ვარსკვლავები ბრწყინვალებენ, ანათებენ..

   ადრე, ყმაწვილქალობაში, ეკლესიაში დავდიოდი. ვაბარებდი აღსარებას, ვესწრებოდი წირვა-ლოცვებს, საშობაო და სააღდგომო ღამისთევებს. ვკითხულობდი ბევრ სასულიერო ლიტერატურას.

  განსაკუთრებულად მიყვარდა ღამისთევები - შობის და აღდგომის. ორივეს თავის საკუთარი შეგრძნება ჰქონდა ჩემთვის და დღემდე არ გამნელებია - ყოველი შობის და აღდგომის წინაღამეს მოდის და იმ დროს მახსენებს.

  ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერ დროს.

  მახსოვს, როგორი დიდი სიხარულით მევსებოდა გული, როცა შობის ღამეს საგალობელი "ალილო" იწყებოდა. როგორი სავსე ვიყავი რაღაც დიდით, ძალიან კარგით, რომელსაც ერქვა სიხარული, ბედნიერება, სიკეთე, სიყვარული და კიდევ რაღაც უფრო დიდი, ალბათ - თვითონ ღმერთი.

   მაშინ ვფიქრობდი, სად არის ეს ხალხი, ვისაც ახლა სძინავს, რესტორანში ან სადმე სხვა ადგილასაა, რატომ არ არის აქ, როგორ ვერ ხვდებიან, რომ შეუძლიათ მოვიდნენ და ასეთი დიდი ბედნიერება იგრძნონ, ისეთი დიდი, ისეთი არაამქვეყნიური, რომ ყველანაირი საზრუნავი უბრალო გახადოს და გაფიქრებინოს, რომ ამ წუთებისთვის ღირს ცხოვრება.

  მაშინ ვმარხულობდი კიდეც. არც სამარხვო ხორცებს ან ქაბაბებს ვჭამდი, არც უბედურად ვგრძნობდი ამით თავს და საქვეყნოდ არ ვაცხადებდი, რომ მარხვაზე ვარ. მაშინ ბევრად უფრო მეტად მიყვარდა ადამიანები, ვიდრე ახლა. 

  დღეს კი, როცა კიდევ ერთი შობის ღამე დადგა, მეც ყველანაირი ამქვეყნიური საზრუნავით დახუნძლული, სიხარულს და სიმშვიდეს მოკლებული ვარ, უკვე მხოლოდ მოგონებებში ვინახავ იმ სისავსის შეგრძნებას და ვხვდები, რომ ძალიან დავშორდი ჩემს ღმერთს. 

  12 რომ შესრულდა, აივანზე გავედი. განათებულ ფანჯრებს გავხედე და ვიფიქრე, რომ ესეც ჯადოსნობაა, შობის ღამეს სანთლების ციმციმს უყურებდე და გულში ჩუმად იმეორებდე - ვარსკვლავები ბრწყინვალებენ, ანათებენ ბეთლემსაო..

 

შობას გილოცავთ, მათ, ვისაც გწამთ.

Everything is connected

    რამდენიმე დღის წინ დედამ  25 წლის გოგოს ამბავი მოყვა, რომელიც მოულოდნელად გარდაიცვალა. საშინელმა შიშმა შემიპყრო, რომ წარმოვიდგინე,  ნებისმიერ დროს შეიძლება, ასე უცებ ავდგე და მოვკვდე.
  
   ასეთ შიშის მომენტებში ვხვდები, რომ არსებობს ძალა, რომელიც ყველაფერზე ძლიერია. თუ გინდათ ღმერთი უწოდეთ, ალაჰი ან ნებისმიერი რამ – ეს ძალა ერთია, იმის მიუხედავად, რას დაარქმევენ მას სხვადასხვა რელიგიის მიმდევრები.

    მე მგონია, რომ ღმერთი ცალკე არსება არ არის, ის თითოეულ ჩვენგანშია. თუ ვიფიქრებთ ატომურ ბომბებზე და ძალაუფლებაზე, ჩვენში არსებული ღმერთი პატარავდება და ინავლება. კარგი საქმეები კი აძლიერებს მის არსებობას. ალბათ სიყვარულიც ეგაა, ბედნიერებაც, ჩვენ უბრალოდ ბევრ სახელს ვარქმევთ, ვინაიდან სხვადასხვა დროს სხვადასხვაგვარად ვგრძნობთ მას. 

