Географ глобус пропил и он свободен

    გარეთ ჭექა-ქუხილია და წვიმს. ზუსტად ისეთი ამინდია, როგორიც ბათუმში იცოდა ხოლმე. ახლა ამ სიმღერას ჩავრთავ [თქვენც გადადით და მოუსმინეთ], და როგორც სიმღერებმა იციან მოგონებების შემონახვა, ესეც თავის წილ,  ბათუმურ შეგრძნებებს მოიტანს.


   ფესტივალზე ერთი კარგი რუსული ფილმი ვნახე. არც შედევრი, არც რაიმე განსაკუთრებული, მაგრამ ჩემთვის საკმაოდ მნიშვნელოვანი.

  Географ глобус пропил - ასე ჰქვია ორიგინალში და ნაწარმოების ეკრანიზაციაა.

   მთელი ფილმი ჩემი შიშების განხორციელება იყო. ვიქტორს თავის ცოლი უყვარდა მთელი ძალით, ცოლს კი ის სძულდა. თავიდან  ცდილობდა ურთიერთობის დალაგებას, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა, ბოლოს კი, ჩემი აზრით ყველაზე ცუდი დასასრული ჰქონდა.  ეს იყო ძალიან ტრაგიკული ამბავი და მთელი არსებით მეცოდებოდა მთავარი გმირი, ფილმის დასრულებისას კი საშინლად, საშინლად შემეშინდა, ოდესმე მეც იგივე არ დამმართნოდა.
  
      როცა ბედნიერი ვარ, მუდმივად თან მდევს შეგრძნება, რომ ეს ყველაფერი დამთავრდება. ამიტომ ყოველთვის მეშინია, ვიყო კარგად; და როცა რაღაც მიხარია, თავს ბედნიერად ვგრძნობ, სადღაც გულის სიღრმეში, ჩუმად ვიწყებ ლოცვას, ღმერთო, რამე ცუდი არ მოხდეს, ეს ბედნიერება არ წამართვა-მეთქი.

   სიყვარულიც ეგ არის, თან ბედნიერებისგან და სიხარულისგან რომ ხარ ავსებული, და თან სულ, სულ გეშინია, რამე არ შეიცვალოს, უცებ ერთ დილას არ გაიღვიძო და  არ აღმოაჩინო, რომ ეს სიყვარული სადღაც გაქრა, ქმრის შეხებაზე ზიზღისგან გაკანკალებს და თმაგაჩეჩილი, ტირილისგან დასიებული თვალებით დადიხარ პატარა ბინის ოთახებში. 

Let's make love in London

                                                                     And I was so much older then
                                                                     When I was young, when I was young..

   მაშინ, როცა ჩაბნელებულ დარბაზში 60-70-იანი წლების ფსიქოდელიური მუსიკა ჟღერდა, მე რაღაც ძალებით ისე მეძინებოდა, რომ მეგონა სადაცაა გონებას დავკარგავდი და ნახევრად გონებადაბინდულს ჩამესმოდა როლინგ სტოუნზის "Paint it black", თავი ყველაზე საიმედო მხარზე მედო და ვფიქრობდი, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს და არ ვიცოდი, ფეხზე დგომას შევძლებდი თუ არა, იმის მიუხედავადაც, რომ ეს დოკ.ფილმი არ აღმოჩნდა, საერთოდ არ აღმოჩნდა, პინკ ფლოიდზე და არც მათი გამოსვლის უნიკალური კადრებისთვის მომიკრავს თვალი სადმე, მაინც ვფიქრობდი, რომ ეს იყო ერთ-ერთ საუკეთესო საღამო, რაც კი ოდესმე მქონია.

  მე ვნახე და მოვუსმინე ჯო ბოიდს, კაცს, რომელსაც უმუშავია პინკ ფლოიდთან, უნახავს სიდ ბარეტი და შეიძლება, რაღაც წვლილიც შეიტანა ჯგუფის წარმატებაში.

