ქვაფენილიანი ქუჩების ქალაქი

კვირა 23.09.12   პრესკაფეში ვზივარ. ხალხი ბევრია, ყველა ხმამაღლა ლაპარაკობს. მე Massive Attack-ს ვრთავ და ბატარეის ბოლო ამოსუნთქვას ვიყენებ.
  ბათუმში წვიმს და ცივა. დღეს საღამოს კინოფესტივალის დახურვაა, რომელსაც ვერ ვესწრები.

      ბათუმი წვიმაში მშვენიერია. საერთოდ, ბათუმი ყოველთვის მშვენიერია. მე მახსოვს, როგორ ვოცნებობდი ევროპის ქალაქებზე, სადაც ვიწრო ქუჩები, ქვაფენილები და ლამპიონებია. მაშინ არ ვიცოდი, რომ ასეთი ქალაქი აქ, საქართველოში მექნებოდა და ის იმაზე მეტად შემიყვარდებოდა, ვიდრე უნდა გიყვარდეს ერთი ჩვეულებრივი ქალაქი..  

   გარეთ წვიმს, სულ წვიმს. 

   ძალიან მწყდება გული, რომ მხოლოდ ერთ ფილმს დავესწარი და ისიც არასაკონკურსოს. შესაბამისად არ ვიყავი პროდუქტიული და პოსტებსაც ვერ ვწერდი. შემეძლო დამეწერა ვორკშოპზე, გახსნაზე, მაგრამ თავს ბოლომდე ჩართულად ვერ ვგრძნობდი მხოლოდ ორიოდე დღით რომ დავესწარი მიმდინარე მოვლენებს და წერის სურვილიც არ მქონია.  ახლაც, ეს ნაგვიანევი პოსტი ნაჩქარევად და რამდენიმე დღის განმავლობაში არის დაწერილი, მაგრამ აუცილებლად უნდა მომეყოლა თქვენთვის, თუ როგორი კარგი ამბები ხდება სექტემბრის 1 კვირის განმავლობაში ბათუმში.

    მინდა, რომ კინოფესტივალზე უფრო მეტი მქონდეს მოსაყოლი თქვენთვის; გულს იმით ვიმშვიდებ, რომ ბევრმა ბლოგერმა ძალიან კარგად გააშუქა ფესტივალის დღეები. შემდეგ წელს, თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ ამ პერიოდში შვებულებას ავიღებ და მთლიანად დავესწრები BIAFF–ს.  კინოფესტივალის ჩასატარებლად ყველაზე კარგი პერიოდია არჩეული  - სექტემბერი,  თბილი დღეები, ნაკლები ხალხი, რაც საშუალებას გაძლევს მთლიანად შეგიძლია შეიგრძნო ბათუმის აურა.

    კვირა 23.09.12, პრესკაფე.    გარეთ ისევ წვიმს.   ხალხს ვათვალიერებ და ხანდახან სხვის მზერასაც ვეჩეხები. აი ეხლა, აქ, წითელ სავარძელში მჯდარი, ყურებში Massive Attack-ით და ჭიქა კაპუჩინოთი,  ვხვდები, რომ  ზუსტად ის მომენტია, როცა არაფერი არ არის ზედმეტი - ადამიანები, მუსიკა, ამინდი.
 ყველაფერი თავის ადგილზეა და მეტი არაფერი მინდა. 

     და ყოველთვის, როცა გავიხსენებ 2012 წლის BIAFF–ს, ეს ეპიზოდი იქნება პირველი, რომელიც კადრებად გამივლის წინ და ყურებში კვლავ Splitting The Atom გამიელვებს.. 

წინ, ბათუმისკენ! ანუ – Let the journey begin

   კვირა დილაა, სამსახურში ვარ, ფინჯან ყავას ვსვამ და ვცდილობ აზრებს თავი მოვუყარო.

 5 დღეში ბათუმში მივდივარ.

