Wednesday, March 31, 2010

რაც ყველაზე ძალიან გვიყვარს

თითქმის მთელი თვე ვფიქრობდი, თუ რა დამეწერა ნატალიას ბლოგზე. იმდენად დიდი პასუხისმგებლობაა სხვის ბლოგზე სტუმრობა, რომ გემრიელად დავკომპლექსდი და ჩემი ჟურნალისტური ტვინი თემების გარეშე აღმოჩნდა. სამაგიეროდ, ვიცოდი, თუ რაზე არ უნდა დამეწერა: შოკოლადებზე, ყავაზე, ესპანეთსა და ჩოგბურთზე (ამ უკანასკნელზე ძალიანაც რომ მდომოდა, მაინც ვერაფერს მოვიფიქრებდი). მინდოდა მეპოვა რაღაც ახალი თემა, ყველასთვის ნაცნობი და შოკოლადსა და ყავაზე არანაკლებ საყვარელი.

ჰოდა, დღეს დილის რვა საათზე თავში პატარა, ყვითელი ნათურა ამენთო. რა შეიძლება იყოს ადამიანებისთვის ძილზე უფრო მეტად საყვარელი, ახლობელი და მშობლიური რამ? ჰაჰ, ჩემთვის, პირადად, არაფერი. თუ არ ჩავთვლით საჭმელს, რომელიც აგერ უკვე მეორე კვირაა სულითა და გულით მენატრება (იხილეთ ჩემი გოდება დიეტების თემაში). ძილი და ჭამა ჩვენს ცხოვრებაში ნამდვილად ორ, ყველაზე დეფიციტური ფაქტორად იქცა. დილით ადრე დგები, აგვიანებ, ძილი გაკლდება, ჩქარ-ჩქარა იცვამ, დიდი ყლუპებით სვამ გაციებულ ყავას (კხმ, მაინც წამომცდა) და გიჟივით დარბიხარ მთელი დღე. თუკი ამ სიკეთეს ზედმეტი კილოგრამებიც ემატება ხომ საერთოდ, ბალიშზე და ბუტერბროტზე ოცნება ერთდროულად იწყება.

განსაკუთრებით, ბალიშზე. ჩემს ერთ მეგობარს მუდმივი ძილიანობა აწუხებს. მეორე, რომ მიუშვა, დღის ოთხ საათამდე იძინებს. მესამემ ერთხელ ლექციაზე ისე ამოიხვრინა, რომ სწავლის დაწყება ერთი საათით გვიან გადაწიეს (ისე, ლექციაზე ძილი დღეს მეც ვცადე და არაჩეულებრივად გამომივიდა. სამწუხაროდ, ჩემს უკან ჯგუფელი ისე გემრიელად ღეჭავდა კევს, რომ მალევე გამომაფხიზლა). სწორედ ეს ლექციები და დილის აერობიკა მკლავს. არის გამოსავალი-ღამით დროზე დაიძინო. მაგრამ არა.

იცით როგორ ძილზე ვწერ მე? მაღვიძარას დარეკვამდე ნახევარი საათით ადრე რომ გაგეღვიძება და გაგიხარდება. ან ათწუთიან სნუზს რომ დააყენებ და ის წუთები უდრტვინველად და გემრიელად რომ გძინავს. მოკლედ, დილის ძილი. მოზომილი, ხანმოკლე და ყველაზე ტკბილი. თუკი დრო გაქვთ და ბედნიერი ადამიანი ხართ, შეგიძლიათ თავს დილით წიგნის კითხვის უფლებაც მისცეთ, მერე პიჟამოთი ადგეთ და ყავა (კხმ, ისევ!) ნელ-ნელა დალიოთ. თუ არადა, წამოხტეთ და იმ ნახევარ საათსა თუ ათ წუთს გამოეტიროთ.

ყველას გამოძინებულ და ბედნიერ დღეებს გისურვებთ :*

Dissolved Girl

Monday, March 29, 2010

Posts in one post

ორი დღეა შოკოლადზე ვოცნებობ.. ბევრი ვითმინე და წეღან მე თვითონ მოვამზადე საშინაო რეცეპტით შოკოლადი, ’სნიკერსი’ ქვია, მაგრამ ისეთივე კავშირი აქვს სნიკერსთან, როგორც მე - კამერონ დიასთან [საერთო მე და კამერონს ის გვაქვს, რომ ორივე ქალი ვართ; ჩემს შოკოლადს და სნიკერსს კი - კაკაო და შაქარი]. საბოლოოდ ძალიან თხევადი გამომივიდა და კოვზით ვჭამე.


ეს ისე, შესავლისთვის.

ჩემი პირველი გესთ-პოსტი

წინა კვირას პირველი გესთ-პოსტი დავწერე, ანამ შემომთავაზა და დავთანხმდი, მაგრამ რამდენიმე დღე დამჭირდა გამბედაობის მოსაკრებად და თემის მოსაფიქრებლად. საბოლოოდ რაც გამოვიდა, შეგიძლიათ იხილოთ აქ.

წერილი ნატალიას და თინის პოსტი

ერთ მშვენიერ დღეს კი, ტოპ.გე-ზე ვნახე რომ ჩემს ბლოგზე საფოსტო ყუთიდან გადმოვიდნენ. ჰო, თურმე ასეთი ბლოგი ყოფილა, სადაც შეგიძლია წერილი მიწერო ვინმეს. დამაინტერესა და შევედი. პირველივე პოსტი ასეთი სათაურით იყო - წერილი ნატალიას. თვალში კი ნატალი პორტმანის ის ფოტო მომხვდა, კომენტარებზე ჩემს სახელს რომ ახლავს ხოლმე თან. იმდენი დამთხვევა იყო, რომ მივხვდი, ადრესატი მე ვიყავი. ისეთი თბილი წერილია.. მე ბევრს არაფერს ვიტყვი, თქვენ წაიკითხეთ.. [არა უშავს, სხვისი წერილების კითხვა კი არ შეიძლება, მაგრამ ეს გამონაკლისი იქნება]. იცით ვინ მომწერა? საყვარელმა hexe-მ.

იმავე დღეს როცა წერილი წავიკითხე, თინიმ ისეთი გესთ-პოსტი დამიწერა, რომ გაოცებული ვფიქრობდი, დღეს რა დღეა ასეთი, რომ ამდენი სითბო დავიმსახურე-მეთქი. რა კარგი ადამიანები ხართ!


