Sunday, March 24, 2013

როცა გარეთ ქარი ღმუის

   როცა გარეთ ქარი ღმუის, ძნელია საწოლში მყუდროდ მოკალათდე და უკვე დამდგარი შვებულების 1 კვირაზე იფიქრო. უფრო რთულია, გეგმები დააწყო, თუ რის მოსწრება გინდა ამ 1 კვირაში, როცა ათასი რამე გიტრიალებს თავში, აღარ იცი, ბათუმში წახვიდე, გუდაურში თუ სოფელში (მითუმეტეს ახლა, როცა ბათუმი ქარმა თუ ზღვამ წაიღო). როცა სტამბულში გამგზავრების ჩაშლილი გეგმა გაწევს გულზე, ვერ მოგიტოვებია უკან ეს დარდი და რაც უფრო უახლოვდები 30 მარტს, მით უფრო მეტად გტკივა გული რომ არქივის კონცერტს ვერ დაესწრები.

   ისღა დამრჩენია, საწოლში არც ისე კომფორტულად მჯდომმა, ეს სევდიანი სიმღერა ჩავრთო და უფრო შორეულ სტამბულზე ვიფიქრო, აგვისტოში რომ მელოდება. მანამდე კი, შვებულების ეს ნალოლიავები 7 დღე როგორმე გონივრულად უნდა გამოვიყენო, ოდნავ მაინც რომ მოვეგო გონს და ჩემი საბრალო, გაძვალტყავებული მე ჯურღმულიდან ამოვაძვრინო, და სამაგიეროდ იმ შეშლილ, ნევრასთენიკ გოგოს დავუხურო ლუქი, რომელიც ბოლო ხანებია მე წარმომადგენს და ხანდახან განსაკუთრებით მაშინებს; მაშინებს იმაზე ფიქრი, რომ სწორედ ესაა ნამდვილი ნატალია და არა ის, რომელსაც ბუნება და მოგზაურობა უყვარს.

  ყველაფერი კარგად იქნება. აი, ნახავთ თუ არა. ჩემთვისაც კარგად იქნება და თქვენთვისაც. უნდა ავდგე და ასე, ნერვიულად ვიმეორო, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ჯობია პოზიტიური ფიქრებით დავიტვირთო თავი, თუნდაც უიმედოდ, იმიტომ რომ მჯერა, კარგი კარგს იზიდავს და ცუდი - ცუდს.

   არადა ძალიან მეშინია, ძალიან. გარეთ ქარი ღმუის, სახლში ყველანი არ ვართ, ვიღაც გარეთაა და მეშინია.
  მინდა ვიცოდე, რომ მამა ერთ ტელევიზორთანაა, დედა და ჩემი ძმა მეორე ტელევიზორში რამე ფილმს უყურებენ და თან ერთმანეთში ლაპარაკობენ, მე კი აქ ვიჯდე პატარა ოთახში, მარტო; მაშინ ეს სიმღერა სულაც არ მომეჩვენებოდა სევდიანად.
 მაგრამ სახლში სამნი ვართ, გარეთ ქარი მძვინვარებს და სიმღერა სევდიანად ჟღერს.

    გასამხნევებლად მინდა შევახსენო ჩემს თავს რომ გვერდით ოთახში ახალი, წითელი პომადა და მშვენიერი შავი კაბა მელოდება. ეს ქარიც მალე ჩადგება და ისევ 7ობა და მზიანი დღეები დადგება, მერე ისევ თამამად შემეძლება მოვიწერო, რომ მაგრად ვარ, დავრბივარ.

Saturday, March 16, 2013

Eleanor, put your boots on

  ახლა რომ მითხრან, სადაც გინდა, იქ შეგიძლია წახვიდეო, დაუფიქრებლად გავწევდი ალპებისკენ.

  არ ვიცი, ეს სიმღერა რამდენად მოუხდებოდა ჩემს მოგზაურობას, მაგრამ სათაური აქვს ისეთი, როგორიც შეეფერება ალპებისკენ მიმავალი გოგონას თავგადასავლებს.



  რაც მსოფლიოს მოსანახულებელ ადგილებზე დავიწყე პოსტების წერა, ძალიან ბევრი კარგი სურათი შევაგროვე საალპო ქვეყნების [ასე დავარქვი იმ ქვეყნებს, რომლებშიც ეს მთათა სისტემა ვრცელდება]. საუბედუროდ, ყველა ეს სურათი დავკარგე. პირობას ვაძლევ ჩემს თავს, რომ აუცილებლად კიდევ ერთხელ მოვიმარაგებ ფოტომასალას და ცალკე პოსტს დავწერ.

    თქვენც გირჩევთ, ერთხელაც ადექით, ჩაიცვით ბათინკები და გაეშურეთ სადმე. ეს ძალიან ადვილია, სხვათაშორის. საიდუმლოს გაგანდობთ და გეტყვით, რომ მთავარი იარაღი არის imagination.

   აი მაგალითად, ორიოდე დღის წინ მთვარეზე ვიყავი, ნილ არმსტრონგთან და ბაზ ალდრინთან ერთად. გაფრენა საკმაოდ შიშისმომგვრელი იყო - მანამდე ვნახე, როგორ წაეკიდა ცეცხლი რამდენიმე რაკეტას ცდების დროს, მაგრამ როგორც ბაზიც ყვება ხოლმე, უკვე გასაფრენად რომ შედიხარ კაბინაში და მარტო რჩები, ამაზე აღარ ფიქრობ. მთვარეზე რომ დავდგი ფეხი, თითქმის ფიზიკურად ვიგრძენი, როგორი შეგრძნებაა მთელს პლანეტაზე მარტო ყოფნა. შორს დედამიწა მოჩანდა, ძალიან პატარა და მშვიდი, თეთრ ღრუბლებში გახვეული. შორიდან ისე ჩანდა, თითქოს ამ პატარა პლანეტაზე არაფერი ცუდი არ ხდებოდა და არც მოხდებოდა.

   სახლში რომ დავბრუნდი, საღამოს მაღაზიაში მივდიოდი, ცაში ახალ მთვარეს რომ ავხედე, გავიფიქრე - მე აქ ვიყავი.

  თუ თქვენც გინდათ იმოგზაუროთ მთვარეზე, უყურეთ ამ არაჩვეულებრივ დოკუმენტურ ფილმს - In the shadow of the moon.