”” ””

  არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ათას ტრენინგებზე და სემინარებზე დადის, თავადაც ატარებს, ვითომ რაღაც უფლებებისთვის იბრძვის და საბოლოო შედეგი ფურშეტებზე ნაჭამი ბუტერბროდები და ფეისბუქზე დათაგული ფოტოებია, პროექტორით პრეზენტაციის ფონზე.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელსაც ნაც.მოძრაობა უყვარს და მიხეილ სააკაშვილის სტატუსებს აშეარებს.

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელსაც ბიძინა ივანიშვილი მხსნელი ჰგონია.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ჩაინავუმენის მოსმენას ეხლა დაიწყებს, ვინაიდან გაიგო, რომ თბილისში ჩამოდის. უფრო მეტად არ მინდა, ისეთი ადამიანი ვიყო, რომელიც იმათ დასცინის, ვინც ჩაინავუმენის მოსმენა ეხლა დაიწყო.

 არ მინდა, ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ფეისბუქზე დღის ნიუსებს აშეარებს, ან აინტერესებს, ვინ დანიშნეს ჩხოროწყუს მუნიციპალიტეტში ვინმეს მოადგილედ.

არ მინდა, ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც არტ ფილმებს უყურებს მხოლოდ.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ფეისბუქზე ხატების და მამა გაბრიელის ფოტოებს აშეარებს, ან - ზღვისა და ზედა მარჯვენა კუთხეში ერთი ვარდის ფონზე გამოსახულ წარწერასმ მარკესის რაიმე ფრაზით.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც გაწელილი სიტყვებით წერს, მაგ. აუუუუ მეეეეც მინდაააა [’მინდაააა’ კიდევ მესმის, როცა გსურს გამოხატო შენი ძლიერი სურვილი, მაგრამ ’მეეეეეც’ რას ნიშნავს?]

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც სარეკლამო პოსტს წერს, მაგრამ არ უთითებს რომ სარეკლამოა და გულისამრევად უნიჭოდ უწერია რაღაც მოვლენაზე/ორგანიზაციაზე ვითომ საინტერესო პოსტი [მიაწერეთ, რომ დაკვეთილი პოსტია, ჯანდაბა!]

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ყველას და ყველაფერს დასცინის, რაც არ მოსწონს და მისთვის საინტერესოს თუ შეეხები, მიწასთან გაგასწორებს ცინიზმით [იმიტომ, რომ რაც მას მოსწონს, ყველაფერი კარგია, mon dieu].

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც რაღაც ვიდეოს/სტატიას, რომელიც ისედაც ხუთასორმოცდათორმეტჯერ იქნა დაშეარებული ფეისბუქზე, თავადაც დააშეარებს და იმის მიხედვით, თუ რა შინაარსისაა ეს ლინკი, მიუწერს ’ფუუუ, *ლეები’ ან ’ავვვ’


მე არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომლისთვისაც ყველაფერი სულერთია.

 და კიდევ ბევრი რამე არ მინდა.

თავგადასავლების მაძიებელთა კლუბი

     ბლოგს ბექგრაუნდი შევუცვალე. აღარ მაქვს ლიმნიანი შპალერი.  მუქი ლურჯი და ღია მწვანე არც თუ ისე უხდება ერთმანეთს. მაგრამ გადავწყვიტე, ფერთა შეხამებას ერთხელ და სამუდამოდ აღარ მივაქციო ესოდენ დიდი ყურადღება, ინტერნეტში მაინც.

     საშობაო განწყობას ვქმნი. ხაზგასმით აღვნიშნავ სიტყვას 'საშობაო', რადგან სწორედ საშობაო განწყობა მაქვს და არა, მაგალითად, საახალწლო. შობაში კი 25 დეკემბერს ვგულისხმობ.

    ცოტა ხნის წინ იმ წიგნს ვკითხულობდი, სულაკაურის გამომცემლობამ რომ მაჩუქა. დიანა იანსეს ავღანური დღიურები. ერთი ამოსუნთქვით იკითხება მართლა.
   მაგრამ ამის სათქმელად არ მიხსენებია; კითხვისას კიდევ ერთხელ გამიჩნდა მოგზაურობის დაუოკებელი სურვილი, თავგადასავლების, დაუგეგმავი ამბების.
  ისე ვლაპარაკობ, თითქოს რამე გამეგებოდეს ან მოგზაურობის ან თავგადასავლების.  ერთი–ორი ექსკურსიის გარდა არაფერი გამოცდილება არ მაქვს.

   ადამიანებო, ვინც ამას კითხულობთ, არ გინდათ ერთ მშვენიერ შაბათ–კვირას წავიდეთ ასე, თავგადასავლების საძებრად? ჩვეულებრივი ლაშქრობას არ ვგულისხმობ. ავდგეთ, საქართველოს რომელიმე კუთხეში ჩავიდეთ, ვიხეტიალოთ, ადგილობრივები გავიცნოთ და ღამე პროვინციულ სასტუმროში გავათიოთ, ან ვინმე კეთილი ადამიანის სახლში. როგორც დიანა იანსე იტყოდა, ისეთ ადგილას წავიდეთ, საიდან დაბრუნებულებიც, ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებას სხვა თვალით შევხედავთ.
   აუცილებელი არ არის, ეს შაბათ–კვირა უახლოეს მომავალში იყოს. მითუმეტეს ზამთარია და თან, ახალი წლები მოგვიახლოვდა [ახალი წლები – ხაზგასმით მრავლობითში]. 

    ჰოდა, ადექით და ერთ მშვენიერ დღეს მომწერეთ აქ, რომ გინდათ ასე, თავგადასავლების საძიებლად წასვლა. მერე უკვე ყველაფერი ადვილად გამოვა.

Lets start a band

  ისეთი დღეა, უნდა დაჯდე, ამ სიმღერას უსმინო და იფიქრო.



    იფიქრო ყველაფერზე - თოვლზე, მოგზაურობაზე და იმაზე, საიდან მოხვედი და სადამდე ხარ მისული. 