   ხშირად ვფიქრობ, რამდენად სწორია ის, რასაც ვაკეთებთ ადამიანები დედამიწაზე. ამ  სამყაროს აღსასრული ისევ ჩვენზეა დამოკიდებული. რაც უფრო ბევრი საბრძოლო იარაღი იქმნება,  რაც უფრო მეტი ომი და დაპირისპირებაა მსოფლიოში, მით უფრო ვუახლოვდებით ლოგიკურ დასასრულს. იმიტომ, რომ ბოლოს უკვე აღარაფერი დარჩება ომისა და განადგურებული ქალაქების მეტი და ის ძალა მიხვდება, რომ დედამიწას აღარაფერი ესაქმება გალაქტიკაში.
  თუ მეტს ვიფიქრებთ ხელოვნებაზე, შეიქმნება უფრო მეტი მუსიკა, დაიწერება კარგი წიგნები, მით უფრო გადაიწევს ეს აღსასრული.  ყველაფერი ჩვენს ხელთაა და ამიტომ მეშინია, რამდენად სწორად ვიქცევით, ვწერთ თუ არა საკმარისად ბევრ სიმღერას?  გვინდა თუ არა, რომ კიდევ დიდხანს ვიარსებოთ?

   მინდა, რომ კიდევ დიდხან ეხეთქებოდეს ლურჯი ტალღები ნაპირებს, შრიალებდნენ ტყეები, უბერავდეს ქარი და ჭიკჭიკებდნენ ჩიტები.. როცა ეს ხმები,  ეს მოძრაობა გაჩერდება, ყველაფერი დამთავრდება და ჭაში წყალი დაშრება.

    მინდა ადამიანებმა გაიაზრონ, რომ ყველაფერი ერთი ადამიანიდან იწყება; რომ მთავარია იდეა, მთავარია ვიფიქროთ იმაზე, რა გვინდა მოხდეს და არა იმაზე, რა არ გვინდა.

  იმედია, ძალიან პათეტიკური არ ვარ. ღამის 2 საათზე დაწერილი პოსტები, როგორც წესი, არ არის ხოლმე პათეტიკური : )

 

  პ.ს პოსტის სათაურის ინსპირაცია არის Cloud Atlas. როგორ მინდოდა ამ შესანიშნავ ფილმზე ცალკე პოსტი დამეწერა, მაგრამ არ დავწერე და ალბათ ყოველთვის ვინანებ ამას.

Killing in the name of

  They use force, to make you do, what the deciders have decided you must do.

 



   ძმებო,  მოგიწოდებთ, რომ ყოველ დილა დავიწყოთ  მე–9 სიმფონიით, ყველამ გავაღოთ ფანჯრები და თბილისის ქუჩებს მოედოს ეს მუსიკა. 

  ჩავიცვათ თეთრები და დანებით ხელში გამოვიდეთ გარეთ, ვცემოთ ლოთი მათხოვრები, გავაუპატიუროთ ქალები. ვცემოთ მოხუცებს, ვცემოთ ბავშვებს. თუ იტირებენ და შეწყნარებას გვთხოვენ, სახეში კიდევ ერთი მუშტი ვუთავაზოთ.  საღამოობით დავლიოთ ჭიქა რძე და გამთენიისას სახლში მისულებმა, დაძინებამდე კიდევ ერთხელ მოვუსმინოთ ღვთაებრივ სიმფონიას.

  მე მოგიწოდებთ, რომ დავიცვათ მარხვა, ვიაროთ ეკლესიაში, ყოველ კვირას შესაწირი პატიოსნად გადავიხადოთ. შევცოდოთ და მოვინანიოთ. კიდევ შევცოდოთ და ისევ მოვინანიოთ. სასურველია ეს კომბინაცია თანმიმდევრულად გავიმეოროთ დღეში 3–ჯერ, ჭამამდე, ან ჭამის შემდეგ.

   ხმამაღლა ვიმღეროთ – Fuck you, I won't do what you tell me!   F u c k you!  I won't do what you tell me! 

  მოვკლათ სამშობლოს სახელით, მოვკლათ პატრიარქის სახელით, მოვკლათ დიდი ძმის სახელით.

    მოდი, ვცადოთ ანარქია. სხვა ყველა ხერხი ნაცადია და ჯერჯერობით ვერაფერმა გვიშველა. მეფეები და წმინდანები მოდიოდნენ და მიდიოდნენ, ანარქია კი მუდამ ჩვენთანაა. ყველა ჩვენგანშია დამწყვდეული ჯინივით და ელოდება, როდის გავათავისუფლებთ.