ტვიტერი და რაფა

ბოლო ორი დღეა ტვიტერზე აქტიურად დავხეტიალობ და გუშინ დავაფასე განსაკუთრებით მისი ძალა - მაიამიში საჩოგბურთო ტურნირი ტარდება, გუშინ რაფა დავიდ ნალბანდიანს ხვდებოდა. რაფას ერთ-ერთი ფანი არის იქ და ესწრება თამაშებს. მისი [და ტვიტერის] საშუალებით ვიგებდი როდის ივარჯიშა, როდის გამოვიდა კორტზე.. როცა გავიგე რომ უკვე გამოვიდა, ლაივი ჩავრთე და თამაშს ვუყურე. საოცარი თამაში იყო! მართალია რაფამ მოიგო, მაგრამ მე ბევრი ვინერვიულე და ადრენალინი დავხარჯე..

Friday, March 26, 2010

Blog for you..

ყოველთვის, როცა guest post-ის წერას მთავაზობენ, ცოტა ვნერვიულობ ხოლმე. ფიქრსაც დიდ დროს ვანდომებ და ყოველ წუთს ვცვლი პოსტის თემას. ასე გაჭიანურებებში 5 მარტიდან 26 მარტამდე ვიფიქრე. თუმცა, სიმართლე გითხრათ, ერთი წუთითაც არ დამიპირება სერიოზული სახით დავმჯდარიყავი და რამე ზოგადსაკაცობრიო საკითხზე მესაუბრა wonderland-ში.. არასდროს არ მითქვამს ნატალიასთვის, რა გემრიელად ვგრძნობ თავს აქ რომ შემოვდივარ და მომინდა სწორედ ამის სათქმელად გამომეყენებინა ჩემი პოსტი.
ასე მგონია უახლოესი მეგობრის სახლში ვარ. მართლა, არ ვაზვიადებ. პირადად არ ვიცნობ ნატალიას, არასდროს არ მინახავს, მაგრამ აქ რომ შემოვდივარ ხოლმე, ვგრძნობ როგორ ვზივარ მასთან ერთად მოკალათებული, ყავით და ტკბილეულობით შეიარაღებული და ის მიყვება თავის ამბებს..
თან ისე, რომ მსიამოვნებს მოსმენა, ვმშვიდდები როცა ის ლაპარაკობს. არადა ტენისი არასდროს არ მაინტერესებდა, არც ახლა მაინტერესებს, მაგრამ მაინც მთელი გულისყურით ვეცნობი Indian Wells-ში ჩატარებული მატჩის მიმოხილვას, რომელსაც ნატალია მიყვება..
საკმაოდ დიდი ხანია ბლოგერი ვარ და ვიცი, რომ ადვილი არ არის ბლოგზე ატმოსფეროს შექმნა. დაახლოებით შეგვიძლია ახალ სახლში დაბინავებას შევადაროთ. შედიხარ და შიგნით არაფერია. შენ, თვითონ უნდა მოაწყო ყველაფერი- ავეჯის დადგმიან, პატარ-პატარა სუვენირებით კედლების გალამაზებიანად. შენზეა დამოკიდებული როგორ მოაწყობ, ლამაზი და მყუდრო გამოვა, თუ არა.
ასეა ბლოგი- წერ პოსტებს, ყველა პოსტით ახალ-ახალ ნივთს ამატებ შენს "სახლს". ხოდა, ნატალიას ისე კარგად გამოუვიდა, ერთხელ რომ შევაბიჯე ფეხი მის სახლში, ჩავსახლდი :D

ბლოგის სადაბადებისდღეო პოსტში ეწერა- "მარტში სტუმრიანობაა Wonderland-ში. თითქოს ხმაურიც ჩამესმის ყურში - ვიღაც ყავას სვამს, სხვები ერთმანეთში საუბრობენ და მე გარინდებული ვზივარ "-ო და მეც ზუსტად ასეთი შეგრძნება მაქვს. ძალიან საინტერესო იყო ეს ერთ თვიანი ხმაურიანობა ნატალიას ბლოგზე. ამჯერად ნატალიაა ჩემსავით მოკალათებული და ჩვენს ხმაურს ისმენს.

შეიძლება რაღაცნაირად ჟღერს, მაგრამ ძალიან მიხარია, რომ ქართულ ბლოგოსფეროში მეგულება ნატალია- საუკეთესო მასპინძელი მთელ ბლოგოსფეროში!
მიყვარხარ:)
პ.ს. სათაურს რაც შეეხება..გაიხედეთ თქვენგან მარჯვნივ. ხედავთ აქვე შემოდებულ ყავის ჭიქას წარწერით "Coffee for you.." ?
ეგ ყავა ყველასთვისაა. ისევე, როგორც ეს ბლოგი :)

Wednesday, March 24, 2010

ანუშკა ნატალიასთან ნატალია ანუშკასთან



ანუ ყველაფერი ყირამალა

რა საინტერესო დღეა. დუდი სამზარეულოში ბუზღუნებს, ნატალია გვერდით მიზის და მიხსნის რაში მჭირდება ერთი ფანჯრის ქვემოთ მეორე ფანჯარა ბლოგზე ახალი პოსტის დასაწერად. მე მეძინება და ყველაფერ ამ უცნაურობასთან ერთად ჩემი ბლოგი დღეს ერთი წლის გახდა.

ნატალია ჩემთან სტუმრად, მე ნატალიას ბლოგზე სტუმრად, ჩემ თავში 1000 weird აზრი ერთად.
თავიდან ბლოგი რატომ შევქმენი ისიც კიარ მახსოვს.მახსოვს რომ წვიმიანი დღე იყო, მეძინებოდა და ძალიან ბევრი სამეცადინო მქონდა. ალბათ ეს ბლოგიც ჩემი სიზარმაცის ნაყოფია.

აი ასე ჩამოძონძილები და ერთი წლისები მოვედით დღეს ნატალისათან, ნატალიამ უგემრიელესი შოკოლადი დაგვახვედრა და კეთილი თვალებით დიდხანს გვიყურა.

იმედია, მომავალ წელს უფრო ბედნიერად და საინტერესოდ ვიქნებით. მანამდე კი, HAPPY HIPPIE BIRTHDAY MY BLOG!

Sunday, March 21, 2010

BBD

ცოტა ხნის წინ გამახსენდა, რომ მარტში ბლოგის დაბადების დღე იყო. მერე გადავამოწმე და დღეს აღმოჩნდა - 21 მარტს. თვითონ ბლოგი როდის გავაკეთე არ მახსოვს, მაგრამ პირველი პოსტი კი ნამდვილად 1 წლის წინ ამ დღეს დავწერე.

