tag:blogger.com,1999:blog-5923434301322101662024-03-13T16:42:15.798+04:00W o n d e r l a n d Nataliahttp://www.blogger.com/profile/04414067916801753891noreply@blogger.comBlogger481125tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-84000658431088580852024-02-20T11:28:00.001+04:002024-02-20T11:28:41.562+04:00Miscellaneous<p> არასდროს არ ვიცი, ეს სიტყვა ზუსტად როგორ იწერება, ან როგორ იკითხება. მხოლოდ ის ვიცი, რას ნიშნავს და ის, რომ ამ პოსტს ზუსტად შეეფერება.</p><p>***</p><p>სამსახურში ვარ და ლანჩს ველი. ყოველი სამუშაო დღეს ლანჩის გარშემო ვგეგმავ - რაღაცები ლანჩამდე უნდა გავაკეთო და რაღაცები - ლანჩის შემდეგ. როგორც კი 12 საათი მოახლოვდება (ანუ, საჭმლის მოსვლის დრო), ჩემი მთლიანი განწყობა იცვლება და ვეღარაფერს ვაკეთებ, ვიდრე საჭმლის საყიდლად არ ჩავალ და არ შევჭამ.</p><p>***</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4dYMn_8GRGeksSO3p3CcwlUeVLSBBbt3vq_Oiq1dFG-ALEXPaUrTwpI623pvdkQ6jzRjAHY-E8xeN4tn4SEozhjRclYgA-pnQMHcskAYCTSUDNFPP6hgCMZPmghL0zQl8sBdAsiK0r8QJunIy80jM9WmOdeGnqcU9OZu2mgrWD5O04fPjtSud3R1h6was/s845/919e54bb0fa51a8f8dfb06b21f41d745.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="845" data-original-width="564" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4dYMn_8GRGeksSO3p3CcwlUeVLSBBbt3vq_Oiq1dFG-ALEXPaUrTwpI623pvdkQ6jzRjAHY-E8xeN4tn4SEozhjRclYgA-pnQMHcskAYCTSUDNFPP6hgCMZPmghL0zQl8sBdAsiK0r8QJunIy80jM9WmOdeGnqcU9OZu2mgrWD5O04fPjtSud3R1h6was/w189-h283/919e54bb0fa51a8f8dfb06b21f41d745.jpg" width="189" /></a></div><p>თმის ასე შეჭრა მინდა. ცოტა იქით ვდებ, გაზაფხულისკენ. ზამთარში გრძელი თმა კარგად გადგება ადამიანს (თუმცა გრძელი ახლაც არ მაქვს). თან ცოტა ვღელავ, ჯერ ერთი, ჩოლკა, ანუ წინამო? - მე ხომ ვთქვი, რომ აღარასდროს მექნებოდა ასეთი, შუბლზე ჩამოყლილი ჩოლკა. მაგრამ თან ძალიან მაინტერესებს როგორ დადგება ჩემი თმა ასე შეჭრილი. ასე მოკლედაც ძალიან დიდი ხანია, არ მქონია. ბავშვობის მერე, როცა დედა უმოკლესად მჭრიდა და ყველას ბიჭი ვეგონე.</p><p>ოდრი ტატუ არის ჩემი ბოლოდრინდელი თმის შეჭრების ინსპირაცია. ჯერ ერთი, ვიზუალურად ძალიან მომწონს ისედაც და ბოლო რამდენიმე შეჭრა სულ მისი ფოტოები მიმაქვს ხოლმე სტილისტთან. სულ ბოლოს ამ ფოტოს მიხედვით შევიჭერი:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqrje-VxlIhuzRLl8uKhKBDuWB0BivXAnpOnw2Vpgfa3TjzJiUEmFIBSFh5u3kkRgAFOzYyDXfZccYMxUZUCzPqEgGfZRM0604s9JpvCNHaA4Ujcxr8PKpj1F9Uf1fW8BVG6hz1H46hcifceX2-T7JYSWfOP_yV3otSAdKBUU5FEH850OvONUZsw0kMuaw/s846/631cb84b8af17c45480b01e1f178b0cc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="846" data-original-width="564" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqrje-VxlIhuzRLl8uKhKBDuWB0BivXAnpOnw2Vpgfa3TjzJiUEmFIBSFh5u3kkRgAFOzYyDXfZccYMxUZUCzPqEgGfZRM0604s9JpvCNHaA4Ujcxr8PKpj1F9Uf1fW8BVG6hz1H46hcifceX2-T7JYSWfOP_yV3otSAdKBUU5FEH850OvONUZsw0kMuaw/w174-h261/631cb84b8af17c45480b01e1f178b0cc.jpg" width="174" /></a></div><br /><p>***</p><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCc4r3EWzs9ORrJuqcmqZCwkIaJmXkSmGpj4xgLmWH6Dh6J9K083AGD22Pwxmo7opvySwjUGVsmdqwwGyngbEql12KyD2fOgKD_-hvna1PN5ZKeWa_NoqV8noBNDpxNjWDPcvS7Qsrn70C1VoxVywFhyWzb2MqwAlyb22qfZed2DLSjM2oLaiwQRQW4WzU/s752/82a533bceb6a2a595ad79e08d995d569.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="752" data-original-width="564" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCc4r3EWzs9ORrJuqcmqZCwkIaJmXkSmGpj4xgLmWH6Dh6J9K083AGD22Pwxmo7opvySwjUGVsmdqwwGyngbEql12KyD2fOgKD_-hvna1PN5ZKeWa_NoqV8noBNDpxNjWDPcvS7Qsrn70C1VoxVywFhyWzb2MqwAlyb22qfZed2DLSjM2oLaiwQRQW4WzU/w150-h200/82a533bceb6a2a595ad79e08d995d569.jpg" width="150" /></a></div><br /><p>რა ლამაზი ფერები და სტილია, არა? ფერები უფრო შემოდგომას უხდება, მაგრამ გაზაფხულზე რომ ჩავიცვა, არავინ დამიჭერს ალბათ. ხანდახან წამომივლის ხოლმე სურვილი, ავდგე და გარდერობი მთლიანად განვაახლო, მაგრამ ეს სურვილი პინტერესტზე ცოტახნიანი სერფინგის მერე ქრება. </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>***</p><p>ბოლო დროს ძალიან ვინსპირირდები აზიური მაკიაჟის სტილით - ვიცი, არაფერი სიახლე არაა, იმდენად აქტუალურია ახლა ყველაფერი აზიური. თუმცა მე კონკრეტულ ვიზუალს ვგულისხმობ: მუქი თმა, ფერმკრთალი კანი, წითელი ტუჩები და თვალებზე მინიმალური ლაინერი+ტუში. რადგან სახის კანს მზისგან მაქსიმალურად ვიცავ, ამიტომ ჩემს კანს დიდი ხანია, მზის სხივები არ მიჰკარებია და განსაკუთრებით ფერმკრთალი ვარ და ასეთი მაკიაჟი მიხდება. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaYy1yzPA2HHoGKkOsGs25IrlKS6SM7JGUcyAYVeUuzcg4ZNVBx4Y6hq7OzMxuLLb6tThn_XTuAR1Rj0Y94O5TceIbSaofqh8jKi33pxC4sgShDmmV3Ma3fttRfPkm0Nc2vCMRyDYAmwhhP0QJFFw8MsKAdAwr6cTKdAFGntRYVf4Egq5nsiVaH3C5zZJp/s1002/f57292a9bc3718fd6549804c9cbd1cd4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1002" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaYy1yzPA2HHoGKkOsGs25IrlKS6SM7JGUcyAYVeUuzcg4ZNVBx4Y6hq7OzMxuLLb6tThn_XTuAR1Rj0Y94O5TceIbSaofqh8jKi33pxC4sgShDmmV3Ma3fttRfPkm0Nc2vCMRyDYAmwhhP0QJFFw8MsKAdAwr6cTKdAFGntRYVf4Egq5nsiVaH3C5zZJp/s320/f57292a9bc3718fd6549804c9cbd1cd4.jpg" width="180" /></a></div><p><br /></p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-88695538083230985922024-01-12T10:23:00.003+04:002024-01-12T10:25:03.560+04:002024 წელს<p>ამ წლის გეგმები არ ჩამომიწერია ან დამიგეგმავს, მაგრამ ერთი რამ ვიცი, მინდა, რომ 2024 წელს სოციალურ მედიაში ნაკლები დრო გავატარო. ყოველ წელს უფრო და უფრო ისტერიული და არაჯანსაღი ხდება ეს პლატფორმები და მეც უფრო და უფრო მეტ დროს ვატარებ იქ. თითქოს კარგია, ტიკტოკზე მხოლოდ სასურველ თემებზე ნახავ კონტენტს, მაგრამ მეორე მხრივ, შეხვალ და, ერთი ტიკტოკი მენტალურ ჯანმრთელობაზეა, ჩამოსქროლავ და შემდეგი სახის მოვლის რუტინაა, კიდევ ჩამოსქროლავ და ნარუტო დაგხვდება და ასე, ყოველ 30-60 წამში შენს ტვინში სრულიად განსხვავებული ინფორმაცია შერბის და გამორბის, შერბის და გამორბის.. და საბოლოოდ, არაფერი გრჩება, მხოლოდ ემოციური თუ გონებრივი რესურსისგან დაცლილი ხარ და ტვინი მხოლოდ ტიკტოკის ტრენდული მუსიკით გაქვს სავსე.