ლენ

 პოსტის წერა დავიწყე, ფემინიზმზე, დიდი ხანია მინდოდა და გუშინდელმა დღემ უფრო მიბიძგა. თუმცა, თეჰლუმ უწყის, როდის დავასრულებ.
ამ პოსტსაც სამსახურში ყავის სმისას ვწერ, გუშინდელი დღე რომ ჩავაგდე, ძალიან გულზე მაწევს :D
დილით, სამსახურში რომ შემოვედი, ეზოში ჩიტების ჭიკჭიკი ისმოდა და მზე დამნათოდა, ხოდა რაღაცნაირად გამიხარდა, რომ ასე მოწყვეტილ ადგილზეა ჩემი სამსახური, ქალაქის და მანქანების ხმაური აქამდე არ აღწევს და მუდმივი გამღიზიანებლის არქონა დიდი შვებაა.

გუშინ სირბილი განვაახლე და ძალიან ბედნიერი ვარ! უკარგესი ამინდი იყო, ცოტა გამიჭირდა შესვენების შემდეგ, მაგრამ ამის ფონზე საკმაოდ ნორმალური ტემპით ვირბინე.

ასევე გუშინ დავიწყე Hitchhiker's Guide To The Galaxy და აბსოლუტურად, შემაძრწუნებლად კარგია (Don't Panic!). არ ვიცი, აქამდე რატომ არ მქონდა წაკითხული. სულ ვაპირებდი და სხვა დროისთვის ვდებდი.

ჰო, სულ ესაა.

პ.ს ბლოგის ბექგრაუნდი რომ შევცვალე და გავაგემრიელე, სულ დამავიწყდა!

Old school rising

გუშინ დღის მიწურულს, სამსახურში მარტო ვიჯექი და მას შემდეგ რაც თმა ავიკეცე, სანტისიმოს მარწყვის იოგურტს ვსვამდი, "ლოვე"-ს კევს ვაღლაჭუნებდი, ბუშტებს ვბერავდი და უძველეს პოსტებს ვკითხულობდი, გადავწყვიტე, რომ ბლოგს მტვერი გადავწმინდო და აქტიურად ვწერო ასეთი, საყოფაცხოვრებო პოსტები (კევის ღლაჭუნი და stuff). უფრო რთული და ფილოსოფიური პოსტები, რომლებსაც ისედაც გადატვირთული გონების კიდევ უფრო დაძაბვა ჭირდება, არ მაინტერესებს. ასეთი პოსტები კი სემიჩკასავით მიდის (ან ყავასავით, როგორც გენებოთ).

დღეს გაზაფხული მოვიდა, yaay! მართლა ძალიან მიხარია. დილით თვალები რომ გავახილე, ჩიტების ჭიკჭიკი მომესმა. სამზარეულოში გავბარბაცდი, მზით განათებული დამხვდა და სინათლემ ცოტა დამაბრმავა (ჩემს ოთახში მუდმივი სიბნელეა). მოკლედ, კარგია გაზაფხული.
 (ალბათ მარტი თავს მოიგიჟიანებს და ამ მზიან დღეებს ცხვირში ამოგვადენს, მაგრამ მაინც)

ჰოდა, სულ ესაა. ბლოგერებმა (თუ ასეთები კიდევ არსებობთ) გთხოვთ, მომბაძეთ. ჩემი პოსტების კითხვაზე მეტად სხვისი პოსტების კითხვა მსიამოვნებს :)

გაზაფხულის საღამოა

მშვიდი თუ როგორი, თქვენი გადასაწყვეტია :)

 ხანდახან ხდება ხოლმე, ჩართავ რაღაც სიმღერას და იფიქრებ, რომ აი ესაა დღევანდელი საუნდტრეკი. იმ დღეს რაც არ უნდა მოხდეს, ყველაფერს ეს სიმღერა "დაედება".



 შაბათი, 14 მარტის საუნდტრეკის ავტორებად თამამად ვასახელებ თეიმ იმპალას წევრებს.