    ამ ბოლო დროს ძალიან მივეჩვიე საკუთარი განვითარების ეტაპების შეფასებას. ჩამოვჯდები წარმოსახვით კიბეზე და ვუყურებ, როგორ მოვდიოდი აქამდე.

   ძალიან აფორიაქებული ვარ ბოლო დროა, ისეთ ცვლილებები ხდება ჩემში, რომ ტვინი ვერ ასწრებს აღქმას და ადპტირებას და შესაბამისად, მუდმივად ქაოსურად აგზავნის იმპულსებს ყველგან, რაც საბოლოოდ არასტაბილურ ემოციურ ფონს ქმნის. მარტივად რომ ვთქვა, მუდმივი პმს მაქვს :D

    წერილების წერის ამინდია. უნდა მოვიფიქრო, ვის მივწერო. ადრესატი იმდენია, რამდენ ადამიანსაც უცხოვრია დღემდე დედამიწაზე. მთავარია გავიხსენო, დღევანდელი დღე ვის შეეფერება ყველაზე მეტად.

  თუ სურვილი გაქვთ, შემომთავაზეთ ვინმე :)  უფრო სწორედ, მითხარით თქვენ ვის მიწერდით წერილს ახლა.

   წარმატებულ და მშვიდ კვირას გისურვებთ.

Morning Glory

    ყველაფერი ასე იწყება: მაღვიძარა რეკავს, ნელ-ნელა ფხიზლდები. გამოფხიზლებამდე ასწრებ და ავტომატურ რეჟიმში აჭერ სნუზს. მერე კიდევ აჭერ. და კიდევ.

  ბოლოს თვალებს ახელ და  ღმერთს ემუდარები, რომ სასწაული მოახდინოს და კიდევ ერთი 5 წუთი გაჩუქოს.

  სასწაული არ ხდება და საწოლიდან ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარე სხეულს ძალით აათრევ.

   შენელებული მოძრაობებით დადიხარ მარშრუტით აბაზანა - სამზარეულო - საძინებელი.

     მე სახლიდან გასვლამდე გარინდების 5 წუთი მაქვს. თქვენ გაქვთ გარინდების წუთები? 5 წუთით ვჯდები და სრულ სიჩუმეში ვფიქრობ. სხვათაშორის, ძალიან სასარგებლო რამ არის. გამოძინებას ჰგავს, სულ ცოტათი.


    სტანდარტული დილები ასეთია ყველასთვის. თუმცა, მე უფრო იმიტომ ვწერ პოსტს, რომ დილის პატარა დეტალებზე გიამბოთ.
 

   საბჭოს მოედანთან  ქუჩა ჩადის. ყოველდღე მიწევს ამ გზის ტრანსპორტით გავლა და ყოველდღე ვხედავ პატარა მაღაზიაში ჩინელ ბიჭს. მაგიდასთან ზის, დიდი ჭიქით ყავა უდგას და ლეპტოპს უყურებს მთელი გულისყურით. ხანდახან მაღაზია დაკეტილია და ის დილა არ მიყვარს.

    ერთ დილას, წინა სამსახურში რომ მივდიოდი, ქუჩაზე შევუხვიე და ოფისის წინ   ჩვენი  დაცვა იდგა, ყავის ჭიქით ხელში, დილის ყავის პროცედურა ჰქონდა და ქუჩას უყურებდა. ხომ უმნიშვნელო ამბავია, მაგრამ მე რაღაც ფილმის კადრივით დავინახე და სულ მახსოვს.  რამდენიმე წუთის შემდეგ მეც ყავის ჭიქით ხელში ვიდექი ვერანდაზე, თანამშრომლებთან ერთად, და დილის ყავა და სიგარეტის რიტუალს ვატარებდით [ნუ, მე მარტო ყავის].  იქიდან ვუყურებდი, ადამიანები როგორ მიდი-მოდიოდნენ სწრაფი ნაბიჯებით.

   ახლა უკვე მორიგეობის დილა მიყვარს, რომ ინათებს და ქუჩაში ხალხი კანტიკუნტად გამოჩნდება. ახალი დღის დაწყებას რომ ვხვდები, რაღაცნაირად მიხარია, რომ კიდევ ერთი დღე გათენდა.
   მერე ნელ-ნელა თანამშრომლები რომ მოდიან და ყველა მეკითხება, როგორი ღამე მქონდა.


  ჩემი მორიგეობის შემდგომი დილების განუყრელი სიმღერა

Free Falling

      გრეის ანატომიის ახალი სეზონი დაიწყო. დაზუსტებით რომ ვთქვა, ხუთშაბათს გამოვიდა პირველი სერია, მაგრამ ჩემთვის ხელმისაწვდომი დღეს გახდა. არ ვიცი, მითქვამს თუ არა, რომ გრეის ყურება ჩემთვის რიტუალია. მშვიდი გარემოს შექმნა, ყავის და [ზოგჯერ] რამე გემრიელის მომარაგება, ჩამოჯდომა და გომ ფლეიერის ჩართვა. თითზე ჩამოსათვლელი სერიებია, რომელიც ამ რუტინის დაცვით არ ვნახე.

   დღესაც ყველა რუტინა ზედმიწევნით დავიცავი. მაგრამ ზუსტად შუაში, ინტერნეტის ბრალი იყო თუ ლინკის, არ ვიცი, მაგრამ ვეღარ ვიწერ და ასე დავრჩი, როგორც მშიერი ადამიანი, საჭმელს წინ რომ დაგიდგამენ და მესამე ლუკმაზე აგაცლიან.

    მომინდა, რომ გრეიზე მომეყოლა თქვენთვის.

   რა თქმა უნდა, არ არსებობს ისეთი რამ, რაც ყველას უყვარს. სატელევიზიო შოუები რომ ავიღოთ, ჰაუსი არის ასეთი, ყველასთვის საყვარელი [ნუ, თითქმის ყველასთვის].  მაგრამ ჰაუსს თავი დავანებოთ.