</p><p>რა საშინელებაა, არა? </p><p>ასევე მინდა, კითხვას მივუბრუნდე. ეს სურვილი უკვე ისე დაძველდა, ყოველ წელს ვატრიალებ. როგორი უცნაურია, რაღაც ასე გიყვარდეს, ასე გინდოდეს და ასე არ გამოგდიოდეს. ამის მიზეზი კი ამ პოსტის პირველ აბზაცშია. გაუთავებელი სქროლვა ყურადღების დეფიციტს კვებავს. მხოლოდ 30 წამიანი ვიდეოებისთვის არის ტვინი მზად, სხვა ყველაფერი ტანჯვად ეჩვენება. ამაზე ძალიან ვღელავ, არა მხოლოდ ჩემზე, არამედ ზოგადად, რას მოგვიტანს ან სადამდე მიგვიყვანს ეს ყველაფერი. პანდემიის დროს მივეჯაჭვეთ განსაკუთრებულად სოციალურ მედიას და იმედია, ნელ-ნელა დავარეგულირებთ.</p><p>უმთავრესი, რაც წელს მინდა, არის ჩემი თავის აღმოჩენა და უკეთ გაცნობა. მინდა, მე ვიყო ჩემი ცხოვრების მთავარი პერსონაჟი, მთავარი გმირი. წინა წლებში სიმშვიდეს ვნატრობდი, მაგრამ წელს მინდა, რომ ყველა ჩემი ემოცია ჩემი იყოს და განვიცადო, არ მივჩქმალო და არ შევაჩერო. მინდა, რომ ჩემი თავის ყველაზე ავთენტური ვერსია ვიყო და ეს თამამად გამოვაჩინო სხვებთანაც. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW0pFM_bB2TPonmFkNmPsg20TrdjNbIma4RQjSqxB9qPgX9gGKOADJAdS15sW2k-ZlnmwFOvhTGawNBF1K3w0jVohxWSPzGV5dXfxHibUCPpxJUt_DMuC8OHUfjLAk5ar-gg6g4cqP1-4hMsDC7Wscbllcvv24l3mbn6C3CLmHSpv7V_bkU1f0kp5De6Q0/s2257/Screenshot_20240101-020339.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2257" data-original-width="1440" height="477" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW0pFM_bB2TPonmFkNmPsg20TrdjNbIma4RQjSqxB9qPgX9gGKOADJAdS15sW2k-ZlnmwFOvhTGawNBF1K3w0jVohxWSPzGV5dXfxHibUCPpxJUt_DMuC8OHUfjLAk5ar-gg6g4cqP1-4hMsDC7Wscbllcvv24l3mbn6C3CLmHSpv7V_bkU1f0kp5De6Q0/w304-h477/Screenshot_20240101-020339.png" width="304" /></a></div><p><br /></p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-5048673798003356172024-01-09T16:00:00.003+04:002024-01-09T17:45:56.129+04:00* * *კარი ფრთხილად გამოვიხურე და სენტ ჯეიმზის სასტუმროს დიდ ფანჯრებიან, ფართო ჰოლს გავუყევი. უჩუმრად მივაბიჯებ, ხალიჩა ფეხის ხმას ყლაპავს. კარის გამოხურვამდე, ოთახს ბოლოჯერ მოვავლე თვალი. ტელევიზორი ჩართულია და მეტეოროლოგის ხმა წვიმებს გვაუწყებს. შენ არეულ ლოგინზე ბავშვივით მოკუნტული წევხარ და გძინავს. გამოხურვისას, კარმა მცირედ დაიხმაურა და ტელევიზორის ხმა მიწყდა. <div><br /><div>სენტ ჯეიმზიდან გარეთ გამოვედი, ადრიანი დილის ნოტიო ჰაერი შევისუნთქე. ცარიელი ქუჩები დილის ცვრისგან ბრწყინავს</div><div><br /></div><div>ქუჩას გავუყევი, გონებაში შენი ბოლო ხატება მიტრიალებს - როგორ წევხარ აულაგებელ ლოგინზე და თმაში ნათელი დაგთამაშებს. თითქოს ხარ იესო მთვარიდან, იესო პლანეტებიდან და ვარსკვლავებიდან. </div><div><br /></div><div><i>ნეტავ პირველი შენ იქნები თუ მე? </i></div><div><br /></div><div>ჩემს ცხოვრებაში შენი გამოჩენა გულში ძლიერი დარტყმას ჰგავდა. სუნთქვას რომ შეგიკრავს და ყველაფერ სხვას უმნიშვნელოს ხდის. ახლა კი ლოგინში მოკუნტულს გძინავს და თმაში ნათელი დაგთამაშებს. </div><div><br /></div><div>ადრიან დილით, ქუჩაში თითქმის არავინაა. გონებით ისევ ვუბრუნდები, თუ რას ამბობდა დილას მეტეოროლოგი. ნეტავ, ცოცხლების ხმა საიქიოში, გარდაცვლილებთან თუ აღწევს? მოვა დრო და გავიგებ. ხანდახან, ამაზე ფიქრში შვებას ვპოულობ - მოვა დრო და ყველაფერს გავიგებთ.</div><div><br /></div><div>ხშირად, ჩვენ, ადამიანებს, ცვლილებების გვეშინია. მე კი, მე უფრო იმის მეშინია, რომ არაფერი შეიცვლება და ყველაფერი ისევ ისე დარჩება. რადგან არავის გაუმარჯვია ერთ ადგილას დიდხანს დგომით.</div><div><br /></div><div><i>ნეტავ უფრო შენ იყავი თუ მე? </i></div><div><br /></div><div>შენში იყო სიმი, რომელსაც ვერაფრით მივწვდი და ვერ შევარხიე. ახლა კი წევხარ და მოკუნტულს გძინავს, თმაში ნათელი დაგთამაშებს. როგორც იესოს მთვარიდან, პლანეტებიდან და ვარსკვლავებიდან.</div><div><br /></div><div>ცარიელ ქუჩაში მიმავალი, კანტიკუნტად გოგოებს ვხვდები. ერთი-ორჯერ ზოგი მიღიმის. "სალამის" თქმა არასდროსაა დანაშაული. და მეც, ვესალმები მათ. ვესალმები. ვამბობ - "სალამი".</div><div><br /></div><div><i>ნეტავ პირველი მე ვიქნები თუ შენ? </i>ერთი<i> </i>უნდა<i> </i>დარჩეს<i> </i>და<i> </i>ერთი<i> </i>წავიდეს<i>. </i></div><div><br /></div><div>შენ კი ახლა სენტ ჯეიმზის ლოგინზე წევხარ და გძინავს. როგორც იესოს მთვარიდან, იესოს პლანეტებიდან და ვარსკლავებიდან. </div><div><br /></div><div>მე კი ვამბობ - "სალამი", "სალამი", "სალამი".</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">* * *</div><div style="text-align: left;"><i><span style="font-size: x-small;">ნიკ ქეივის ამ სიმღერას ჩემს გულში განსაკუთრებული ადგილი უკავია. რამდენიმე წლის წინ, როცა ავად ვიყავი და გაციების ჩაის დალევის შემდეგ, ძილბურანში ყოფნისას, ყურსასმენებში ეს სიმღერა დაიწყო, ყველაზე უცნაური რამე განვიცადე, რაც არც მანამდე და არც მას შემდეგ, არც ერთი სიმღერის მოსმენიას არ განმიცდია. რულმორეულს მეგონა, რომ ამ სიმღერაში შიგნით ვიყავი. არა სიმღერაში აღწერილი ამბის პერსონაჟი, არამედ უფრო ბგერების მხრივ, მელოდიაში ვლივლივებდი. ეს შეგრძნება სიმღერის დასრულების შემდეგ გაქრა და შემდეგ სიმღერას აღარ გაჰყოლია. და როგორც ვთქვი, აღარასდროს განმიცდია, მათ შორის არც ამ სიმღერის მოსმენისას. მაგრამ ეს სიმღერა მხოლოდ ამიტომ არ მიყვარს. მიყვარს თავისი ტექსტის გამო, მელოდიის გამო და იმის გამო, თუ როგორ მღერის ამ ტექსტს ნიკ ქეივი. ამიტომ, ახლა, ნიკ ქეივის და ამ სიმღერის განახლებული სიყვარულის დროს (თუკი შეიძლება ის სიყვარული განახლდეს, რომელიც არსად წასულა), გადავწყვიტე, ტექსტი მოთხრობად თუ ჩანახატად მექცია.