Wednesday, January 29, 2014

ანა - ჩემი მეგობარი.

   "If I murdered someone, she’s the person I’d call to help me drag the corpse across the living room floor.

 She’s my person."



ანა ჩემი მეგობარია.

ჩვენ ერთმანეთს დიდი, ძალიან დიდი ხანია ვიცნობთ. 

[წინასწარ ვითხოვ პატიებას, პოსტში ხშირად გამეორდება სიტყვა "ჩვენ", მაგრამ სხვანაირად არ გამოვა, იმიტომ რომ.. ჩვენ!]

   მე არ მახსოვს, როგორი იყო ჩემი ცხოვრება, სანამ ანას გავიცნობდი. თუმცა არა. მანამდე იყო ნატალია ანამდე, მერე კი - ნატალია ანას შემდეგ (ან, ანასთან ერთად, როგორც გენებოთ). ჩვენ ერთად დავიწყეთ განვითარება, უფრო ბევრ რამეზე ფიქრი, გავიჩინეთ მეტი ინტერესები (და მეგობრები), ხშირად ერთმანეთისგან დამოუკიდებლადაც.  ერთმანეთს ძალიან შევუწყვეთ ხელი, რომ გავმხდარიყავით უფრო კარგი, მოაზროვნე და ჭკვიანი ადამიანები.  ანუ ისეთები, როგორებიც ვართ ახლა :)

   ანა პირველად 2002 წელს, სექტემბრის ერთ დილას გავიცანი, როცა ორივემ ერთ ჯგუფში შევაბიჯეთ და ექიმობისთვის მზადებას შევუდექით. მაშინვე არ დაგვცემია თავზე ზეციური ნიშანი, ეს ის გოგოა, მალე შენი პერსონა რომ გახდებაო.  მეორე კურსიდან კი, როგორც ჰოლდენ კოლფილდი იტყოდა, მაგრად დავმეგობრდით.

   ანა ის გოგოა, რომელთანაც შემიძლია ჩემი ემოციები ისე გამოვფინო, რომ არ შემრცხვეს. არადა, მე ყველაზე ნაკლებად, სწორედ ჩემი ემოციების გასაჯაროება მიყვარს. მე და ანას არასდროს გვიჩხუბია [უბრალოდ შეუძლებელია ანასთან ჩხუბი, სიტყვაზე მენდეთ :)].

 ჩვენ გვაქვს ჩვენი ქალაქები, ქვაფენილიანი ქუჩებით. ეს დროსა და სივრცეში გარდამავალი, წარმოსახვითი ქალაქებია, სადაც ათასგზის გვივლია, ფეხით გაგვითელავს, მაგალითად,  ნერუდოვას ქუჩა, და ერთი სახლის პაწაწინა აივანზე, ცხელი შოკოლადიც გვაქვს მირთმეული. ბარსელონაში 2012 წელს ვიყავით, თუმცა მგონია, რომ ჩვენი ბარსელონა ჯერ კიდევ გრძელდება და ხანდახან გავრბივართ იქ, რომ ის მზიანი დილა და მარწყვის ჯემიანი პურები გავიხსენოთ.

  ჩვენ გვაქვს სამოსელი პირველი. მანუელო კოსტა, ერთ-ერთი დიდი კანუდოსელი,  ისე გვიყვარს, როგორც არავის. ეჰ მანუელო, მანუეეეელ...
  მე ზუსტად ვიცი, რომ წინადადებაზე: "მისმინე დომენიკო, მე ალექსანდროს უფროს ძმა ვარ.." (ჩემი ინტერპრეტაციაა, შესაძლოა ზუსტად წიგნს არ მიყვება), ანასაც ზუსტად ისეთივე დენები უვლის ტანში, როგორც - მე.

    და მაშინ, როცა ანა მეკითხება, თუ ვიცი, რომელი პერსონაჟი შეუყვარდა ყველაზე მეტად  "ლილე იროელიდან", მე შემიძლია შეუცდომლად გამოვიცნო, რომ ეს არის კოპალა. იმიტომ, რომ თავიდანვე მეც ის გამოვარჩიე და შევიყვარე.

  ანას შეუძლია, მცირე რაღაცებისგან ბედნიერების შექმნა. შეუძლია, ადგეს და მაგალითად, წვიმის შემდეგ მზის გამონათებით გაბედნიერდეს. მერე ისე დაჟინებით გთხოვს, რომ შენც ბედნიერი იყო, ბუზღუნებ კიდეც, მაგრამ ხვდები, რომ მისმა დაჟინებამ გაჭრა.
  ჩვენი ურთიერთობა, რაღაც უხილავი ძალებით, გადაბმულია მერედიტის და კრისტინას ურთიერთობასთან. თუმცა ბოლომდე არც მე ვგავარ კრისტინას და მითუმეტეს არც ანა - მერედიტს. (თუმცა კი მას ჰყავს თავის McDreamy). 

