Tuesday, December 8, 2015

I remember

I remember a faraway laugh, a sweet caress you'd help me zip up my dress.
I remember the never-ending summer rain.


Please, don't let what was get in the way of what's next, don't forget that what's to come hasn't come yet.

Saturday, November 7, 2015

Finding Querencia

        Querencia (Spanish) - describes a place where one feels safe, a place from which one's strength of character is drawn, a place where one feels at home.



 "When a flower doesn't bloom, you fix the environment in which it grows, not the flower."

ჩემს ახლანდელ ცხოვრებაზე  ალბათ ყველაზე კარგად ბუკოვსკი დაწერდა.
 ეს სულაც არ არის კარგი; მიუხედავად იმისა, რომ მომწონს ბუკოვსკის ისტორიები. ალკოჰოლის და სიგარეტის სუნით გაჟღენთილი, სექსუალური ისტორიები. წასაკითხად გადასარევია. მაგრამ როცა სტრიქონებს შორის საკუთარ თავს პოულობ -  ძალიან ცუდია. ძალიან, ძალიან ცუდი.

ფბ-ზე ერთ-ერთ მორიგ, მოდეპრესიულო  ფეიჯზე შემომხვდა ეს ტექსტი:

"If you’re reading this, if there’s air in your lungs on this November day, then there is still hope for you. Your story is still going. And maybe some things are true for all of us. Perhaps we all relate to pain. Perhaps we all relate to fear and loss and questions. And perhaps we all deserve to be honest, all deserve whatever help we need. Our stories are all so many things: Heavy and light. Beautiful and difficult. Hopeful and uncertain. But our stories aren’t finished yet. There is still time, for things to heal and change and grow. There is still time to be surprised. We are still going, you and I. We are stories still going."

(ვერ ვიტან, როცა ამგვარი ფეიჯები ყველაზე მეტად თანხვდებიან ჩემს განწყობას)

 წესით ახლა თავს ბედნიერად უნდა ვგრძნობდე, Damn, I really should feel happy.




არადა მინდა, ერთ დღეს ამ გოგოსავით ავდგე და ქალაქში ვისეირნო, პირველივე სამარშრუტო ტაქსიში ჩავჯდე, წავიდე რომელიმე უბანში და შემოდგომის თბილისი ბოლომდე შევიგრძნო. ხალხს დავაკვირდე, ცხელი ყავა ვიყიდო და ჩამოცვენილ ფოთლებში ვიშრიალო. ჩემი საკუთარი სიმშვიდე მინდა, როცა არავინ გჭირდება.

I don't have my own Querencia. I've lost it.

პ.ს ნატალია, დაიმახსოვრე - You can’t keep dancing with the devil and ask why you’re still in hell.

Tuesday, October 20, 2015

Yes, please

"No one looks stupid, when they're having fun"
- Amy Poehler



 ემი პოულერი მიყვარს.

ქერაა, მხიარული და ჭკვიანი. შექმნა უკარგესი ტვ შოუ Parks and recreation.

 და ამბობს ასეთ კარგ რამეებს:

 - People are their most beautiful when they are laughing, crying, dancing, playing, telling the truth, and being chased in a fun way.

- If you can dance and be free and not embarrassed you can rule the world.

და ასეთებსაც:

 - It takes years as a woman to unlearn what you have been taught to be sorry for. It takes years to find your voice and seize your real estate.

 - Great people do things before they're ready. They do things before they know they can do it. Doing what you're afraid of, getting out of your comfort zone, taking risks like that- that's what life is. You might be really good. You might find out something about yourself that's really special and if you're not good, who cares? You tried something. Now you know something about yourself.


პ.ს და ასეთს -
Symmetry is pleasing but not as sexy. Einstein is cool but Picasso knows what I'm talking about.

Saturday, October 17, 2015

შაბათი დილა


"When we laugh into the microphone & sing, 
with our sunglasses on to our favorite songs"


17ოქტომბერი, 13:18, შაბათი დილა. გარეთ ჯერ არ გამიხედავს, მგონი წვიმს. 

 ის დრო მოვიდა, საბნის ქვეშ და ოთახის ტემპერატურას შორის დიდი კონტრასტი რომ არის. 
 უგემური ჰერკულესის ფაფის და ცუდად მოდუღებული ყავის შემდეგ ვუსმენ სიგარეტს სექსის შემდეგ. რომელიც მეუბნება, რომ არაფერი დამიშავდება, სანამ მასთან ერთად ვარ.
ოთახი სავსეა ამ სიმღერით და მიუხედავად იმისა, რომ ოდნავადაც არ ვარ სიმღერის ტექსტის მონაწილე, ყველაფერი რაღაცნაირად მაინც კარგადაა. 