 დღეს ჭეშმარიტად გაზაფხულის ამინდი იყო, თბილი, მზიანი, ყვავილების სუნიანი. აი ამ სიმღერის რიტმში ამინდი; უნდა ჩართო და მსუბუქ-მსუბუქად იარო ოდნავ მონაცრისფრო მაგრამ მზიანი თბილისის ქუჩებში. მზე რომ გადავა და დაბინდდება, სახლისკენ მომავალს ბავშვობიდან თინეიჯერობაში გადამავალი ბევრი ყმაწვილი რომ შეგხვდება, ხმაურიანად რომ მოსეირნობენ.

 სამწუხაროა, რომ ეს სიმღერა დღის მიწურულს მოვისმინე, თორემ დღეს ვაჟას რომელიღაც კვარტალში, რომელიღაც ნანგრევების გვერდით ფეხით მიმავალი, აუცილებლად ვიღიღინებდი - let it happen, let it happeen.
მოკლედ, კარგი გაზაფხულიანი დღეები გვაქვს აქ, თბილისში.

  რამდენიმე კვირაა, უკვე აღარ ვამბობ - როცა მუდმივი სამსახური მექნება.. ძალიან კარგი და საინტერესო სამუშაო მერგო და მინდა, რომ მეც კარგი და საინტერესო გავხდე ამ სამუშაოსთვის :)  საერთოდაც მინდა, უფრო კარგი და საინტერესო გავხდე. ადრე სულ ვცდილობდი და ვწვრთნიდი ჩემს თავს, ბოლო დროს ცოტა დავიღალე. მართალია, მე ვთვლი, რომ კარგი გოგო ვარ, მაგრამ ჯობია, უკეთესი გავხდე. გაზაფხული მოვიდა, ამაზე კარგი დრო რა შეიძლება შევარჩიო.

Let it happen, let it happeeen.

Monkey Eats Bananas

  გუშინ პოსტის დასაწერად შემოვედი და თავზარი დამეცა, ისეა შეცვლილი ბლოგერის დიზაინი. ეხლაც არ ვიცი, სად ვწერ და რას ვწერ.

   მე ვარ დაღლილი ყოველდღიურობისგან და ვოცნებობ მშვენიერ ხის სახლზე, სადაც  ალბათ აბსოლუტური სიჩუმეა, შუადღისას მზე აჭერს და ფუტკრების საქმიანი ბზუილი ისმის. ამ შუადღის სიცხეში, ოჰ რა სიამოვნებით დავჯდებოდი ოთახის სიღრმეში, ხისგან მოწნულ სარწეველა სავარძელზე გადავწვებოდი და ცივ კომპოტს დავლევდი.

  საღამოს აივანზე გადავჯდებოდი, და საერთოდ, არაფერს გავაკეთებდი ჯდომის გარდა.

  ან ვარდისფერ პარიკს დავიფარებდი, ჩავჯდებოდი წყლით სავსე ხის კასრში და ვიმღერებდი  სიგარეტზე. ალბათ სიგარასაც მოვწევდი საღამოობით, რომელიც პირში მწკლარტე გემოს დამიტოვებდა და ვისკის მივაყოლებდი.

 დილით კი რა თქმა უნდა კაი მაგარ ყავას დავლევდი. ღმერთო, რა სამოთხეა.

   ჰო, მუდამ ასე ვწერ, ამას ვიზამდი და იმას ვიზამდი, სინამდვილეში კი სულ სხვა რამეებს ჩავდივარ.

   ამ ზაფხულს მაინც ვიზამ იმ რამეებს, რაზეც ვწერ, ვიზამდი–მეთქი. წავიღებ ტეკილას, გავიყოლებ ადამიანებს და წავალ ჩემს ძველ, ხის სახლიან სოფელში. შეიძლება ამ ადამიანებში შენც მოხვდე.