აი ასე აღვნიშნავ დაბადების დღეს - პოსტით. თან ერთგვარი აღნიშვნა ისიც არის, რომ მარტში სტუმრიანობაა Wonderland-ში. თითქოს ხმაურიც ჩამესმის ყურში - ვიღაც ყავას სვამს, სხვები ერთმანეთში საუბრობენ და მე გარინდებული ვზივარ...


მახსოვს, ადრე სოფი ამბობდა, ანუკ-ის ბლოგი თავიდან ბოლომდე წავიკითხეო. მე ორივე ხსენებულის პოსტები მაქვს თავიდან ბოლომდე წაკითხული..
რომ დავფიქრდი, ჩემი ბლოგი არ არის ისეთი, რომ თავიდან ბოლომდე გადაიკითხო. თავმდაბლობის ან რამე ამგვარის გამო არ ვამბობ. უბრალოდ, პროგრესი ნელ-ნელა განვიცადე მეც და ამ ბლოგმაც. პრაქტიკა ყოველთვის და ყველაფერში მჭირდება, მათ შორის წერისასაც. ხანდახან, საწყის პოსტებს რომ ვუყურებ, სურვილი მიჩნდება წავშალო. მაგრამ მერე ისევ ისე ვტოვებ - ყოველთვის უნდა მახსოვდეს, როგორი ვიყავი და როგორი ვარ ახლა. საკუთარ თავს ვერსად გავექცევი, რამდენი პოსტიც არ უნდა გავანადგურო.

პ.ს აქ ბევრი ყავა, შოკოლადი და ნამცხვარია.. ასე რომ, მიირთვით :)




Saturday, March 20, 2010

საზოგადოებრივი ტრანსპორტი, სტატისტიკური ქართველი ბიჭები და პახოდი

რამდენიმე დღეა მუშაობა დავიწყე


შესაბამისად იძულებული ვარ ვიმგზავრო საზოგადოებრივი ტრანსპორტით, გავიხსენო მშრომელთა კლასის მარადიულად მოუგვარებელი პრობლემები და ვიოცნებო უკეთეს პირობებზე.

ბოლო ორ პუნქტზე ფიქრი მეზარება,  აი, საზოგადოებრვი ტრანსპორტით მგზავრობა კი  დაფიქრებაც არ  უნდა, საშინელებაა.

არასოდეს აქამდე, სამსახურში მისასვლელად ტრანსპორტი არ მჭირდებოდა, სულ ფეხით, ველოსიპედით ან არ ვიცი, ჯადოსნური ფასკუნჯით დავდიოდი, ყოველ შემთხვევაში საზოგადოებრივი ტრანსპორტით არა. შესაბამისად საერთოდ არ მაქვს გამომუშავებული იმუნიტეტი შემთხვევითობის პრინციპით ერთ მოძრავ ღრმულში შეყრილ მასაზე.
არც საცობებზე და არც ქალაქის ნაცრისფერ პეიზაჟებზე.


მოსაწყენი საქმე აღმოჩნდა.

არადა, აქამდე, სამსახურში ფეხით მისვლა ან წამოსვლა მთელი რიტუალი იყო, თავისი ყურებში გაჩრილი მუსიკით, გზაზე შემთხვევითი და არაფრისმომცემი ნაცნობების ნახვით, ნაყინით პირის ჩატკბარუნებით და კიდევ განცდით, რომ ან რამე იწყება, ან რამე მთავრდება, გააჩნია მიდიხარ თუ მოდიხარ.


ახლა ყოველდღე ერთი და იგივე დაჩიჩქნილი გზა, სხვადასხვა მგზავრები და არანაირი ნაყინი, მუსიკა ან განცდა. მარტო ,,რო გადახვალთ გამიჩერეთ'',  ,,რას შვრები, არტყამ? '', ან  ,,საცობების დედა მოვტყან''.
საცობების და ბევრი სხვა რამისაც, პრინციპში.

მე საცობებს არა, იმ მაღალ და უსახურ შენობას ვერჩი, აქამდე სულ ორჯერ რომ მოვხვედრივარ მაგასთან და ახლა დღეში მინიმუმ ორჯერ მეჩხირება თვალში.

მართლა უსახური შენობაა, აი ისეთი, არაფრისთვის რომ არ არის შექმნილი და გგონია, შიგნითაც ხალხი არაფრისთვის შედის და გამოდის და შენც არაფრის გამო გიშლის ნერვებს...

ხალხი მართლა არაფრის გამო შედის და გამოდის, უფრო სწორად რამეების გამო შედიან, მაგრამ რაც შეაქვთ, იგეივე გამოაქვთ, მაგრამ ჩემს ნერვიულ სისტემას მაგიტომ არა, იმიტომ აღიზიანებს, რომ ჩემ რომელღაცა საუკუნის წინ დავიწყებულ პახოდის ბიჭს მახსენებს.

აქ მუშაობდა, არაფრისთვის შედიოდა და გამოდიოდა და საერთოდ, მგონი ამ შენობის არ იყოს, არაფრისთვის იყო შექმნილი.

ეგ არასოდეს მითქვამს.ან როდის უნდა მეთქვა, სულ რამდენჯერმე ვნახე და მაინც ჩემი ბიჭი ერქვა. თან რამდენჯერმე ნანახ და მაინც შენ ბიჭებს ჩემნაირი გოგოები ეგეთებს არ ეუბნებიან ხოლმე.

იმიტო კი არა, რომ მაშინ სხვა რამეს ფიქრობ, ან  ეგეთ რამეებს არავის არ ვეუბნები, იმიტომ რომ მაინც ვერ გაიგებდა, რას ვერჩოდი. ხოოდა, ასე. იყო და ეგონა რომ ძალიან კარგი ტიპი იყო, ძალიან მაგარ შენობაში მუშაობდა და აუცილებლად უნდა ყოლოდა ძალიან მაგარი გოგოები.

მე რა შუაში ვიყავი, არ ვიცი.

როგროც ჩანს, პახოდის ყველაზე მაგარი გოგო მე ვიყავი.

ხოო, პრინციპში, რატომაც არა.

მაშინ არ ვსვამდი, არ ვეწეოდი და ყველა კარგ კადრს დაუღალავად ვიღებდი.

კარავში ჩემს გარდა კიდევ ერთი თავისუფალი ადგილი და უკარვო-უბედური საზოგადოებისადმი შემწყნარებლური გრძნობები გამაჩნდა.

თან არავის არ ვიცნობდი და ძალიან ცოტას ვლაპარაკობდი.

სამაგიეროდ თვითონ ლაპარაკობდა ძალიან ბევრს…

ამბობდა რომ თვითონ განსაკუთრებულია, რომ განსაკუთრებული ადამიანები უყვარს, რომ განსაკუთრებულ ადგილას ვართ და რომ განსაკუთრებულობა განსაკუთრებული თვისებაა..

