The one with grocery

დღეს პირველად მოხდა, რომ ატლანტაში წვიმა 15 წუთზე მეტხანს გაგრძელდა. ეს საკმაოდ უცნური რამაა, ვინაიდან ძირითადად აქ წვიმა ისე უცებ მთავრდება, ხანდახან ვერც ვიგებ. როგორც ჩანს, ზევით ვიღაცას მაგრად ეზარება რომ აი, ატლანტასაც წვეთები დაასხას, ისედაც ამდენი ქალაქია მსოფლიოში, ამიტომ უცებ მოიშორებს - აიღებს და დიდი ვედროთი ჩამოასხამს ხოლმე. დღეს ეტყობა ეგ ვიღაცა საკმაოდ უსაქმურად იყო და დიდი მონდომებით მიუდგა საქმეს, ბოლო ორი საათია წვიმს. უნივერსიტეტიდან სახლამდე დიდი მანძილი კი არაა, მაგრამ წვიმაში საკმაოდ დასველება მოვასწარი, ამიტომ გვარიანად შემცივდა. თან ბინაში კონდიციონერი ჩართული დამრჩენია და არც აქ დამადგა უკეთესი დღე.
 
ცოტა გავთბი, ყავა ჩამოვისხი, ყურძენი გავირეცხე და ჯამით მოვიდგი, ტელევიზორში "აირონმენს" ვუყურებდი და უცებ გამახსენდა, რომ პოსტი მაქვს დასამთავრებელი.

სანამ შემდეგ ნაწილზე გადავიდოდე, მინდა გავამხილო, რომ ამ ხნის ქალი მოვიყარე და  პირველად დამემართა - ტელევიზორზე გავხდი დამოკიდებული! ღამით ტელევიზორის ფონზე ვიძინებ, დილას გავიღვიძებ თუ არა, ვრთავ, საუზმეს "ფრენდსის" ფონზე ვიმზადებ (აღმოჩნდა, რომ რომელიმე არხზე ფრენდსი ყოველთვის გადის რომელიმე), ყავასთან ერთად ვუყურებ, ხანდახან მეცადინეობის დროსაც მაქვს ჩართული, უბრალოდ ხმას ვუთიშავ. ერთხელ ისე დაემთხვა, რომ არსად არაფერი იყო და კარდაშიანებს ვუყურე. გეფიცებით, ეგეთი სულელური რამ არასდროს მინახავს.

პოსტის მთავარი თემა: თუ როგორ წავედი დამოუკიდებლად პროდუქტების საყიდლად.

კვირას დილით, 2 კვირის დაძველების მქონე პური რომ გავხუხე და ძველი მოცარელას ერთი ნაჭერი მივაყოლე, მივხვდი, რომ პროდუქტების საყიდლებზე წასვლის დრო დადგა. 

ვილადან წამოსვლას უამრავ დადებით მხარე აქვს, შემიძლია დილას პიჟამოებით ვიარო და სამზარეულოში გასასვლელად საგანგებო ჩაცმა არ დამჭირდეს, შემიძლია საჭმელი საძინებელში ვჭამო (თუმცა ეს ჯერ არ გამიკეთებია), მთელი მაცივარი ჩემია.. მაგრამ უარყოფითიც ახლავს - პროდუქტის საყიდლებზე წასვლა. ვილაში ყოველდღე მოხალისე მოდიოდა თავისი მანქანით და რამდენიმე ადამიანი მივყავდით მარკეტში. აქ გადმობარგების წინ პროდუქტი უკვე მითავდებოდა, გადმოსვლის მერე 5 დღე ისე გავიდა, წასვლა ვერ მოვახერხე და  მაცივარი თითქმის ცარიელი მქონდა. საყიდლებზე წასვლა ასეთი big deal იმიტომაა, რომ აქ მარკეტი ყოველ ფეხის ნაბიჯზე არაა, მხოლოდ ჰიპერმარკეტებია, რომლებიც ძირითადად დასახლებიდან მოშორებით მდებარეობს და ამიტომ ერთ წასვლაზე კვირის სამყოფი პროდუქტი მაინც უნდა იყიდო. შესაბამისად, ფეხით წახეტიალება არ გამოდგება - იმდენ პარკს სახლამდე ვერ ათრევ.

