ვარსკვლავები ბრწყინვალებენ, ანათებენ..

   ადრე, ყმაწვილქალობაში, ეკლესიაში დავდიოდი. ვაბარებდი აღსარებას, ვესწრებოდი წირვა-ლოცვებს, საშობაო და სააღდგომო ღამისთევებს. ვკითხულობდი ბევრ სასულიერო ლიტერატურას.

  განსაკუთრებულად მიყვარდა ღამისთევები - შობის და აღდგომის. ორივეს თავის საკუთარი შეგრძნება ჰქონდა ჩემთვის და დღემდე არ გამნელებია - ყოველი შობის და აღდგომის წინაღამეს მოდის და იმ დროს მახსენებს.

  ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერ დროს.

  მახსოვს, როგორი დიდი სიხარულით მევსებოდა გული, როცა შობის ღამეს საგალობელი "ალილო" იწყებოდა. როგორი სავსე ვიყავი რაღაც დიდით, ძალიან კარგით, რომელსაც ერქვა სიხარული, ბედნიერება, სიკეთე, სიყვარული და კიდევ რაღაც უფრო დიდი, ალბათ - თვითონ ღმერთი.

   მაშინ ვფიქრობდი, სად არის ეს ხალხი, ვისაც ახლა სძინავს, რესტორანში ან სადმე სხვა ადგილასაა, რატომ არ არის აქ, როგორ ვერ ხვდებიან, რომ შეუძლიათ მოვიდნენ და ასეთი დიდი ბედნიერება იგრძნონ, ისეთი დიდი, ისეთი არაამქვეყნიური, რომ ყველანაირი საზრუნავი უბრალო გახადოს და გაფიქრებინოს, რომ ამ წუთებისთვის ღირს ცხოვრება.

  მაშინ ვმარხულობდი კიდეც. არც სამარხვო ხორცებს ან ქაბაბებს ვჭამდი, არც უბედურად ვგრძნობდი ამით თავს და საქვეყნოდ არ ვაცხადებდი, რომ მარხვაზე ვარ. მაშინ ბევრად უფრო მეტად მიყვარდა ადამიანები, ვიდრე ახლა. 

  დღეს კი, როცა კიდევ ერთი შობის ღამე დადგა, მეც ყველანაირი ამქვეყნიური საზრუნავით დახუნძლული, სიხარულს და სიმშვიდეს მოკლებული ვარ, უკვე მხოლოდ მოგონებებში ვინახავ იმ სისავსის შეგრძნებას და ვხვდები, რომ ძალიან დავშორდი ჩემს ღმერთს. 

  12 რომ შესრულდა, აივანზე გავედი. განათებულ ფანჯრებს გავხედე და ვიფიქრე, რომ ესეც ჯადოსნობაა, შობის ღამეს სანთლების ციმციმს უყურებდე და გულში ჩუმად იმეორებდე - ვარსკვლავები ბრწყინვალებენ, ანათებენ ბეთლემსაო..

 

შობას გილოცავთ, მათ, ვისაც გწამთ.

Don't Kill a Mockingbird

  რატომ არ მქონდა აქამდე წაკითხული ეს საოცარი ნაწარმოები, რატომ მითხრა მხოლოდ ახლახან ერთმა კარგმა გოგომ, დაყარე ყველაფერი და სასწრაფოდ ეს წიგნი იყიდეო?  რატომ წავიკითხე ახლა, როცა ასეთი ვარ, დიდი და სიკეთისგან ლამის დაცლილი? და რატომ არ წავიკითხე მაშინ, ბავშვობაში, როცა განურჩევლად ყველაფერს ვკითხულობდი, რაც სახლში მოიძიებოდა?..

    მართალია ჩემს მეზობლად ბუა რედლი არ ცხოვრობს, მაგრამ ყველას გვყავდა ბავშვობაში ბუა, რომლისაც გვეშინოდა, ან გვაშინებდნენ უფროსები; რომელიც მოვიდოდა და წაგვიყვანდა, თუ ცუდად მოვიქცეოდით. მე და ჩემმა ძმამ კი, ბუა ერთ ფაშფაშა ქალში ჩავასახლეთ, რომელიც სულაც არ იყო საშიში, პირიქით, ძალიანაც კეთილი იყო, ჰყავდა ქმარი და შვილი და ჩვენი თამაშების განუყოფელი ნაწილი იყო.  ბუამ, ჩემი წარმოდგენით, ხმამაღალი სიცილი იცოდა და ყოველთვის მიხაროდა, როცა თამაშში ის დრო დადგებოდა, ქმარ-შვილთან ერთად რომ უნდა გვსტუმრებოდა.

  თუმცა არა. ვიცი, რატომ არ მქონდა აქამდე წაკითხული "ნუ მოკლავ ჯაფარას".  სწორედ ახლა იყო დრო, რომ წამეკითხა. ახლა და არა რომელიმე სხვა დროს. მაშინ, როცა გავხდი დიდი და სიკეთისგან ლამის დაცლილი.

    ახლა მე უკვე ვიცი, რომ ასტრიდ ლინდგრენის წიგნების გვერდით დევს კიდევ ერთი დიდებული წიგნი, რომლიდანაც სიკეთე იღვრება, თავის პირვანდელი ფორმით - სუფთა და ხელშეუხებელი, ისეთი სიკეთე, როგორსაც მხოლოდ ბავშვები ხედავენ.

    უკვე ისიც ვიცი, რომ, როცა მომინდება კიდევ ერთხელ შევივსო სიკეთის კოლბა, შემიძლია ავიღო და გადავშალო "ნუ მოკლავ ჯაფარას". თამამად შემიძლია, ეს წიგნი სიკეთის თაროზე შემოვდო, ასტრიდ ლინდგრენთან და "სამოსელი პირველთან" ერთად.

 ძალიან ბედნიერი ვარ. და ასეთი ბედნიერებით ავსება მხოლოდ ასეთ წიგნებს შეუძლიათ.