მოკლედ, ერთი არაფრით განსაკუთრებული თავდაჯერებული სულელი იყო...

მე შესაბამისად არათავდაჯერებული სულელი გამოვდივარ,იმიტომ რომ მაგის სისულელეებს უდრტვინველად ვიტანდი.

ხოოდა, ახლა როცა წესით და რიგით საზოგადოებრივი ტრანსპორტი, მუშათა კლასში უკვე მერამდენედ ჩარიცხული ჩემი თავი და სრულიად ქალაქის აზრიან –უაზრო შენობები უნდა ავიტანო, ასევე უდრტვინველად, სულ ის თავდაჯერებული სულელი მახსენდება და სულ მაინტერესებს ისევ ამ არაფრისთვის აშენებულ და არაფრის მომცემ შენობაში დაიარება თავდაჯერებულად და არაგანსაკუთრებულად, თუ სადმე კიდევ არსებობს სხვა შენობა, რომდელიც ასე ზუსტად შეეფერება მსგავს ბიჭებს.
ხოოდა, ბიჭები ეგეთ შენობებში იყვნენ და მალე მინდა კარგი ცხელი ამინდები, რომ ავიკიდო ჩემი კარავი და სადმე წავეხეტო.
მერე ჯანდაბამდე გზა ქონიათ სრულიად საზოგადოებრივ ტრანსპორტს და  ქალაქის ნაცრისფერ პეიზაჟებს.

თქვენი პახოდების და ფეხით სიარულის მოყვარული ნასტასია

Friday, March 19, 2010

ტორტილა, ბარსელონა, არეულობა და კიდევ სხვა რამ

ალბათ არსებობს ვიღაცის აზრი, ვისასაც ითვალისწინებ. ეს შეიძლება იყოს ვინც გინდა. თუგინდ უცნობი, თუგინდ ყველაზე ახლობელი, თუგინდ ადამიანი, რომელთანაც მხოლოდ ვირტუალური ურთიერთობა გაქვს. ვირტუალური სივრცე კი ბევრი გამოხატულებით არსებობს; ფორუმელი, ბლოგერი, facebook-ელი, myspace-ელი, lastfm-ელი, twitter-ელი და კიდევ მრავალი, რომელიც ამ მომენტში არ მახსენდება. ყველაზე გავრცელებული კი - პირველი სამია. Perry Blake-ის "These young dudes" დაიწყო ჩემს ტელეფონში თავისი მაგიური პირველი ფრაზით "People are strange" და პრინციპში ესაა ამ სიმღერის ლეიტმოტივი. თქვენც ჩაგირთავთ.
Discover Simple, Private Sharing at Drop.io
მოქმედებს. ფრაზა უფრო მეტად და სიმღერაც თავისთავად. ასეთი არეული დიდი ხანია არ ვყოფილვარ. დავკარგე ის, რაც პრინციპში არც გამაჩნდა დიდად: საკუთარი თავის კონტროლი, მართვა, ფლობა. უფრო სწორად კი ამ ყველაფრის უნარი. ბლოგი დავხურე, არვიცი როდემდე. შეიძლება წავშალო კიდევაც.

ანტიფრიზი ხომ იცით რა არის??? არ არის აუციელებელი მანქანა გყავდეთ, რომ ეს სიტყვა იცოდეთ. ეს ზუსტად ისაა, რაც იცავს მანქანას გაყინვისგან. მე მას მეორენაირად "freeze avoider"-ს ვუწოდებდი. ხოდა რატომ გამახსენდა ახლა მე ეს ანტიფრიზი??? მე მჭირდება, ოღონდ მე რაც მჭირდება, იმას "tear avoider" ეწოდება. ისე მჭირდება, რომ მეტი არც არაფერი. მაგრამ ჩემდა სამწუხაროდ არ არსებობს.მარტში pms-ი არის ყველაზე ნერვების ამთხრელი რამ, რაც კი შეიძლება მჭირდეს ახლა.
ბაბისამ facebook-ზე დადო ლინკი ამ სურათისა. საშინელი ხასიათი ხომ არავისთვისაა სიახლე, მაგრამ ახლა უკვე სრული კომპლექტისგან შევდგები. გუნებ-განწყობის ფონი - ლაბილურიდან ჩამოვედი დისფორიულზე. თუ ეს სიტყვები რამენაირად გეუცხოვათ, ფსიქიატრიულ-ფსიქოლოგიური ტერმინებია. როგორც "Twilight"-ის Edward Cullen იტყოდა: "you can google it". ვზივარ რათქმაუნდა ჩემს აწ უკვე ცნობილ სავარძელში აწ უკვე არაერთხელ ნახსენები გამათბობლის წინ. კომპიუტერის ყურთსასმენები მობილურში მაქვს შეერთებული უფრო შთამბეჭდავი ეფექტისთვის. იმ ღამეს რომ თოვლი გამიხარდა, მეორე დღეს უკვე აღარ იყო. აი ასე წაიღო მარტმა. მიშელმა თქვა თოვლის დანახვისას, ინტერნეტში, რაც არ უნდა ბევრ საიტზე ნახო და რაც არ უნდა ბევრი სინოპტიკოსის პროგნოზი მოისმინო, მარტი მაინც თავისას იზამსო. ახლა უკვე მართლა ასეა.

ჩემი ბრალია, შემწვარი კარტოფილი რომ მეზიზღება??? ჩემი ბრალია, რომ ამას ბლოგში ვწერ??? ჩემი ბრალია, რომ შემწვარი კარტოფილის მყვარებელი შემოდის ბლოგზე და თავხედურ-უტიფარი სახის გამომეტყველებით მიტოვებს კომენტარს: "მე მიყვარს კარტოფილი და შენ უნდა გაითვალისწინო, რომ ქვეყნად არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც უყვართ შემწვარი კარტოფილი." და ფრიად უკმაყოფილო ტოვებს ჩემს ბლოგს. ზუსტად იგივე ხდება ხოლმე რეალურ ცხოვრებაშიც. აი რატომ უნდა გავითვალისწინო ის ადამიანი??? აი რატომ??? ის მითვალისწინებს მე, როდესაც ამ შემწვარ კარტოფილს ჩემს თვალსა და ცხვირწინ მიირთმევს???მითვალისწინებს, როდესაც მაღიზიანებს სურნელიც კი, არათუ ჭამა. ну тогда не обижайся. გადაჯექი სხვა მაგიდასთან.