კვირადღე როგორღაც გადავაგორე, ვმეცადინეობდი და დრო არ მქონდა. ორშაბათს ზუსტად ვიცოდი, რომ კროგერში უნდა წავსულიყავი. კროგერი ყველაზე ახლოს, 5 წუთის სამანქანო გზაზე მდებარე ჰიპერმარკეტია. გადავწყვიტე, რომ გასეირნება არ მაწყენდა და ფეხით გავუყევი. გზის დიდი მონაკვეთი ტყეში გაყვანილ გზაში ვიარე, სადაც კაციშვილი არ ჭაჭანებდა, მხოლოდ ტყიდან ჩიტების ხმა ისმოდა. ბოლოსკენ გზად გალილეო შემომხვდა, კროგერიდან ბრუნდებოდა (გალილეო ბრაზილიელია და ვილაში ცხოვრობს).

კროგერში მისვლისას ყველაზე დიდი ურიკა ავიღე და წინასწარ შედგენილ სიას მივყევი (აპლიკაცია გადმოვწერე მობილურში, კარგად გამომადგა). სიას რაც უფრო აკლდებოდა შეძენილი პროდუქტები, მით უფრო მეპარებოდა შიში, რომ ამდენს მარტო ვერ დავძლევდი (იმის მიუხედავად, რომ იქიდან უბერით ვაპირებდი წამოსვლას).  საბოლოოდ, სიიდან რაღაც ნაწილის ყიდვაზე მაინც უარი ვთქვი, რაც ძალიან საჩქარო არ იყო. სალაროსთან ჯერ მარტო ამოლაგებაზე დამჭირდა უამრავი დრო, ბოლოს როგორც იქნა ყველაფერი გავატარეთ და გარეთ გამოვედი, რომ უბერი გამომეძახებინა. 

უბერი რომ მოვიდა, საბარგული ავავსე. გზად მძღოლმა მკითხა, საიდან ხარო. From Georgia_მეთქი და გავაგრძელე: But the country of Georgia, not the state.." I know, I hear your accent-ო, გამაწყვეტინა :(  5 წუთში სახლთან ვიყავით, სანამ საბარგულიდან პარკები ამომქონდა და ხელზე გადავიკიდებდი,  ბოლოს ხელზე ადგილი რომ აღარ დამრჩა, მძღოლმა მკითხა, დარწმუნებული ხარ, რომ მარტო შეძლებ მიტანას და დახმარება არ გჭირდებაო? შევძლებ-მეთქი, ყოყმანით ვუთხარი და მართლაც წარმატებით მივიტანე ლიფტამდე. ლიფტში უკვე გმირულად დავეცი, პარკებიანად ჩავჯექი და არც მაშინ წამოვმდგარვარ, ვიღაც რომ შემოვიდა. ის რამდენიმეწუთიანი სიმძიმის ტარება საკმარისი აღმოჩნდა, იმ საღამოს ხელი პირთან ვერ მიმქონდა, ისე მიკანკალებდა.

 ესეც before-after ფოტო:

რამდენიმე დღე მშვიდად შემიძლია ვიყო - მაცივარი სავსეა.

The one where Natalia moves out

ოთხშაბათი, 19 სექტემბერი
ახლა, როცა უკვე ღამის 10 საათია, ხვალ დილას სხვა ბინაში გადავდივარ და ჯერჯერობით მზადყოფნასთან ახლოსაც არ ვარ (ოთახს თვალი მოვავლე და ყველგან ჩემი ტანსაცმელი ყრია, სამ მაგიდაზე თანაბრადაა მიმოყრილი ნივთები და უზარმაზარ ჩანთაში ისე უწესრიგოდაა ტანსაცმელი, რომ თავიდანაა ჩასალაგებელი) ვცდილობ მოვიფიქრო რამე მიზეზი, თუ რატომ არ ვალაგებ ჩანთას, ან თუნდაც რატომ არ ვწერ დავალებას (რომელიც უკვე დილისთვის გადავდე - ადრე გავიღვიძებ).
საღამოს სირბილიდან რომ დავბრუნდი, სადილის მომზადება დამეზარა, თან ვიფიქრე რომ ძალიან არ მშიოდა და ნაყინი ვჭამე, რომელმაც მადა გამიძლიერა. ახლა ვზივარ, ამ შუაღამისას და ძალიან მშია. სამზარეულოში ჩამბრუნებელი არ ვარ, ისევ სჯობს ბარგი ჩავალაგო.