   ფილმში ვუყურე იმ პერიოდს, როცა პინკ ფლოიდის, როლინგ სტოუნზის და ჯიმი ჰენდრიქსის მუსიკას 'პოპ მუსიკას' უწოდებდნენ. ვნახე ალენ გინსბერგი და ახალგაზრდა მიკ ჯაგერი.  და ვნახე ეს ყველაფერი დაბინდული გონებით, როცა რაღაც მომენტებში სულ ვეთიშებოდი სამყაროს და მუსიკის მძლავრ ხმიანობაზე ისევ გონებაზე მოვყავდი.


    და მერე, როცა ბათუმის უკვე ნაცნობ ქუჩებში მოვდიოდით, მე ისევ მეშინოდა, რომ არ წავქცეულიყავი; ჯერ კიდევ მუსიკის ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი და ჩუმად, სულ ჩუმად, ღიღინით ვიმეორებდი - When I was young, when I was young..


That night, we really made love in London.

A bit here and there

                                                              - Where were you before?
                                                              - A bit here and there. We move with the seasons.

  
     ბათუმში საუცხოო ამინდია. ღია კაფეში ვზივარ მეგობრებთან ერთად, ეხლახან გვქონდა ძალიან გემრიელი და ნოყიერი საუზმე (დიახ, საუზმე, 3 საათზე). 


   გუშინ საკონკურსო ფილმი - მეხუთე სეზონი ვნახე. ფილმი მუდმივ ზამთარზე, შიმშილზე, სასოწარკვეთასა და სახედაკარგულ ადამიანებზე.

    ერთ პატარა, ევროპულ სოფელში ასეთი რიტუალი აქვთ - ზამთრის მიწურულს გლეხები თივისგან შეკრულ ბიძია ზამთარს წვავენ და სოფლიდან აძევებენ.
 
  ფილმების ყურებისას არის მომენტები, როცა ერთი ეპიზოდს უყურებ და გონებაში ამბობ, მორჩა, ეს ფილმი მოგწონს. მეხუთე სეზონში ეს იყო ცეკვის სცენა, როცა ბიძია ზამთრის გაძევების რიტუალს ატარებდნენ. სოფლის მაცხოვრებლები ნათურებით განათებულ ხის სცენაზე ცეკვავდნენ, მშვენიერი სიმღერა ჟღერდა, იქვე ფურგონში ცხელ-ცხელი გლინტვეინი იყიდებოდა. სცენა ძალიან ლამაზი იყო, და ერთი შეხედვით სოფლის იდეალურ ცხოვრებას გვაჩვენებდა. მაგრამ რომ ვუყურებდი ამ სარიტუალო ცეკვას, ვხვდებოდი, რომ ეს ყველაფერი ძალიან სევდიანი იყო, საშინლად სევდიანი.

    თივას ცეცხლი არ მოეკიდება და სოფელში დგება მეხუთე სეზონი - მუდმივი ზამთარი. ძროხები აღარ იწველებიან, ფუტკრები იხოცებიან და ხალხი ნელ-ნელა საკუთარ სახეს კარგავს.

  ბოლო ეპიზოდზე თავი ისე ვიგრძენი, თითქოს გული ხელით მომიწურეს და წვეთი სისხლი აღარ დამრჩა. ვერც კი ვიტირე, გახევებულ ვიჯექი და არ ვიცოდი, რა მექნა; ან მე რას ვიზამდი, იქ რომ ვყოფილიყავი და ადამიანების ასეთი შეშლა მენახა. ალბათ ელისივით მეც ხმის ჩახლეჩამდე, გულის წასვლამდე ვიკივლებდი.



      ახლა, როცა აქ, კაფეში ვზივარ, გვერდით საყვარელი ადამიანები სხედან, მათ სახეებს ვუყურებ და  მიხარია, რომ შემოდგომაა, სექტემბრის მზიანი დღეები დგას, ჩვენ აქ ვართ და გვაქვს ჩვენი შემოდგომა, მესამე სეზონი.