ამას წინათ ბარსელონაზე ვფიქრობდი. ერთი მეგობარი მყავს იქ. უფრო სწორად ამ გოგოს ადრეც ვიცნობდი, მაგრამ შორიდან, თვითონ არ მიცნობდა. მერე კი აღმოჩნდა, რომ ჩემს ბლოგს ძალიან აქტიურად კითხულობს. კარგა ხანი ერთმანეთს არ ვამატებდით facebook-ში, მხოლოდ წერილებს ვწერდით. რატომ არ ვამატებდით დღემდე არვიცი. იდეაში რაღაც კონკრეტულ მომენტს ველოდებით ალბათ. ბოლოს დავამატეთ და ახლა უფრო აქტიურად ვსაუბრობთ ბევრ თემაზე, რაზეც ალბათ არასოდეს ვისაუბრებდი ვირტუალურ სივრცეში გაცნობილ ადამიანთან. თუმცა საერთო ნაცნობი ძალიან ბევრი გვყავს და მასთან რამე ბარიერი არასოდეს მიგრძვნია, მე ძალიან შორს ვარ საერთოდ ბარიერებისგან. მასთან ახლა ძალიან ახლოს ვარ. არვიცი რა ჰქვია ამ ურთიერთობას. ძალიან კარგი ადამიანია და რაოდენ იდიოტურად და ბანალურადაც არ უნდა ჟღერდეს, ძალიან მიყვარს. აი ასე შორიდან. ახლა ბარსელონაშია და იმ დღეს მიყვებოდა იქაურ ამბებს.


აქ ეს სიმღერა ჩართეთ აუცილებლად. ნუ ნატალია რომ ჩართავს, ვიცი.
Discover Simple, Private Sharing at Drop.io

"ბარსელონა ძალიან ფერადია, ყვითელი, მზიანი, ოღონდ მართლა :))) ხალხი...ბედნიერია. ოღონდ რაღაც აჭრილია ტონალობაა... ზედმეტად ბევრი უცხოელი და ტურისტი არის... ტურისტებს მიაქვთ აქაურობა... პენელოპას არ გვანან... იცი როგორი ხალხია.. აი გამხდარი ნაციაა გაგიკვირდება და, და კანზე სახე აქვთ ახეული :))) ეტყობა მზეა ცუდი.. და წყალია კიდევ ძალიან ცუდი.. ვერ დალევ და კანისთვისაც ძალიან ცუდია... ვინც ჩამოვიდა ყველას პრობლემები აქვს რეზიდენტების ჩათვლით. "გართობით კი თურმე მართლა ძალიან კარგად ერთობიან. არ არსებობს პარასკევი საღამო, რომ ბარსელონაში ვინმე სახლში დარჩეს.

"მმ... კიდე... ერთობიან... ნუ ბარსელონა ღამის კლუბებით საერთოდ ცნობილია, ხალხი მარტო ამის გამო ჩამოდის... მაგრამ მაგ კლუბებში აქაურები არ დადიან, ზედმეტად "პაპსა" ხალხია და სულ ტურისტობა დადის.. უნდა იცოდე, სად უნდა წახვიდე რა...
ანდერგრაუნდები აქვთ კარგი... ჰმ... კიდევ... ჰო კლუბებში დღეებია... აი კონკრეტულ კლუბში კონკრეტულ დღეს უნდა წახვიდე.. პარასკევს და შაბათს არასოდეს არავინაა სახლში. არ არსებობს ეგეთი რამე.. მაქსიმალურად ყველა სადღაც გარეთ ზის და ჩვენც სულ დავდივართ... "

ბარსელონა და საერთოდ ესპანეთი ზუსტად ასეთი ჭრელი წარმომიდგენია.


"რაც შეეხება ქუჩებს... ყველანაირი.. არის ძალიან ფართო და ძველ ქალაქში არის ძალიან ვიწრო, მოკირწყლული ქუჩები სადაც ბოდიალი ყოველთვის მიყვარს და სულ ძველი ნაგებობებია.."
.

"საჭმელები.. ძირითადად ზღვის პროდუქტებს ჭამენ... და სუფთა ესპანური საჭმელი ძალიან კარგია, მაგრამ ასევე ადგილი უნდა იცოდე, სად წახვიდე თორემ შეიძლება მშიერი დარჩე :)"

ეს კი მე რაც მოვძებნე. ეს არის ტორტილა (Tortilla). ტორტილა არის ესპანური ომლეტი. ნამდვილი ესპანური ომლეტი (tortilla de Espana) კეთდება კვერცხისგან, პომიდვრისგან და ხახვისგან. ეს ინგრედიენტები კი ზეთშია შემწვარი. ტორტილას ისტორია დაზუსტებით ცნობილი არ არის. პირველად ის ნახსენებია 1817 წელს, როდესაც მაშინდელ ესპანეთის პარლამენტს მისწერეს ანონიმური წერილი, სადაც აღნიშნული იყო, თუ როგორ ცუდ მდგომარეობაში იმყოფება ესპანელი ხალხი.ახლა ტორტილა ესპანეთის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი კერძია, რომელიც შეიძლება ნახოთ ნახევრადგაკეთებულ მდგომარეობაშიც კი სუპერმარკეტებში. თქვენ აგრეთვე შეგიძლიათ ის ბარებსა და რესტორნებში მიირთვათ. თუგინდ ცივი, თუგინდ ცხელი. დიასახლისებმა უნდა შესთავაზონ ხოლმე სტუმრებს მათ მიერ გაკეთებული ტორტილა.
აი ისიც.

ის ნამცხვარივით იჭრება. შეიძლება პურზე დადოთ და ისე მიირთვათ. თუმცა ის მხოლოდ 3 ძირითადი ინგრედიენტისგან შედგება, მაგრამ თქვენ შეგიძლიათ მრავალფეროვნება შეიტანოთ მის მომზადებაში და დაამატოთ ის გემრიელი ინგრედიენტები, რასაც კი თქვენს სამზარეულოში იპოვნით.



Monday, March 15, 2010

Hit For Haiti 2 - Kinbe Pa Lage

ჰაიტი კვლავ აქტუალურია, ყოველ შემთხვევაში - ჩოგბურთში. ჰაიტელების დასახმარებლად უკვე მეორე საქველმოქმედო აქცია გაიმართა, რომელიც ერთი თვით ადრე დაიგეგმა [წინა თამაშისგან განსხვავებით, რომლის ორგანიზება ორ დღეში მოხდა].


ამჯერად მატჩი ამერიკაში, კერძოდ Indian Wells-ში გაიმართა, სადაც ATP-ს ტურნირი მიმდინარეობს. თამაში 12 მარტს ჩატარდა.