ხუთშაბათი, 20 სექტემბერი
ახალ ბინაში წარმატებით გადმოვედი,გუშინ ბარგი ძალიან ოპერატიულად ჩავალაგე, საშინაო დავალების დაწერა აღარ მომიწია - ლექტორმა პირადი პრობლემების გამო ლექცია გადაგვიდო. ახლა უკვე ღამეა და ახალ ბინაში ვარ, ნეტფლიქსზე ფრენდსს ვუყურებ და ვჭამ სწრაფადმომზადებად ბრინჯს მექსიკურად. Netflix and chill, მოკლედ.

ცოტა შეშფოთებული ვარ - შეიძლება ეს დღე ჩემი გასუქების პირველი დღე იყოს. დამლაგებლებმა ბინაში სნექები და მაცივარში კოკა კოლები დამახვედრეს. ასე იქნება ყოველ კვირას. საჭმელზეც მეტი წვდომა მაქვს, ვილას აკრძალვები მომეხსნა. იმასაც თუ გავითვალისწინებთ, რომ პირველივე დღეს ნებისყოფამ მიმტყუნა, ყველა სნექი გავხსენი და კოკა კოლაც კი (!) დავლიე, მომავალი კარგს არაფერს მიქადის.

თან დღეს სირბილიც გამოვტოვე. ეს დღეები სტაბილურად დავრბოდი ახლომდებარე პარკში. "პარკის" გაგონებაზე ვაკის პარკი ან დედაენის ბაღი არ წარმოიდგინოთ - ჩვეულებრივი ტყეა. განათებაც კი არაა, ხმაურიანი ქუჩიდან შედიხარ და დიდი ხეებით გარშემორტყმულ გზაზე აღმოჩნდები. შიგნით, სიღრმეში ერთი დიდი სახლი დგას. აი, ტიპიური ამერიკული სახლი, კოხტა და ლამაზი. გზას თუ გააგრძელებ, ტბა შემოგხვდება, პატარა მდინარეც ჩამოდის და ყველგან ციყვები დახტიან.

 გუშინ გვიან მოგვიწია ვილადან გასვლა და სირბილისას ჩამომაღამდა. სადღაც გულის სიღრმეში შემეშინდა, კი უსაფრთხოა და მორბენლებიც მხვდიან აქა-იქ, მაგრამ უკუნეთში მაინც საშიში ფიქრები გიტრიალებს ადამიანს.

ა, ჰო, გუშინწინ 31 წლის გავხდი.

აღვნიშნეთ ბურგერებით. ბალამ შემომთავაზა ეს ადგილი, რომელიც ძალიან ამერიკული და ფილმის სცენასავით იყო. უკვე იმდენ სიტუაციაში აღვნიშნე, ხან ხმამაღლა და ხან - გულში, ფილმში მგონია-მეთქი თავი, ბოლოს მივხვდი, აქ უბრალოდ ყველაფერი ფილმის სცენასავითაა. აღმოჩნდა რომ ჰოლივუდი საკმაო სიზუსტით გადმოსცემს ამერიკულ ყოფას.

ჩემს დაბადების დღეზე ვყვებოდი, ძალიან სასიამოვნო საღამო გამოგვივიდა. ერთი ჭიქა შარდონე დავლიე (ამაზე სულ ბრი ვანდეკამპი მახსენდება) და მაგრად დამათრო.  რაც მთავარია - შემწვარი მწვანე პომიდვრები გავსინჯე! ესეც თქვენ, იჯი და რუთ, ჩემი უისელ სტოპი ვიპოვე.