</span></i></div></div>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-18892956370826971082024-01-05T10:49:00.001+04:002024-01-05T10:49:09.373+04:002024<p>დღეს სრულიად მოულოდნელად შემოვედი ბლოგზე. ბოლო დროს მივივიწყე და სტუმრობითაც აღარ ვსტუმრობ ხოლმე. წინა პოსტზე ძალიან გულისამაჩუყებელი კომენტარი დამხვდა და ახალი პოსტის დროა-მეთქი, ვიფიქრე. </p><p>ახალ წელში პირველი პოსტი. თუმცა ჩემთვის წლებმა მნიშვნელობა დაკარგა, ახალი წლის მოსვლას რაღაც იმედებით არ ველი, რადგან 1 იანვარი მორიგი დღეა. თუმცა ამ შეგრძნებას, ამ განწყობას, სულ არ აქვს უარყოფითი დატვირთვა ჩემში - კალენდარზე რიცხვების შეცვლა რაღაც დიდს არ ნიშნავს, კარგი ისედაც მოხდება და ცუდიც. ვიღაც თუ ამ თარიღის ცვლილებას სასიკეთოდ იყენებს, რა თქმა უნდა, ასეც უნდა გააგრძელოს. თუმცა იმ ნაწილზე გული მწყდება, ახალ წელმა ჩემთვის ჯადოსნურობა რომ დაკარგა. ადრე რაღაც აურით გარშემორტყმული დავდიოდი წინასაახალწლო დღეებში, მოციმიმე შუქები და ნაძვის ხის სათამაშოების ბრჭყვიალი რაღაც განსაკუთრებულ განწყობილებას ქმნიდა ჩემში. ბოლო წლებში ეს ნელ-ნელა იკლებდა და წელს მიინავლა და თითქმის ჩაქრა. ეს პანდემიის და გაზრდის ბრალია. რაც ვიზრდები და მეტ რამეს ვნახულობ, მეტ ამბავს ვიგებ, უფრო და უფრო რთულია, უდარდელი და ლაღი დავრჩე. </p><p>2023 წელი უცნაური იყო. შერეული და მრავალფეროვანი. მოულოდნელობებითაც და დაგეგმილი ამბებითაც. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი სტრესი და სანერვიულო მქონდა, ახლა, 2024 წლიდან უკან რომ ვიხედები და 2023-ს ვუყურებ, რაღაცნაირად კმაყოფილების შეგრძნება მაქვს. ცუდად არ მახსენდება. </p><p>ერთ-ერთ წინა პოსტში ვწერდი, ახალი ადამიანები მაკლია-მეთქი და 2023-ში ნამდვილად ავინაზღაურე ეგ დანაკლისი. ბევრი ახალი, საინტერესო ადამიანი გავიცანი. ეს ჩემთვის განსაკუთრებით აღმაფრენის მომგვრელია ხოლმე, როცა ვიღაცის გაცნობას და შეცნობას ვიწყებ. განსაკუთრებით მიყვარს, თუ საინტერესო, cool გოგოებს ვიცნობ - ეგრევე მინდა, დავუმეგობრდე. გოგოებს რაღაც განსაკუთრებული კოდი გვაქვს ტვინში, მეგობრობის, როცა ათი წუთის გაცნობილს შეიძლება შენი ტკივილები მოუყვე და ეს საერთოდ არ იყოს უცნაური. </p><p>კი ვამბობდი, წლებმა მნიშვნელობა დაკარგა-მეთქი, მაგრამ აი ახლა მშვენივრად გამოვიყენე, რომ ჩემი განვლილი ცხოვრების რაღაც ეტაპი შემეფასებინა.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-10802863248159236512023-07-31T14:06:00.001+04:002023-07-31T14:06:23.342+04:00🍃<p> რაც ზაფხულია, სულ ჩემი სოფელი მახსენდება და მენატრება. ერთხელაც ვერ წავედი.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-28010412637770806932023-04-05T22:20:00.002+04:002023-04-05T22:20:41.414+04:00Main Characterორი დღის წინ გავაცნობიერე, რომ ჩემს ცხოვრებაში მთავარი პერსონაჟი აღარ ვარ და მეორეხარისხოვანი, უფრო სწორედ კი supportive პერსონაჟი გავხდი. "supportive" ზუსტად აღწერს იმას, რაც ვარ - რაღაცების და ვიღაცების მხარდაჭერაა მხოლოდ ჩემი როლი. <div><br /></div><div>ეს აღმოჩენა, ერთი ჩატის ძველი მიმოწერების კითხვისას მეწვია - 2015 წლის მიმოწერებს ვკითხულობდი და ვხედავდი, ჩემი ცხოვრება ჩემ გარშემო ბრუნავდა. ახლანდელ ცხოვრებას შევხედე და თავისთვის ბრუნავს, შიგნით არავინაა. ხანდახან ვეცდები და შევყოფ ხელს, მაგრამ მალევე უკან გამომაქვს და უბრალოდ მივჩერებივარ. ეს, მხატვრულად რომ ვთქვათ.</div><div><br /></div><div>არა, აქამდე ვერ ვხვდებოდი. ვერ ვამჩნევდი. რაღაცნაირად შემაშინა, ცხოვრება გადის, ახალგაზრდობის წლებს ვკარგავ თითქოს. ზუსტად ვერც ვიხსენებ, როდის დაიწყო ეს ტრანსფორმაცია. ალბათ, პანდემიის დროს, თუმცა მგონია უფრო ადრეც. პანდემიის დროს ალბათ გაიზარდა და პიკს მიაღწია. ანუ, ცხოვრების საუკეთესო წლებს მეორეხარისხოვნად ვატარებ. ისე კი არ ვიცი, რაღაცები გადასახედი მაქვს.</div><div><br /></div><div>ეს გაცნობიერება ერთგვარი თვალის ახელა იყო. რაღაცისთვის სახელის დარქმევა. აქ დაწერა კი ერთგვარი თერაპიის სეანსიც - ამ უმცირესი აუდიტორიის წინაშე. თუ არსებობს კიდევ ეს აუდიტორია საერთოდ :)</div><div><br /></div><div>სოციალიზაცია მაკლია. ამას მივხვდი კიდევ. მხოლოდ უახლოეს მეგობრებთან ვკონტაქტობ ბოლო დროს (ბოლო=პანდემიიდან მოყოლებული). რაც კარგია და კომფორტულია, მაგრამ ზედმეტად კომფორტულია. ახალი ადამიანები მჭირდება, თუნდაც მხოლოდ 15 წუთიანი ადამიანები. მაგრამ თან არც ძალიან ბევრი ახალი ადამიანი. აჰჰ, რა რთულია. </div><div><br /></div><div>გავაგრძელებ მთავარ პერსონაჟობაზე, უფრო სწორედ კი, მთავარ პერსონაჟად დაბრუნებაზე საუბარს. ბოლო დროს საკუთარ თავს შევუთანხმდი, რომ საუკეთესო მეგობარი მაინც შენი თავია. ეს ერთგვარი შვებაც იყო, მაგრამ თან საკუთარ თავთან ყოფნამ მიჩვევა იცის და მერე სხვებისთვის აღარაფერი გრჩება გასაზიარებელი. შეიძლება სწორედ ამიტომაც, რომ საკუთარ თავზე ხმამაღლა, სხვებთან აღარაფერს ვლაპარაკობთ, მთავარ პერსონაჟობასაც ვკარგავთ და მხოლოდ მეორეხარისხოვან, დამხმარე როლებს ვჯერდებით. იმის თქმა მინდა, რომ ზედმეტად ჩვენს გონებასა და წარმოსახვაში ვეშვებით, იქ გვაქვს როლ(ებ)ი მორგებული და რეალობისთვის აღარაფერი გვრჩება, რასაც შევთავაზებთ. არა?</div><div><br /></div><div>მე ასე ვარ, ყოველ შემთხვევაში.</div><div><br /></div><div>წერა მომნატრებია. იმდენი ხანია, არაფერი დამიწერია. ახლა შევხედე და 2023-ში - საერთოდ არაფერი. </div>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-69880906142352294862022-11-06T17:49:00.001+04:002022-11-06T17:49:47.064+04:00Hey, my past self<p>ორიოდე დღის წინ ჩემს ძველ პოსტებს გადავხედე, სულ თავიდან, დასაწყისში რომ ვწერდი. მეგონა, შემრცხვებოდა მაშინ რასაც და როგორც ვწერდი, მაგრამ არამც და არამც! ისე მომეწონა ჩემი თავი, 21 თუ 22 წლის ნატალია, როგორი გულახდილი და ლაღი იყო. და როგორ ვერ ხვდებოდა ამას მაშინ. </p><p>მაშინდელ ჩემს თავს მადლობა მინდა გადავუხადო, ასეთი კარგი რომ იყო, იმ დროინდელი მდგომარეობის გათვალისწინებით. ამდენი სითბოს და სიხარულის გამოხატვა და განცდა რომ შეეძლო. </p><p>თითქოს ის სულ სხვა ადამიანია, მაგრამ თან ისევ მე ვარ. უბრალოდ, მეტი ცხოვრებისეული გამოცდილებით. </p><p>რა კარგია, ეს ბლოგი რომ გავაკეთე და ჩემს წარსულ მე-სთან შეხვედრა შემიძლია.