Wednesday, June 30, 2010

Oh, summer days..

ახლა ვზივარ ანას ლეპტოპთან, მაცვია ანას [თუ მარის?] მწვანე სარაფანი, საშინლად მცხელა და ანუშკას სიმღერას ვუსმენ. ჩემი რა მაქვს? ჰო, ეს პოსტი ჩემია ნამდვილად.

მე ხანდახან საშინლად გაღიზიანებული ვარ, დაახლოებით თვეში ერთხელ, ერთი კვირა. ზოგი ამას PMS-ს ეძახის. პრინციპში, მეც ასე ვეძახი, ოღონდ ყოველ მეორე წუთში გამეორება არ მიყვარს, იმიტომ რომ მაშინ ძალიან გაღიზიანებული ვარ და ამის აღნიშვნა არ მამშვიდებს.

კიდევ, აღმოვაჩინე რომ ჩოგბურთს ვერ ვთამაშობ კარგად, უფრო სწორედ, საერთოდ ვერ ვთამაშობ და იმედგაცრუებული ვარ.

თუმცა, აღნიშვნის ღირსია, რომ გარეთ მზე ანათებს, ზაფხულია და მე სრულიად თავისუფალი ვარ.

Friday, June 25, 2010

Alejandro

პოსტის დაწყება, დამთავრება და დასათაურება ყოველთვის მიჭირს და ბევრ ვფიქრობ. თუმცა მგონი უმეტესობა ასეა. ანუ, ახალი არაფერი მითქვამს.
ყველაზე კარგი მეთოდია, პოსტის ბოლოს მიმაგრებული სიმღერის დასახელებით დაასათაურო, ხოდა მეც ასე მოვიქცევი.

ფილმში ვიკი კრისტინა ბარსელონა, სკარლეტი იოჰანსონის გმირს - კრისტინას, სექსი ექნება მარია ელენასთან; მერე თავის მეგობარ ცოლ-ქმარს მოუყვება და ქმარი ჰკითხავს, ანუ ახლა შენ ბისექსუალი ხარო? კრისტინა უპასუხებს, რა საჭიროა ეგრევე იარლიყების მიკერება, მე მომეწონა და თავი კარგად ვიგრძენიო. ხოდა ახლა ამას ვფიქრობ მეც. რატომ უნდა იყოს ბლოგერობა რაღაც იარლიყი? მე მომწონს თავისუფალ დროს რაღაცეების წერა, იმის, რაც მინდა იმ მომენტში. სულ არ ვთვლი საჭიროდ რომ გავეცნო ’ათას ხერხს’ წარმატების მისაღწევად, ვიზიტორების მოსაზიდად და ა.შ მე ჩემი 20 ვიზიტორი მყავს და კმაყოფილი ვარ. ბლოგერობა არც პროფესიაა და არც ვალდებულება. მე სიამოვნებას ვიღებ წერისას და სხვის პოსტების კითხვისას. ხოდა თქვენც მიიღეთ.

მანამდე კი Lady Gaga-ს მოუსმინეთ :D დღეს დილით გამახსენდა ეს სიმღერა, ჩავრთე ტელევიზორი და ზუსტად იმ დროს გადიოდა. ვიფიქრე, რომ It is karma, და ამიტომ ამ პოსტს დავურთე თან :)

Monday, June 21, 2010

Wimbledon 2010

დღეიდან, უახლოესი ორი კვირის განმავლობაში, ჩემთვის დღის განმავლობაში ყველაზე ხშირად განახლებადი საიტი გახდება ეს - 2010 Wimbledon Championships Website

ყველაზე აქტიური ფერები - მწვანე და იისფერის კომბინაცია.

უიმბლდონი იწყება, ყველაზე დახვეწილი და არისტოკრატული საჩოგბურთო ტურნირებს შორის.


თანამედროვე ჩოგბურთი მე-19 საუკუნის ინგლისში ჩაისახა. თუმცა მანამდე, განსხვავებული ფორმით ის უკვე არსებობდა და პოპულარული იყო საფრანგეთსა და ინგლისში [წყარო - http://en.wikipedia.org/wiki/Tennis].


ანუ, ჩოგბურთი უმეტესად სწორედ დიდ ბრიტანეთთან ასოცირდება, და რა გასაკვირია, რომ უიმბლდონი განსაკუთრებული ტურნირია სხვებთან შედარებით. წელს ის კიდევ უფრო განსაკუთრებულია - დიდი ბრიტანეთის დედოფალს ელოდებიან სტუმრად, რომელიც 30 წელზე მეტია, აღარ ყოფილა აქ.