 ანარქია არის თავისუფლება.

  ძმებო, გვძულდეს ერთმანეთი და დანდობა არ იყოს. რა მოგვიტანა სიყვარულმა?

ანარქია, ანარქია გადაგვარჩენს. 

ამომავალი მზე

სოფლიდან დილის 6 საათზე გამოვედით. ჯერ კიდევ ბნელოდა.  უცნაური, ადრიანი დილისთვის დამახასიათებელი სიჩუმე იდგა.

არ ვიცი, თქვენც თუ გქონიათ ოდესმე მსგავსი შეგრძნება, მე ყოველთვის  რომ მაქვს  გამგზავრების წინ - დავრბივარ აქეთ-იქით, ვალაგებ, რამდენიმე წუთში წავალ და აქვე არიან ადამიანები, რომლებსაც მშვიდად სძინავთ და ეს დღეც ისეთივე იქნება, როგორც წინა. ისინი რჩებიან, მე მივდივარ. ამ დროს ყველაფერს სხვა თვალით ვუყურებ - სახლის წინ მდგომ ხეს, ძველ კარადას აივანზე [დაძველებული და ჭიებისგან გამოხრული ხის სუნი რომ აქვს], რკინის საწოლს და ძველ პირსაბანს. არ მიყვარს ეს შეგრძნება.

ჭამას ვერ ვასწრებდი და გზისთვის ყველიანი ბუტერბროდი მოვიმზადე. ჟაკეტი შემოვიცვი და დაბლა ჩავედი.

მეზობლის სახლში სინათლე ენთო. ალბათ, უკვე თავის საქმეებში იყო ჩაფლული. თუმცა რა გასაკვირია, ხანდახან დილის 3 საათზეც ვდგებიო, ნათქვამი აქვს.

ბებო აივანზე იდგა და გადმოგვყურებდა. მარტო რჩებოდა; მართალია ცოტა ხნით, მალე ისიც უნდა დაბრუნებულიყო ქალაქში, მაგრამ  ისე იდგა, რომ სურვილი გამიჩნდა, მანქანიდან გადმოვმხტარიყავი და მეთქვა, რომ ვრჩები. ცხადია, ეს არ გავაკეთე და დავიძარით.

გავუარეთ ეკლესიას, პატარა თეთრ ხიდს, წყაროს. ყველაფერი ჯერ კიდევ ბინდშია და ჰაერიც ისეთია, როგორიც ადრიან დილას ახასიათებს - ცვარისგან ოდნავ მძიმე. 

ძველი საწყობიც შეგვხვდა, სოფლის შესასვლელში რომ დგას. მერე უკანასკნელად გავხედე სოფელს. ღმერთო, როგორ მიყვარს ეს რომანტიკული სისულელეები - ’უკანასკნელად მივხედე სოფელს’..

გზაში ნელ-ნელა გათენდა. სუფთა ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ - მთელი წლის მარაგი მინდა ავიღო.

ერთ-ერთ სოფელში რომ შევდიოდით, მთებიდან მზე ამოვიდა.

ისეთი დიდი და წითელი იყო, როგორიც არასდროს მინახავს. ჯერ არც მცხუნვარება ჰქონდა და არც თვალებს ჭრიდა, ამიტომ თავისუფლად შემეძლო მეყურებინა.  მზის ჩასვლა ბევრჯერ მინახავს, ზღვაზე და სოფელშიც. მაშინაც წითელია ხოლმე და გარშემო ყველაფერს აწითლებს. მაგრამ ასეთი მზე - არასდროს მინახავს. თითქოს ცოტა ხნით გაძლევდა საშუალებას, რომ თამამად დამტკბარიყავი მისით.

იმ დროს ვიფიქრე, რომ ასეთი მომენტებისთვის ღირს ცხოვრება. რომ ბუნება ძალიან ძლიერია და ასე მარტივად და ყოველდღიურად გვთავაზობს პატარა საოცრებებს. ყველაზე მეტად მას შეუძლია, აღმაფრთოვანოს. შეუძლებელია, ფოტოსურათით, ნახატით ან სიტყვებით გადმოსცე თუნდაც ის, რაც მაშინ ვნახე.

მას შემდეგ სულ ვფიქრობ იმ დიდ და წითელ მზეზე. მინდოდა, ოდესმე აქაც დამეწერა. თუნდაც იმიტომ, რომ ის შეგრძნებები შემენახა ჩემთვის.