   ამ ქალაქს ყავის და ზღვის სურნელი აქვს. არ ვიცი, შეიძლება საერთოდაც არ არის ასე და მე შორიდან, ჩემს ფანტაზიებში წარმოვიდგინე, მაგრამ მაინც ჯიუტად მჯერა, რომ ჩავალ, სწორედ ასეთი იქნება. 
 
  თან, სექტემბერი მოვიდა, მთელი თავის დიდებულებით.

   ის დროა, როცა ჩანთაში ერთი ბოთლი მარტინი უნდა ჩააგდო და გზას გაუდგე. თუნდაც ეს მოგზაურობა მხოლოდ 2 დღეს გაგრძელდეს, ბათუმი ამად ღირს. უფრო იღბლიან ადამიანებს შეუძლიათ მთელი ერთი კვირის განმავლობაში დარჩნენ და შესანიშნავ კინოფესტივალს დაესწრონ (მე თქვენი წინასწარ მშურს).

    აქამდე კინოფესტივალზე არასდროს ვყოფილვარ. ახლაც, მხოლოდ გახსნას დავესწრები და ის ჯადოსნური ერთი კვირა, როცა ყველაზე საინტერესო მოხდება, ჩემ გარეშე ჩაივლის. და როცა ამას ვაცნობიერებ, მიჩნდება სურვილი, რომ ავიდე კადრების განყოფილებაში და მუხლებზე დავუდგე ხელმძღვანელობას, ვემუდარო, რომ კიდევ ერთკვირიანი შვებულება გაიმეტონ ჩემთვის. რა თქმა უნდა, ამას არ გავაკეთებ, მხოლოდ ერთს ამოვიოხრებ და გავაგრძელებ ინტერნეტში ბათუმიდან უკან დასაბრუნებელი გზების მოძიებას.

   16 სექტემბერს ბათუმში საერთაშორისო კინოფესტივალი იწყება. ვისაც შესაძლებლობა გაქვთ, ჩაალაგეთ ჩანთები და სასწრაფოდ გაეშურეთ ამ ძალიან კარგ მოვლენაზე დასასწრებად.

 მე კი იმედი მაქვს, რომ ჩემი ორ დღიანი მოგზაურობა საინტერესოდ ჩაივლის : )

18

"What is life? It is the flash of a firefly in the night. It is the breath of a buffalo in the wintertime. It is the little shadow which runs across the grass and loses itself in the sunset.”

   
    ასე მომილოცა სოფიმ დაბადების დღე და ვფიქრობ, რომ ეს იყო საუკეთესო მილოცვა, რაც კი მიმიღია ჩემი ცხოვრების [აწ უკვე] 24 წლის მანძილზე.


 სიტყვები ერთ ინდიელს ეკუთვნის.

    რა ძნელია, ციცინათელას ერთ გაელვებაში მოასწრო ყველაფერი, რის გაკეთებაც გინდა. მითუმეტეს, როცა 24 წლის ისე ხდები, რომ 23 წლისად ყოფნა ვერ მოასწარი.


ზუსტად არც კი ვიცი, ეს დღე მიყვარს, თუ მძულს.

  ალბათ იმიტომ, რომ ხან მიყვარს და ხან - მძულს.


    რაც არ უნდა იყოს, 18 ყოველთვის ჩემი რიცხვი იქნება.

    შემოდგომა - ჩემი სეზონი [დიახ, მიუხედავად იმისა, რომ ზაფხული მიყვარს ყველაზე ძალიან].

   არც ჩემი ზოდიაქო შეიცვლება და სულ ვიქნები წვრილმანებზე და დეტალებზე ჩაკირკიტებული პედანტი.

 
 ასე, ნატალი პორტმანივით ვიცეკვებ ჩემი ცხოვრების ცეკვას.


პ.ს  ძალიან მარილიანი დაბადების დღე კი გამომივიდა წელს :)