   რატომ უნდა გიყვარდეთ გრეის ანატომია?

     არ ვიცი.

    უბრალოდ, თუ ისე პირველივე სერიიდან თქვენი არ გახდა, ესე იგი, არაფერი გამოგივიდათ და უნდა შეეშვათ. მაგრამ  თუ პირველივე წუთებიდან მიხვდით, რომ თქვენ შორის chemistry არის, ბედნიერი ადამიანი ხართ. არ ავხსნი, რატომ. ისინი, ვინც გრეის დაუმეგობრდა, ისედაც მიხვდებიან, ხოლო მათთვის, ვისაც გრეისთან არაფერი გამოუვიდა - ახსნითაც არაფერი გახდება ნათელი.  არაფერი ისეთი, ეს იგივე ურთიერთობასავითაა ორ ადამიანს შორის - ან ეწყობით, ან - არა.

    სცენარისტებს როგორი სათუთად მოვლილი და ნალოლიავები ყავთ პერსონაჟები იცით?  თითოეული მათგანი ძალიან მნიშვნელოვანი პიროვნებაა და ეს ისე ცხადად იგრძნობა, რომ შენც გიყვარდება ყველა. ყველა დადებითი და უარყოფითი თვისებით. მათ რომ ვუყურებ, ვხვდები, რომ არ არსებობს იდეალური ადამიანი, არ არსებობს კარგი ადამიანი [თუ გჯერა, რომ ასეთები არსებობენ, ან ბავშვი ხარ და ან - ინფანტილური მეოცნებე].


    ყველა ურთიერთობას სჭირდება დრო, რომ საბოლოო ფორმა მიიღოს. იქნება ეს მეგობრობა, თუ სიყვარული.

  დრო ძალიან მნიშვნელოვანია.

   ეს მარტო გრეიდან არ მისწავლია. სწავლისთვის ნახვა/წაკითხვა არ არის საკმარისი. როცა პირადად შეგემთხვევა, მაშინ სწავლობ. მეც შემემთხვა და - ვისწავლე.

 
   ღმერთო, ხომ მარტივი რამეა, მაგრამ რომ უკვირდები, რა საინტერესოა ყველა ადამიანი.

ჩემი ტკბილი გოგონები

   თავიდან ვგეგმავდი, რომ აქ იქნებოდა ბევრი ტკბილი გოგონა. საბოლოოდ აღმოჩნდა, რომ მათგან ჩემი მხოლოდ ორია. 

ამიტომ მე მხოლოდ ორზე დავწერ.

 ნატალი

    ნატალი პირველად რომ გავიცანი, მატილდა მქვიაო,  მგონი  ასე მითხრა. ჰო, ნამდვილად ასე იქნებოდა, ლეონთან ერთად იყო, მახსოვს.
   ხანდახან, რომ ვუყურებ, მგონია ჩემი ოჯახის წევრია. შეიძლება იმიტომ, რომ ჩემს ერთ-ერთ დეიდას წააგავს [ისიც ძალიან ლამაზია, სხვათაშორის]  და მასთან ვაიგივებ.   

პენელოპე 

   პენელოპესთან პირველად შეხვედრას კი ვერაფრით ვიხსენებ. ალბათ იმიტომ, რომ თავიდან ასე ძალიან არ მომწონებია.  ნელ-ნელა და თავისთავად მოხდა.
 
   ბევრი ვიფიქრე, რა ჰქონდა მას ისეთი, რაც ყველასგან გამორჩეულს ხდიდა. ალბათ ის, რომ ძალიან ბუნებრივია. აი, თავისთავად არის ასეთი -  ქალური და მიმზიდველი. ყველა მანერა სექსუალური რომ აქვს და ამისათვის არანაირი ძალისხმევა არ სჭირდება.

1997 წელი

 

    ნატალის თინეიჯერობის ფოტოები მიყვარს განსაკუთრებით, ბავშვური სილამაზე რომ აქვს, მოხულიგნო ელემენტებით.

ამ ფოტოზე გაზაფხულივით ლამაზია :)

   პენელოპეს.. პენელოპეს ყველა ფოტო მიყვარს :) ზოგიერთ სურათში საერთოდ არ არის ლამაზი, მაგრამ მთავარია თვალებში შეხედო და სულ გავიწყდება, რამდენიმე წამის წინ რას ფიქრობდი.

 ზოგჯერ კი თვალებში შეხედვა საერთოდ არ არის საჭირო : )

    ბოლოს კი, ჩემი ყველა დროის, ყველაზე საყვარელი ფოტო [წინა პოსტებშიც არაერთხელ მაქვს გამოყენებული] -

შემოდგომის პირზე

დღეს ყველა ადამიანი წავიდა და მარტო დავრჩი.  ჰოდა, იმ გაუსაძლის სევდას ვგრძნობ, ისეთი დროს მოგონებები რომ იწვევს, რომელსაც ვერ დააბრუნებ. მინდა ეს დღე მალე გავიდეს და მერე ხვალინდელი დღეც მიყვეს, რომ მალე წავიდე.

მაგრამ.. წასვლაც არ მინდა. თბილისში არაფერი ისეთი არ მელოდება, რომ იქ ყოფნის სურვილი მქონდეს. აქ კი მშვიდი დღეები მაქვს და სიხარულით დავდივარ მაღაზიაში და წყაროზე.

 

ამ შეგრძნებებს ვერაფერს ვუხერხებ, თავში რომ ირევიან. საკმარისია ერთი წამით ჩავფიქრდე, რომ მაშინვე იმ გაუსაძლის სევდას ვგრძნობ.

გუშინ ქვაჯარაზე ვიყავით ასულები მე და მარიამი. ულამაზესი იყო იქაურობა, მზე თითქმის ჩასული იყო და ოქროსფერი დაკრავდა ყველაფერს. მარიამი ჩემზე მშიშარაა და 10 წუთში უკვე წავიდეთო, მითხრა. სანამ ჩამოვედით, დაბნელდა და სოფელში რომ შევედით, ღამე იყო. ხელი ჰქონდა ჩემზე ჩაჭიდული და ისე მოვდიოდით. მე მეცინებოდა, რომ ვიღაც ჩემს იმედზე იყო. აი ასე, ჩემზე მშიშრებიც არსებობენ.