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-29174348023255665302022-11-04T15:56:00.003+04:002022-11-04T15:58:36.306+04:00Sever the bonds<p>გუშინ ნარუტოს მორიგ სერიას ვუყურებდი, სადაც სასკე უჩიჰა გაჰყვიროდა, რომ ყველა კავშირი, ყველა ძაფი უნდა გაეწყვიტა ახლობელ ადამიანებთან. </p><p>ამ დროს ეპიფანია მქონდა - ზუსტად ეს მჭირდება - კავშირების გაწყვეტა! </p><p>რა თქმა უნდა, არა ისეთი ბნელი ხერხებით, როგორც სასკეს წარმოუდგენია. </p><p>მე სხვაგვარად მჭირდება, და ამას ახლა, ბევრი წლის შემდეგ მივხვდი. </p><p>რაც თავი მახსოვს, ყველა ადამიანთან, რომელსაც ჩემი ცხოვრების გზაზე გაუვლია (არ ჰქონდა მნიშვნელობა, დიდი ხნით, ერთი დღით თუ თუნდაც ერთი წუთით), მაშინვე რაღაც ბმებს ვაბამდი. ხშირად ისე, რომ ეს ბმა ორმხრივი არ იყო. შემდეგ ეს ბმა, ეს კავშირი მტანჯავს, მექაჩება და ენერგიას, რესურსს მართმევს. რაც უფრო ახლოა ეს ადამიანი, მით უფრო მტკიცეა ბმა და უფრო მტანჯველია, როცა მექაჩება. ყველაზე მტანჯველი კი მაშინაა, თუ მეორე მხარე ამ კავშირებს საერთოდ ვერ გრძნობს და ბმები ცალმხრივად მიჭირავს.</p><p> ალბათ, ცოტა აბსტრაქტულია რასაც ვამბობ, ალბათ კონკრეტული მაგალითები უფრო ნათელს გახდიდა, მაგრამ ახლა ეს არ არის მთავარი. </p><p>მთავარი ისაა, რომ როგორც იქნა, ეს დავინახე და კავშირების გაწყვეტა გადავწყვიტე. უცებ აღმოვაჩინე, რომ ჩემს თავს ხშირად ამ ბმების მეორე მხარეს მდგომი ადამიანის თვალით ვუყურებ და შესაბამისად, ჩემს რეალურ თავს ვერ ვხედავ. </p><p>ანუ ჩემს თავს დიდი ხანია, მხოლოდ სხვების თვალით ვხედავდი, როგორი არასწორია, არა? </p><p>და როგორი სწორი და კარგია, ამის აღმოჩენა, თუნდაც ახლა. აღმოჩენა და თვალის გასწორება.</p><p>მადლობა, სასკე.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-56553406843286901832022-11-04T15:44:00.004+04:002022-11-04T15:44:48.391+04:00რას ვმღერით, როცა ავად ვართ?<p> როცა ავად ვართ, სასთუმალთან ცხელი ჩაი გვიდგას და ხშირ-ხშირ ყლუპებად ვსვამთ. ბალიშთან კი წიგნი გვიდევს, თუ კითხვის ძალა შეგვრჩა. თუ - არა, მაშინ რომელიმე მყუდრო სერიალი უნდა ჩავრთოთ, როგორიცაა Gilmore Girls, და ყავებისა და პაწაწინა, ლამაზად მორთული ქალაქის სამყაროში გადავეშვათ. </p><p>მაგრამ რას ვმღერით გულში, როცა ავად ვართ? </p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-52954497678394063042022-11-01T00:47:00.003+04:002022-11-01T00:48:08.875+04:00Sophie Golden<p> სოფი, არ ვიცი, ამ ბლოგზე კიდევ შემოდიხარ და პოსტებს კითხულობ თუ არა, მაგრამ არ აქვს მნიშვნელობა, მაინც ვიტყვი - არასდროს დადგება დრო, როცა შენი ბლოგი არ მომენატრება. </p><p><br /></p><p>იმედია, კარგად ხარ და ბედნიერი ხარ. </p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-56040290508348038912022-10-14T00:02:00.004+04:002022-10-14T00:02:59.932+04:00 ნოსტალგია?წეღან, ინსტაგრამის სთორების უმიზნო ჩამოვლისას, ერთი სთორიდან მოულოდნელად NSYNC-ის <a href="https://youtu.be/N_Lbhv0xUY4" target="_blank">ძველისძველი სიმღერა</a> შემომეგება. არ ვიცი რატომ, თავის დროზეც ბევრჯერ არ მომისმენია ეს სიმღერა, მაგრამ ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს დიდი პლედი შემომაფარეს.<div><br /></div><div>ჩვენთვის, მილენიალებისთვის, 90-იანების ბოლო პერიოდის სიმღერებს, როგორი სხვა დატვირთვა აქვთ, არა?</div>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-51665993305742664242022-09-24T20:02:00.005+04:002022-09-24T20:02:44.050+04:00I'm home<p> თითქმის ცხრა თვიანი განშორების შემდეგ, სახლში ვარ. </p><p> უცნაურია, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ წუხელ გავიხურე კარი დიდი ჩანთით და აეროპორტში წავედი. დღეს კი უკან დავბრუნდი.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-70463452765939515312022-09-10T20:14:00.001+04:002022-09-10T20:14:08.527+04:00თავის ტკივილი და შფოთვა, ჭრიჭინების ხმით გაფორმებული<p>სულ ცოტაც და საქართველოში დავბრუნდები. გამგზავრების წინა შფოთვა დამეწყო, მაგრამ არც ისე ტრადიციული. ძირითადად უარყოფით გამოიხატება. ვითომ მე არ მაქვს ბარგი გასაგზავნი, საჩუქრები საყიდელი და 24 საათზე ხანგრძლივი ფრენა გადასატანი. არა, ეს სხვა ვიღაცაა. მე აქ უნდა ვიჯდე, სიმშვიდესა და სიმწვანეში და ჭრიჭინების ხმას ვუსმენდე. და რა თქმა უნდა, თავი მტკიოდეს.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMHnIrnc3iTjfVhHljdcMkrNAKAFKx9utEJ6wQcBrjgTrWfx_hMnBb-4E885z7xS6hHawqNLFA2HxtDC-DR1veRU8kJ6YHrn7_1uErfcppiyNIkfx3gYfgFtSXTI3v7NvHK4piw283FVk0LYRCBwMOkrlNjKBkslGebORJBjXZwKsT6rPmVfn5hmDufw/s4080/PXL_20220910_160944324.PORTRAIT_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4080" data-original-width="3072" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMHnIrnc3iTjfVhHljdcMkrNAKAFKx9utEJ6wQcBrjgTrWfx_hMnBb-4E885z7xS6hHawqNLFA2HxtDC-DR1veRU8kJ6YHrn7_1uErfcppiyNIkfx3gYfgFtSXTI3v7NvHK4piw283FVk0LYRCBwMOkrlNjKBkslGebORJBjXZwKsT6rPmVfn5hmDufw/s320/PXL_20220910_160944324.PORTRAIT_2.jpg" width="241" /></a></div>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-44825240487922541702022-08-18T18:21:00.001+04:002022-08-18T18:21:19.551+04:00ბოლო დღეები<p>ოლბანიში ბოლო დღეებს ვითვლი.</p><p>დღეს დილის ყავაზე რაღაცნაირი კარგი მომენტი მქონდა, ყავას ვსვამდი, ფეხები ფანჯრის რაფაზე მეწყო, გარეთ ხეების შრიალს ვუყურებდი და ჭრიჭინების ხმას ვუსმენდი. ვფიქრობდი ერთდროულად ყველაფერზე, მაგრამ კონკრეტულად არაფერზე. ხვდებით, ხო? თითქოს ბევრ რამეს რომ იხსენებ რამდენიმე წამში. თითქოს აქ ყოფნა შევაჯამე და თან "აქ და ახლა" მომენტი მქონდა. </p><p>ჰმ.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-8181939097031971202022-06-30T07:49:00.004+04:002022-06-30T17:58:37.821+04:00უსათაუროდ<p>რა კარგია, ძველ პოსტებში რაიმე სიმღერას რომ ვურთავდი. იმდენი კარგი, დავიწყებული სიმღერა გავიხსენე.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-50197131190034202712022-05-03T04:16:00.003+04:002022-05-03T04:16:31.531+04:002 მაისი, ორშაბათი<p> .