#პოსტისსათაური

იანვრის 16, შაბათი. გარეთ მზიანი დღეა. ჩემს ოთახში ყავის და ციტრუსების სუნი დგას.

   შუადღისკენ, ოთახის მილაგებას რომ მოვრჩი და ყავა დავისხი, მომინდა ჩამოვმჯდარიყავი ლეპტოპთან და ბლოგებისთვის ჩამომევლო. ზუსტად ისეთი პოსტების წაკითხვა მომენატრა, რაც ყველაზე ხშირად იწერებოდა (და კრიტიკდებოდა) ოდესღაც - დღეს ესა და ეს ვჭამე/დავლიე. ყოველდღიურობა, მოკლედ.

    ბლოგზე რომ შემოვედი და უახლეს პოსტებს გადავხედე, აღმოჩნდა, რომ აღარავინ წერს. ამიტომ ისევ ოფისს ვუყურე. ერთ-ერთ საუკეთესო სატელევიზიო შოუს ისტორიაში. ბოლო სეზონზე ვარ უკვე და რომ მოვრჩები, იმ სიცარიელის შეგრძნება არ მინდა, "ახლა რაღას ვუყურო"-ს რომ მოაქვს.

  ფილმებს ვეღარ ვუყურებ. ბევრი ვიცი, ვინც იგივეთი იტანჯება. ალბათ სერიალების ბრალია. უფრო მცირე ხანგრძლივობისაა თითქოს, მაგრამ ერთდროულად იმდენ სერიას ვუყურებ, საბოლოოდ არაერთ ფილმს რომ ვნახავდი.

 ორშაბათის ლექციისთვის რაღაც მაქვს მოსამზადებელი და უკვე შევუდექი პროკრასტინაციას - ჩავმოვსქროლე ფეისბუქი და თამბლერი, გადავამოწმე ყველა მეილი, იუთუბზე ჩავრთე უცნობი რექომენდიდ სიმღერა (იხ.პოსტის ბოლოში), დავიწყე ამ პოსტის წერა. Damn, I'm really good at procrastinating.

 ყოველ წუთს თითებს ვყნოსავ, ფორთოხალ-მანდარინის სუნი მაქვს და ტუჩებზე ჯერ კიდევ შემომრჩა ფორთოხლის მომჟავო, მწკლარტე გემო. წუხანდელი სიზმარი არ მინდა მახსენდებოდეს (არაფერი პერვერტული) ყოველ წუთს. როგორც სჩანს, ჩემს ქვეცნობიერს ძალიან უყვარს რაღაცების შელამაზება და სიზმარში შემოპარება.

My sweet prince

  27 ოქტომბერი. შაბათი დილა.
 სამსახურში ვზივარ, აპარატიდან ჩამოსხმულ უგემურ კაპუჩინოს ვსვამ, შოკოლადით. ვუსმენ პლაცებოს. დღეს 4 საათს ვმუშაობ მხოლოდ, 2-ზე დავასრულებ. ჯერ არ დამიწყია და უკვე წუთებს ვითვლი, როდის დავამთავრებ, რომ გავიქცე.
   თუ დაკვირვებიხართ, რომ პლაცებო გარკვეულ მომენტებში განსაკუთრებულად, ჟარგონულად რომ ვთქვათ, ასწორებს? მაგალითად მაშინ, როცა გარეთ წვრილად ცრის, ნაცრისფერი დილაა, სამსახურში ზიხარ და წუთებს ითვლი სამუშაო დღის დასრულებამდე.
  კიდევ ერთ შემთხვევაში გაასწორა, მაგრამ იმ საღამოზე აქ არ დავწერ.

   ვინ არის ჩემი ტკბილი პრინცი? ჩემი ტკბილი პრინცი არის ისეთი, როგორიც სიტყვების ”ჩემი ტკბილი პრინცი” გაგონებისას გამიელვებს თავში.
  დეტალები, დეტალები გამიელვებს თავში. თქვენ რის ფეტიში გჭირთ? ან, უფრო ზუსტად რომ ავხსნა, რა გიზიდავთ განსაკუთრებით და რას აქცევთ ყურადღებას თქვენ ტკბილ პრინცებში?
 ჰო, ზოგადად ასე სტანდარტები არასდროს ამართლებს ცხოვრებაში და კაცმა არ იცის, რა მოგეწონება ადამიანს გადამწყვეტ მომენტში, მაგრამ რაღაცები არის, რაც ეგრევე თვალში გხვდება და უფრო მნიშვნელოვანია.
   შეგიძლიათ ადგეთ და მომწეროთ კომენტარებში თქვენს დეტალებზე. ძველი დრო მომენატრა, პოსტებზე ბევრი კომენტარი რომ იწერებოდა, ღამით რომ დავწერდი პოსტს და დილით ერთი სული მქონდა, მენახა, ვინ რა დამიწერა პასუხად.

 ამასობაში შევცვალოთ სიმღერა.


   დეტალებზე ვაპირებდი წერას, მაგრამ გადავიფიქრე. მოკლედ, ამ პოსტში იმ საღამოზე, როცა პლაცებო ძალიან გამისწორდა და ტკბილი პრინცის დეტალებზე არაფერს დავწერ.