უცვლელი მონაწილეები იყვნენ როჯერ ფედერერი და რაფაელ ნადალი. მათთან ერთად კი ამჯერად პიტ სამპრასი და ანდრე აგასი თამაშობდნენ.

დასაწყისში რაფა ასეთი საინტერესო მაისურით გამოვიდა -


უფრო სწორედ, საინტერესო წარწერა იყო: Kinbe Pa Lage. რაც ნიშნავს - “Hold on tight, don’t let go.”

წყვილები ასე განაწილდა: აგასი/ნადალი -


და სამპრასი/ფედერერი -


ასეთი სახელების გაგონებისას, შეუძლებელია არ დაინტერესდე არა?

თუმცა, წინა თამაში [ავსტრალიაში], ბევრად უფრო entertaining და საინტერესო იყო. მაშინ პოსტიც დავწერე და თუ თამაში არ გინახავთ, ფოტოები მაინც შეგიძლიათ შეადაროთ :)


ამ შემთხვევაში, მოთამაშეები უფრო სიტყვაძუნწები იყვნენ და ერთმანეთთან ნაკლებად ურთიერთობდნენ. აგასის გარდა, რომელიც თითქმის არ გაჩუმებულა და ხალხის გამხიარულებას ცდილობდა. საკმაოდ აქტიური იყო როჯერიც და ანდრეს მხარს უბამდა. რაფა იშვიათად ლაპარაკობდა, ძირითადად იღიმებოდა.


პიტ სამპრასს თითქმის არ ამოუღია ხმა, თუ არ ჩავთვლით ერთ მომენტს, როდესაც მან აგასის იმიტაცია გააკეთა. საპასუხოდ, ანდრემაც იგივე გაიმეორა, რის შემდეგაც ცოტა დაიძაბა სიტუაცია მათ შორის. თუმცა მალევე განეიტრალდა. [შემდგომში, პრეს-კონფერენციაზე რაფას კითხეს, თავი როგორ იგრძენი იმ მომენტშიო და მისი პასუხი იყო - "I was very happy I didn't understand nothing." - ზოგჯერ სასარგებლოცაა, ინგლისური კარგად რომ არ გესმის :D]


აგასი ძალიან მომეწონა, he is kinda bad guy. სამწუხაროა, რომ მისი კარიერის პერიოდში ჩოგბურთს არ ვუყურებდი, აუცილებლად მისი გულშემატკივარი ვიქნებოდი <3


როგორც ვთქვი, ის იყო თამაშის ’სული და გული’ :D ერთ ეპიზოდში, როჯერს უთხრა - ’you know, what ten thousand kids are saying right now? who are those two, old guys playing with federer and nadal?’

აქ რაფას Vamos-ის იმიტაციას აკეთებს -

or this


ჰო, ამ თამაშამდე ქალებს შორისაც გაიმართა მატჩი, სადაც დევენპორტი/გრაფი და ენინი/ნავრატილოვა დაუპირისპირდნენ ერთმანეთს. ფოტოზე ყველა ერთად არის, მხოლოდ ენინი აკლიათ.


საბოლოოდ, მატჩი ანგარიშით 8-6 დამთავრდა, ფედერერი/სამპრასის სასარგებლოდ. თავიდან უპირატესობა რაფას და ანდრეს ქონდათ, მაგრამ მერე აგასი ხალხის გართობას გადაყვა და თამაში მიავიწყდა :lol:




Sunday, March 14, 2010

Black and White

მე ყველაზე შავ-თეთრი სურათი ვარ, რომლის დანახვაზეც სევდა შემოგაწვება. უყურებ, უყურებ და გრძნობ, ნელ-ნელა როგორ შემოდის შენში ბურუსი, მძიმედ გაწვება და სწრაფად თვალს აარიდებ, რომ თავი დაიცვა იმ სქელი, შავი ნისლისგან.

გუშინ ვიყავი ასე.

რა უცნაურები ვართ ადამიანები, ბევრნაირები, უნიკალურები. მაგრამ თვითონაც ვერ ვხვდებით, რომ ყველაზე განსხვავებული და ორიგინალური მაშინ ხარ, როცა შენ ხარ. ჩვენ კიდევ ათას ხერხს მივმართავთ, რომ სხვანაირები ვიყოთ და საბოლოოდ ყველა ერთმანეთს ემსგავსება. ბუნებრივ მეს კი სადღაც ვკლავთ..

ძალიან მიყვარს პაციენტები. როცა ექიმს ელაპარაკებიან, გაფაციცებით ვაკვირდები. მე მაინც ვერავინ შემნიშნავს, მათ თავის გასაჭირი აქვთ და ერთადერთ გადამრჩენელს უყვებიან. მესამე პირი კი კადრს მიღმა რჩება, ანუ მე. ყოველთვის მათზე ზრუნვის სურვილი მიჩნდება. რამდენიმე წუთი მათი ფსიქოლოგიური ტიპაჟის შედგენას ჭირდება, მერე კი ვიწყებ ფიქრს მათთან მიდგომაზე. ყველა ტიპაჟს თავისი მიდგომის წესი აქვს. როცა მოვიფიქრებ და გონებაში ჩამოვაყალიბებ, პაციენტს ვემშვიდობებით და პალატიდან გავდივართ, ან თვითონ გადის ექიმის კაბინეტიდან.

მე მაინც შავ-თეთრი ფოტოსურათი ვარ, სადა და ცოტა ძველებური..

Saturday, March 13, 2010

up and down


up and down , up and down, up and down - ესაა ხოლმე ცხოვრება სულ და მე მახსოვს რომ down is the new up და კიდევ ის, რომ in Zebra we trust :)და მერე ბევრი რამ მიხარია და ისინი მიხარია, რაც და ვინც მახარებს. ჰო, აი ნიჭია, შეგეძლოს ადამიანის გახარება და კიდევ ამაზე დიდი ნიჭია ის, სხვისი სიხარული მერე შენც გიხაროდეს :) (ბარემ მუსიკა ჩართეთ, ქვევითაა)

გაზაფხულს ვემდუროდი, მაგრამ ეს ამინდიც მსიამოვნებს თავისებურად , თუმცა ხანდახან მგონია, მზის ელემენტები ისევე სჭირდება ჩემს ორგანიზმსა თუ ხასიათს, როგორც რამე აუცილებელი დანამატი და თან ვბრაზდები ხოლმე ,რომ ამინდი ასე მოქმედებს გუნება-განწყობაზე (საერთოდაც ცუდია მსწრაფლცვალებადი განწყობა, მაგრამ ქალებს ეს გვახასიათებს ძირითადად).