ჰო, და კიდევ, დღეს კინოში ლამაზ ბიჭებს ვნახავ.

Saturday, October 10, 2015

I don't know where I'm going, but I'm on my way.

  ბევრი ვიფიქრე, როგორ ან რამდენი სიტყვით დამეწერა, რა მინდა, რას ვაკეთებ ან რას გავაკეთებდი. მერე ეს სიტყვები გამახსენდა და მივხვდი, რომ ამაზე კარგად ჩემი ცხოვრების მიმდინარე ეტაპს ვერ აღვწერდი.
  ორი დღის წინ ჩემი მეგობარი მეუბნებოდა, ხანდახან ადამიანს უბრალოდ გინდა, რომ კომფორტის ზონაში დარჩე და ამ ზონით ისიამოვნოო. ასეა. ცოტა დავიღალე მუდმივად იმაზე ფიქრით, რომ რაღაცას ისე არ ვაკეთებ. ამიტომ ჩემს კომფორტის ზონაში დავჯდები და ყავას დავლევ. ან რამე სერიალს ვუყურებ. ან - ორივე ერთად.

უცნაურია, როგორ იცვლება ყველაფერი. როგორ აღარ ვწერთ ბლოგებზე, even when we are sad.

Thursday, March 19, 2015

Cherry cupcake

მე და ნიკ ქეივი რომ შევხვედროდით ერთმანეთს, სადმე, ამერიკულ სასადილოში.

ერთმანეთის პირისპირ დავსხდებოდით. ის  - უკან გადატკეცილი სწორი თმით. მე - აკანკალებულ ხელებს მაგიდის ქვეშ დავმალავდი.

რამდენიმე წუთი უხერხული სიჩუმე. არ ვიცი, საიდან დავიწყო. ის თვალს არ მომაცილებდა, მე თვალებდახრილი ვიჯდებოდი, რომ მის მზერას არ გადავწყდომოდი.

  "ფენქეიქები მინდა, ბევრი, ერთმანეთზე დაწყობილი, ზევიდან მოსხმული სქელ-სქელი კარამელით. როდის მოვა მიმტანი."

ავიხედე და თავზე გვადგას წინსაფრიანი, საშუალო ხნის, ჩათქვირული ქალი, თავზე თეთრი ჩაჩით. ბლოკნოტი ამოიღო, კალამი მოიმარჯვა, ის-ისაა უნდა გვკითხოს, რას ვინებებთ, რომ ნიკ ქეივი იცნო და პირი დააღო. ხმას ვეღარ იღებს (ვიცი, მეც ეგრე ვარ, იმიტომ არ ვლაპარაკობ). 

რას ვინებებ?  

- ალუბლის ქაფქეიქს (რა? საიდან მოვიტანე?).

 - მშვენიერია - ჩაილაპარაკა და ჩაიწერა. მერე ნიკ ქეივს მიაშტერდა უხმოდ.

- მეც იგივეს. (ღმერთო ჩემო! ისიც ალუბლის ქაფქეიქს შეჭამს. ალბათ მასაც მოესვრება პირი კრემით).

მიმტანი წავიდა. ახლა რა ვქნა, ახლა რა ვქნა? უნდა ავიხედო. დიახ, მისი მზერა. დაკვირვებით მიყურებს. სად წავიღო თვალები? ჩუმად, რომ ვერ შეამჩნიოს, ღრმად ჩავისუნთქე. თვალებში შევხედე. გავუღიმე.

 - იცით, ნედ კელი მეც მიყვარს (რა კარგი ენაა ინგლისური, კაცი ვერ გაიგებს, თქვენობით ველაპარაკები თუ შენობით). თვალებს არ ვაშორებ და ვამჩნევ, რომ გაუკვირდა (დიახ, მე თქვენზე ასეთებიც ვიცი). მერე ნედ კელიზე ვლაპარაკობთ. ასე მგონია, მღერის. ჰო, ნამდვილად მღერის.

ნედ კელიზე მოვრჩით თუ არა, სხაპასხუპით ვაყრი: იცით, თქვენ სიმღერაზე ვიკაიფე? ჰო, პირდაპირი მნიშველობით, რა თქმა უნდა. ვუსმენდი და ნელ-ნელა მოიტანა. ჰო, თქვენს სიმღერაზე ვარ შემჯდარი. დიახ, განსაკუთრებით ამ ერთ სიმღერაზე. როცა ვუსმენ, ვკაიფობ ხოლმე. არა, არც ისე დიდი ხანია, მაგრამ პირველივე მოსმენაზე მოიტანა. თქვენ თქვენს ყველა სიმღერაზე კაიფობთ? გეტყობათ. იცით...

