oh, when the wind would blow with rain and snow
were not all bad..
we put our feet just where they had, had to go
never to go.
ღმერთო, როცა ლურჯი ვეშაპები დაბრუნდებიან, მაშინ გამაღვიძე; როცა ერისენა ტენეცკაიას ისევ ატმის სურნელი აუვა, მაშინ.
მანამდე კი, მგონია, რომ კონსტანტინოპოლის სიყვარული მართლაც უკანასკნელი იყო და რომელიღაც ძველ, გერმანულ ციხე-კოშკში, ღამღამობით გარდაცვლილი ქალწულის მოჩვენება ქვითინებს.
ბეირუთი კი იმ ტკბილ დღეებზე მღერის, მტირალა ტირიფის ქვეშ ქორწილი რომ გაიმართება.
No comments:
Post a Comment