იქ, სადაც შენია

ყველა ადამიანს  უნდა ჰქონდეს ისეთი ადგილი, სადაც თავს შეაფარებს. არ აქვს მნიშვნელობა, ფიზიკურად იქნები იქ, თუ სულიერად. ბლოგს შეიძლება ჰქონდეს ეს ფუნქცია;  შემოხვიდე, გახსნა ახალი პოსტის კუთხე და წერო ის, რაც  გინდა, რომ ხმამაღლა თქვა და ვერ ამბობ, ან - არ ამბობ. ამ მხრივ ჩემს თავს რაღაც პასუხისმგელობები დავაკისრე და ეს არ მომწონს. უკვე აღარ ვწერ ისე თავისუფლად და იმდენ რამეზე, რაზეც ადრე ვწერდი. არადა, რა შეიცვალა? მკითხველები ისევ ის ხალხია, ვინც ადრე იყო. არც ისე ბევრი, მაგრამ ზუსტად ისინი, ვინც მინდა რომ აქ მყავდეს. არ ვიცი, ოდესმე მითქვამს თუ არა მადლობა იმისათვის, რომ აქ შემოდიხართ და კითხულობთ. სულ არ მიხარია, როცა გუგლიდან დასერჩილი რაღაც სიტყვებით შემოდიან ჩემთან. თითქოს დაუპატიჟებელი სტუმრები მომადგებიან ხოლმე და აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე.

მე სულ თავშესაფრების ადამიანი ვარ. ბევრი ურთიერთობა, ბევრი ადამიანი უცებ, მოკლე დროში, ძალიან მღლის და მაშინვე იმ ადგილის ძებნას ვიწყებ, ’სადა თავი მივიდრიკო’.

ერთი ისეთი ადგილი მაქვს, სადაც ფიზიკურად წავალ, როცა სიმშვიდის მოპოვება მომინდება. აი იმანაც რომ დაკარგოს თავის ფუნქცია, მაშინ მართლა ცუდად ვიგრძნობ თავს.  ხშირად წარმოვიდგენ ხოლმე იქაურობას. როგორც ფილმებში, უცებ კადრი რომ ჩნდება სახლის, იქ არავინ არის, სიჩუმეა და ხვდები, რომ ფილმის გმირი იმ სახლზე ფიქრობს. ასე გამოჩნდება გონებაში და მერე დიდხანს ვაჩერებ ამ კადრს..

ისე მენატრება იქაურობა..  განსაკუთრებით მაშინ, როცა ამწვანებულ ხეებს ვხედავ, ან ქუჩაზე რომ შემოვუხვევ და უცებ საიდანღაც ყვავილების სუნი მოვარდება ხოლმე.

ჩემი თავშესაფარი კი დგას, სიჩუმეში. მხოლოდ ფუტკრების ბზუილი ისმის. წინ მთები ჩანს, გადახასხასებული. მზე ანათებს და გრილი ნიავი უბერავს. არ ვიცი, როგორ ჟღერს ეს ჩვეულებრივი, ყველასთვის რუტინული სიტყვები, მაგრამ ჩემთვის ზუსტად ის ადგილი იხატება, რომელზეც ასე ვოცნებობ.

დეტალური ბედნიერება

  გაახსენდა დილის საუზმე სახლში, ომამდე. დედა ცისფერ და თეთრ უჯრედებიან სუფრას გადაუფარებდა ხოლმე მაგიდაზე და ყავასთან ერთად ყოველთვის ჰქონდათ თაფლი, ფუნთუშები და ცხელი რძე. იადონი გალობდა და ზაფხულობით მზე აშუქებდა ფანჯარაზე მდგარ ნემსიწვერებს. ხშირად ხელში გასრესდა ხოლმე ამ ყვავილის მუქ მწვანე ფოთოლს, იყნოსდა მის უცხოსა და მძაფრ სურნელს და უცხო ქვეყნებზე იწყებდა ფიქრს..

  ყველაფერი შეგრძნებებზეა დამყარებული. მოვლენები  იმით კი არ გვამახსოვრდება, თუ რა მოხდა და როგორ, არამედ როგორ ვიგრძენით თავი იმ დროს. მერე, მოგვიანებით, ისეთი რამეები გვახსენებს მათ, როგორიცაა მაგალითად, სუნი ან მუსიკა, და უცებ იმ დროის შეგრძნება მოდის რაღაცნაირი, წამიერი.

