე) და მხოლოდ 15 გვერდი წავიკითხე ჯერ. არადა მე ძალიან სწრაფად ვკითხულობ, მართლა ძალიან სწრაფად ვკითხულობ. არ გეგონოთ, რომ არ მომეწონა ან იმედები გამიცრუა. უბრალოდ, როგორც ვახსენე, სულ ვმუშაობ. ანუ ძალიან გამოფიტული და ადამიანობადაცლილი ვარ და ვერ მოვუყარე თავი საკუთარ ნაწილებს, ვერ შევაკოწიწე.  ვეღარც ფილმებს ვუყურებ, ვერც წიგნებს ვკითხულობ და მოკლედ, ლექსებს ვეღარ ვწერ : )

   აბებს შორის ის უნდა ავირჩიო, რომელიც დიდად მაქცევს. დიდი უნდა გავხდე, აუცილებლად. ორშაბათის ბრძოლების მოგებას, ჯობია სხვა ბრძოლები მოვიგო.