მარიამობის ღამეს რომ არაფერი მომხდარა ვთქვი უკვე? პატარა ბავშვები ვითომ ჭიდაობდნენ, ცოტა ხანს ვუყურე და მალე მომბეზრდა. მერე ეკლესიის ეზოში ვისხედით, ვიღაც გოგოებთან ერთად, რომლებიც იმ დროს გავიცანი. იმათაც 15 წლის ვეგონე. თვითონ იყვნენ მაგ ასაკის და მე უფრო დიდები მეგონა :)

მერე მე და მარიამს გასეირნება გვინდოდა, ბებო გამოვიდა მაგ დროს ეკლესიიდან და ისე მკაცრად ამიკრძალა წასვლა, გვიანიაო, თავი პატარა ბავშვად ვიგრძენი და მორჩილად გავყევი სახლში.

მეორე დღეს, ანუ 28-ში, იმდენი ხალხი იყო სოფელში, რომ მიკვირდა, ნუთუ ეს დვალთაა-მეთქი.  იმდენი მანქანა მოძრაობდა, რომ ქუჩაზე [მეცინება, ’ქუჩას’ რომ ვწერ. ეს სიტყვა ძალიან პომპეზურია აქაური გზებისთვის]  გადასვლისას აქეთ-იქით უნდა გაგეხედა. სამაგიეროდ, ახლა აღარ არის არავინ. მე ვარ და კიდევ რამდენიმე ბავშვი.

ყავაც არ მინდა, რომ დრო გავიყვანო. გარეთ ცხელა და ოთახში ვარ გამოკეტილი. კითხვასაც კი ვერ ვუდებ გულს.

უკვე არ ვიცი, ამას რატომ ვწერ, ან გამოვაქვეყნებ თუ არა ბლოგზე. ალბათ, მხოლოდ ნაწილს.

 * * *

ეხლა საღამოა, მზე ჩადის და ნიავი უბერავს. სკამზე ვზივარ და ჩემი გამბედაობა მაოცებს. მე და სადმე მარტო წასვლა? წეღან ისე მომინდა სადმე გასვლა, რომ ბებოს ვეხვეწებოდი, ვინმესთან წავიდეთ-თქო. მერე ეს ადგილი გამახსენდა და მაშინვე გამოვეშურე.

ახლა რომ ვზივარ ასე და ვწერ, ის მომენტი მახსენდება, ფილმში ’Becoming Jane’, ტრეილერში არის ასეთი ეპიზოდი - ვიღაც კითხულობს: What is she doing? და პასუხი ისმის: Writing. მეც ვინმემ რომ დამინახოს ახლა, ალბათ გაუკვირდება, რას აკეთებსო. არაფერსაც არ ვაკეთებ, უბრალოდ ვწერ.

მეშინია იმ პრობლემების, რომელიც თბილისში მელოდება. სირაქლემას პოზიციაში ვარ ეხლა, უფრო სწორად, სკარლეტ ოჰარას პოზიციაში - რომ ჩავალ, მერე ვინერვიულებ.

მეზობელი სახლის აივანზე ვიღაც ქალი დგას და ჩემს privacy-ს არღვევს.  ეს ადგილია ისეთი, სულ გგონია, რომ ვიღაც გიყურებს. მარტო მე არ მქონია ასეთი განცდა, მარიამიც ასე ამბობდა რამდენიმე დღის წინ. 

ჰოდა ასე ვზივარ, ვიღაცებით გარშემორტყმული და ბოლომდე ვერ ვმშვიდდები.

პ.ს ტექსტი  2010 წლის აგვისტოს ჩანაწერებიდანაა. არეული და არათანმიმდევრულია, სავარაუდოდ. სხვადასხვა ადგილიდან არის ამოღებული და იმიტომ.  :)

We both know, this is pathetic

   დღეს ვფიქრობდი, რომ ადამიანები ერთმანეთს ძირითადად რაღაც სტანდარტული კომპონენტებით ვიცნობთ. პირველადი ინფორმაცია ახალგაცნობილზე, ან საერთოდაც უნახავ ადამიანზე, ყოველთვის ერთი და იგივეა.

   აი, მაგალითს მოგიყვებით. შარშან სოფელში წყლის მზიდავის ფუნქცია მქონდა და ნათესავ/მეზობელ ქალთან ერთად დავდიოდი წყაროზე. გზად რა სახლსაც გავივლიდით, მიხსნიდა - აქ ეს და ეს ცხოვრობს, სკოლა წელს დაამთავრა, უნივერსიტეტში მოეწყო ამა და ამ ფაკულტეტზე. ან - ამათ საბურთალოზე აქვთ სახლი. [ყველაფერ ამას თავის ინიციატივით აკეთებდა. ღმერთი, რჯული, მე იოტისოდენა ინტერესიც არ გამომიხატავს რომელიმე მაცხოვრებლის მიმართ]

    ზოგადად ხომ ასეა, როცა ვინმეზე გიყვებიან, აუცილებლად გაწვდიან ინფორმაციას მის განათლებასა და დასაქმებაზე, ხშირ შემთხვევაში მატერიალურ სტატუსზეც.

  ხომ შეიძლება, რომ ადამიანებზე სულ სხვა ტიპის ცნობებს ვიღებდე - რა უყვარს, რა საქმიანობა იტაცებს.  მაგალითად, აქ ცხოვრობს ეს და ეს, უყვარს კალათბურთი და ფორთოხალი. ის ადამიანი გატაცებულია კინოლოგიით, ასევე ცოტა გულჩათხრობილია. ამას ალპინიზმი და ლაშქრობები იტაცებს და ა.შ და ა.შ

    ხომ ისედაც ვიცით, რომ ყველა სკოლაში დადიოდა, ყველამ დაამთავრა, მერე სადღაც ჩააბარა და ბოლოს მუშაობა დაიწყო. რას ვიზამთ, ასე სწორხაზოვნად ვცხოვრობთ ადამიანები.