ჰოდა, სხვა რამეს ვამბობდი, იქიდან დავიწყე , რომ ამ up and down-ების ეტაპებზე ძალიან მნიშვნელოვანია მადლიერების შენარჩუნება. აი, რაღაც ფილმი შემომახსენდა და დავფიქრდი, რამდენი რამის გამო შემეძლო ვყოფილიყავი მადლიერი და....ასეთი იმდენი გამოვიდა, ახლა ვზივარ მომადლიერებული და იმის მიუხედავად, რომ შეიძლება მალე down იყოს და ერთ წუთში აპოკალიფსის ცენტრად მომეჩვენოს თავი, მეცოდინება, რომ აუცილებლად, აუცილებლად მალე წავა ეს განწყობა და მოვა სიმშვიდე და ვიქნები მადლიერი.
და მაინც ყველაფრის , ყველაფრის მიუხედავად, მაინც ძალიან გულისამრევად კარგია ადამიანი და  ყოველდღიურობა.

ჰოდა, კიდევ ცხოვრებისეულ დეტალებს გაყოლა და სულ ამეების დაწერა/განვრცობა მინდოდა ჩემეულად და ბარემ ამას დავდებ და ავტორი უკეთ გადმოსცემს, მე კი უბრალოდ ვიტყვი, რომ ძალიან ძალიან სიმართლეა და ვეთანხმები ყოველ მეცამეტედს :)

1. Настоящий друг - это тот, кто будет держать тебя за руку и чувствовать твоё сердце.

2. Ни один человек не заслуживает твоих слёз, а те, кто заслуживают, не заставят тебя плакать.

3. Я люблю тебя не за то, кто ты, а за то, кто я, когда с тобой

4. Только потому что кто-то не любит тебя так, как тебе хочется, не значит, что он не любит тебя всей душой.

5. Худший способ скучать по человеку - это быть с ним и понимать, что он никогда не будет твоим.

6. Никогда не переставай улыбаться, даже когда тебе грустно, кто-то может влюбиться в твою улыбку.

7. Возможно в этом мире ты всего лишь человек, но для кого-то ты весь мир.

8. Не трать время на человека, который не стремится провести его с тобой.

9. Возможно, Бог хочет, чтобы мы встречали не тех людей до того, как встретим того единственного человека. Чтобы когда это случится, мы были благодарны.

10. Не плачь, потому что это уже закончилось. Улыбнись, потому что это было.

11. Всегда найдутся люди, которые причинят тебе боль. Нужно продолжать верить людям, просто быть чуть осторожнее.

12. Стань лучше и сам пойми, кто ты, прежде чем встретишь нового человека и будешь надеяться, что он тебя поймёт.

13. НЕ прилагай столько усилий, всё самое лучшее случается неожиданно.

Габриэль Гарсиа Маркес <3

პ.ს. მე ბაბისა ვარ, უკვე მეორედ ნატალიას ფერად ბლოგზე. მადლობა მოწვევისთის და მასპინძლობისთვის :*

Tuesday, March 9, 2010

Sunny's Ghost In Wonderland

"Wondering is the main reason why I was born"





Wonderland-ში არასოდეს ვყოფილვარ. დიდხანს არც მჯეროდა, რომ ასეთი ქვეყანა არსებობდა, ან თუ არსებობდა, მე წავიდოდი...

ზოგჯერ წარმოვიდგენ, რომ სრულიად უცხო ქალაქში გამოსული, იისფერპალტოიანი მოჩვენება ვარ, თმა ისე მაქვს სახეზე ჩამოყრილი, რომ ადამიანებმა ვერ დამინახონ და დავდივარ. ვიყურები აქეთ-იქით და ყველაფერი მიკვირს. ყველაფერი ისეთი უცხოა, მიწასაც სხვა ფერი აქვს და ხეებსაც, ადამიანებსაც კარგად ვერ ვარჩევ და ვიღიმები ჩემთვის. მოჩვენებებს თავისუფლად შეუძლიათ გიჟები იყვნენ და ცოცხალი ჭკვიანებისგან განსხვავებით, როცა მოუნდებათ, მაშინ იცინონ.

ასე ვიყავი ზუსტად დღეს, როცა მოჩვენებების wonderland-ში მოვხვდი. ძველი, ტალახიანი ბათინკები მეცვა და უცებ მივხვდი, რომ ხანდახან თავი მარკესის გმირად მომაქვს; ისე არ ვიქცევი, როგორც, ჩვეულებრივ, იქცევიან. ერთ ავსტრალიელ მწერალს აქვს მოთხრობა: ქალი და კაცი სიკვდილის წინ შეხვდებიან ერთმანეთს, სადმე კონკრეტულ ადგილას კი არა, უბრალოდ ისე შეხვდებიან; ავტორი არაფერს აღწერს, უბრალოდ ამბობს, რომ შეხვდნენ და დიდხანს ლაპარაკობდნენ. ბოლოს მოთხრობა ისევე გაუგებრად მთავრდება, როგორც დაიწყო. დიდხანს ვერ ვხვდებოდი და დღეს მოჩვენება რომ გავხდი, გამახსენდა. ადამიანები იმდენს ლაპარაკობენ, მაგრამ მაინც არ ესმით ერთმანეთის. იმ მოთხრობაშიც ასე იყო, ორივე მომაკვდავი საკუთარ ისტორიას ჰყვებოდა, ოღონდ ერთმანეთს არ უსმენდნენ და არც თვალებში უყურებდნენ.

ეს ნიშნავს, რომ შეგვიძლია ყველანი მოჩვენებებად ვიქცეთ და აღარასოდეს ამოვიღოთ ხმა. Can we?

Monday, March 8, 2010

Wrong color, wrong size, wrong shape, wrong, wrong, wrong!

საერთოდ, ფილმებს არასდროს ვაფასებ ჯილდოების, შემოსავლის ან თუნდაც რეჟისორის მიხედვით. ერთადერთი რეჟისორი, რომლის სახელის გაგონებაზეც შეიძლება ფილმით დავინტერესდე - ვუდი ალენია. სწორედ ამიტომ მიკვირდა თავის დროზე, ავატარს ასეთი ინტერესით რომ ელოდებოდნენ. როცა ვიკითხე, წინასწარ რა იცით რომ კარგი იქნება-მეთქი, ტრეილერზე და ბიუჯეტზე ეტყობა, და კიდევ ’ტიტანიკის’ და ’ტერმინატორის’ შემქმნელისგან არისო. როგორ შთამბეჭდავია არა?