- თქვენი ალუბლის ქაფქეიქები - მიმტანი თეფშებს წინ გვიწყობს.

გავჩუმდით.

ყველაფერი გაფუჭდა, შემართება გამიქრა. ახლა ისევ მაგიდის ქვეშ უნდა დავმალო ხელები. მოდი, თავს მოვაჩვენებ, ვითომ საოცრად დაინტერესებული ვარ ქაფქეიქით. კარგი იქნება, თუ ხელში ავიღებ და შევატრიალ-შემოვატრიალებ, ვითომ ძალიან მაინტერესებს, მრგვალი ქაფქეიქი სხვადასხვა კუთხიდან როგორ გამოიყურება. ისე, მართლა მადისაღმძვრელი ჩანს. როგორ შევჭამო პირი რომ არ მომესვაროს? მოდი ჩანგლით შევჭამ (ეს ჩანგალი საიდან გაჩნდა?). ჩანგალს ვიღებ, ამ იდეის აბსურდულობას ვხვდები და ეგრევე უკან ვდებ. თვითონ მაინც დაიწყოს ჭამა. მერე უკვე ადვილი იქნება. თვალის კუთხიდან ვუყურებ. ნამცხვარს ხელში იღებს, ალუბალს აცლის, თეფშზე დებს და ქაფქეიქს კბეჩს. უჰ, ისე გემრიელად, რომ ძალაუნებურად ტუჩებს ვილოკავ და ნერწყვს ვყლაპავ. შეამჩნია. სასწრაფოდ რამე უნდა გავაკეთო. აჩქარებულად ალუბალს ვიღებ და ჭამას ვიწყებ. კარგია, პირი გამშრალი მაქვს და მომჟავო გემო მსიამოვნებს.

 - თუ გინდა ჩემიც აიღე - მთავაზობს.
- რა? - კინაღამ კურკა გადამცდა. ალბათ ძალიან გაოცებული თვალები მაქვს.
- ალუბალი. თუ გინდა ჩემიც აიღე - მიმეორებს.

 აჰ, არა. ალუბალი არ მიყვარს. ვამბობ და კურკას პირიდან ვიღებ. Oh, my.. ალმური ამდის. ალუბალი არ მიყვარს?  (შემეკვეთა კარამელიანი ფენქეიქები!) თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებ. ჰო, ქაფქეიქი. ვიღებ და კრემს შეუმჩნევლად ვლოკავ, ისე რომ ვერ დაინახოს. მერე პატარა ნაწილს ვკბეჩ, მერე უფრო დიდს. პირი მაინც მომესვარა. არ ვიწმენდ, ისე ვეუბნები:  - ძალიან გემრიელია. და ვიცინი. ყველანაირი დაძაბულობა მომეხსნა.
ამ დროს უცებ, თითქოს არსაიდან, იწყება:

"I stepped out of the St. James Hotel
 I left you behind curled up like a child.."

საიდანღაც ის სიმღერა ჟღერს. აქეთ-იქით ვიხედები და ვხედავ - ჩვენი მიმტანი დახლთან დგას და ღიმილით გვიყურებს. რა თქმა უნდა, მისი ამბავია.

ნიკ ქეივი ზის, სწორი, უკან გადატკეცილი თმით, ვარდისფერი კრემით მოთხუპნული პირით და სულ ოდნავ შესამჩნევი ღიმილით მიყურებს. თამამად ვუსწორებ თვალს და მეც ვუღიმი.



Sunday, March 15, 2015

გაზაფხულის საღამოა

მშვიდი თუ როგორი, თქვენი გადასაწყვეტია :)

 ხანდახან ხდება ხოლმე, ჩართავ რაღაც სიმღერას და იფიქრებ, რომ აი ესაა დღევანდელი საუნდტრეკი. იმ დღეს რაც არ უნდა მოხდეს, ყველაფერს ეს სიმღერა "დაედება".



 შაბათი, 14 მარტის საუნდტრეკის ავტორებად თამამად ვასახელებ თეიმ იმპალას წევრებს.

 დღეს ჭეშმარიტად გაზაფხულის ამინდი იყო, თბილი, მზიანი, ყვავილების სუნიანი. აი ამ სიმღერის რიტმში ამინდი; უნდა ჩართო და მსუბუქ-მსუბუქად იარო ოდნავ მონაცრისფრო მაგრამ მზიანი თბილისის ქუჩებში. მზე რომ გადავა და დაბინდდება, სახლისკენ მომავალს ბავშვობიდან თინეიჯერობაში გადამავალი ბევრი ყმაწვილი რომ შეგხვდება, ხმაურიანად რომ მოსეირნობენ.