შემწვარი მწვანე პომიდვრები

მერე მსოფლიოში ყველაზე გემრიელ ნაყინის ადგილას წავედით, butter and cream ჰქვია. რომ შეხვალ, რაღაცნაირი, მოტკბო, მოვანილო სურნელი დგას. ახლგაზრდა და ხასხასა გოგონები გემსახურებიან. მე ტრადიციულად ვჭამე butterscotch brownie. სულ ვაპირებ,  რამე ახალი გავსინჯო, მაგრამ ჯერჯერობით ამას ვერ ველევი. არადა ბევრი ასეთი, უცნაური და ნოყიერი ნაყინები აქვთ.
საღამოს ვილაში რომ დავბრუნდი, ზაჰირას და ჩემს დაბადების დღეს აღნიშნავდნენ ტორტით. უფრო სწორედ, ზაჰირა აღნიშნავდა თავის ტორტით, მაგრამ დილას მითხრა, შენთვისაც არის ტორტი და მოდი საღამოსო. ცოტახნით შევუერთდი. ზეჰრამ მითხრა (ზაჰირა და ზეჰრა სხვადასხვა ადამიანები არიან), ცოტა თურქს გავხარო (თავად თურქია), მე ვუთხარი, თურქები ლამაზები არიან და ძალიან მომწონს-მეთქი, ამ დროს მუჰამედი ჩაერია, არაო, არ გავხარ თურქსო და ისე გამოუვიდა, რომ თურქები ლამაზი არ ჰგონია და ზეჰრამ დაუწყო ჭუჭყუნი, ამ დროს სარა ჩაერია სიტუაციის გასარკვევად და მუჰამედს ეჩხუბა, რას ქვია ლამაზებად არ მიგაჩნია, შეგიძლია თქვა, რომ შენს გემოვნებაში არ ჯდება, მაგრამ ლამაზი არ არის, რატომ ამბობო და ოთახიდან გავარდა :D არადა სარა გერმანელია. უბრალოდ ქალების დასაცავად გამოვიდა, როგორც მივხვდი.

ეს სიმღერა დიდი არაფერია, უბრალოდ კოკა კოლას გიფთ შოფში იყო ჩართული, რაღაცას ვარჩევდი და უცებ მივხვდი, რომ აქ და ახლა, ბედნიერი ვიყავი. რომ ვუსმენ ახლაც მსიამოვნებს.

ცოტა რამ ვილას შესახებ

ვილა ის ადგილია, სადაც ამჟამად ვცხოვრობ. სრული სახელი Villa International ჰქვია. თავად სახელიც გვეუბნება, რომ აქ მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან ჩამოსული ადამიანები ცხოვრობენ. ვილა საშუალოა ჰოსტელს, დორმსა და სახლს შორის, ცოტა რთულია ერთი რომელიმე სახელი მიანიჭო. აქ შეიძლება მარტოც მოგიწიოს ოთახში ყოფნა და შეიძლება ერთზე მეტ რუმმეითთანაც იცხოვრო, you never know.

ვილაში საერთო სამზარეულოა, სადაც ყველას თავისი ურნები გვაქვს (ნაგვის არ გეგონოთ, უბრალოდ სხვა სახელი ვერ მოვუფიქრე), ჩვენი პროდუქტების შესანახად. ურნას შენს სახელს დააწერ და ყველა პროდუქტს აქ ინახავ. თუ რამე გარეთ დაგრჩა და ზედ სახელი არ აწერია, კონფისკაციას ექვემდებარება - ასე გამაფრთხილა პირველივე დღეს ბალამ და მეც ზედმიწევნით გულმოდგინედ ვიცავ ამ წესს.
სამზარეულოს სისუფთავე და წესრიგში ყოფნა თითოეული ჩვენგანის მოვალეობაა, რასაც გააკეთებ - ნარჩენები მოასუფთავე და გადაყარე, რაზეც შეჭამ - გარეცხე და ადგილზე დადე. ცხადია, ამას ყოველთვის და ყველა არ იცავს, ამიტომ სამზარეულოში შესვლისას დაგხვდებათ დიდი მუყაოს პოსტერი წარწერით This is Disgusting! და გვერდით ყველა უპატრონოდ მიტოვებული პროდუქტი თუ გასარეცხი ჭურჭელი უდევს. ანუ, ერთგვარი სირცხვილის დაფაა.
სასადილო ოთახს იქით საჭმლის და სასმლის გატანა არ შეიძლება, ამიტომ პირველივე დღეს თურქული ყავით ხელში რომ შემოვბრძანდი, ყავა შესასვლელში დამატოვებინეს და მერე სასადილო ოთახში მომიწია დალევა.