   მერე გამახსენდა ჩემი ახირება, ყველას რომ არ ვუყვები ჩემს სიყვარულებზე. ახალგაცნობილ ადამიანს, მითუმეტეს ისეთს, რომელიც არ მომწონს, სულ არ ვეტყვი რომ ჩოგბურთი მიყვარს, ბლოგზე ხომ სიტყვას ვერ დამაცდენინებს ვერავინ.  ამიტომ სხვა რა დარჩენიათ ჩემი მეზობლის მსგავს ქალებს, ასე უნდა გააცნონ ჩემი თავი, რომ სამედიცინო მაქვს დამთავრებული და ახლა ვმუშაობ.

 

ჯანდაბა, სათაური არ დამიწერია

   გამარჯობა, New Post-ის ფანჯარა. ვხვდები, რომ ამ ბოლო დროს მე და შენ ურთიერთობა აღარ გამოგვდის. გაუცხოებას ვგრძნობ შენ მიმართ. ადრე წინ რომ დაგიჯდებოდი, ერთი სული მქონდა, ჩემი ამბები მომეყოლა. სულ სხაპასხუპით ვლაპარაკობდი, ყველაფერს ერთად მოგაყრიდი, რომ მერე არ დამვიწყებოდა. გიყვებოდი ყველაფერზე - ადამიანებზე, ჩემზე, ფილმებზე,  რაფაზე..

 ყველაფერი ისე იოლად გამოდიოდა, ძალდაუტანებლად.

  მერე ჩვენი საუბრის ნაწილს სხვებსაც ვაჩვენებდით. რაღაცებს ვმალავდით, ისეთს, ზედმეტად გულახდილს, ან უბრალოდ, არასაჭირო ინფორმაციას.

 ახლა კი რა ხდება? გაგირბივარ. საერთოდ არ გეკარები.  არც კი ვცდილობ გავარკვიო, რატომ მოხდა ასე. შენც ჯიუტად დუმხარ. თან იცი, რომ არც მე ვარ დიდი ინიციატორი ურთიერთობების გარკვევაში. მაგრამ მაინც ჩემგან ელოდები პირველ ნაბიჯს.

  აი, მოვედი.  აქა ვდგავარ და სხვაგვარად არ ძალმიძს.

  ჰო, ძალმიძზე გამახსენდა. ჯგუფელი მყავდა, მოსკოვში იყო გაზრდილი. ქართული კი იცოდა, მაგრამ მაინც უჭირდა რაღაც დეტალებში. ერთხელ, ქართულის ლექცია გვქონდა და ეს სიტყვა, ”ძალუძს”, შეხვდა რომელიღაც ნაწარმოებში. ჰოდა ლექტორს ეკითხება - ძალუძი რა არისო?

  კარგი გოგო იყო ეკა. იყო რა, არის. უბრალოდ მე აღარ მაქვს კონტაქტი მასთან. ძალიან კომუნიკაბელური და უშუალო იყო, ლამაზიც. მახსოვს ჩემს მეგობარს ვეკითხებოდი, ყველა ბიჭს ეკა რატომ არ უყვარდება-მეთქი? რა პატარა და სასაცილო ვიყავი მაშინ.

 იცი, რას დავაკვირდი? ადამიანებს ყველაზე მეტად მშვიდი მიდგომა განაიარაღებს. აი ხომ დგას, ჩხუბობს, ჩხუბობს. შენგანაც ელოდება, რომ შეეწინაღამდეგები და წინასწარ ემზადება, რომ უფრო მეტად გაბრაზდეს. ამის მაგივრად რომ მოუსმენ, დაეთანხმები და თანაუგრძნობ, ჩხუბის მიზეზი აღარ რჩება და ჩერდება.
  ხომ მარტივი ჭეშმარიტებაა და ყველამ ვიცით, მაგრამ რა მაგარია, როცა პრაქტიკაში ახორციელებ და შენთვის გეღიმება ყოველ შედეგზე.
 
  ყველა ადამიანი ერთნაირია. აი ყველა.

 როგორ მეძინება. ამ ვიქენდს ერთი კვირაა ვგეგმავ და გამოვიდეს რა. მე ყველაფერს ვეჩვევი. კი ვამაყობ საკუთარი თავით, მაგრამ ხანდახან უარიც უნდა თქვა. ეს იმას კი არ ნიშნავს რომ ’ვერ შევძელი’, არამედ ’არ მინდოდა’. ჩემს დაღლილ თვალებს ვერ ვიტან, დილით, მარტო დილით აქვს ძველი იერი. ნახატიანი მაისურები მინდა. კიდევ აიპოდი. აიპოდი ძალიან.

 
 მოკლედ ასეა, ყველაფერი გამომივიდა, რაც კი მინდოდა გითხარი.

  აუ, პოსტის სათაური. როგორ ვერ ვიტან ამ მომენტს - პოსტს დავამთავრებ, მზად არის გამოსაქვეყნებლად და უცებ ავხედავ ცარიელ გრაფას და..  ჯანდაბა, სათაური არ დამიწერია.

 ვაიმე, მოვიფიქრე.

  ესეც ასე. მზად არის.

  Publish Post

Little white Lies

   საერთოდ, როცა ვაპირებ, ფილმზე დავწერო, ძალიან მიჭირს - დაწყება და გაგრძელებაც. მე არ ვარ კინომცოდნე ან კრიტიკოსი, რომ სწორი შეფასება გავაკეთო. ფილმებს იმის მიხედვით ვაფასებ, თუ რა ემოციას იწვევს ჩემში. ამიტომ, შესაძლოა უმეტესად სუბიექტური ვიყო.

  Little White Lies - ამ ფრანგულ  ფილმს გუშინ ვუყურე და მაშინვე ვიფიქრე, რომ აუცილებლად უნდა დამეწერა. ასეთი ტიპის, მშვიდი და ურთიერთობებზე აგებული სიუჟეტები იშვიათად მხვდება და ყოველთვის ვწერ ხოლმე.

