Biaff - the magic is out there

    მე შემიძლია დავჯდე და ძალიან ბევრი გელაპარაკოთ, თუ როგორ ველოდები უკვე 1 წელია ამ ფესტივალს, როგორ მიფანცქალებს გული ყოველი დღის ბოლოს, ვინაიდან ვიცი, რომ კიდევ უფრო მივუახლოვდი 15 სექტემბერს.
  ძალიან ბევრი შემიძლია ვილაპარაკო ჩემს მოლოდინებზე და განწყობებზე, მაგრამ შევეცდები ეს ემოციები ამჯერად ჩემთვის დავიტოვო და მოკლედ დავწერო.

   მოკლედ უნდა დავწერო ძალიან კარგ, საუცხოო ფესტივალზე, რომელიც 2006 წლიდან, ყოველ შემოდგომას, საქართველოს ერთ  ჯადოსნურ, ზღვისპირა ქალაქში იმართება და
ბათუმის საავტორო კინოს საერთაშორისო ფესტივალი ჰქვია.

   წელს ფესტივალი 15-დან 22 სექტემბრამდე ჩატარდება. ჩვენებებზე დასწრება უფასოა, წინასწარ ადგილების დაჯავშნა იქნება მხოლოდ საჭირო. მიმდინარე ინფორმაციას შეგიძლიათ გაეცნოთ ჩვენი, ბლოგერების საშუალებით, ასევე კინოფესტივალის ფეისბუქის გვერდზე ადევნოთ თვალყური სიახლეებს.

  მე ამ ფესტივალზე მივემგზავრები და გული ლამის საგულედან ამომიხტეს, როცა ვუფიქრდები, რა დღეები მელის წინ.

  ისეთი დღეები მელოდება, როცა შემეძლება დილიდან დაღამებამდე მხოლოდ საყვარელი საქმიანობები ვაკეთო - ვუყურო ფილმებს (რაც შეიძლება ბევრს), ვსვა ყავა, ჩამოვჯდე სანაპიროზე, ვიკითხო წიგნები, გავატარო დრო საყვარელ ადამიან(ებ)თან ერთად, მქონდეს 27 არა და, უამრავი მოპარული კოცნა და უბრალოდ, ვიყო ბედნიერი.

 ღმერთო, შეისმინე ჩემი მოლოდინები, მიიღე და სულ დადებითად დამიბრუნე უკან სექტემბრის 1 მშვენიერ კვირას.

On strangers tides

 კარიბის ზღვის მეკობრეების მეოთხე ნაწილს მას შემდეგ ველოდები, რაც ამ ფილმის მესამე ნაწილი გამოვიდა და გავიგე, რომ გაგრძელებაც იქნებოდა; ანუ – 2007 წლის შემდეგ. ანუ, ზუსტად ოთხი წელია.

  რაც გავიგე, რომ სამგანზომილებიან ფორმატში იქნებოდა, მოლოდინი გამიორმაგდა და ის რომ გავიგე, პენელოპე კრუსი ითამაშებდა ერთ–ერთ მთავარ როლს, გამისამმაგდა.

თითქმის დღეებს ვითვლიდი.

  ეს ის ფილმია [განსაკუთრებით პირველი ნაწილი], რომელსაც ნებისმიერ დროს შემიძლია ვუყურო, ზედმეტი დაძაბულობის და კრიტიკის გარეშე, უბრალოდ ვუყურო და ყველაფერზე ვიცინო.

ეს ის ფილმია, რომელიც ძალიან, ძალიან მიყვარს.

  19 მაისს საქართველოში ნანატრი პრემიერა შედგა.

   მაინცდამაინც პრემიერაზე წასვლის სურვილი არ მქონია. ვიფიქრე, ჯერ პირველმა ტალღამ და ამბებმა გადაიაროს და მერე წავალ–მეთქი. თან, ამდენი ხანი ველოდე და რამდენიმე დღე არაფერს წყვეტდა.

   გაინტერესებთ, როგორი აღმოჩნდა ფილმი, რომელსაც ასე ველოდი?

  წარმოდგენა არ მაქვს!

   იმიტომ, რომ მე ის არ მინახავს. გაურკვეველი მიზეზების გამო, ფილმი აღარ გადის თბილისის კინოთეატრებში და როგორც ამბობენ, აღარც გავა.

  ასე გული ძალიან იშვიათად თუ დამწყვეტია რამეზე, მზად ვარ დაშნა მოვიმარჯვო და სამართალი ვეძიო.

დააბრუნეთ მეკობრეები თბილისში!

ცხოვრება, როგორც კინო

   რა კარგი იქნებოდა, ჩვენს ცხოვრებას ვიდეოფირზე რომ იწერდეს ვინმე. როცა მოგვინდებოდა, ჩამოვჯდებოდით და რომელიმე საინტერესო ეპიზოდს ვუყურებდით.  ან, მუსიკა ახლდეს სხვადასხვა მოვლენას, როგორც ფილმებში. უფრო საინტერესო გახდებოდა ყველაფერი, ისევე როგორც კინო ხდება, კარგი საუნდტრეკის წყალობით.

   ისეთივე ლამაზი ქალები რომ არსებობდნენ ჩვენ გარშემო, როგორიც ფაბიან პერესის ნახატებშია. ფაბიანთან კი ყველანაირ ქალს შეხვდებით - ქერას, წითურს, მეძავს, ორსულს..  ერთი უინტერესოდ იყურება კაფის ვიტრინიდან, მეორე ბართან ზის და მაცდურად იღიმება. ყველა მათგანს შესანიშნავი მკერდი და ლამაზი წვივები აქვს..

   დროში მოგზაურობა უნდა არსებობდეს. უსამართლობაა, რომ არ შემიძლია დავით აღმაშენებლის ეპოქაში გადასვლა, ან ჯეინ ოსტინის გაცნობა.

  იმ პერსონაჟად გადაქცევა უნდა შემეძლოს, რომელიც ასე მომწონს. მერე კი ისევ ვუბრუნდებოდე ჩემს თავს.

ცხოვრება კინოს უნდა ჰგავდეს - ისეთი რაღაცეები ხდებოდეს, რაც რეალურად არასდროს მოხდება.