    მარტო ტობიასს გაჩვენებთ, ჩემი და ჩემი თანამშრომლის ბოლოდროინდელი გატაცებაა, მის დანახვაზე სულ ”ააჰჰჰ, უჰჰჰ” გვემართება და დანანებით ვამბობთ, რომ იდეალურია. დანანებით იმიტომ, რომ ჩვენთვის მიუწვდომელია.

  თურმე ადრე ჯინსების გამყიდველად მუშაობდა, იქ შენიშნეს და მიიწვიეს მოდელად. ამის გაგონებისას ჩვენ ისევ დანანებით ვუთხარით ერთმანეთს, რომ საქართველოშიც გვინდა მსგავსი ბიჭები ჯინსების მაღაზიებში, სხვა თუ არაფერი, თვალს მაინც დავატკბობდით.

 მოკლედ, შაბათი დილის ამბები ასეთია. ამასაობაში, თითქმის 12 საათი შესრულდა.

 აჰჰ, ტობიას, რატომ ხარ ასეთი იდეალური?

All The Romance We Left Behind

  

სიზმარში არგენტინაზე ვფიქრობდი. 

   მართლა ასე იყო, არგენტინა კი არ დამესიზმრა, უბრალოდ მეძინა და ვფიქრობდი, სწავლის გასაგრძელებლად წავიდოდი თუ არა არგენტინაში. რა ახირებული რამეა ეს ქვეცნობიერი.

  რომ გავიღვიძე, არგენტინაზე პირველი ფაბიან პერესი  და მისი უჩვეულოდ ლამაზი ქალები გამახსენდნენ. მათზე ადრეც გიამბობდით.

ასე, ფიქრებს შვეყევი და..

 არგენტინაში მოვხვდი.

   თამბაქოს ბოლისგან ჩაბნელებული ბარი. სუნამოს და ოდეკოლონის ერთმანეთში არეული სურნელი.  წითელ აბაჟურიანი სანათები მაგიდაზე. 

 

   ქალები – დაუდევრად აკეცილი თმებით. 

 მაცდური ღიმილით და მზერით.

  ხანდახან ჩაფიქრდებიან და გონებით სადღაც შორს მიდიან.

  რომელიღაც მაგიდიდან ვიღაც თვალს ადევნებს.

მერე გამოჩნდება სანთებელით ხელში და სიგარეტს უკიდებს.

When the story begins

  ასე იწყება.

 მუსიკა გიტარით და ტანგო..

The proposal

  ღამის გაგრძელება უკვე სხვაგან.

 
    ხმაურიანი ღამის შემდეგ გამოსაფხიზლებლად დილის ყავა კაფეში. ერთი ღერი სიგარეტი და დაღლილი თვალები.

შემდეგი ღამის მოლოდინში

ჩემი სიზმრისეული არგენტინა ასეთია, სუნამოსა და თამბაქოს სუნით შეზავებული. 

Gracias a La Vida

  

   დილით მაღვიძარა რეკავს. მერე გამოფხიზლების პროცესი იწყება. საკმაოდ რთული, სხვათაშორის. დაკვირვებიხართ, რომ დილა ახლიდან დაბადებას ჰგავს? როგორ გითხრათ, თითქოს ყველაფერს თავიდან იწყებ. ჯერ სიარულს, მერე ჭამას.. და სხვა დანარჩენს.

   საუზმე. ძალიან მნიშვნელოვანი კომპონენტია დღის დასაწყებად. ვისურვებდი, რომ უფრო მეტ დროს ვუთმობდე ამ ეპიზოდს, მაგრამ როგორც ხდება ხოლმე, 10 წუთით მეტი ძილი ყოველთვის იმარჯვებს მასზე. ჰო, ძნელია საკუთარ თავთან ბრძოლა.

 მიუხედავად ჩემი ყავისადმი დიდი სიყვარულისა, დილით არასდროს ვსვამ მას. მე არ ვარ ’ვიღვიძებ თუ არა, ეგრევე სამზარეულოში მივლასლასებ და ყავას ვადგამ’ ტიპი. დროს სპეციალურად ვახანგრძლივებ, რომ მერე უფრო ვისიამოვნო.

  10 წუთის სავალი გზა გამამხნევებლად მოქმედებს. ყოველდღე მხვდებიან დედები, რომლებსაც შვილები სკოლაში მიყავთ. მანამდე კი კაცი მხვდება, ძაღლთან ერთად რომ სეირნობს. ტრანსპორტშიც კი ერთი და იგივე ადამიანები ამოდიან და ასე, თავისდაუნებურად, ყველა დღეს ერთად ვიწყებთ.

   დილის ყავის ჯერიც დგება.

  მერე სხვა ამბები.

  ისევ ყავა.

 მერე ისევ ის სხვა ამბები.

  საღამოს მთელ ქუჩაზე ათასგვარი სუნამოს სურნელი ტრიალებს. ხან ერთი ძლიერდება, ხან მეორე..

 ისევ 10 წუთის სავალი გზა, რომელიც უფრო ძნელი გასავლელია, ვიდრე დილით.

  ბოლოს კი ტკბილი, ტკბილი ბალიში.

  თუ დილა ახლიდან დაბადებას ჰგავს, მაშინ ძილი.. თუმცა, რა საჭიროა ამაზე გაგრძელება?