სასადილო და ლეოს თათები

 ვილას ჰყავს დიასახლისი, კამილი. კამილი ასაკოვანი ქალია, რომელიც ღიმილით შეგხვდება და თავიდანვე გაგაფრთხილებს წესებზე. ისე მიგიღებს, როგორც საკუთარ სახლში, რაც იმასაც ნიშნავს, რომ ნებისმიერ დროს შეიძლება შენიშვნა მოგცეს ძალიან თავაზიანად. კამილი შაბათობით დარიჩინის ნამცხვარს აცხობს და საერთო მაგიდაზე დგამს (საერთო მაგიდაზე რაც დევს, ყველასია. ამიტომ თუ რამის გაყოფა გინდა, აქ უნდა დადო). ამიტომ შაბათ დილას სასადილოში შემოსვლისას პირველი დარიჩინის სურნელი შეგიღიტინებს სასიამოვნოდ და იცი, რომ ნამცხვრის გემრიელი ნაჭერი გელოდება. საოცარია, ერთი შეხედვით სრულიად მარტივი ნამცხვარი როგორ შეიძლება ასეი გემრიელი იყოს. ალბათ, სწორედ სიმარტივეშია მისი სიგემრიელეც.

კამილის ნამცხვარი

 დილაობით ვილაში წესით ალიაქოთს უნდა ელოდე - ამდენი ხალხი ერთად სამზარეულოში და სასადილოში, საუზმობს ან ლანჩს იმზადებს წასაღებად. მაგრამ სინამდვილეში ასე არ არის, ყველა სხვადასხვა დროს გადის და დილას, როგორც წესი, სიხალვათეა. ყოველ შემთხვევაში მე არ შემხვედრია, მიუხედავად იმისა რომ კვირის დღეებში სხვადასხვა გრაფიკით მიწევს გასვლა, ადრეც და გვიანაც. თან ყველა ახალგაღვიძებულია, ძირითადად მარტო ჭამს და ნაკლებად ისმის საუბრები.
პიკის საათი უფრო საღამოობითაა, როცა ყველა დაბრუნებულია და ძირითადად სასადილოში იკრიბებიან. ამ დროს არის ალიაქოთი და ხმაური. How was your day?! შემოგძახებს სანი, ტაილანდელი ბიჭი, რომელიც ყველაზე აქტიური, მხიარული და კომუნიკაბელურია. სანს მაროკოელი ზაჰირას გაკეთებული ბაქლავა ისე მოეწონა, რომ მერე თვითონაც გააკეთა და გვაჭამა. სხვათაშორის, ძალიან გემრიელი გამოუვიდა. ამჟამად სამოგზაუროდაა წასული და ვილაში სრული სიმშვიდე სუფევს.
თუ არ ჩავთვლით გაელის ხმამაღალ შეძახილებს.

გაელი 1 წლისაა და ვენესუელელი წყვილის შვილია. სრულიად საყვარელი და სასაცილო არსებაა, თითქმის არასდროს იცინის და ძირითადად უკმაყოფილო შეძახილები აქვს, მაგრამ ის იშვიათი შემთხვევები, როცა გაიცინებს, ერთ რამედ ღირს. ერთ დილას, საშინაო დავალებას სასადილოში ვწერდი, ვერ ვასწრებდი და ამიტომ საუზმის პარალელურად ვაკეთებდი, ამ დროს უცებ გაელი მობაჯბაჯდა და ხელები დამადო, აბა როგორ არ უნდა ამეყვანა ხელში! რომ ავიყვანე ძალიან სერიოზული და კოპებშეკრული შემომცქეროდა სახეში, მერე კი კომუნიკაცია ცხვირის შეჭმუხვნით გააგრძელა :) კალთაში ჩამიჯდა და ლეპტოპის კლავიატურას ეთამაშა.  მისმა დედამ, მარიამ, ინგლისური ცუდად იცის, მაგრამ მაინც მოახერხა და  მითხრა, you are very nice to kids-ო, სხვანაირად ურთიერთობ მათთან და ძალიან კეთილად ექცევიო. რაღაცნაირად გამიხარდა. იმის მერე, რომ დამინახავს, მარია სულ გაღიმებული მესალმება. მე და გაელიც უფრო დავმეგობრდით, შედარებით ხშირად მიღიმის :)
[ახლაც, პოსტის წერის დროს, გაელი დაქრის სასადილოში და ჭყლოპინებს, მარია უკან დასდევს]

შაბათი-კვირა შედარებით უფრო ზანტია ვილაში. ხშირად სასადილოს მუსიკის ჰანგები ავსებს - ფრანცისკა უკრავს პიანინოზე. ფრანცისკა გერმანელი გოგოა, დიდი კონტაქტი არ მქონია მასთან, მხოლოდ ღიმილიანი მისალმებით შემოვიფარგლებით. როცა ის პიანინოსთან ჯდება, მთელს ვილაში სიმყუდროვე ისადგურებს - ყოველთვის ისეთ მელოდიებს უკრავს, აი ამელის საუნდტრეკების სტილში.