</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-9147792608223741582022-05-01T20:17:00.001+04:002022-05-01T20:17:24.320+04:00პირველი მაისი, კვირა<p>შხაპის მიღებისას იდეა მომივიდა. აქ, ბლოგზე, ყოველ დღე დღიურებივით ვწერო. </p><p>ბავშვობაში სულ მქონდა დღიური, სადაც რაღაცებს ვწერდი, ძირითადად ყოველდღიურ ამბებს (ანუ სიტყვა "დღიური" რასაც გულისხმობს). </p><p>აქაც ასე გავაკეთებ და ვნახოთ, რა იქნება. ალბათ, მომავალში რომ წავიკითხავ, კარგი გასახსენებელი იქნება. კარგი თუ არა, გასახსენებელი ხომ იქნება.</p><p>დღეს ამ დღიურის პირველი დღეა - კვირა, 1 მაისი. ოლბანიში მშვენიერი გაზაფხულის ამინდია, ფანჯიდან ჩიტების ჭიკჭიკი შემოდის. სემესტრის ბოლოა, სწავლის ერთი კვირაღა დარჩა. ორ საგანში დამრჩა ფინალური პროექტები ჩასაბარებელი. გუშინ მთელი დღე გავაცდინე, ისეთი კარგი ამინდი იყო, ჯერ კამპუსში ვისერინე და სახლში რომ დავბრუნდი, გარეთ ასეთ ამინდს რომ ვხედავდი, მეცადინეობის სურვილი გამიქრა და ამიტომ მთელი დღე Anne with an E-ს მეორე სეზონს ვუყურე. გვიან ღამით დავამთავრე მეორე სეზონი და დავიძინე. დღეს ვეცდები რომ მეცადინეობას დავუთმო დრო და მესამე სეზონი საღამოს, გვიან დავიწყო.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-30201680800608039402022-03-30T00:02:00.006+04:002022-03-30T00:04:03.481+04:00ლურჯი და ყვითელი, ჩანაწერი III<p>მიკროტალღურში ხელმეორედ გაცხელებული ყავა გამიცივდა. დღეს ერთი დავალების დედლაინი მაქვს, დილიდან ვუზივარ (თუ შეიძლება დილა დაერქვას 11 საათზე გაღვიძებას). მარჯვენა ხელი მეტკინა ექსელში წკაპაწკუპისგან. ახლა მინდა დავისვენო და ისევ კლავიატურას მივუჯექი, მარჯვენა ხელის მტევანი და მაჯა კი ვეღარ უძლებს, მითუმეტეს ამ ლეპტოპის კლავიატურას, რომელსაც მთელი ძალით ბრახუნი ჭირდება.</p><p>ჩემი ყოველი დილა იწყება ამ პოპულარული მიმით:</p><p>1. Wake up</p><p>2. Check on Zelensky</p><p>3. Coffee</p><p>ბოლო ორი პუნქტი ხშირად ერთადაც ხდება, დილის ყავაზე ზელენსკის ბოლო გამოსვლებს ვუსმენ, რომელიც ყოველ დილას ახალი მხვდება. </p><p>ალბათ ამ ეტაპზე ყოველი დღის მთავარი იმედი ამ კაცის ხმაა, მშვიდი, მაგრამ მკაცრი და თავდაჯერებული. ვერ ვხვდები, როგორ უძლებს. როგორ უძლებს უკვე 32 დღეა ამ რეჟიმში ცხოვრებას? როგორ? ფრონტის წინა ხაზზე ბრძოლა უფრო იოლი მგონია, ვიდრე ზელენსკის მდგომარეობაში ყოფნა და მენტალურად ვერ/არ გატეხვა. ნეტა ძალიან მალე დაუფასდეს ეს ყოველდღიური ტანჯვა. </p><p>ნეტა ძალიან მალე დაიბრუნონ მშვიდობა და სიმშვიდე უკრაინელებმა. ნეტა. ნეტა. </p><p>თუ ხშირად გავიმეორებ, ხომ შეიძლება, ამიხდეს? სხვა არ ვიცი, რა შეიძლება გავაკეთო. </p><p>ერთი ქალის პოსტებს ვკითხულობ სულ, მარიუპოლიდანაა. რამდენიმე დღეა, თავი დააღწია ალყას და სამშვიდობოსაა. მაგრამ გულის მოსაკლავ პოსტებს წერს. ვერც კი წარმომიდგენია, როგორ არიან ახლა იქ, მარიუპოლში. ბნელ და ცივ სარდაფებში, წყლის და საჭმლის გარეშე, როგორ? როგორ? ჩვენ როგორ გვძინავს მშვიდად ამ დროს? მე სერიალსაც კი ვუყურებ ძილის წინ. ხანდახან თან ვაშლსაც ვჭამ ხოლმე, თითქოს უდარდელად ვახრაშუნებ. მარიუპოლში კი იმ დროს, აი იმ მომენტში, როცა მე "ბრიჯერტონის" მეორე სეზონის მორიგი მოსაწყენი კადრის ყურებისას თვალებს ავატრიალებ, მარიუპოლში აფეთქების და ნგრევის ხმა ესმით. და შიათ. და წყურიათ. </p><p>ნეტა ძალიან მალე დაიბრუნონ მშვიდობა და სიმშვიდე უკრაინელებმა. მარიუპოლსა და ხარკოვში. კიევსა და ოდესაში. ნეტა. ნეტა. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5AlZlJ06yTdsdGd_nHNK0BpY0Dnit-o34PcEWM0kTw6kn_gIT2le4k1BGYmxtMZUSCo_VkUj1bB4YYweki_Vmm5YjDGjC4qx7YwZ2nRXDuubifGDoXD4Pmaex3Qeokv91UPl9N9JDgBJ0U4OfHTJSlgaeMQn70YcYMV-i5ixPh0J6TdGgQ-tf4fPFFA/s1336/276324252_10160083155053522_3421577035283852622_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="885" data-original-width="1336" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5AlZlJ06yTdsdGd_nHNK0BpY0Dnit-o34PcEWM0kTw6kn_gIT2le4k1BGYmxtMZUSCo_VkUj1bB4YYweki_Vmm5YjDGjC4qx7YwZ2nRXDuubifGDoXD4Pmaex3Qeokv91UPl9N9JDgBJ0U4OfHTJSlgaeMQn70YcYMV-i5ixPh0J6TdGgQ-tf4fPFFA/w400-h265/276324252_10160083155053522_3421577035283852622_n.jpg" width="400" /></a></div>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-73506147524388706322022-02-24T01:00:00.000+04:002022-02-24T01:00:00.720+04:00City of weather alerts, ჩანაწერი II<p style="text-align: right;"><i><span style="color: #666666;">ვიდრე ყავა მზადდება და ქოფი მეიქერის უცნაური ჟღუილი გამდევს ფონად, სათაურის მოფიქრებას ვცდილობ და არ გამომდის. </span></i></p><p><br /></p><p>აქ დღეები ერთმანეთს მისდევს და ბევრი არაფერი ხდება. ეს შეიძლებოდა სევდიანი სიტყვები ყოფილიყო, მაგრამ სრულებითაც არა. ძალიან მშვიდი და უშფოთველია ეს დღეები. ბოლო ორი წლის მსოფლიო მდგომარეობის გათვალისწინებით, აღარც მინდა რამე მოხდეს, სტაბილური სიმშვიდე ჭირდება ჩემს გონებას. ალბათ იფიქრებთ, როგორ თუ არაფერი ხდება, უკრაინა, და შეიძლება მთელი მსოფლიოც, ომის წინაშე არისო. მართალია, მაგრამ აქ, ამ ჩრდილოეთში, თითქოს მაგასაც გავექეცი. უფრო ალბათ მენტალურად გავექეცი, ფაქტებად ვიღებ ინფორმაციას და ვცდილობ, შფოთვის ის მექანიზმი არ ჩამერთოს, რაც საქართველოში მექნებოდა. რა უცნაურია, ერთსა და იმავე ინფორმაციას, გეოგრაფიული მდებარეობის მიხედვით სხვადასხვანაირად აღვიქვამთ. საქართველოში თითქოს რაღაც პატარა ქვაბში ხართ ყველა, და ეს ქვაბი სულ დუღს და ბუყბუყებს და შენც, რადგან ამ ქვაბში ხარ, გიწევს იდუღო და იტრიალო. აქ კი ასე არაა.