  დღევანდელ დღეს, როცა ხალხისთვის ცინიზმი ერთ-ერთი იარაღი გახდა, თითქოს ჩვეულებად იქცა, რომ ვიღაცას ან რაღაცას აქილიკებდე, ჩვენ შეგვიძლია  დავსხდეთ ანას და თორნიკეს მყუდრო სახლში, დავლიოთ ყავა, ვჭამოთ გრილიაჟი და ადამიანების სიკეთეზე ვილაპარაკოთ.

  და ახლა, როცა ის დედამიწის მეორე მხარესაა, ყველაზე შორს, მე ვგრძნობ მის სიახლოვეს ისევე ძლიერ, როგორც მაშინ, იმ დღეებში, როცა მის მზიან სამზარეულოში ვისხედით დილაობით, ვსვამდით ყავას და ათას ამბავზე, მსუბუქსა თუ მძიმეზე, ერთნაირი გულწრფელობით ვლაპარაკობდით.

  და ბოლოს, მე და ანამ (განსაკუთრებით ანამ), კარგად ვიცით, რომ მთავარია სიარული. არ აქვს მნიშვნებლობა, რატომ და როგორ, მთავარი ერთია - სიარული.

და სულ ბოლოს, მე ბოლოჯერ დავწერ სიტყვას "ჩვენ".

  ეს სიმღერა ჩვენია, თუ რას წარმოადგენს ის სინამდვილეში, იცის მხოლოდ ანამ და მეტი არაფრის თქმა არ არის საჭირო.


Tuesday, January 28, 2014

Postcards from Italy

                                                                        The times we had
                                                                        oh, when the wind would blow with rain and snow
                                                                        were not all bad..
                                                                        we put our feet just where they had, had to go
                                                                        never to go.




    ღმერთო, როცა ლურჯი ვეშაპები დაბრუნდებიან, მაშინ გამაღვიძე; როცა ერისენა ტენეცკაიას ისევ ატმის სურნელი აუვა, მაშინ.

   მანამდე კი, მგონია, რომ კონსტანტინოპოლის სიყვარული მართლაც უკანასკნელი იყო და რომელიღაც ძველ, გერმანულ ციხე-კოშკში, ღამღამობით გარდაცვლილი ქალწულის მოჩვენება ქვითინებს.

  ბეირუთი კი იმ ტკბილ დღეებზე მღერის, მტირალა ტირიფის ქვეშ ქორწილი რომ გაიმართება.

Saturday, January 25, 2014

In the Bell Jar

   ჩემს ერთ ფეისბუქ ფრენდს ჰქონდა ფოტო დაშეარებული, "ქალი ვიცი მე კუხნაში" - დაახლოებით ამ კონტექსტის. იქ კომენტარის დატოვებას აზრი არ ჰქონდა, ისედაც ნახევრად ხუმრობით იყო დაწერილი და საჭიროდ არ ჩავთვალე, სერიოზული მსჯელობა დამეწყო.

   მაგრამ ვიფიქრე, რომ აუცილებლად უნდა მეთქვა ის 1-2 სიტყვა, რომელზე წერასაც დიდი ხანია ვაპირებ და ხან დრო არ მყოფნიდა, ხან - ნებისყოფა.

   ჰოდა, ძვირფასო Y ქრომოსომიანებო, თქვენ თუ გაინტერესებთ, ასეთი მაგრები თუ ვართ ქალები, რატომ ვერ ვასახელებთ  უცებ 10 მეცნიერ ქალს, მე ამისთვის ძალიან მარტივი პასუხი მაქვს:

    იმიტომ, რომ მე-20 საუკუნემდე, სანამ ფემინისტური მოძრაობა დაიწყებოდა და ქალები, ჯერ მხოლოდ, ხმის მიცემის უფლებას მოიპოვებდნენ, მათ არ ჰქონდათ საშულება, გასულიყვნენ სახლიდან გარეთ, ისინი კორსეტების და ათასგვარი ზიზილ-პიპილოების სიმძიმის ქვეშ იტანჯებოდნენ და მხოლოდ იმას ელოდნენ, როდის გამოჩნდებოდა შესაფერისი საქმრო. საუკუნეები და ეპოქები იცვლებოდა,  ამ დროს კი, Y ქრომოსომიანები, ან ხმლებს ატოლებდნენ ერთმანეთს, ან თუ შესაძლებლობა ჰქონდათ, მეცნიერული თამაშებით ერთობოდნენ, თუ მოუნდებოდათ, წერდნენ კიდეც - პოემებს, რომანებს. ხანდახან ხატავდნენ, ხან სამეფოებს მართავდნენ. უფრო ადრე კი - ნადირობდნენ, ადამიანებს ჯვარზე აკრავდნენ, ომებს აგებდნენ, ან იგებდნენ (მერე გამარჯვებულები შედიოდნენ ქალაქებში და ქალებს აუპატიურებდნენ).

   ქალებისთვის კი, ამ ხნის განმავლობაში, ძირითადად, იცვლებოდა კაბის სიგრძე-სიგანე, მასზე ოქრომკედით მორთული ფიგურების ფორმა, სამკაულებზე ძვირფასი თვლების რაოდენობა და თმის ვარცხნილობა.

   იყვნენ ისეთი ქალებიც, რომელთა სახელი ისტორიაში გაჟღერდა. შესაძლოა, ისინი არ იყვნენ მაინცდამაინც ხელოვნების ან სამეცნიერო სფეროს წარმომადგენლები, მაგრამ ძალაუფლება ჰქონდათ და სულ მცირე, საკუთარ ქვეყნებზე დიდი გავლენა მოახდინეს.  მათ მოახერხეს და კაცების ფართო ზურგები გაარღვიეს, რომ მოხვედრილიყვნენ წრეში, სადაც მათ ყველა დაინახავდა. არ მოვუყვები მათი სახელების ჩამოთვლას, თუ გონებას დაძაბავთ, რამდენიმე სახელი აუცილებლად ამოგიტივტივდებათ.

   რატომ მოხდა რომ, ყველა სფეროში, მაინცდამაინც მე-20 საუკუნეში გაჩდნენ ასე, სოკოებივით, ქალები?  იმიტომ ხომ არა, რომ ამისათვის ბრძოლა დაიწყეს?
 
  მითუმეტეს ახლა და აქ, საქართველოში, ნამდვილად არ აქვს არავის უფლება, რომელიმე ქალზე, თუნდაც ხუმრობით, რაიმე დამცინავი თქვას. ყველა თავის ფრონტზე იბრძვის - ვიღაც სამზარეულოში, ქმარს რომ გემრიელი სადილი დაახვედროს, ვიღაც პოლიტიკაში და ვიღაც, თუნდაც,  მაღაზიაში, დახლს მიღმა..

 ქალები ყველგან არიან და ვერ დამისახელებთ ვერც ერთ სფეროს, სადაც მათ წარმატებისთვის არ მიეღწიოთ.

We already Did It

Monday, January 20, 2014

ძვირფას მეგობარს - I keep feeling smaller and smaller

   საღამოს, როცა დედებს პატარა ბავშვები ყოველდღიური სეირნობებიდან სახლებში აყავთ, უფროსები სამსახურიდან დაბრუნებული არიან და გვერდით ბინიდან მესმის, როგორ ეძახის ხმამაღლა ქმარი ცოლს "მიყვარხარ", განსაკუთრებით მინდება, რომ  ფრთები გამომესხას და უამრავ განათებულ ფანჯარაში შეხედვა შევძლო;  დავინახო მათი საღამოს რუტინა - ვახშმობა, ტელევიზორის წინ ჯდომა, წიგნის კითხვა.. ეს უბრალო, ადამიანური მომენტები ისეთივე ამაღელვებელია ჩემთვის, როგორც ამელისთვის ლობიოს ტომარაში თითების ჩაცურება.

   ხანდახან  უცნაური კითხვები მიჩნდება, ისეთი, რასაც ვერასდროს გავიგებ. მაგალითად, რაზე ფიქრობდა პოლ ტიბეტსი 1945 წლის 6 აგვისტოს გამთენიისას, როცა კუნძულ ტინიანიდან აფრინდა.

   რატომ ხდება, რომ მაშინ, როცა მინდა ყველაზე დიდი ვიყო, ყოველთვის პურის ნამცეცის ოდენა ვხდები და რამდენიც არ უნდა ვიხტუნო და ხელები ვიქნიო, მაინც ვერავინ მამჩნევს.

I am good, I am grounded
Davy says that I look taller
I can’t get my head around it
I keep feeling smaller and smaller..