ბიბლიოთეკა

მეორე სართულზე ბიბლიოთეკაა, მეცადინეობისას სულ იქ გავდივარ, ჩემი ოთახი ძალიან ბნელია. იქ გასასვლელად საგანგებოდ ვემზადები, ვინაიდან კონდიციონერი ზედმეტად ძლიერად და ცივ ჰაერს უბერავს. ამიტომ საგულდაგულოდ ვიფუთნები, თუმცა მაინც ვიყინები. დღეს თბილი ჰუდი მეცვა, თავზეც მქონდა წამოფარებული და ისე ვკითხულობდი ეპიდემიოლოგიას, როცა ინდოელმა ბიჭმა გამოიარა და მითხრა, ეგრე რომ ზიხარ ლეპტოპთან, ჰაკერს გავხარო :D

დამთავრდა ჩემი შესვენება - მეცადინეობა უნდა გავაგრძელო.

მარადმწვანე სტუდენტი ჰოტლანტაში

შემდეგი ლექციის დაწყებამდე ნახევარი საათი დარჩა, სტარბაქსში ამერიკანო ავიღე და საკლასო ოთახის წინ ვზივარ. ჯერ არ შევალ, ისედაც შემდეგი 2 საათი გამყინვარებაში ჯდომა მიწევს. დღეს შემთხვევით იდეალური ყავა შევქმენი, ამ ამერიკანოს დავამატე ცოტა თეთრი შაქარი და ცოტა - ყავისფერი შაქარი დარიჩინით. შესანიშნავი გემო მივიღე! სიტკბო იდეალურად აქვს და ბოლოში ოდნავ გაჰყვება დარიჩინის არომატი. იმედია, ლექციამდე შეინარჩუნებს სითბოს - აქ შენობებში ძალიან ცივა, ზამთრის ტანსაცმლით უნდა იჯდე, რომ არ გაიყინო. მაგალითად, გუშინ ორივე ლექცია (ანუ 4 საათი) ერთ ოთახში მქონდა, სადაც ყველაზე მეტად ცივა და მიუხედავად იმისა, რომ მომზადებული ვარ და შემოსაცმელი სულ დამაქვს, ბოლოსკენ სიცივე ძვალსა და რბილში გამიჯდა და აზროვნების უნარი დავკარგე.

დილას ერთი ლექცია უკვე მქონდა. იქამდე ნახევარი საათია ფეხით, რაც ერთი შეხედვით არაფერია - 40 წუთით ადრე გავდივარ სახლიდან და ჩემი ტემპით 10 წუთით ადრე ადგილზე ვარ. მაგრამ როცა საქმე ატლანტის ტენიანობას ეხება, ნახევარი საათი ფეხით სიარული ნიშნავს დანიშნულების ადგილამდე აბსოლუტურად სველ მდგომარეობაში მისვლას. ამიტომ ეძახიან აქაურობას Hotlanta-ს, ყოველდღე ერთი და იგივე ამინდია - 30-32 გრადუსი. სიცხე. თუმცა დადებითი მხარეც აქვს, წონაში დავიკელი.

გზად იმ ლექციისკენ

ფეხით სიარულთან ერთად ისიც მეხმარება, რომ ვილაში საჭმლის ოთახში ატანა არ შეიძლება და ამიტომ სუსნაობა ამოვიღე ჩემი ცხოვრებიდან, შებრაწული და დამარილებული ნუშის საჭმელად ყოველწამს სასადილოში ჩასვლა მეზარება (ამიტომ ერთ ჩასვლაზე ბევრს ვჭამ!).

[ლექციამდე 10 წუთი დარჩა, შევალ და პოსტს საღამოს დავამთავრებ]

საშინაო დავალებები უფრო და უფრო მემატება და მეც უფრო და უფრო ვხვდები, როგორი მნიშვნელოვანია, რომ რეგულარულად და სტაბილურად ვიმეცადინო. პროკრასტინაციის დემონთან ბრძოლის ახალი ხერხი მოვიფიქრე - თუ ერთი დავალების კეთებისას პროკრასტინაცია დამეწყო და მომინდა, რამე სხვა ვაკეთო, მეორე საგანზე გადავდივარ. როცა იქ მეწყება პროკრასტინაცია, ისევ პირველზე გადმოვდივარ და ასე, წინ და უკან.