ჰო, უიმბლდონს განსაკუთრებული წესები აქვს. მაგალითად, თვითონ შეუძლიათ გადაწყვიტონ, ვინ რა ნომრად განთესონ. ასევე, ყველა ჩოგბურთელს აუცილებლად თეთრი ფორმა უნდა ეცვას.

დიდი სამზადისი



წინა კვირას კი თითქმის ყველა შეიკრიბა:

კიმ კლაისტერსი


ჟუსტინ ენინი


მარია შარაპოვა



რაფაელ ნადალი



როჯერ ფედერერი



[მე რომ უიმბლდონის თამაშებს ვესწრებოდე, თეთრ შორტებს და ამავე ფერის მაისურს ჩავიცვამდი, რომელსაც მუქი მწვანე ფერის დეტალები ექნებოდა :)]



რაფას ბლოგი კვლავ გააქტიურდა, ახლა უკვე ლონდონიდან. პირველი პოსტიც დაწერა უკვე, და ბედნიერია, რომ ორი წლის შემდეგ კვლავ მიეცა შესაძლებლობა, ამ [მისთვის] განსაკუთრებულ ტურნირზე ითამაშოს.

აი ასე. ახლა კი, Let play begin!

Thursday, June 17, 2010

Waving Flags

ახლა ღამეა, ქუჩიდან მანქანების ხმაური შემოდის. მე ნოუთბუქთან ვზივარ, უგემრიელეს ყავას ვსვამ და სიმღერას ვუსმენ.


გუშინ სახელმწიფო გამოცდა ჩავაბარე, საკმაო წინასაგამაცდო დაძაბულობის ფონზე და ახლა ცოტა მიკვირს, რომ ყველაფერი დამთავრდა. 'ყველაფერში' არ იგულისხმება მხოლოდ ეს გამოცდა და მისი წინაპერიოდი. მხოლოდ ერთ რამეს ვგრძნობ – 'სულ ეს იყო?'

გამოცდიდან ერთი რამ მახსოვს. უზარმაზარ დარბაზში მაგიდებთან უამრავი ადამიანი ვისხედით, ზოგი წერდა, ზოგი ერთმანეთს ეჩურჩულებოდა. მე საკმაოდ დაძაბული ვიყავი და როგორც ყველა გამოცდაზე, მეგონა რომ ყველა პასუხს შეცდომით ვწერდი. ჰო, ის 'ერთი რამ' არ მითქვამს. წინ მჯდომ ჩემს კურსელს რომ ვუყურებდი, უცებ მივხვდი, რომ ეს ჩვენი ბოლო გამოცდა იყო ერთად. ამის გაცნობიერებისას, წამოვიწიე, ნაცნობ სახეებს გადავხედე და შევეცადე, ის მომენტი დამემახსოვრებინა. უცებ გამოვერკვიე და ისევ ტესტებს დავუბრუნდი.


ახლა ვფიქრობ, რომ თავისუფალი ვარ. მერე იმაზე ვიწყებ ფიქრს, თუ რა არის თავისუფლება. ბევრი რაღაც მომდის თავში და აღმოვაჩინე, რომ თავისუფლება მრავალნაირი შეიძლება იყოს.


თავისუფლება არის:

  • მინდორი და ქარი, რომელიც თმას გიწეწავს.
  • ქუჩაში უმიზნოდ ხეტიალი და საყვარელი მუსიკა ყურებში.
  • ზღვის ხმა, დახუჭული თვალები და მწველი მზე. მარილიანი წვეთები სხეულზე, რომლებიც ნელ–ნელა ქრებიან.
  • თავისუფლება არის დროშების ფრიალი, როგორც პოსტის ბოლოს მოცემულ სიმღერაშია [და რომლის ფონზეც ვწერ ამ პოსტს].
  • რომ არ იცი, რა იქნება მომავალში..

და კიდევ უამრავი რამ, რომლებიც უკვე თქვენ გაგახსენდებათ, როცა ამ სიმღერას მოუსმენთ.

Sunday, June 13, 2010

ჩემი სახლი

გარშემო სრული იდილიაა - დედას ძინავს, დანარჩენები სახლში არ არიან, მე ტესტებს შორის პერიოდი მაქვს, ყავა მოვიდუღე და საათის წიკწიკს ვუსმენ.

მარტო ცხოვრების იდეა სულ უფრო და უფრო მძლავრად შემოდის ჩემს გონებაში. ზუსტად არ მახსოვს, რა ასაკიდან მომინდა ცალკე მეცხოვრა, თუმცა ეს არც თუ ისე დიდი ხნის წინ იყო. ვინაიდან ჩემი საკუთარი სახლი კიდევ დიდხანს არ მექნება [რეალურად რომ შევხედოთ მოვლენებს], გადავწყვიტე ჩემი სასურველი სახლის მოდელი შემექმნა [გამოდის, რომ მეოცნებე რეალისტი ვარ]. ზოგადად, სახლზე ბევრს არ ვოცნებობ. მახსოვს, ასეთი ტეგ-თამაში რომ იყო - 5 ოცნება, უმეტესობას ერთ-ერთ პუნქტად საკუთარი სახლი ჰქონდა და მე ეს საკმაოდ მაკვირვებდა. ახლა კი, დასვენების და განტვირთვის მიზნით, ჩემს სახლს ვქმნი.