   მოკლე მიმოხილვა - რეჟისორი არის გიიომ კანე [დიახ, ის გიიომი] და ერთ-ერთ მთავარ როლს მარიონ კოტილარი ასრულებს [რომელიც ძალიან ლამაზია - საერთოდ მე არ ვარ მისი სილამაზის თაყვანისმცემელი, მაგრამ აქ მომეწონა].

   ფილმი ზოგადად არის, ნუ, ყველაფერზე - მეგობრობა, სიყვარული და ა.შ და ა.შ

   სიუჟეტს რაც შეეხება, მშრალად რომ ვთქვა, ასეთია - მეგობრები, რომლებიც ყოველ წელს ერთ-ერთი მათგანის აგარაკზე ისვენებენ, ახლაც მიემგზავრებიან იქ. თითქმის მთელი მოქმედება სწორედ იქ ვითარდება.

   ფილმი 2 საათსა და 34 წუთს გრძელდება, რაც საკმაოდ ბევრია. რაღაც მომენტებში, უფრო თავიდან, მეჩვენებოდა რომ ზოგიერთი ეპიზოდი ზედმეტად იწელებოდა. მაგრამ ნელ-ნელა, უკვე პესონაჟებს რომ მივეჩვიე, მინდოდა მთელი ღამე ვმჯდარიყავი და მეყურებინა მათი ცხოვრებისთვის, თუ როგორ გაგრძელდებოდა, პარიზში დაბრუნების შემდეგ.

    ყველაფერი ძალიან უბრალოდ არის გადმოცემული - უყურებ და გახსენდება, რომ შენც გქონია მსგავსი მომენტები ცხოვრებაში, რომ ეს ყველაფერი ძალიან ჩვეულებრივი და ყოველდღიურია. მგონი, სწორედ ამან მომხიბლა - დასასვენებლად წასვლა; ოთახებზე დასწრება, რომელი სად დაიძინებს; დილის საუზმე ერთად, ჰაერზე. საღამოს ჭიქა ღვინო; ბავშვები..  თუმცა, ეს ყველაფერი ძალიან ფონად გასდევს ფილმს.

    არ ვიცი, უყურეთ, უყურეთ და შეაფასეთ. ყოველ შემთხვევაში, დაიწყეთ მაინც და მერე თვითონ მივხდებით, გინდათ თუ არა გაგრძელება. გადმოსაწერი ბმული - Gol.ge

Stand by me

  ღმერთო ჩემო, ხომ შეიძლება, ყველაფერი გაცილებით მარტივად იყოს?

   მინდა სიმშვიდე, კარგ ადამიანებთან ერთად. როცა მათთან ყოფნა გიხარია, შეგიძლია იჯდე და უბრალოდ უსმინო. მზერა გადაიტანო ერთიდან მეორეზე, გიყვარდეს და ბედნიერი იყო იმ მომენტით. ხომ ყველას გვაქვს არქივში ასეთი ეპიზოდები? რომელსაც მოულოდნელად აფიქსირებ და მერე ტკბები.

  როგორ მომენატრა და მჭირდება.

   მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი ურთიერთობის მერე განმარტოებას ვცდილობ და თავშესაფრისკენ გავრბივარ, ადამიანები მჭირდება. მე ასეთი ტიპის პიროვნება ვარ – ურთიერთობები ძალას მაძლევს. ისეთი უმნიშვნელო დეტალები, როგორიცაა ქუჩაში მეზობელთან ორსიტყვიანი, ღიმილიანი დიალოგი მავსებს და ენერგიას მაძლევს. როცა  იგივე წარმატებით ყველაფერ დადებითს  წამართმევს შეხვედრა უსიამოვნო ადამიანთან. მთელი დღის განმავლობაში მიმყვება ეს დადებითი თუ უარყოფითი მუხტები და ღამით ძილი განმუხტავს ხოლმე.

   ადამიანებო, თქვენ ვერც კი შენიშნავთ, როგორ დამცლით უცებ, მერე კი  უდარდელად გააგრძელებთ ცხოვრებას.

    ის შემთხვევითი უცნობები კი, დადებით ენერგიას რომ მიტოვებენ, არც თუ ისე ბევრნი არიან.  ამიტომ მჭირდება ხშირად ზემოთხსენებული სიმშვიდის ეპიზოდები.

  უფრო სხვა მიმართულებით ვაპირებდი პოსტის დაწერას – საწყისი იდეა მხოლოდ ამ ფოტოების გაზიარება იყო – სიმშვიდის და ადამიანური მომენტების ამსახველი  :)

ჰოლი, ჰოლი – ჩვენთან რატომ არ არსებობს მსგავსი უბრალო, ადამიანური დღესასწაულები?

ეს ფოტო ისეთი მშვიდი და ლამაზია..

Do it like a Dude!

  არ მიყვარს ძალიან ჭკვიანი და რადიკალური ხალხი. ისინი საოცრად სწორხაზოვნები და მოსაწყენები არიან.

  დიდი დოზით ყველაფერი მოსაწყენია.

   არ მიყვარს ადამიანები, რომლებიც ამბობენ, რომ ჰიპ-ჰოპს არასდროს მოუსმენენ. მათთვის მხოლოდ მუსიკის გარკვეული მიმდინარეობები არსებობს, რომელთა იქით არ იხედებიან. არადა არ იციან, რა მაგარია, როცა ხმამაღლა ჩართავ ამ ბინძურ და ცუდი ბიჭების მუსიკას და ცეკვავ..

    რომლებიც მხოლოდ ’მაღალ კინოს’ უყურებენ, რომელიმე რეჟისორზე ამბობენ - ’გენიალურია’ და მისი ყველა ფილმი აქვთ ნანახი. ასეთებს მინდა ვუთხრა - ჰეი, თქვენ ვერასდროს გაიგებთ იდიოტური ჰოლივუდური მელოდრამის გემოს, სადაც ყველაფერი კარგად მთვარდება, იმიტომ, რომ სულ დამთგრუნველ ევროპულ ფილმებს უყურებთ და გგონიათ, რომ ამით განსაკუთრებულები ხდებით.