Man of Hope

     შესავალის ნაცვლად

   დიდი ხანი ვოცნებობდი, ისეთი რამე გამეკეთებინა, რაც მსოფლიოს შეცვლიდა. მსოფლიოს შეცვლა თუ არა, ის მაინც მსურდა, ჩემი სახელი ბევრს გაეგო და ხალხს მნიშვნელოვანი საქმით გავეცანი (გაგეღიმებათ ალბათ, მაგრამ ნამდვილად ასე იყო).   მერე მივხვდი, რომ იდეალისტობა არაფერს მარგებდა და ცხოვრების მიზანი შევცვალე. ახლა მხოლოდ ვცდილობ, ვიყო ბედნიერი, ნებისმიერ დროს და ადგილას. ვიპოვო ისეთი დეტალი, რაც ბედნიერს გამხდის.

   გუშინ საღამოს, როცა ბათუმის ქვაფენილიანი ქუჩებით კინოთეატრ აპოლოსკენ მივეშურებოდი, საკმაოდ დიდი მოლოდინები მქონდა. ისეთ ადამიანზე უნდა მენახა ფილმი, რომელმაც მსოფლიო თუ არა, თავისი ქვეყანა და ხალხი მაინც შეცვალა.

 Walesa. Man of hope - ანჟეი ვაიდას ფილმი, პოლონელ პოლიტიკოს, ლეხ ვალენსაზე, არასაკონკურსო ფილმად იქნა ნაჩვენები კინოფესტივალზე. 

   ვინაიდან ჩემს თავს დავპირდი, რომ შუა ფილმიდან არასდროს გამოვალ, მხოლოდ ამიტომ ვუყურე 2 საათიან ფილმს ბოლომდე. კიდევ იმიტომ არ გამოვედი, რომ თავიდანვე გადავწყვიტე, ისე შემეხედა, ვითომ დოკუმენტურ ფილმს ვუყურებდი პოლონეთის უახლეს ისტორიაზე.  სწორედ ასეთი შთაბეჭდილება რჩება მთელი ფილმის განმავლობაში.

    მე წავიკითხე ანჟეი ვაიდას მიმართვა ბათუმის კინოფესტივალისადმი, ის წერდა, რომ უნდოდა გადაეღო ფილმი უბრალო ადამიანზე, რომელმაც შეცვალა ისტორია და პირველი ლეხ ვალენსა მოუვიდა თავში.  ვალენსა ნამდვილად უბრალო ადამიანი, ელექტრიკოსი იყო და მან მართლაც შეცვალა ისტორია.

    მაგრამ მაინც ვთვლი, რომ ეს ფილმი არის მხოლოდ პოლონელებისთვის, მათ ისტორიაზე. მათ გამოიარეს ეს წინააღმდეგობები და მათთვის არის მნიშვნელოვანი კიდევ ერთხელ გადახედონ ცოტა ხნის წინ ჩავლილ წარსულს. 

   ფილმი არ არის ისეთი, რომ შთაგაგონოს, სტიმული მოგცეს, შეცვალო მსოფლიო, გახვიდე ხალხში და წინააღმდეგობა გაუწიო რეჟიმს, რომელიც არ მოგწონს (მიუხედავად იმისა, რომ ეს ისტორია ძალიან გავს ჩვენსას).

   ღამით, როცა უკვე სახლისკენ მიმავალ გზას მივუყვებოდი, ღია კინოთეატრთან გავიარე, სადაც მოკლემეტრაჟიანი ფილმების სერია გადიოდა.  ქუჩის ფარნები ანათებდნენ, ცა მოწმენდილი იყო, ხალხი ჯგუფ-ჯგუფად  სეირნობდა და მაშინ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ეს იყო ის, რაც მე მინდოდა, ვყოფილიყავი აქ და ახლა. ისტორიის შეცვლა კი სხვა, უბრალო ხალხს მივანდე.

ბათუმის კინოფესტივალის საკონკურსო ფილმები

   მოგეხსენებათ, როგორი კბილების კაწკაწით ველოდები ამ ფესტივალს, ამიტომ, როცა საკონკურსი ფილმების სია გამოქვეყნდა, მაშინვე გადავხედე ჩამონათვალს და თითოეულზე მცირე ინფორმაცია მაინც მოვიძიე.
  ვიფიქრე, კარგი იქნებოდა თქვენთვისაც გამეზიარებინა.