ჩემი ბინა იქნება 4 სართულიანი სახლის მესამე სართულზე. აი, ჩვეულებრივ კორპუსში კი არა, უფრო არასტანდარტულში, შიგნით რომ შეხვალ და კერძო სახლის შთაბეჭდილებას ტოვებს. აუცილებლად ექნება დარაბები, თანაც - მწვანე.

[შთაგონებულია ამ ფოტოთი]


ოთახები იქნება ნათელი და მზიანი [თუნდაც მოღრუბლულ ამინდში]. სამზარეულო ძალიან მყუდრო და თბილ ფერებში. მახსოვს, ერთი საახალწლო რუსული ფილმი ვნახე და იქ მთავარ გმირ გოგონას აქვს ისეთი სამზარეულო, რომ სიმყუდროვისგან სავარძელზე მოიბუზები და გენდომება, ხელში დიდი ჭიქით ცხელი ყავა გეჭიროს და თვალები დახუჭული გქონდეს.


სამზარეულოს ფანჯრებზე მექნება ჭრელი და გამჭვირვალე ფარდები, აი ისეთი, მხოლოდ სამზარეულოს რომ უხდება. აქ გავატარებ უმეტეს დროს - გამოვაცხობ, სტუმრებს მივიღებ და ნოუთბუქთან ვიჯდები. [მარტო მე მაქვს ასეთი გართულება სამზარეულოზე, თუ თქვენც გიყვართ?]

საძინებელი იქნება ღია მწვანე ფერში [დაახლოებით ისეთში, როგორიც ახლაც მაქვს], მექნება ფართო საწოლი და კარადა უამრავი სათავსოთი. სარკეები, დიდი ფანჯრები და აივანი, საიდანაც სასურველია ლამაზი ხედი იშლებოდეს. ჰო, აუცილებლად საწერი მაგიდა, უამრავი წვრილმანით [ბლოკნოტები, სტიკერები, შუში სუვენირები..] და წიგნების თარო.


ნუ, აბაზანაზე რა საჭიროა წერა.

და კიდევ ერთი ოთახი - მისაღები, ყოველდღიური თუ რაც არის, მოკლედ ოთახი, რომელიც ყველაზე დიდი იქნება, ტელევიზორით, რბილი დივანით, დაბალი მაგიდით და ბევრი სივრცით.


ჰო, ფოტოები არც ისე ემთხვევა ჩემს წარმოდგენილ ოთახებს.

აი ასე, მხოლოდ 3 ოთახისგან შედგება ჩემი მწვანე დარაბებიანი, ნათელი სახლი.

პ.ს კადნიერებას ვიჩენ და რატომღაც, ეს სახლი საფრანგეთში ან იტალიაში წარმომიდგენია.

Thursday, June 10, 2010

Light Regular Bold Black

ვუყურებ სამყაროს ჩემი პატარა ოთახიდან და ასე მგონია, რომ ამქვეყნად მხოლოდ პნევმონიები, მსხვილი ნაწლავის პოლიპები და ბაქტერიული ვაგინოზები არსებობს. უკვე ვეღარ წარმომიდგენია, რომ შეიძლება რამე სხვაც ხდებოდეს - ვიღაც კაფეში გემრიელ ნამცხვარს ჭამდეს, გოგო და ბიჭი ხელჩაკიდებული მიდიოდნენ ქუჩაში და ავტობუსში მოხუცი ბუზღუნებდეს..

ჩემი შარშანდელი პოსტი მახსენდება და მგონია, რომ დეჟავუ მაქვს. სასიამოვნო ისაა, რომ ეს ეპიზოდი მალე დამთავრდება და მერე თავზესაყრელი დრო მექნება. მანამდე კი - მთელი დღე კომპიუტერი და უამრავი ტექსტი, უამრავი კითხვით.