   ცხოვრება წვრილმანი ბედნიერებებისგან შედგება. რომლებიც გროვდებიან, გროვდებიან და ერთ მთლიანს ქმნიან. თავის მხრივ, ეს ცალმხრივი არ არის და დინამიკურ წონასწორობაშია უარყოფით მოვლენებთან. უნდა ვეცადოთ, რომ ყველა პატარა ბედნიერება დავიჭიროთ და ამით ეს ნეგატიური, ცივი სამყარო ცოტახნით კედელს მიღმა დავმალოთ.  ძნელია, მაგრამ შესაძლებელი.
  ადრე სადღაც შემხვდა პატარა ჩანაწერი 'ბუნებრივი კაიფები' [natural highs]. სადღაც მაქვს შენახული, მაგრამ აქ იმის დადება კი არა, ჩემი წვრილმანი ბედნიერებების გაზიარება მინდა.


ისინი კი ძალიან მარტივი და ყოველდღიურია:

 - ყავის სურნელი
 - მზის სხივი, რომელიც დილით გაღვიძებს
 - როდესაც კაფეში/მაღაზიაში მოულოდნელად საყვარელი სიმღერა დაიწყება.
 - ახალ ნაწვიმარზე მიწის სუნი
 - როცა თვალებდახუჭული წევხარ, გესმის ზღვის ხმა და გრძნობ, მწველი მზე როგორ აშრობს შენი სხეულიდან წყლის წვეთებს..
 - მეგობრის ღიმილი შენი დანახვისას
 - ჭრიჭინების ხმა მინდორში
 - ახალგამომცხვარი პურის სუნი
 - ქარიანი, წვიმიანი და უბედური დღე, როცა გარეთ ხარ და იცი, რომ სადღაც თბილი სახლი გელოდება.
 - ნამცხვრის ბოლო ნაჭერი შენს მაცივარში
 - თვალებდახუჭული ცეკვა, როცა გარშემო ბევრი ხალხია და შენ მარტო ხარ.
 - ღამით თოვის ხმა და უცნაური სიჩუმე..
 - ფიჭვების სუნი, სიარულისას წიწვების მტვრევის ხმა და ქარი, რომელიც სიჩუმეს არღვევს.
 - საყვარელი წიგნი სასთუმალთან, ბრის სინათლე და წინ მთელი ღამე :)
 - გაზაფხულის პირველი ჭექა-ქუხილი
 - დავიწყებული შოკოლადის ნატეხი უჯრაში
 - ნიავი, რომელიც გრძელ თმას აფრიალებს.
 - დილით გემრიელი საუზმე და მუსიკა, რომელიც მთელი დღის განწყობას გიქმნის.

 - მეგობრებთან ერთად ფილმის/სპორტული თამაშის ყურება და ბევრი სიცილი, ბოლოს უკვე ინერციული.
 - დღე, რომელიც მთელ სიცოცხლეს უდრის [ხომ გქონიათ ასეთი?  ბოლო-ბოლო, სალტკროკელებს ჰქონდათ და.. :)]

და კიდევ ბევრი, ბევრი ასეთი წვრილმანი..

თქვენი დეტალური ბედნიერება როგორია?

საუბრების კლუბი

   გამარჯობა ჩემო ტკბილო ადამიანებო.. როგორ ხართ, რა საზრუნავი გაქვთ, რა გაწუხებთ? გაზაფხულის მოსვლას ჩემსავით მოუთმენლად ელოდებით?
 თუმცა, არ ვამბობ მართალს. მე გაზაფხულს მოუთმენლად არ ველოდები. ვიცი, რომ მალე მოვა.

    მომიყევით თქვენი ამბები. აი, ასე - დაჯექით, მკლავები დაიკაპიწეთ და დაიწყეთ.. [თუ თქვენც ჩემი სენი შეგეყარათ - ბევრი რამის თქმა გინდათ და ვერ ამბობთ?..]

   მომიყევით ნებისმიერი რამ. რამ გაგახარათ, რამ შეგაწუხათ. მე მორჩილი მსმენელი ვიქნები - დავჯდები, ნიკაპს ხელისგულზე დავაყრდნობ და თვალებში გიყურებთ. თქვენ კი მესაუბრეთ, უბრალოდ მესაუბრეთ.

   მომენატრა თქვენი მოსმენა. აი, უკვე შემდგარი ექიმი რომ ვიყო, ბევრი ამბები მექნებოდა მოსასმენი. მაგრამ ჯერ არ ვარ და ამბებს იქით დავეძებ.

   ჰოდა, მომიყევით, მომწერეთ - მე თქვენს ამბებს ველოდები.