  სრულმეტრაჟიანი მხატვრული ფილმების სექციაში 10 ფილმია წარმოდგენილი:


1. The Fourth Child, Vahid Mousaian. (ირანი)

  ფილმი ორ ადამიანზე - მსახიობი ქალი, რომელიც კინოს მიატოვებს და ფოტოგრაფობას გადაწყვეტს და მამაკაცი. ისინი ერთად მიემგზავრებიან სომალში.

(სამწუხაროდ ტრეილერი ვერ ვნახე).


2.  Lunchbox, Ritesh Batra,  (ინდოეთი/საფრანგეთი/გერმანია/აშშ)

  მოქმედება ვითარდება მუმბაიში, ახლადდაქვრივებული სუდიფსა და დიასახლის ილას შორის ურთიერთობა იწყება ე.წ ლანჩბოქსის საშუალებით, რომლითაც ისინი ერთმანეთს ჩანაწერებს უგზავნიან





3. Before Snowfall, Hisham Zaman, (ნორვეგია/გერმანია/ერაყი)

 ერაყელი ბიჭი სიარი, თავის დის საძებნელად მიემგზავრება, რომელიც ქორწილიდან გაიქცა. სტამბულში ის გოგონას, სახელად ევინს, შეხვდება და მასთან ერთად აგრძელებს მოგზარობას. ისინი ერთად გაივლიან საბერძნეთს, გერმანიას და ნორვეგიას.





4. A Field in England, Ben Wheatly, (დიდი ბრიტანეთი)

 ფილმის აღწერა ერთ-ერთ საიტზე: A Field In England is a psychedelic trip into magic and madness from Ben Wheatley, award-winning director of Down Terrace, Kill List and Sightseers.


 



5. The Geographer Drank His Globe Away, Alexander Veledinsky (რუსეთი)

   ბიოლოგი  ვიქტორ სლუჟკინი, უფულობის გამო ერთ-ერთ სკოლაში გეოგრაფიის მასწავლებლად იწყებს მუშაობას.  მის ცხოვრებაში ბევრი პრობლემაა: უფულობა, ცოლთან პრობლემები, სტუდენტებთან დაპირისპირება..  და მუდმივი მარტოობის შეგრძნება.



 6. Lifelong, Asli Ozge, (თურქეთი/გერმანია/ჰოლანდია)

 ფილმი მოგვითხრობს ცოლ-ქმარზე - თანამედროვე არტისტი ელა და მისი არქიტექტორი ქმარი კენი,  ცხოვრების იმ ეტაპზე, როცა ურთიერთობა კარგავს თავის ბრწყინვალებას



7. Fatshaker, Mohammad Shirvani,  (ირანი)






8. Parajanov, Olena Fetisova & Serge Avidekian (სომხეთი/საფრანგეთი/საქართველო/უკრაინა)

ამ ფილმზე ვერანაირი ცნობა ვერ მოვიპოვე სამწუხაროდ, მაგრამ მიხვდებით, რაზეც იქნება :)



9. Fifth Season, Peter Brosens & Jessica Woodworth (ბელგია/საფრანგეთი/ჰოლანდია)

  ბელგიის პატარა სოფელში ცხოვრება ნელი ტემპით მიმდინარეობს - გლეხები უვლიან ფერმებს და წველიან ძროხებს, ბავშვები თამაშობენ ტყეში.. სოფელი დანარჩენი მსოფლიოს პრობლემებისგან თთქოს განყენებულია.





10.  A Fold in my blanket, Zaza Rusadze, (საქართველო)


 

Biaff - the magic is out there

    მე შემიძლია დავჯდე და ძალიან ბევრი გელაპარაკოთ, თუ როგორ ველოდები უკვე 1 წელია ამ ფესტივალს, როგორ მიფანცქალებს გული ყოველი დღის ბოლოს, ვინაიდან ვიცი, რომ კიდევ უფრო მივუახლოვდი 15 სექტემბერს.
  ძალიან ბევრი შემიძლია ვილაპარაკო ჩემს მოლოდინებზე და განწყობებზე, მაგრამ შევეცდები ეს ემოციები ამჯერად ჩემთვის დავიტოვო და მოკლედ დავწერო.