ვერც ოსკაროსანი ფილმები ახდენენ ჩემზე შთაბეჭდილებას, თუ რა თქმა უნდა წინასწარ ნანახი და მოწონებული არ მაქვს. უხშირესად ვერც ვხვდები, რა კრიტერიუმით ანიჭებენ ფილმებს ჯილდოს და იშვიათია, რომ ოსკაროსანი ფილმი მომეწონოს.

ვინაიდან თავიდანვე ვთქვი, ფილმების ტიტულები არ მაინტერესებს-მეთქი, ახლა აღარ დავიწყებ გუშინდელი [თუ წუხანდელი] ოსკარის შესახებ საუბარს. ერთს ვიტყვი მხოლოდ - ერთ ადამიანს უთქვამს [სამწუხაროდ, არ მახსოვს ვის და როდის], ოსკარი რომ ობიექტური იყოს, საუკეთესო მსახიობი ქალის ტიტულს ყოველ წელს მერილ სტრიპი უნდა იღებდესო.

ოსკარის ცერემონიალს არასდროს ვუყურებ. მხოლოდ მეორე დღეს ინტერნეტში ვნახულობ იმას, რაც მაინტერესებს - წითელი ხალიჩის ფოტოებს [მე ვთვლი რომ ყველაზე საინტერესო ნაწილი სწორედ ეს არის]. დღესაც ასე მოვიქეცი.

ასეთი შეგრძნება დამრჩა - ან დიზაინერები ვეღარ ქმნიან გემოვნებიან სამოსს, ან ერთდროულად ყველა მსახიობმა დაკარგა გემოვნება.

სხვების ფონზე შედარებით ვინც მომეწონა -

დაიან კრიუგერი


კამერონ დიასი


რეიჩელ მაკადამსი


დემი მური


ჯენიფერ ლოპესი - ყოველთვის მომწონდა ეს ქალი. [კაბაზე არაფერს ვამბობ]



და ბოლოს პენელოპე <3 ძალიან ლამაზი იყო, როგორც ყოველთვის. თუმცა, კაბა ნაკლებად, მაგრამ თვითონ კი ბრწყინავდა

Friday, March 5, 2010

Crazy March thing

ვინაიდან ისე მოხდა, რომ მარტის პირველ სამ დღეს ყოველდღე პოსტები მქონდა, მომინდა გამეკეთებინა ასეთი რაღაც: 31 დღე - 31 პოსტი. ანუ, ყოველდღე პოსტი დამეწერა. ბევრი ვიფიქრე და საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ ეს არც თუ ისე საინტერესო იქნებოდა.

ახლა კი მოვიფიქრე, რომ მარტი იყოს სტუმრების თვე Wonderland-ში. მინდა, რომ რამდენიმე ბლოგერი სხვადასხვა დროს მესტუმროს და პოსტი დაწეროს.

Here they are:

[and yes, they're all girls :)]

ჰოდა, ვისაც არ გინდათ, შეგიძლიათ უარი თქვათ; მე უბრალოდ გეპატიჟებით :) მთელი მარტი წინ გაქვთ, და როცა გინდათ, მეწვიეთ :)

Wednesday, March 3, 2010

I die, I die. I live, I live.

ან უბრალოდ - Ka mate, Ka mate. Ka ora' Ka ora' !

ეს ახალი ზელანდიის რაგბის ნაკრების ერთგვარი ლოცვა თუ ჰიმნია, ყოველი თამაშის წინ რომ აღავლენენ. მე ჟრუანტელი მივლის, როცა ვუყურებ.



რა შუაში იყო All Blacks და რამდენიმე დღის წინ პირველად ვნახე ტექსტის თარგმანი, სიტყვებიც შთამბეჭდავი აქვს. თან, ქვემოთ რაზეც ვაპირებ წერას, ერთგვარად არის კავშირში მასთან.

ახლა კი სულ სხვა მიმართულებით ვაპირებ გაგრძელებას. ჯერ ის, რომ მარტის ყოველ რიცხვში პოსტი მაქვს. ნუ, სულ სამია და აქედან ერთი ბაბისას ეკუთვნის. მომწონს ეს ფაქტი :)

ორიოდე დღის წინ ჩემს საყვარელ საიტზე ფოტოებს ვათვალიერებდი და ვამბობდი, რა საოცარია ინტერნეტი, შეგიძლია ფოტოებით მსოფლიო შემოიარო-მეთქი. მე მართლა მქონდა შეგრძნება, რომ ვიმოგზაურე. თითქმის ყველა კონტინენტიდან ვნახე რამდენიმე ქვეყნის ფოტოები. ყველა ქვეყანას აქვს თავის მახასიათებელი ნიშანი, და უკვე სურათებითაც შეგიძლია ამოიცნო, რომელ ქვეყანაშია გადაღებული.

გუშინ სოფის პოსტი ვნახე, ზუსტად ჩვენს დედამიწაზე წერდა. მერე დავფიქრდი, რომ ცხოვრება ისედაც ხანმოკლეა, მე კიდევ ბევრი რამის მოსწრება მინდა.

მოგზაურობა მინდა, ის საოცარი ქვეყნები მინდა ვნახო, აქამდე ფოტოებით რომ ვეცნობოდი. ადამიანები, მთები, სანაპიროები და შენობები.

ამ ბოლო დროს, კიდევ ახალი გატაცებები და სურვილები მაქვს. მაგალითად, კულინარია. საერთოდ ბევრს არაფერს ვაკეთებ, მაგრამ როცა ვაკეთებ, სიამოვნებას მანიჭებს მზადების პროცესიც და მერე გასინჯვაც, თუ როგორი გამოვიდა. თუმცა, სადმე ვერ ვიმუშავებდი კულინარად - რასაც ვაკეთებ, ის ისევ მე და ჩემთვის ახლობელმა ადამიანებმა უნდა მივირთვათ, სხვებს ვერ დავუთმობ.

საერთოდაც, ბოლო დროს ცოტა დაბნეული ვარ. არ ვიცი, რა მინდა მტკიცედ და რა - არა. უკვე ყველაფერში ეჭვი მეპარება და მგონია, რომ მუდმივი არაფერი არ არის, მიზნებიც კი.

ჰო, ჩემი ფოტო-მოგზაურობის კოლაჟი.

ბრაზილია, რიო


სამხრეთ აფრიკა, კეიპტაუნი


იაპონია, ტოკიო


დუბაი


ავსტრალია, Perth [ზუსტად არ ვიცი, როგორ გამოითქმის]



ახალი ზელანდია

მიკრონეზია


ულამაზესი საბერძნეთი <3




და ბოლოს, სიცოცხლის მუსიკა




The sun shines!

Rise!