ვცდილობ შეძლებისდაგვარად ჯანსაღად ვიკვებო. უფრო სწორედ, ვცდილობ, ძალიან არაჯანსაღად არ ვიკვებო. მაგრამ დღეს ცდუნებას ვეღარ გავუძელი და ლანჩზე როლინსის კაფეტერიაში პიცა პეპერონი ვიყიდე. არც ამხელას ველოდი და არც ის გამითვალისწინებია მეკითხა, ნახევარი პიცის არჩევის ოპციაც ხომ არ ჰქონდათ. ამიტომ  მხოლოდ სამი ნაჭერი შევჭამე და ახლა ლექციიდან ლექციაზე დავატარებ.
კაფეტერიაში შიგნით ადგილი არ იყო და გარეთ, მზის გულზე დავჯექი. პირგამოტენილმა გვერდით მაგიდას გავხედე, ერთი ბიჭი იჯდა და მწვანე ვაშლს ჭამდა :) ხვალიდან ისევ სალათებს ავიღებ.

From Georgia to Georgia

სასადილო ოთახში ვზივარ, დილის 9-ის ნახევარია. დღეს ადრიანად, 6 საათზე გამეღვიძა. ძილის შებრუნება ამაოდ ვცადე, ამიტომ ცოტა ძილბურანში ვარ, ყავას ვსვამ და დარჩენილ ავოკადოს ორ ნაჭერს ვუყურებ. ალბათ ვეღარ შევჭამ, საუზმისთვის მთლიანი ავოკადო არც ისე მსუბუქი აღმოჩნდა. მინის კარებიდან ვხედავ, როგორ გადიან ვილას მაცხოვრებლები და ემორისკენ ან CDC-სკენ მიიჩქარიან.

ჩემი ლექცია 10-ზე იწყება, პირველად მივდივარ ამ ლექციაზე, ნახევარი საათის გზაა ფეხით, იმედია, მივაგნებ.
დღეს ბოლო ლექცია მიცდება, ალბათ ეგრევე სახლში დავბრუნდები და საშინაო დავალებებს მივხედავ. ა, კიდევ, social security number მაქვს ასაღები და მაგაზეც უნდა ვიზრუნო. დღეს ხუთშაბათია, პარასკევობით ლექციები არ მაქვს, რაც იმას ნიშნავს, რომ ჩემთვის ვიქენდი დღეს იწყება.
ლეო მოიყურსა კნავილით, თავზე მოვეფერე და წავიდა. ახლა სკამზე ზის ჩემ წინ და კუდს ნებიერად აქნევს. ამას მოვწონვარ და ხშირად მოდის ჩემთან, ცოტას მოვეფერები და წავა, ასეთი ურთიერთგაგება გვაქვს, ზედმეტად არ ვაწუხებთ ერთმანეთს.

"ოფისს" ვუყურებ ეს დღეებია, საქართველოში დავიწყე რევოჩი და ახლა მერვე სეზონზე ვარ. საღამოობით სასადილოში ჩამოვიტან ხოლმე ლეპტოპს, ჩავრთავ, გარშემო ხალხი ირევა, ჭამენ, იცინიან, შიგადაშიგ გამომელაპარაკებიან და მე, მიუხედავად იმისა, რომ შემიძლია ზევით, ოთახში, სიწყნარეში ვუყურო სერიალს, აქ ყოფნა მირჩევნია, ამ აურზაურში.

აქ დიდი ტელევიზორი გვაქვს და ზოგჯერ ღამით ფილმს ვუყურებთ. ორი დღის წინ "მუმია" ვნახეთ და გერმანელი გოგო მთელი ფილმი ბუზღუნებდა რომ სისულელეს ვაყურებინებდით (მანამდე არ ჰქონდა ნანახი). გუშინ "ჰარი პოტერის" ნახვას აპირებდნენ, მე მეძინებოდა და არ დავრჩი.

ხანდახან მგონია რომ სიზმარში ვარ. ეს ყველაფერი იმდენად ამაღელვებელია, რომ თავს ვერ ვაკონტროლებ. Is this a real life? Is this just fantasy?

პ.ს დღეს ჯიმში ვაპირებ წასვლას. არ დამეზაროს, რა!