   მოკლედ უნდა დავწერო ძალიან კარგ, საუცხოო ფესტივალზე, რომელიც 2006 წლიდან, ყოველ შემოდგომას, საქართველოს ერთ  ჯადოსნურ, ზღვისპირა ქალაქში იმართება და
ბათუმის საავტორო კინოს საერთაშორისო ფესტივალი ჰქვია.

   წელს ფესტივალი 15-დან 22 სექტემბრამდე ჩატარდება. ჩვენებებზე დასწრება უფასოა, წინასწარ ადგილების დაჯავშნა იქნება მხოლოდ საჭირო. მიმდინარე ინფორმაციას შეგიძლიათ გაეცნოთ ჩვენი, ბლოგერების საშუალებით, ასევე კინოფესტივალის ფეისბუქის გვერდზე ადევნოთ თვალყური სიახლეებს.

  მე ამ ფესტივალზე მივემგზავრები და გული ლამის საგულედან ამომიხტეს, როცა ვუფიქრდები, რა დღეები მელის წინ.

  ისეთი დღეები მელოდება, როცა შემეძლება დილიდან დაღამებამდე მხოლოდ საყვარელი საქმიანობები ვაკეთო - ვუყურო ფილმებს (რაც შეიძლება ბევრს), ვსვა ყავა, ჩამოვჯდე სანაპიროზე, ვიკითხო წიგნები, გავატარო დრო საყვარელ ადამიან(ებ)თან ერთად, მქონდეს 27 არა და, უამრავი მოპარული კოცნა და უბრალოდ, ვიყო ბედნიერი.

 ღმერთო, შეისმინე ჩემი მოლოდინები, მიიღე და სულ დადებითად დამიბრუნე უკან სექტემბრის 1 მშვენიერ კვირას.

ქვაფენილიანი ქუჩების ქალაქი

კვირა 23.09.12   პრესკაფეში ვზივარ. ხალხი ბევრია, ყველა ხმამაღლა ლაპარაკობს. მე Massive Attack-ს ვრთავ და ბატარეის ბოლო ამოსუნთქვას ვიყენებ.
  ბათუმში წვიმს და ცივა. დღეს საღამოს კინოფესტივალის დახურვაა, რომელსაც ვერ ვესწრები.

      ბათუმი წვიმაში მშვენიერია. საერთოდ, ბათუმი ყოველთვის მშვენიერია. მე მახსოვს, როგორ ვოცნებობდი ევროპის ქალაქებზე, სადაც ვიწრო ქუჩები, ქვაფენილები და ლამპიონებია. მაშინ არ ვიცოდი, რომ ასეთი ქალაქი აქ, საქართველოში მექნებოდა და ის იმაზე მეტად შემიყვარდებოდა, ვიდრე უნდა გიყვარდეს ერთი ჩვეულებრივი ქალაქი..  

   გარეთ წვიმს, სულ წვიმს. 

   ძალიან მწყდება გული, რომ მხოლოდ ერთ ფილმს დავესწარი და ისიც არასაკონკურსოს. შესაბამისად არ ვიყავი პროდუქტიული და პოსტებსაც ვერ ვწერდი. შემეძლო დამეწერა ვორკშოპზე, გახსნაზე, მაგრამ თავს ბოლომდე ჩართულად ვერ ვგრძნობდი მხოლოდ ორიოდე დღით რომ დავესწარი მიმდინარე მოვლენებს და წერის სურვილიც არ მქონია.  ახლაც, ეს ნაგვიანევი პოსტი ნაჩქარევად და რამდენიმე დღის განმავლობაში არის დაწერილი, მაგრამ აუცილებლად უნდა მომეყოლა თქვენთვის, თუ როგორი კარგი ამბები ხდება სექტემბრის 1 კვირის განმავლობაში ბათუმში.