  ან ისინი, სერიოზული სახით რომ ლაპარაკობენ წიგნებზე, თითქოს მხოლოდ კითხვაში იყოს ცხოვრების აზრი. ათასი უცნაური მწერლის გვარს  დაასახელებენ, ისე, სხვათაშორის, ინტონაცია კი გეუბნება: ’აჰ, დიახ, მე ესეც წაკითხული მაქვს’. ღმერთო ჩემო,  წიგნს ხომ იმიტომ ვკითხულობთ, რომ შემდეგ ცხოვრებაში გამოვიყენოთ მიღებული გამოცდილება, ცოტა უფრო გავიზარდოთ შინაგანად და უბრალოდ, უკეთესები გავხდეთ. თქვენ კი იმიტომ კითხულობთ, რომ მერე ავტორების საშუალებით საზოგადოებაში თავი  წარმოაჩინოთ.

   იმათზე აღარ მაქვს ლაპარაკი, მოდას რომ მისდევენ უკან ქოშინით, იცვამენ ყველაფერს, რაც კი უახლესი და მოდურია, იმას კი არ დაგიდევენ, რამდენად უხდებათ. სხვა ყველაფერზე კი უბრალოდ, წარმოდგენა არ აქვთ. სპორტი - მხოლოდ დევიდ ბექჰემია, კინო - წითელი ხალიჩა და ა.შ და ა.შ მათაც მინდა ვუთხრა - ჰეი, მოდა არ არის ყველაფრის განმსაზღვრელი, დიზაინერები უბრალოდ გთავაზობენ საკუთარ კოლექციას და შენ უნდა გადაწყვიტო, რას ჩაიცვამ და რას - არა.

   მე სულ არ მადარდებს, თქვენ რას კითხულობთ ან იცვამთ, თუ ჩემთან და სხვა ადამიანებთან ურთიერთობაში წინ დიდ კედელს აღმართავთ და ვერაფერზე დაგელაპარაკებით. გაიღიმეთ და იყავით ჩვეულებრივები, mon dieu!

[იმ საკითხზე, რომ სხვის ინტერესებს პატიცი უნდა სცე, ცალკე პოსტის დაწერა შეიძლება კიდევ]

 თქვენ გგონიათ, მე ჩემ მხრივ ვაშენებ კედელს და აქედან გადმოგძახით ქედმაღლურად?

  ყოველთვის იყვნენ ადამიანები, ვინც გავლენას ახდენდნენ ჩემზე. ისინი მართლა ჭკვიანები და წარმატებულები არიან. აქ ყველა სფერო შეგიძლიათ იგულისხმოთ და ყველა ადამიანი - ცნობილები, მეგობრები, ნათესავები..  სულ  მაგალითად მომყავდა რომელიმე მათგანი, გააჩნია სად და რაში დამჭირდებოდა. შესაბამისად, სულ ვიტანჯებოდი. ძნელია, როცა საკუთარ თავს ვიღაც, შენზე უკეთესს ადარებ. არ მითხრათ, რომ განვითარებაში გეხმარება. არაფერშიც არ გეხმარება, მხოლოდ თავს აწვალებ.

  სულ ცოტა ხნის წინ კი ჩემს თავს ვუთხარი - ნატალია, მართალია ყველა ადამიანი დასაფასებელია, მაგრამ ისინი ახლა შენს ადგილზე არ არიან, ამიტომ, ვერავინ გახდება შენთვის მაგალითი. ყველა გადაწყვეტილება შენ უნდა მიიღო, თუ რას გააკეთებ ამ კონკრეტულ მდგომარეობაში. შენ უნდა გადაწყვიტო, როგორ შეიჭრი თმას და არა ენ ჰეტევეიმ.
დაივიწყე ყველა, იმიტომ რომ შენ განსაკუთრებული ხარ. ზუსტად შენნაირი არავინ არის, არავინ.  ვიღაცას შეიძლება უყვარს ჩოგბურთი და რაფაელ ნადალი, მაგრამ  არ ეყვარება გრეის ანატომია.
შენ განსაკუთრებული ხარ.

ყველა განსაკუთრებულია.

  რატომ არ აღიარებთ ამას? რა საჭიროა ამდენი ძალისხმევის დახარჯვა, რის შედეგადაც უფრო ემსგავსებით სხვას და ინდივიდუალიზმს კარგავთ?

  ჯანდაბა, ჩვენ ვერასდროს მივიღებთ ერთმანეთს ისეთს, როგორებიც სინამდვილეში ვართ.

საუბრების კლუბი

   გამარჯობა ჩემო ტკბილო ადამიანებო.. როგორ ხართ, რა საზრუნავი გაქვთ, რა გაწუხებთ? გაზაფხულის მოსვლას ჩემსავით მოუთმენლად ელოდებით?
 თუმცა, არ ვამბობ მართალს. მე გაზაფხულს მოუთმენლად არ ველოდები. ვიცი, რომ მალე მოვა.

    მომიყევით თქვენი ამბები. აი, ასე - დაჯექით, მკლავები დაიკაპიწეთ და დაიწყეთ.. [თუ თქვენც ჩემი სენი შეგეყარათ - ბევრი რამის თქმა გინდათ და ვერ ამბობთ?..]

   მომიყევით ნებისმიერი რამ. რამ გაგახარათ, რამ შეგაწუხათ. მე მორჩილი მსმენელი ვიქნები - დავჯდები, ნიკაპს ხელისგულზე დავაყრდნობ და თვალებში გიყურებთ. თქვენ კი მესაუბრეთ, უბრალოდ მესაუბრეთ.

   მომენატრა თქვენი მოსმენა. აი, უკვე შემდგარი ექიმი რომ ვიყო, ბევრი ამბები მექნებოდა მოსასმენი. მაგრამ ჯერ არ ვარ და ამბებს იქით დავეძებ.