 

აი, ვწერ კიდეც.

ახალი სამყაროს შვილები

    ადამიანები სრულყოფილებისკენ მიისწრაფიან, ან უკვე სრულყოფილები ჰგონიათ თავი. ძლიერი ერები სუსტებს ჩაგრავენ, ვინაიდან მათზე მაღლა მდგომები არიან - ასე ფიქრობენ თვითონ. მსოფლიო ვითარდება, ვითარდება და ვითარდება. უკვე ისეთი რამეებს იგონებენ, გონებით ვერ მივყვები და აღარც მინდა, მივყვე. იმიტომ რომ, მეშინია. სადამდე მივა ეს ყველაფერი.. ეს განვითარება, რას მოგვიტანს ადამიანებს?

    ცოტა ხნის წინ, ჯონ მილის ნაწარმოები წავიკითხე - 'თავისუფლების შესახებ'. მიხარია, რომ რაღაც  გარემოებების გამო, ამ წიგნის წაკითხვა მომიხდა. ვკითხულობდი და ვხვდებოდი, რომ როგორც არ უნდა განვითარდეს ადამიანი, ქვის იარაღიდან ატომურ ბომბამდე, მაინც არაფერი იცვლება და მისი ცნობიერება ზუსტად ისეთი რჩება, როგორიც დასაბამიდან იყო. მილის შესახებ მანამდე არაფერი ვიცოდი და ვიკიპედიაში რომ ვნახე,  მე-19 საუკუნის მოღვაწე ყოფილა, გავოცდი. არადა, ისეთ პრობლემებზე წერდა, რაც დღესაც ცხადად დგას ჩვენს წინაშე.

   ინდიელები მიყვარს, ადრეც მითქვამს. ბოლო დღეებში, სულ მათ გარშემო ვტრიალებ - ფილმებს ვუყურე, წიგნები წავიკითხე. New World - ასეთი ფილმი, გსმენიათ? პოკაჰონტასის ისტორიას მოგვითხრობს. ცოტა უცნაური ფილმია, არასტანდარტული. ბუნების ხმიანობა ისმის სულ.

 მერე უკანასკნელ მოჰიკანს ვუყურე კიდევ ერთხელ და დავრწმუნდი, როგორი საოცარი ფილმია..

 იცოდით, რომ ფილმში, ინდიელების სამივე მთავარი როლის შემსრულებელი მსახიობი ინდიური წარმოშობისაა?

რასელ მინსი [ჩინგაჩგუკი] ამერიკელი ინდიელების მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერიც კი იყო და დღემდე ინდიელების უფლებებს იცავს.

ვეს სტადი [მაგუა]  - მის ბიოგრაფიას გადავხედე და ძალიან საინტერესო ადამიანი აღმოჩნდა. ინდიურ სკოლაში დადიოდა და სკოლის დამთავრებამდე, მხოლოდ იროკეზების ენაზე ლაპარაკობდა.

ერიკ შვაიგი  [უნკასი] მამით გერმანელი, თუმცა გერმანელს ყველაზე ნაკლებად ჰგავს. დედისგან მასაც  ინდიური გენი გამოჰყვა. 

  ინდიელები, ეს გულუბრყვილო არსებები, მშვიდად ცხოვრობდნენ. ეთაყვანებოდნენ 'დიდ სულს' და სწამდათ, რომ სიკვდილის შემდეგ, ადამიანი დიდი სანადირო ადგილებისკენ მიემგზავრება, სადაც ნაკადულები და საამური ტყეებია. ისინი სრულყოფილი არსებები იყვნენ - უნაკლო გარეგნობით და საკუთარი ტრადიციებით, რომელსაც მტკიცედ მისდევდნენ. მერე კი, განათლებული და დახვეწილი ევროპელები ჩავიდნენ და მათ მიწები და უფლებები წაართვეს.

  ინდიელების სიყვარული შეიძლება მართლაც რომანტიზმის გამოვლინებაა. მაგრამ მათზე ფიქრისას, კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ სამწუხაროდ, სუფთა და მართალი გულის ადამიანები, ყოველთვის მარცხდებიან ამ ცხოვრებაში. სამყაროს ვერაგი, ამპარტავანი ხალხი სჭირდება, რომელიც სანახაობას ქმნის დანარჩენებისთვის. ეს ასე იყო, დღესაც არის და სამწუხაროდ, მომავალშიც ასე იქნება.