    მინდა, რომ კინოფესტივალზე უფრო მეტი მქონდეს მოსაყოლი თქვენთვის; გულს იმით ვიმშვიდებ, რომ ბევრმა ბლოგერმა ძალიან კარგად გააშუქა ფესტივალის დღეები. შემდეგ წელს, თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ ამ პერიოდში შვებულებას ავიღებ და მთლიანად დავესწრები BIAFF–ს.  კინოფესტივალის ჩასატარებლად ყველაზე კარგი პერიოდია არჩეული  - სექტემბერი,  თბილი დღეები, ნაკლები ხალხი, რაც საშუალებას გაძლევს მთლიანად შეგიძლია შეიგრძნო ბათუმის აურა.

    კვირა 23.09.12, პრესკაფე.    გარეთ ისევ წვიმს.   ხალხს ვათვალიერებ და ხანდახან სხვის მზერასაც ვეჩეხები. აი ეხლა, აქ, წითელ სავარძელში მჯდარი, ყურებში Massive Attack-ით და ჭიქა კაპუჩინოთი,  ვხვდები, რომ  ზუსტად ის მომენტია, როცა არაფერი არ არის ზედმეტი - ადამიანები, მუსიკა, ამინდი.
 ყველაფერი თავის ადგილზეა და მეტი არაფერი მინდა. 

     და ყოველთვის, როცა გავიხსენებ 2012 წლის BIAFF–ს, ეს ეპიზოდი იქნება პირველი, რომელიც კადრებად გამივლის წინ და ყურებში კვლავ Splitting The Atom გამიელვებს.. 

წინ, ბათუმისკენ! ანუ – Let the journey begin

   კვირა დილაა, სამსახურში ვარ, ფინჯან ყავას ვსვამ და ვცდილობ აზრებს თავი მოვუყარო.

 5 დღეში ბათუმში მივდივარ.

   ამ ქალაქს ყავის და ზღვის სურნელი აქვს. არ ვიცი, შეიძლება საერთოდაც არ არის ასე და მე შორიდან, ჩემს ფანტაზიებში წარმოვიდგინე, მაგრამ მაინც ჯიუტად მჯერა, რომ ჩავალ, სწორედ ასეთი იქნება. 
 
  თან, სექტემბერი მოვიდა, მთელი თავის დიდებულებით.

   ის დროა, როცა ჩანთაში ერთი ბოთლი მარტინი უნდა ჩააგდო და გზას გაუდგე. თუნდაც ეს მოგზაურობა მხოლოდ 2 დღეს გაგრძელდეს, ბათუმი ამად ღირს. უფრო იღბლიან ადამიანებს შეუძლიათ მთელი ერთი კვირის განმავლობაში დარჩნენ და შესანიშნავ კინოფესტივალს დაესწრონ (მე თქვენი წინასწარ მშურს).

    აქამდე კინოფესტივალზე არასდროს ვყოფილვარ. ახლაც, მხოლოდ გახსნას დავესწრები და ის ჯადოსნური ერთი კვირა, როცა ყველაზე საინტერესო მოხდება, ჩემ გარეშე ჩაივლის. და როცა ამას ვაცნობიერებ, მიჩნდება სურვილი, რომ ავიდე კადრების განყოფილებაში და მუხლებზე დავუდგე ხელმძღვანელობას, ვემუდარო, რომ კიდევ ერთკვირიანი შვებულება გაიმეტონ ჩემთვის. რა თქმა უნდა, ამას არ გავაკეთებ, მხოლოდ ერთს ამოვიოხრებ და გავაგრძელებ ინტერნეტში ბათუმიდან უკან დასაბრუნებელი გზების მოძიებას.

   16 სექტემბერს ბათუმში საერთაშორისო კინოფესტივალი იწყება. ვისაც შესაძლებლობა გაქვთ, ჩაალაგეთ ჩანთები და სასწრაფოდ გაეშურეთ ამ ძალიან კარგ მოვლენაზე დასასწრებად.

 მე კი იმედი მაქვს, რომ ჩემი ორ დღიანი მოგზაურობა საინტერესოდ ჩაივლის : )