   ჰოდა, მომიყევით, მომწერეთ - მე თქვენს ამბებს ველოდები.

Vengo de donde hay un río

    მის შესახებ მხოლოდ ცალკეული ფაქტები ვიცი  და აქამდე  დიდად არასდროს დავინტერესებულვარ. მაგრამ მაინც, ძალიან უცნაური იქნება, თუ ვიტყვი, რომ ერთი სიმღერით კუბა გავიცანი?  არც კი ვიცი, კუბა გავიცანი, თუ რამე სხვა - ეს ხომ ჩვეულებრივი სიმღერაა, ჰიპ-ჰოპი ლათინური რიტმებით, სადაც კუბელები თავის ქვეყანას უმღერიან. მაგრამ მაინც, ჩემი ბავშვობის სიმღერა, რომელიც ასე მიყვარდა ერთ დროს და მტვ-ზე მთელი დღეები ველოდი მის დაწყებას, ახლა უფრო სხვანაირი გახდა - როცა ვუსმენ, გონებაში ათასი სახე გაირბენს: ჩე გევარა, ფიდელ კასტრო, ერთი არგენტინელი მხატვარიც კი [რომელიც დიდი ხანია, უკვე მიყვარს].

   მერე ვფიქრობ, რა კარგია, რომ დედამიწაზე ამდენი საინტერესო ადგილი არსებობს. ცხოვრობს განსხვავებული ხალხი, რომლებსაც უყურებ, უყურებ და რწმუნდები, რომ საბოლოოდ ყველა ერთნაირები ვართ, ადამიანები. ყველას უყვარს თავის ქვეყანა, სადაც  თამბაქო და შაქრის ლერწამი ხარობს.. ყველას გვაქვს სამშობლო, სადაც მდინარე მოდის.

 პოსტი დაუმთავრებელი გამოვიდა. მე თვითონ არ დამიმთავრებია კუბას და სხვა ადგილების აღმოჩენა და იმიტომ :)

That's It.

  მე არასდროს მიყვარდა ასეთი გრანდიოზული დღესასწაულების მილოცვები, მგონია რომ ყოველთვის პათეტიკურად და ბანალურად გამომდის. მაგრამ ახლა მინდა ვცადო, ისე ვთქვა, როგორც ვფიქრობ.

  ახალ წელს გილოცავთ, და ისეთ დღესასწაულს გისურვებთ, როგორიც ფილმებშია - როცა  ბოლო წუთზე ოცნებები სრულდება და ყველა ბედნიერია. სულა ცოტა ხნით ირწმუნეთ სასწაულების, ნუ მიაქცევთ ყურადღებას ათასგვარ ჩარჩოებს და კლიშეეებს, ან იმ ადამიანებს, რომლებიც ამბობენ, რომ ახალი წელი არ უყვართ და რომ ის მოსაწყენია. თქვენებურად მოიქეცით, დაიჯერეთ რომ ყველაზე სასურველი ოცნება აგისრულდებათ. გაუღიმეთ თქვენს ადამიანებს. დაელოდეთ სასწაულს და როცა ის მოხდება, თქვენ რწმენა დაგიბრუნდებათ, საკუთარი თავის რწმენა - რომ რასაც მოისურვებ, ყველაფერი გამოგივა. ის შეხედულებაც დაივიწყეთ, რომ დღესასწაულები იმისთვის არის შექმნილი, რომ ადამიანებმა თავი მარტო არ იგრძნონ და ა.შ და ა.შ ყველაფერი განწყობებზეა, და რატომ უნდა გამოტოვოთ დღე, როცა შეგიძლიათ იყოთ ბედნიერი და სხვებსაც უწილადოთ ეს ბედნიერება. და ეს გაცემული სითბო, აუცილებლად დაგიბრუნდებათ უკან, იმიტომ რომ სამყაროში არაფერი იკარგება. ერთი ენერგია მეორედ გარდაიქმნება და ასე.

   ყველა ხომ რაღაც ბიძგს ველოდებით, რომ ახალი რამე წამოვიწყოთ - ცხოვრება, საქმე თუ სხვა რამ. ჰოდა, აი ის რაღაც - ახალი წელი. გამოიყენეთ სასარგებლოდ, სტიმულისათვის.

  ეს სიტყვები პირველ რიგში ჩემთვისაა. ყოველთვის მინდა მახსოვდეს, რომ არც ერთი მცდელობაა ფუჭი და მას ყოველთვის მოჰყვება შედეგი. დრო ყველაზე ძვირფასი რამ არის, და არ უნდა დაიხარჯოს ამაოდ და თუ ხარჯავ, ის ამაო არასდროს არის. ხვალ ახალი დღეა, და ახალი წელი.

   ყოველ წელს ახალ-ახალ სურვილებს ვიფიქრებდი ხოლმე. ხან რას და ხან რას. ზოგჯერ მატერიალურს, ზოგჯერ აბსტრაქტულს. წელს კი, როცა ვფიქრობდი, რა მინდოდა ყველაზე მეტად, ისევ უამრავი სურვილი გამახსენდა და ბოლოს ყველაფერი ერთ, მარტივ ჭეშმარიტებამდე დავიდა - ბედნიერება. მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ და რა  იქნები, ვისთან ერთად და სად. მთავარია, ბედნიერი იყო. წინასწარ ვერასდროს მიხვდები, რა და როგორ გაგაბედნიერებს.. [უკვე] გასულ წელს დავრწმუნდი ამაში. ისეთი მარტივი რაღაცეები მაბედნიერებდა, რომ საერთოდ აღარ მახსოვდა ჩემი შფოთვები პროფესიასთან და სხვა ამბებთან დაკავშირებით.  ვიქნები მე ბედნიერი, თუ წარმატებული ექიმი გამოვალ? არავინ იცის. მე არ ვოცნებობ ექიმობაზე, ან რაიმე სხვა პროფესიაზე. უბრალოდ მინდა, ბედნიერი ვიყო.


 ყველას თქვენ წილ ბედნიერებას გისურვებთ.