</p><p>ამასობაში ყავა დავისხი. ამჟამად სტარბაქსის შოკოლადის არომატიანი ყავა გვაქვს ამოჩემებული, როცა ვაკეთებთ, სახლში საოცარი სურნელი დგება. შუალედური მოხალვისაა, რაც ჩემს გემოვნებაში არ ჯდება (ძლიერი მოხალვის ყავა მიყვარს და ძირითადად სუმატრას ვსვამ), მაგრამ ამის არომატი ყველაფერს წონის. ბოლო დროს ყავის სმას საგრძნობლად მოვუკელი, ის კი არა, ერთი კვირა საერთოდ არ დამილევია! ასეთი მოვლენა ჩემი ცხოვრების ბოლო 20 წლის განმავლობაში პირველია. მაგრამ მომიწია, რადგან ბევრი ყავის სმისგან არითმიები დამეწყო. ახლა ისევ მივუბრუნდი, მაგრამ ვცდილობ დღეში მხოლოდ ერთი ფინჯანი დავლიო. დღეს დავარღვიე ეს წესი და მეორედ ვსვამ, მაგრამ ძაალიან ცოტას. </p><p>ახლა სახლში ვარ, ერთი ლექცია მქონდა უკვე, GIS-ის, გეოგრაფიული საინფორმაციო სისტემები საზოგადოებრივ ჯანდაცვაში - ძალიან მომწონს და დღევანდელი ლექციის მერე საერთოდ ვიფიქრე რომ ამ მიმართულებით მინდა მუშაობა. ანუ ზოგადად მონაცემთა ანალიზის და ვიზუალიზაცია მხიბლავს და ვფიქრობ, მეორე PhD რომელიმე ეგეთი მიმართულებით ხომ არ გავაკეთო. თუ დიდხანს გაგრძელდა ეს სურვილი, შეიძლება ვიმოქმედო კიდეც და მერე ამ პოსტს ამაყად დავუბრუნდე, რომ ვთქვი და გავაკეთე.</p><p>მეორე ლექცია საღამოს მაქვს, რომელიც დიდად არ მიყვარს. დიდად კი არა, საერთოდ არ მიყვარს. იმდენად, რომ ამ ლექციაზე ორი საათი როგორ ვძლებ, ძალიან მიკვირს.</p><p>ახლა მომივიდა საგანგებო შეტყობინება უნივერსიტეტიდან, რომ პარასკევს ამინდის გაუარესების გამო კლასები ონლაინ რეჟიმში იქნება. ყოველ კვირაში უამრავი weather alert მოდის, სულ რაღაც ხდება. ამის გადამკიდე, სხვადასხვა სტიქიური მოვლენების აღმნიშვნელი ახალი სიტყვები ვისწავლე. მაგალითად, sleet არის ნალექი რომელიც შეიცავს ყინულის ნაწილაკებს და წვიმას ან თოვლს. ასეთი არ მეგონა თუ არსებობდა, მაგრამ ჩემი თვალით ვნახე, და ჩემი ყურით მოვისმინე, ისეთი წკაპანით ეცემოდა. სამწუხაროდ, პარასკევს ლექციები არ მაქვს. ჯერჯერობით, არც ერთი ასეთი ალერტი ჩემი ლექციების დღეებს არ დამთხვევია, რომ გამცდენოდა :))</p><p>იოგას კეთება დავიწყე სახლში. მინდა, რომ ჩვევად მექცეს და ამიტომ სამი დღე ზედიზედ ვაკეთე, მაგრამ გუშინ ჩავაგდე, არადა მთელი დღე სახლში გავატარე. დღეს მინდა ისევ მივუბრუნდე, ცოტა ყავამ გადაიაროს ჩემი კუჭიდან და მერე მივხედავ. საღამოს ლექციამდე მომზადება მჭირდა მორალურად და ფიზიკურად :)</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-59006258971287345782022-01-25T07:23:00.004+04:002022-02-24T01:00:10.367+04:00ოლბანი, ჩანაწერი I<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">ახლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, ოლბანიში თოვლი დნება.. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg1GOZU2j8eh3JK-g925F6u-sIIbTPxc9Rs-dHGFT9TfA3mfbMyZSxQga3KRdx_pAi9ffB7hrKn3ifDg6j61emtCGjcgjad4S_sFS40QDC1WprNJndOuszOWT7GigYFM2cPub326hFIjzbMe19YEHVdH1KGaGfOM5EgzJJ0YViwpnwAwXxDOOzX_2kDWA=s4080" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4080" data-original-width="3072" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg1GOZU2j8eh3JK-g925F6u-sIIbTPxc9Rs-dHGFT9TfA3mfbMyZSxQga3KRdx_pAi9ffB7hrKn3ifDg6j61emtCGjcgjad4S_sFS40QDC1WprNJndOuszOWT7GigYFM2cPub326hFIjzbMe19YEHVdH1KGaGfOM5EgzJJ0YViwpnwAwXxDOOzX_2kDWA=w301-h400" width="301" /></a></div><p>არა, ვერანაირი თოვლი ვერ დადნება, გარეთ ისე ყინავს. </p><p>ოლბანიში ყინვა ჩვეულებრივი მოვლენაა. რამდენიმე დღის წინ, ღამით, -25 გრადუსი იყო. თუ ტემპერატურა 0 გრადუსამდე ავიდა, ვამბობთ, რომ დათბა. თუმცა აქაური ყინვა თბილისურისგან მაინც განსხვავდება. აქ -10 გრადუსში გარეთ ყოფნა უფრო იოლია, ვიდრე თბილისში -10 გრადუსში იქნებოდა.</p><p>ჩვენი ბინა პირველ სართულზეა და პირდაპირ გზას უყურებს. ფარდა ყოველთვის გადაწეული გვაქვს და თვალს ვადევნებთ, გარეთ რა ხდება. გარედანაც ყველაფერი ჩანს, მაგრამ უცნაურია, რომ აქ ეს საერთოდ არ მაწუხებს. მაშინ, როცა, თბილისში პირველ სართულზე ღია ფარდებში ასე თავისუფლად ვერ ვიცხოვრებდი - ალბათ ბევრი ცნობისმოყვარე მაყურებელი მეყოლებოდა. აქ ასე არ არის. პირიქით, უფარდო ფანჯრები მეტ სიმყუდროვეს ქმნის.</p><p>დღეს სწავლა დაიწყო და პირველი ლექცია გვქონდა. საზოგადოებრივი ჯანდაცვის სკოლა ჩვენი საცხოვრებლიდან შორსაა და იქიდან უნივერსიტეტის შატლს გამოვყევით - ძალიან დიდხანს იარა, სახლში რომ მოვაღწიეთ, უკვე შიმშილისგან თავი მტკივდებოდა. მაგრამ სახლში ლობიო დაგვხვდა, რომელიც წუხელ წინდახედულად მოვამზადე და ცხელ-ცხელს რომ ვხვრეპდი, გუშინდელ ჩემს თავს გულში მადლობებს ვუხდიდი. ლობიო როგორი კომფორტ ფუდია, არა? იგივე მანუგეშებელი საკვები. ყოველ შემთხვევაში დღეს ნამდვილად იყო.</p><p>ხვალ ლექციები არ მაქვს და შვებით ვსუნთქავ, დღევანდელი დღის შემდეგ შესვენება მჭირდებოდა.</p><p>არა, მთლად ასე ძალიან არ მიჭირს, ყველაზე მეტად ყინვა მაწუხებს, გარეთ ფეხით სიარულს რომ ვერ ვახერხებ. თუმცა, ისეთ ადგილას ვცხოვრობთ, რომ ბევრი სასეირნო არცაა, უნივერსიტეტის კამპუსის გარდა, რომელიც ზუსტად ჩვენს წინ, გზის მოპირდაპირე მხარესაა. იმედია, მეტ დროს გავატარებთ იქ, ახლა, როცა სწავლა დაიწყო.</p><p>დღეს ზუსტად ორი კვირა გახდა, რაც აქ ვარ. ჯერ მიჭირს აღქმა, რომ ისევ ამერიკაში ვარ. ალბათ იმის ბრალიცაა, დიდად ვერსად რომ ვერ დავდივართ (ისევ და ისევ ყინვის გამო). თუმცა ზოგჯერ, ნაცნობი საჭმლის დანახვისას ან გასინჯვისას, ძველი მოგონებები გაკრთება და ატლანტა და ვილა მახსენდება ხოლმე (წეღან მაგალითად ზუსტად ის მარილიანი ნუში ვჭამე, რომელიც ვილაში ყოფნისას სულ მქონდა მარაგად). </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi45V7M8bJN5KhiySlTSbuYooVRcRdBJURo41d98ZEM7q2m4NrAkqsLZGzLMC4vR_dOf4rFdMmxVbOtYiLlLZG5HR4ntlK8UiKf6qSsxajft1fDD1gtRluBAGzj_xt7z3pb2WGLr1XbHOekCFX6NiHVG4h1ZiWBjE7uDbgjFAE_RWX1n_uBcKri-n1wfA=s4080" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4080" data-original-width="3072" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi45V7M8bJN5KhiySlTSbuYooVRcRdBJURo41d98ZEM7q2m4NrAkqsLZGzLMC4vR_dOf4rFdMmxVbOtYiLlLZG5HR4ntlK8UiKf6qSsxajft1fDD1gtRluBAGzj_xt7z3pb2WGLr1XbHOekCFX6NiHVG4h1ZiWBjE7uDbgjFAE_RWX1n_uBcKri-n1wfA=w301-h400" width="301" /></a></div><br /><p>ალბათ, იმ მოგონებებს ახლანდელი ვეღარ ჩაანაცვლებს, ის ხელშეუხებელი, ტკბილი რჩება. მენატრება ის დღეები და ალბათ, მაშინდელი ჩემი თავიც. მენატრება ის ხალხი, ვინც ატლანტაში გავიცანი. რამდენიმე დღის წინ მივწერე კიდეც. ნეტავ, კიდევ ვნახავ თუ არა რომელიმეს.