 სამწუხაროა, რომ ეს სიმღერა დღის მიწურულს მოვისმინე, თორემ დღეს ვაჟას რომელიღაც კვარტალში, რომელიღაც ნანგრევების გვერდით ფეხით მიმავალი, აუცილებლად ვიღიღინებდი - let it happen, let it happeen.
მოკლედ, კარგი გაზაფხულიანი დღეები გვაქვს აქ, თბილისში.

  რამდენიმე კვირაა, უკვე აღარ ვამბობ - როცა მუდმივი სამსახური მექნება.. ძალიან კარგი და საინტერესო სამუშაო მერგო და მინდა, რომ მეც კარგი და საინტერესო გავხდე ამ სამუშაოსთვის :)  საერთოდაც მინდა, უფრო კარგი და საინტერესო გავხდე. ადრე სულ ვცდილობდი და ვწვრთნიდი ჩემს თავს, ბოლო დროს ცოტა დავიღალე. მართალია, მე ვთვლი, რომ კარგი გოგო ვარ, მაგრამ ჯობია, უკეთესი გავხდე. გაზაფხული მოვიდა, ამაზე კარგი დრო რა შეიძლება შევარჩიო.

Let it happen, let it happeeen.

Wednesday, January 7, 2015

ვარსკვლავები ბრწყინვალებენ, ანათებენ..

   ადრე, ყმაწვილქალობაში, ეკლესიაში დავდიოდი. ვაბარებდი აღსარებას, ვესწრებოდი წირვა-ლოცვებს, საშობაო და სააღდგომო ღამისთევებს. ვკითხულობდი ბევრ სასულიერო ლიტერატურას.

  განსაკუთრებულად მიყვარდა ღამისთევები - შობის და აღდგომის. ორივეს თავის საკუთარი შეგრძნება ჰქონდა ჩემთვის და დღემდე არ გამნელებია - ყოველი შობის და აღდგომის წინაღამეს მოდის და იმ დროს მახსენებს.

  ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერ დროს.

  მახსოვს, როგორი დიდი სიხარულით მევსებოდა გული, როცა შობის ღამეს საგალობელი "ალილო" იწყებოდა. როგორი სავსე ვიყავი რაღაც დიდით, ძალიან კარგით, რომელსაც ერქვა სიხარული, ბედნიერება, სიკეთე, სიყვარული და კიდევ რაღაც უფრო დიდი, ალბათ - თვითონ ღმერთი.

   მაშინ ვფიქრობდი, სად არის ეს ხალხი, ვისაც ახლა სძინავს, რესტორანში ან სადმე სხვა ადგილასაა, რატომ არ არის აქ, როგორ ვერ ხვდებიან, რომ შეუძლიათ მოვიდნენ და ასეთი დიდი ბედნიერება იგრძნონ, ისეთი დიდი, ისეთი არაამქვეყნიური, რომ ყველანაირი საზრუნავი უბრალო გახადოს და გაფიქრებინოს, რომ ამ წუთებისთვის ღირს ცხოვრება.

  მაშინ ვმარხულობდი კიდეც. არც სამარხვო ხორცებს ან ქაბაბებს ვჭამდი, არც უბედურად ვგრძნობდი ამით თავს და საქვეყნოდ არ ვაცხადებდი, რომ მარხვაზე ვარ. მაშინ ბევრად უფრო მეტად მიყვარდა ადამიანები, ვიდრე ახლა. 

  დღეს კი, როცა კიდევ ერთი შობის ღამე დადგა, მეც ყველანაირი ამქვეყნიური საზრუნავით დახუნძლული, სიხარულს და სიმშვიდეს მოკლებული ვარ, უკვე მხოლოდ მოგონებებში ვინახავ იმ სისავსის შეგრძნებას და ვხვდები, რომ ძალიან დავშორდი ჩემს ღმერთს. 

  12 რომ შესრულდა, აივანზე გავედი. განათებულ ფანჯრებს გავხედე და ვიფიქრე, რომ ესეც ჯადოსნობაა, შობის ღამეს სანთლების ციმციმს უყურებდე და გულში ჩუმად იმეორებდე - ვარსკვლავები ბრწყინვალებენ, ანათებენ ბეთლემსაო..

 

შობას გილოცავთ, მათ, ვისაც გწამთ.