სამსახურში ვზივარ, აპარატიდან ჩამოსხმულ უგემურ კაპუჩინოს ვსვამ, შოკოლადით. ვუსმენ პლაცებოს. დღეს 4 საათს ვმუშაობ მხოლოდ, 2-ზე დავასრულებ. ჯერ არ დამიწყია და უკვე წუთებს ვითვლი, როდის დავამთავრებ, რომ გავიქცე.
თუ დაკვირვებიხართ, რომ პლაცებო გარკვეულ მომენტებში განსაკუთრებულად, ჟარგონულად რომ ვთქვათ, ასწორებს? მაგალითად მაშინ, როცა გარეთ წვრილად ცრის, ნაცრისფერი დილაა, სამსახურში ზიხარ და წუთებს ითვლი სამუშაო დღის დასრულებამდე.
კიდევ ერთ შემთხვევაში გაასწორა, მაგრამ იმ საღამოზე აქ არ დავწერ.
დეტალები, დეტალები გამიელვებს თავში. თქვენ რის ფეტიში გჭირთ? ან, უფრო ზუსტად რომ ავხსნა, რა გიზიდავთ განსაკუთრებით და რას აქცევთ ყურადღებას თქვენ ტკბილ პრინცებში?
ჰო, ზოგადად ასე სტანდარტები არასდროს ამართლებს ცხოვრებაში და კაცმა არ იცის, რა მოგეწონება ადამიანს გადამწყვეტ მომენტში, მაგრამ რაღაცები არის, რაც ეგრევე თვალში გხვდება და უფრო მნიშვნელოვანია.
შეგიძლიათ ადგეთ და მომწეროთ კომენტარებში თქვენს დეტალებზე. ძველი დრო მომენატრა, პოსტებზე ბევრი კომენტარი რომ იწერებოდა, ღამით რომ დავწერდი პოსტს და დილით ერთი სული მქონდა, მენახა, ვინ რა დამიწერა პასუხად.
ამასობაში შევცვალოთ სიმღერა.
დეტალებზე ვაპირებდი წერას, მაგრამ გადავიფიქრე. მოკლედ, ამ პოსტში იმ საღამოზე, როცა პლაცებო ძალიან გამისწორდა და ტკბილი პრინცის დეტალებზე არაფერს დავწერ.
მარტო ტობიასს გაჩვენებთ, ჩემი და ჩემი თანამშრომლის ბოლოდროინდელი გატაცებაა, მის დანახვაზე სულ ”ააჰჰჰ, უჰჰჰ” გვემართება და დანანებით ვამბობთ, რომ იდეალურია. დანანებით იმიტომ, რომ ჩვენთვის მიუწვდომელია.
თურმე ადრე ჯინსების გამყიდველად მუშაობდა, იქ შენიშნეს და მიიწვიეს მოდელად. ამის გაგონებისას ჩვენ ისევ დანანებით ვუთხარით ერთმანეთს, რომ საქართველოშიც გვინდა მსგავსი ბიჭები ჯინსების მაღაზიებში, სხვა თუ არაფერი, თვალს მაინც დავატკბობდით.
მოკლედ, შაბათი დილის ამბები ასეთია. ამასაობაში, თითქმის 12 საათი შესრულდა.
აჰჰ, ტობიას, რატომ ხარ ასეთი იდეალური?