</p><p>მაგრამ ეს პოსტი ატლანტაზე არაა, ოლბანიზეა, რომელიც ძალიან ცივია და ჯერჯერობით ვერ მოვახერხე, რომ თავი აქაურად ვიგრძნო.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-90795154195121712172021-10-03T13:58:00.001+04:002021-10-11T16:47:32.172+04:00ზაფხული გავიდა<p>ზაფხული გავიდა, მაგრამ თითქოს არც ყოფილა. ჩემი საზაფხულო საკითხავი ვერ შევასრულე, <a href="http://konnchetina.blogspot.com/2021/06/blog-post.html" target="_blank">ჩამოთვლილი სიიდან</a> მხოლოდ ორი წიგნი - პირველი და მეხუთე წავიკითხე. სამაგიეროდ, ახლახან დავიწყე "დროის ბორბალი", ფენტეზის ჟანრში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი წიგნების სერია. ამაზე ახლა ბევრს ვერაფერს დავწერ, ჯერ პირველი წიგნის შუაში ვარ და კიდევ ცამეტი წიგნი მაქვს წინ. </p><p>ამ ყველაფრის მიუხედავად, წიგნის ხელში აღების და წაკითხვის სიძნელე კვლავ რჩება ჩემს ცხოვრებაში. მხოლოდ ძილის წინ, ერთი საათით თუ ვახერხებ კითხვას. ბოლო პერიოდში, გარდა ყურადღების გაფანტულობისა, ძალიან გულმავიწყიც გავხდი; ისედაც ვიყავი, მაგრამ ახლა უარესად ვარ. ამაში დიდწილად სოციალურ ქსელებზე მიჯაჭვულობას ვადანაშაულებ. გამოსავალი მოვნახე, მაგრამ შესრულებას დიდი ძალისხმევა დასჭირდება - ამ კვირაში, სამი დღით, სოციალური ქსელებისგან განტვირთვა მოვიწყვე, მესენჯერშიც კი არ შევსულვარ. უცნარი სიმარტოვის განცდა მქონდა ის სამი დღე, მაგრამ შვების მომტანი იყო. მომავალ კვირაშიც უნდა გავიმეორო.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-39756379249341276342021-08-25T10:38:00.006+04:002021-08-25T10:40:10.356+04:0010:32 AM, at work<p>ძალიან იშვიათად მიმართლებს, რომ ყავაში შაქრისა და ყავის ზუსტ და ჰარმონიულ რაოდენობას ვყრი. ამ დილას ასეთი იღბლიანი დღე მაქვს და თითოეული ყლუპით ვტკბები.</p><p>და ვიდრე ამას ვაკეთებ, გადავწყვიტე ორი კარგი რამ გამეზიარებინა თქვენთვის:</p><p>1. "ინდიგოში" გამოქვეყნებული სტატია <a href="https://indigo.com.ge/articles/sakhli-tkis-piras-nia-nishi/" target="_blank">სახლი ტყის პირას</a> - რაღაცნაირი ტექსტია, თითოეულ სიტყვას მძაფრი განწყობა მოაქვს, ძალიან ვისიამოვნე და ჩემი სოფელი მომენატრა.</p><p>2. თამადა - ახლახან აღმოვაჩინე ასეთი მუსიკალური არტისტი, რომელიც ბაიათებისმგავარ სიმღერებს ელექტრონულ მუსიკას უხამებს. ვიდეოს სიმღერაზე <a href="https://www.youtube.com/watch?v=l7bjfR9muNs" target="_blank">"პირამდე"</a> გზაში ვუყურე და ძალიან მოვინუსხე, ცეკვის სცენები ისეთია, თვალს ვერ მოაშორებთ.</p><p><br /></p><p>ამასობაში, ყავის ბოლო ყლუპები დამრჩა და თან იდეალურ ტემპერატურაზე გაგრილდა.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-63037995876050872162021-07-04T16:25:00.003+04:002021-07-04T16:25:21.639+04:00Access denied<p>მეგობარ ბლოგებს ჩამოვუარე, ძველ პოსტებს წავიკითხავ-მეთქი და უმეტესობას პრივატული გაუხდია. რა სევდიანია.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-61845225248629085032021-06-20T15:57:00.004+04:002021-07-17T17:39:47.493+04:00ჭეშმარიტი ზაფხულის დღეები<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-aYCSXsJgtac/YM8rR2lmxlI/AAAAAAABBbY/A6RLbxNdnEYtBy1mU4A6HEoZcFXHeP7fQCLcBGAsYHQ/s1366/reading-nature.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1366" height="225" src="https://1.bp.blogspot.com/-aYCSXsJgtac/YM8rR2lmxlI/AAAAAAABBbY/A6RLbxNdnEYtBy1mU4A6HEoZcFXHeP7fQCLcBGAsYHQ/w400-h225/reading-nature.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;">ჩემთვის, ზაფხული, პირველ რიგში არდადეგებთან და წიგნების კითხვასთან ასოცირდება. მიუხედავად იმისა, რომ ერთიც და მეორეც მოზრდილობასთან ერთად გაქრა და ახლანდელი ზაფხულები უფრო სიცხესა და ერთ ან ორ კვირიან შვებულებას უკავშირდება.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">დღეს goodreads-ზე <a href="https://www.goodreads.com/blog/show/2050?ref=sr2021_sa" target="_blank">ზაფხულის საკითხავი წიგნების სია</a> შემომხვდა, სიაზე გადავედი და სახეირო ვერაფერი ვნახე, მხოლოდ თანამედროვე, უცნობი ამერიკელი მწერლები დამხვდნენ. ჩემთვის კი ზაფხული უფრო კლასიკური მწერლებისაა. თუმცა გუდრიდსის სია მაინც დამეხმარა - გადავწყვიტე, ჩემი საკუთარი საზაფხულო სია შემედგინა. ამ სიას ორი მიზანი აქვს: ერთი, რომ ჩემი საკუთარი სია მქონდეს და მეორე, უმთავრესი მიზანია, კითხვა განვაახლო. ცხადია, ძალიან რთულია, მთელი დღე სამსახურში გადაღლილს, დღის ბოლოს ჩემს თავს კითხვა მოვთხოვო, მაგრამ ვნახოთ, რა გამოვა.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">სიას ახლა, წერის პარალელურად ვადგენ და შესაძლოა თანდათან ცვლილებები განიცადოს. ასევე ვიტყვი, რომ ძალიან ამბიციურ რიცხვს ჩამოვწერ, რომლის მიღწევაც თითქმის წარმოუდგენელი იქნება, იმის გათვალისწინებით რომ ამ ზაფხულს არდადეგები ნამდვილად არ მექნება, მხოლოდ და მხოლოდ რამდენიმე დღიანი შვებულება.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">სანამ სიას დავიწყებდე, კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ძირითადი მნიშვნელობა კლასიკას მიენიჭება.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">1) აგათა კრისტის "სიკვდილი ნილოსზე" - უკვე ვკითხულობ, სადღაც შუამდე ვარ მისული. ძალიან დიდ სიამოვნევას მანიჭებს აგათა კრისტის კითხვა; ბავშვობაში დეტექტივებს არ ვკითხულობდი და მხოლოდ სადღაც 20 წლის ასაკში ვეზიარე პირველად დეტექტივს შერლოკ ჰოლმსის სახით. აგათა კრისტის კითხვა კი სულ ახლახან დავიწყე და თითქოს ბავშვობის დაკარგულ წლებს ვინაზღაურებ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">2) მარგარეტ მიტჩელის "ქარწაღებულნი" - ბავშვობაში მაქვს წაკითხული ადაპტაცია, დღეს ინსტაგრამზე შემომხვდა ვივიენ ლისა და სკარლეტ ო'ჰარას შესახებ პოსტი და უცებ ძალიან მომინდა, წიგნი წამეკითხა. ამიტომ ამ სიაში თავიდანვე დაიკავა ადგილი. გარდა ამისა, ამერიკის სამხრეთში განვითარებულ მოვლენებზე წიგნები მაინტერესებს განსაკუთრებით.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">3) აგათა კრისტის "მკვლელობა მღვდლის სახლში" (არ ვიცი, რამდენად სწორია ნათარგმნია, პალიტრა L-ს ასე აქვს) - მის მარპლზე არც ერთი ნაწარმოები არ მაქვს წაკითხული, ამიტომ ამით დავიწყებ. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">4) ჯეინ ოსტინის "გრძნობა და გონება" - რა არის ზაფხულის საკითხავი წიგნების სია ჯეინ ოსტინის გარეშე! ოსტინის მხოლოდ "სიამაყე და ცრურწმენა" და "ემა" მაქვს წაკითხული. "გრძნობა და გონება" კი ფილმი მინახავს, თუმცა მახსოვს, დიდად არ მიყვარდა. სავარაუდოდ წიგნი ბევრად უნდა მომეწონოს.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">5) ე.მ ფორსტერის "ოთახი ხედით" - თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ამ წიგნს წლებია ვკითხულობ და ვერ გავედი ბოლოში. პრობლემა არა თავად წიგნში, არამედ უფრო ჩემშია ალბათ, არასაჭირო დროს ვანახლებ ხოლმე კითხვას. და ეს არის როგორც პირველი მამაკაცი ავტორი, ასევე პირველი წიგნი ქართულ ენაზე, ჩემს სიაში.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">6) ელიზაბეტ გასკელის "ცოლები და ქალიშვილები" - ამ მწერალს პირველად გავეცნობი. რადგან ვიქტორიანული ინგლისი ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე მიმზიდველი რამ არის, ამიტომ ამ წიგნის წაკითხვის იდეა განსაკუთრებულ აღტაცებას მგვრის.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">7) ელიზაბეთ პიტერსის "Crocodile on the sandbank" (სათაურის თარგმნა გამიჭირდა) - პიტერსსაც პირველად გავეცნობი. მისი ეს ნაწარმოები არის პირველი, წიგნების სერიიდან ამელია პიბოდიზე. მოქმედება ეგვიპტეში ვითარდება. თავგადასავალი ეგვიპტეში ქალი პროტაგონისტით - რა შეიძლება იყოს ამაზე უკეთესი საზაფხულო საკითხავი?</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">8) რეი ბრედბერის "ზაფხულის დილა, ზაფხულის ღამე" - ზაფხული ბრედბერის გარეშე წარმოუდგენელია. ეს ნაწარმოები მისი "გრინ თაუნის" სერიის ნაწილია, რომელშიც ასევე შედის "ბაბუაწვერას ღვინო", ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ნაწარმოები.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">9) ელენა ფერანტეს "ჩემი ბრწყინვალე მეგობარი"- ეს ნაწარმოები სერიის ნაწილია და ჩემმა მეგობარმა მირჩია, რომელმაც მითხრა, რომ ძალიან თბილი და გულისამაჩუყებელი სერიაა. ვნახოთ, რა იქნება.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">10) დოდი სმიტის "I capture the castle" - ამ წიგნის ეკრანიზაცია მაქვს ნანახი, თუმცა კარგად აღარ მახსოვს შინაარსი, თუმცა მახსოვს, რომ მომეწონა.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ეს არის სიის 20 ივნისის ვერსია, ცვლილების შემთხვევაში აქაც ჩავამატებ. ასევე, პირობას ვერ დავდებ, მაგრამ ვეცდები რომ თითოეული წიგნის დამთავრების შემდეგ პოსტი დავწერო ამ წიგნზე.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">- - - - - </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">21 ივნისის განახლება: "სიკვდილი ნილოსზე" დავამთავრე გუშინ, ორი საათი თავაუღებლად ვკითხულობდი.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">10 ივლისის განახლება: "ოთახი ხედით" დავათავრე და ფილმსაც ვუყურე იმავე დღეს. ძალიან ლამაზი ფილმია, შეიძლება ცალკე პოსტიც დავწერო.</div>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-592343430132210166.post-84898495208398435032021-05-29T21:41:00.008+04:002021-05-29T21:45:00.420+04:00დაბრუნება ნომერი ?<p style="text-align: justify;">ძალიან დიდი ხანია, აქ არ დამიწერია. დღეს სამზარეულოში ვიყავი და უცებ გამახსენდა, ბლოგზე რამე ხომ არ დავწერო-თქო. რადგან თემა არ შემირჩევია, მოდი, დღევანდელ დღეზე დავწერ. </p><p style="text-align: justify;">დილას გვიან გამეღვიძა, 10-ის ნახევარზე. დიახ, ეს ჩემთვის გვიან არის, ასეთი ყოჩაღი გავხდი ბოლო დროს, ადრე ვიძინებ და დილასაც ადრე ვიღვიძებ, როგორც წესი, 8 საათამდე. დილასაც გამეღვიძა 7-სკენ, მაგრამ ძილი შევიბრუნე. როგორც წესი, დილას შებრუნებულ ძილზე ძალიან ცხად და მკაფიო სიზმრებს ვნახულობ ხოლმე. ამ დილასაც ასე მოხდა - მესიზმრა, რომ დენტექსში (სტომატოლოგიური კლინიკა თბილისში - ავტ. შენიშვნა) ვიყავი, ლიფტში ვიჯექი, რომელიც ოთახში დადიოდა ჰორიზონტალურად. მერე სადღაც ძველ სასახლეში აღმოვჩნდი, საიდანაც დავინახე, სადღაც გარეთ ძველ სახლს მეხი როგორ დაეცა, ისეთი შემზარავი მაგრამ საოცარი სანახაობა იყო! მინდორში იდგა ეს სახლი, აქა-იქ სხვა სახლებიც იყო, რომლებსაც უშავესი ღრუბლები დაადგა თავს და წვიმაც შავ ნისლად ჩამოდიოდა. სურათის გადაღებას ვცდილობდი, ასეთი არაფერი მინახავს-მეთქი, ვამბობდი, მაგრამ ვერ გადავუღე. ძალიან ცხადი სიზმარი იყო, მეგონა, რეალობაში ხდებოდა. როგორც წესი, სიზმრებში რაღაც დოზით ვხვდები ხოლმე, რომ რეალობა არაა, ძალიან იშვიათ შემთხვევებშია, რომ ნამდვილი მგონია.</p><p style="text-align: justify;">მთელი დღე ლოგინში გავატარე, აქვე ვისაუზმე, დავლიე ყავა. გადავიღე უამრავი ვიდეო, რომლებიც ინსტაგრამზე ქლოუს ფრენდების სთორიში დავდე, სადაც არც ერთი ქლოუს ფრენდი არ მყავს დამატებული (ანუ მხოლოდ ჩემს თავს დავუდე). დავიწყე სოპრანოს კლანის ყურება, შუაში ცოტა წავიმუშავე, შემდეგ იუთუბზე ვუყურე <a href="https://www.youtube.com/channel/UCJqCJ84gA0J3qgDF2IawAXg">ამ ძალიან კარგ გოგოს</a>, რომელიც ამერიკაში PhD-ზეა წასული და ძალიან მიყვარს ყველა მისი ვიდეო. ამასობაში დღე გავიდა და ბლოგზე რომ უნდა დამეწერა, ახლა გამახსენდა.</p><p style="text-align: justify;">ჰო, რაც მთავარია - ფეისბუქი ისევ გავაუქმე, სადღაც სამი კვირის წინ და თავს ვგრძნობ ძალიან ბედნიერად. აქამდე რატომ ვიკლავდი თავს? არ ვიცი თქვენთან როგორ არის, მაგრამ ჩემთვის ძალიან ტოქსიკური და მავნე სივრცე იყო, ბოლო დროს განსაკუთრებით, როცა უკვე ძალიან დამოკიდებული გავხდი.</p><p style="text-align: justify;">ახლა ისევ სოპრანოს გავაგრძელებ, ან აგათა კრისტის დღეს ქინდლში გადმოწერილ წიგნებს ჩავუჯდები, ალბათ "სიკვდილი ნილოსზე" დავიწყებ. ალბათ არ იცით, მაგრამ აგათა კრისტი ჩემი ერთ-ერთი ბოლო გატაცებაა, ბავშობაში დეტექტივებს დიდად არ ვკითხულობდი და ახლა ვინაზღაურებ.</p>Nataliahttp://www.blogger.com/profile/12323539436390979636noreply@blogger.com3