Morning Glory

    ყველაფერი ასე იწყება: მაღვიძარა რეკავს, ნელ-ნელა ფხიზლდები. გამოფხიზლებამდე ასწრებ და ავტომატურ რეჟიმში აჭერ სნუზს. მერე კიდევ აჭერ. და კიდევ.

  ბოლოს თვალებს ახელ და  ღმერთს ემუდარები, რომ სასწაული მოახდინოს და კიდევ ერთი 5 წუთი გაჩუქოს.

  სასწაული არ ხდება და საწოლიდან ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარე სხეულს ძალით აათრევ.

   შენელებული მოძრაობებით დადიხარ მარშრუტით აბაზანა - სამზარეულო - საძინებელი.

     მე სახლიდან გასვლამდე გარინდების 5 წუთი მაქვს. თქვენ გაქვთ გარინდების წუთები? 5 წუთით ვჯდები და სრულ სიჩუმეში ვფიქრობ. სხვათაშორის, ძალიან სასარგებლო რამ არის. გამოძინებას ჰგავს, სულ ცოტათი.


    სტანდარტული დილები ასეთია ყველასთვის. თუმცა, მე უფრო იმიტომ ვწერ პოსტს, რომ დილის პატარა დეტალებზე გიამბოთ.
 

   საბჭოს მოედანთან  ქუჩა ჩადის. ყოველდღე მიწევს ამ გზის ტრანსპორტით გავლა და ყოველდღე ვხედავ პატარა მაღაზიაში ჩინელ ბიჭს. მაგიდასთან ზის, დიდი ჭიქით ყავა უდგას და ლეპტოპს უყურებს მთელი გულისყურით. ხანდახან მაღაზია დაკეტილია და ის დილა არ მიყვარს.

    ერთ დილას, წინა სამსახურში რომ მივდიოდი, ქუჩაზე შევუხვიე და ოფისის წინ   ჩვენი  დაცვა იდგა, ყავის ჭიქით ხელში, დილის ყავის პროცედურა ჰქონდა და ქუჩას უყურებდა. ხომ უმნიშვნელო ამბავია, მაგრამ მე რაღაც ფილმის კადრივით დავინახე და სულ მახსოვს.  რამდენიმე წუთის შემდეგ მეც ყავის ჭიქით ხელში ვიდექი ვერანდაზე, თანამშრომლებთან ერთად, და დილის ყავა და სიგარეტის რიტუალს ვატარებდით [ნუ, მე მარტო ყავის].  იქიდან ვუყურებდი, ადამიანები როგორ მიდი-მოდიოდნენ სწრაფი ნაბიჯებით.

   ახლა უკვე მორიგეობის დილა მიყვარს, რომ ინათებს და ქუჩაში ხალხი კანტიკუნტად გამოჩნდება. ახალი დღის დაწყებას რომ ვხვდები, რაღაცნაირად მიხარია, რომ კიდევ ერთი დღე გათენდა.
   მერე ნელ-ნელა თანამშრომლები რომ მოდიან და ყველა მეკითხება, როგორი ღამე მქონდა.


  ჩემი მორიგეობის შემდგომი დილების განუყრელი სიმღერა

Gracias a La Vida

  

   დილით მაღვიძარა რეკავს. მერე გამოფხიზლების პროცესი იწყება. საკმაოდ რთული, სხვათაშორის. დაკვირვებიხართ, რომ დილა ახლიდან დაბადებას ჰგავს? როგორ გითხრათ, თითქოს ყველაფერს თავიდან იწყებ. ჯერ სიარულს, მერე ჭამას.. და სხვა დანარჩენს.

   საუზმე. ძალიან მნიშვნელოვანი კომპონენტია დღის დასაწყებად. ვისურვებდი, რომ უფრო მეტ დროს ვუთმობდე ამ ეპიზოდს, მაგრამ როგორც ხდება ხოლმე, 10 წუთით მეტი ძილი ყოველთვის იმარჯვებს მასზე. ჰო, ძნელია საკუთარ თავთან ბრძოლა.

 მიუხედავად ჩემი ყავისადმი დიდი სიყვარულისა, დილით არასდროს ვსვამ მას. მე არ ვარ ’ვიღვიძებ თუ არა, ეგრევე სამზარეულოში მივლასლასებ და ყავას ვადგამ’ ტიპი. დროს სპეციალურად ვახანგრძლივებ, რომ მერე უფრო ვისიამოვნო.

  10 წუთის სავალი გზა გამამხნევებლად მოქმედებს. ყოველდღე მხვდებიან დედები, რომლებსაც შვილები სკოლაში მიყავთ. მანამდე კი კაცი მხვდება, ძაღლთან ერთად რომ სეირნობს. ტრანსპორტშიც კი ერთი და იგივე ადამიანები ამოდიან და ასე, თავისდაუნებურად, ყველა დღეს ერთად ვიწყებთ.

   დილის ყავის ჯერიც დგება.

  მერე სხვა ამბები.

  ისევ ყავა.

 მერე ისევ ის სხვა ამბები.

  საღამოს მთელ ქუჩაზე ათასგვარი სუნამოს სურნელი ტრიალებს. ხან ერთი ძლიერდება, ხან მეორე..

 ისევ 10 წუთის სავალი გზა, რომელიც უფრო ძნელი გასავლელია, ვიდრე დილით.

  ბოლოს კი ტკბილი, ტკბილი ბალიში.

  თუ დილა ახლიდან დაბადებას ჰგავს, მაშინ ძილი.. თუმცა, რა საჭიროა ამაზე გაგრძელება?