    ჩემო ძირფასო მეგობარო, შენ, რომელიც სადღაც ზიხარ და კითხულობ ამ წერილს, დარწმუნებული ვარ, ხვდები, რაზე გწერ მე.

ვიცი, რომ ჩემი ბოლო წერილი უკვე გაყვითლდა და შენც იმედი გადაგეწურა. 

   მინდა იცოდე, რომ სელინჯერი კიდევ უფრო შემიყვარდა; რომ აქ ამინდებს გაზაფხულის სუნი ასდის და მე ჯერჯერობით, მაინც არ ვარ ბედნიერი.

Thursday, January 16, 2014

Quedate Luna

    გადავწყვიტე, რომ ზაფხულამდე აუცილებლად უნდა ვიყიდო ფერადი (სასურველია ყვავილებიანი) კაბები და უკეთესი ადამიანი გავხდე.

     მერე, როცა დახუთული დღე დაღამდება და ჭრიჭინები დაიწყებენ ზუზუნს, მე ნებივრად ჩავესვენები სკამში, მოვუსმენ უდარდელად მომღერალ ბიჭს - დევენდრა ბანჰარტს და ვიტყვი: ესეც ასე, კიდევ ერთი ცხელი დღე გადავაგორე, გაოფლილი სხეულებით და ყინულიანი წყლით სავსე; მაგრამ აჰ, როგორ მიხდება ეს კაბა და როგორ მიბზინავს თმები მზეზე! მოდი ავდგები და ერთსაც ვიცეკვებ ამ უდარდელი ბიჭის სიმღერაზე.. მერედა როგორ ლამაზად ვიცეკვებ!

  გადავწყვიტე, რომ ზაფხულამდე უნდა გავიღიმო ხშირად და უფრო ჭკვიანი ადამიანი გავხდე.

  მერე, მოვუსმენ დევენდრა ბანჰარტს და ვიტყვი: მაგის დედაც, რა საჭიროა ამდენი სულელური (და ხშირად გამოუსადეგარი) ინფორმაციის ცოდნა, როცა ჩემი გონება ისედაც სხარტია და ასე ძალიან მიხდება ეს ყვავილებიანი კაბა?


 გადავწყვიტე, რომ ზაფხულამდე აუცილებლად უნდა გავხდე ბედნიერი.

სხვა დანარჩენი უმნიშვნელოა და თავისით მოვა.

 
 


Monday, January 13, 2014

Beginners

Beginners 1

I was a white girl in a crowd of white girls in the park
You didn't see me I was falling apart
I was a television version of a person with a broken heart
You didn't see me I was falling apart...

   დღევანდელ დღეს ძალიან რთულია იცხოვრო მარტივად, დილით დგებოდე და მხოლოდ იმას დარდობდე, გარეთ როგორი ამინდი დაგხვდება.
  ხანდახან, სასიყვარულო რომანტიკაც ძალიან სასაცილოდ მეჩვენება და ვცდილობ ჩავახშო ყველა ამგვარი, სულელური აღმაფრენები. ჩემს თავს ვუმტკიცებ,  რომ დღევანდელობიდან ძალიან ამოვარდნილია საყვარელი ადამიანის დანახვაზე გული აგიფანცქალდეს, მერე ხელი ჩაკიდო, უდარდელად გაუყვე ქუჩას და ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე ამოყო თავი. 
   
 ხანდახან ეჭვები მღრღნის, უნებურად, თავისით.
  
     მერე მახსენდება, რომ მაშინ, როცა აუცილებლობას წარმოადგენდა ყოფილიყავი თავდაჯერებული, ყველაზე და ყველაფერზე გქონოდა საკუთარი, მტკიცე აზრი და დაბეჯითებით დაგეცვა შენი პოზიცია (და მხოლოდ ასეთ შემთხვევებში თუ შეგამჩნევდა ვინმე), მე ვიყავი ყველაფერში მერყევი, ამიტომ საერთოდ არ ვაფიქსირებდი ხმამაღლა ჩემს შეხედულებას და ვემსგავსებოდი ნაცრისფერ მოჩვენებებს, რომლებიც ძალიან ბევრნი დასრიალებენ გარშემო.
  მაშინ გამოჩნდა ადამიანი, რომლისთვისაც ვიყავი ფერადი ნაცრისფერების ბრბოში.

    ახლა შემიძლია, ჩემი მოკრძალებული, მაგრამ მტკიცე აზრები, ჩემთვის შევინახო, მაგრამ აღარ მგონია, რომ მოჩვენებების სამყაროში რუხი ლანდი ვარ.

 I'm so surprised you want to dance with me now
I was just getting used to living life without you around..