In the evening
For a kiss
In Taksim Square.
Dreamy
Summer evening
Make it sleazy,
My dear friend.
ამ სიმღერას არ ვუსმენდი სტამბულში, არც იქ მიმავალ ან იქიდან მომავალ გზაზე მომისმენია, მაგრამ როგორც კი ჩავრთავ, მაშინვე ის ხვატი მახსენდება, ტაქსიმზე რომ იდგა მოსაღამოვებულზე, აგვისტოს ერთ დღეს.
ალბათ, არ ვიქნები გამორჩეული, მაგრამ მაინც ვიტყვი, რომ თითქმის ცხადად მაქვს წარმოდგენილი, როგორ წავალ კიდევ ერთხელ სტამბულში, დავლევ 1 ჭიქას და ვაკოცებ ტაქსიმზე.
ასე მგონია, რომ ყველას რაღაც გვაერთიანებს, ვინც კი ამ ქალაქში ყოფილა - ყველას დაგვრჩა რაღაც გასაკეთებელი, რის გამოც უკან აუცილებლად ბრუნდებიან.
[მახსოვს, როგორ ბობოქრობდა რამდენიმე ადამიანი იმ პერიოდში ფეისბუქზე, ყელში ამოსულ სტამბულზე და იქ მყოფ ქართველებზე, რომელთა გამოისობოთაც გახდა სტამბული აუტანელი. მე ასეთ ადამიანებს ბოროტებს ვეძახი და არ ვყოყმანობ ამის ხმამაღლა თქმისთვის.]
სტამბულამდე ბათუმი იყო. ამ ქალაქმა ბევრი ბედნიერი წუთი მაჩუქა, მთელი ცხოვრება რომ მეყოფა. გამაცნო კარგი ადამიანები და მათთან ერთად დავაგროვე მოგონებები.
იქ ყოფნისას ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ვიღაც ან რაღაც, ყველა ჩემს ფიქრს კითხულობს და ზრუნავს, რომ ეს ფიქრები მაშინვე და დადებითად ამიხდეს.
ბოლო დღეებია, მთელი გულით და სულით მინდოდა, ბათუმში ვყოფილიყავი. დიახ, თოვლიან და უშუქო ბათუმში, პარალიზებულ ქალაქში, რომელიც ყველამ მიივიწყა. ვერც მივდიოდი და არც ვიცოდი, რით დავხმარებოდი მათ, უღონოდ ვიჯექი და მეგობრებისგან დაშეარებულ დათოვლილ ქუჩებს შევყურებდი.
So, meet me in Taksim tonight, a drink and a kiss, what in the world could be more civilized?