შიგადაშიგ ვისვენებ კიდეც, მაგრამ ისევ კომპიუტერთან - მაგალითად, დღეს ამელის ბოლო მონაკვეთს ვუყურე და საუნდტრეკებს მოვუსმინე. ადრე მაქვს დაწერილი, თუ რა არის ჩემთვის ამელი. ხოდა, დღეს კიდევ ერთი ასეთი მეგობარი ვიპოვე. ვიპოვე არა, უფრო სწორედ, სახელი დავარქვი, თორემ დიდი ხანია მეგულებოდა გვერდით. სანამ ჩავრთავ, ხომ უკვე ზეპირად ვიცი, როგორი მელოდია დაიწყება და რა ტექსტი იქნება, თითქოს მობეზრებული უნდა მქონდეს უკვე, მაგრამ როგორც კი იწყება, პირველივე წამიდან, ტანში ჟრუანტელი მივლის და ჯადოსნურ გავლენას ახდენს ჩემზე, ჩემი სიმღერა.


პ.ს დიდი მადლობა ყავას, ასეთ დღეებში გამხნევებისთვის.

Monday, June 7, 2010

დღეს კარგი დღეა - 06.06.10

დილიდანვე მზიანი დღე იყო. არა, მზე რომ ანათებდა, მარტო ამიტომ კი არა; დილიდანვე მზიანი დღე იყო.


ბუნება, რომელიც ასე მენატრებოდა, თავიდან ბოლომდე შევიგრძენი. უამრავი ადგილის ნახვით გამოწვეული კმაყოფილებაც.

და კიდევ ის, რომ შეგიძლია იჯდე მანქანაში, მუსიკა ხმამაღლა იყოს ჩართული, გარშემო ადამიანები ხმაურობდნენ, იცინოდნენ და შენ ფიქრობდე, რომ გიყვარს ისინი, ის მომენტი, და გიხარია, რომ აქ ხარ, ზუსტად აქ და არა სადმე სხვაგან.


და ამ ყველაფრის დაგვირგვინება - დღეს რაფაელ ნადალმა როლან გაროსი მოიგო, მეხუთედ.


ჰო, კიდევ, ხვალიდან [უკვე დღეიდან, ღამის 3 საათია, კი არადა, დილის] ნომერ პირველი ჩოგანი ხდება.


დღეს კარგი დღე[ა] იყო :)

Friday, June 4, 2010

A Medical Student Blog

ამ ბოლო დროს სულ ერთ რამეზე ვარ კონცენტრირებული და მგონია, რომ სხვა ყველაფერს მოვწყდი. ჰო, ინტერნეტიც არ მქონდა რამდენიმე დღე. ზუსტად იმ დროს, როცა საშინლად, საშინლად მჭირდებოდა. თემა მქონდა დასაწერი და მთლიანად ინტერნეტზე ვიყავი დამოკიდებული, რომელიც მაინცდამაინც იმ დროს გაითიშა, თან ჩემგან დამოუკიდებელი მიზეზებით. ისე, რომ ვერაფერს ვიღონებდი. ასეთ დროს ისეთი სასოწარკვეთილი ვარ, რომ მგონია სამყაროს დასასრული დადგა. უკანასკნელ მომენტში ინტერნეტი ჩაირთო. ხანდახან ძალიან მიმართლებს, მართლაც.

დღეს ბოლო ლექცია მქონდა. წარმოგიდგენიათ? ამის შემდეგ, როცა დილით ჩვეულებრივი სტუდენტები ადგებიან და უნივერსიტეტებში წავლენ, მე აღარ ავდგები. ცოტა რთულია იმასთან განშორება, რაც ბოლო რვა წელი [დიახ, ასე დიდხანს] ჩემი ცხოვრების წესს შეადგენდა. ერთი სახელმწიფო გამოცდა დამრჩა და მერე სტუდენტი აღარ ვიქნები, და ეს ისეთ წარმოუდგენელ ამბად მეჩვენება, რომ ფიქრშიც ვერ ვახერხებ გააზრებას. მერე ალბათ ბანკეტიც გვექნება. [როგორი ბანალურია ყველაფერი - სწავლის დამთავრება, გამოცდა, ბანკეტი, ექსკურსია.. მაგრამ მე მაინც მსიამოვნებს]

გამოკითხვის პროცესი მენატრება. რა სასაცილოა არა? კომპიუტერში ცალკე ფოლდერი მაქვს, სადაც მთელი ჩემი სტუდენტური ისტორიაა შენახული, უამრავი ფოტოთი და ვიდეოთი.
საქმე ისაა, რომ არც აქტიური სტუდენტობა მქონია, და არც მხიარული, მაგრამ მაინც გაუსაძლის სევდას ვგრძნობ. რაღაც ეს სიტყვა მოუხდა ყველაზე მეტად ჩემს განწყობას.

რა ვუყო ამდენ თავისუფალ დროს, რომელიც მანამდეც მქონდა ხოლმე, არდადეგებზეც და ისეც, მაგრამ ეხლა ძალიან თავისუფალი გახდა. იმედია ბლოგზე დღეში რამდენჯერმე პოსტვას არ დავიწყებ.

ანუშკა მენატრება, და კიდევ სხვები..