Julia Dream

  პინკ ფლოიდის მუსიკა მაშინ გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში, როცა რაღაც ახლის ძიებაში ვიყავი და ზუსტად არც ვიცოდი, ეს ახალი რა შეიძლებოდა ყოფილიყო, მატერიალური თუ აბსტრაქტული.

  საერთოდ, ყველაფერი დიდი და მნიშვნელოვანის აღმოჩენა ჩემთვის მოულოდნელად, ყველასგან და ყველაფრისგან დამოუკიდებლად მომხდარა.

   ასე იყო ამ შემთხვევაშიც. რა თქმა უნდა, უკვე ვიცოდი პინკ ფლოიდის არსებობის შესახებ. რა თქმა უნდა, ერთი-ორჯერ მქონდა მოსმენილი მათი რამდენიმე სიმღერა, ისეთი, რომლებსაც ყველა უსმენს (Wish you were here, Shine on you crazy diamond..)  და სულ ეს იყო.  თებერვლის იმ დღეს, ტელევიზორში არხების გადართვით რომ ვირთობდი თავს,  ერთ-ერთ არხზე გადიოდა Comfortably Numb,  დევიდ გილმორის და დევიდ ბოუის შესრულებით. ამ არხზე გავაჩერე და ტელევიზორის გვერდით, სარკეში ვიხედებოდი, როცა უცებ გაუცნობიერებლად სარკეს მოვცილდი და  ეკრანის წინ დავდექი. ბოლომდე თვალმოუშორებლად ვუყურე და მივხვდი, რომ რაღაც დიდი მოხდა.
  სინამდვილეში ნამდვილი პინკ ფლოიდისთვის არც მომისმენია. ვერც დევიდ ბოუის დავაბრალებ, არც ის მიყვარდა მანამდე. უბრალოდ, როგორც იქნა ის დღე დადგა, რომელსაც მანამდე გაუცნობიერებლად, მუდმივად ველოდი.  მერე ყველაფერი თითქოს ისე იყო, როგორც ახალი, საყვარელი ჯუფის აღმოჩენისას ხდება ხოლმე - ვიკიპედიის გადაქექვა, "ერთ სიმღერასაც მოვუსმენ და დავიძინებ".  თან ასე იყო და თან არ იყო. რაღაც საბურველში გახვეული დავდიოდი.

   სტენლი კუბრიკი, რა თქმა უნდა, მექანიკური ფორთოხლით გავიცანი. წიგნი ახალი წაკითხული მქონდა და ერთი სული მქონდა მენახა, ფილმი როგორი გამოვიდა. მახსოვს, შუაში გაწყვეტა მომიწია, სადღაც მეჩქარებოდა, მაგრამ გაწყვეტის მომენტიდან გაგრძელებამდე, მთელი ჯოჯოხეთ გამოვიარე. ლოდინის ჯოჯოხეთი. ვუყურებდი და არ ვიცოდი, რა მომწონდა კონკრეტულად.  ყველაფერი  აბსოლუტურ ჰარმონიაში იყო ერთმანეთთან - მსახიობები, ფერები, კადრები, მუსიკა..

  ფილმებში ყველაზე ნაკლებად ომის თემატიკა მიყვარს. კუბრიკთან კი ხსენებულს ხშირად შეხვდებით. ის ბევრი ხერხით ცდილობს დაგვანახოს, რომ ომი ცუდია, საშინელებაა.  მაგრამ ღმერთო, როგორ დიდებულად აკეთებს ამას! ხან ირონიით (Gentlemen, you can't fight in here! This is the War Room), ხან პირდაპირ მოგახლის სახეში და ცხარე ცრემლით გატირებს (გერმანელი გოგოს სიმღერა, რომელიც იძულებულია, მტრებს უმღეროს). .

    პინკ ფლოიდი მუსიკის სტენლი კუბრიკია. კუბრიკი კი - კინოს პინკ ფლოიდი. ვიღაც დამეთანხმება, ვიღაც - არა.  ალბათ ყველაზე გასაგები იმათთვის იქნება, ვისაც ზემოთხსენებულები ჩემსავით უყვარს. 

    მათ შეძლეს და შექმნეს ისეთი მუსიკა/ფილმები, რომლებიც ცოტა ხნით გამუნჯებს. თითქოს რაღაც ახლის, ბოლომდე შეუცნობელის მოწმე ხდები, რაღაც  გეჯახება, ქარბორბალასავით გატრიალებს, ჯერ ცაში აგიტაცებს და მერე მიწაზე განარცხებს.

    თქვენ იტყვით, ასეთი ზემოქმედება კიდევ ბევრ მუსიკოსს და რეჟისორს შეუძლიაო.  მე დაგეთანხმებით და დავამატებ - მხოლოდ პირველ ჯერზე. აი, ფლოიდებს და კუბრიკს კი შეუძლიათ ყოველ ჯერზე, ყოველ მოსმენაზე და ნახვაზე იგივენაირი ემოციების ნაკადი გამოიწვიონ, პირველი შთაბეჭდილების ეფექტი შექმნან და ამასთან, რაღაც შეუცნობელის, გაუგებარის შეგრძნება დაგიტოვონ.

   პ.ს დღეს (უკვე გუშინ), როჯერ ვოტერსის დაბადების დღე იყო და პოსტიც სწორედ ამ თარიღს ეძღვნება.

პირველი სიყვარული კონსტანტინოპოლში

    ამ ქალაქის მაგიაზე უკვე ბევრს ულაპარაკია და დაუწერია,  მაგრამ საკუთარ თავზე სანამ არ გამოცდი, ვერ მიხვდები რას ნიშნავს სტამბულის ჯადოსნობა. მეც თავიდანვე ასე ვიცოდი, რომ სხვების ნათქვამი საკმარისი არ იყო, რომ უნდა ჩავსულიყავი, და მაშინ მივხვდებოდი, რას უშვრება ეს ქალაქი ადამიანებს.

   ჰოდა,  ზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, ბათუმში, ავტობუსში ჩავჯექი და სტამბულისკენ გავეშურე.

   ვიცოდი, რომ სტამბულში თავგადასავლები მელოდებოდა,  ვიცოდი ჯერ კიდევ მაშინ, როცა 10 დეკემბერს, აკანკალებული ხელებით ინტერნეტით ბილეთზე თანხის გადახდა დავადასტურე, ბედნიერებისგან შეშინებულმა მიმოვიხედე და  თანამშრომლებს ხმამაღლა ვუთხარი: "როჯერ ვოტერსის ბილეთი ვიყიდე".

   ჩასვლამდე იყო დამქანცველი 20 საათი. დილის 10 საათისკენ სტამბულში შევედით. დაღლილობა სადღაც გაქრა, მე თვალები გამიფართოვდა და მღელვარებისგან სულმთლად ავკანკალდი.
    როცა ჩადიხარ უცხო ქალაქში, რომელსაც მანამდე ფოტოებით და სხვების მონაყოლით იცნობ,  უცებ კი არ გეცემა თავზე და გეუბნება - აი შენ სტამბულში მოხვედიო. მღელვარების კანკალებიც გაივლის, ავტობუსების სადგურშიც ჩამოხვალ (სადაც ყველა მხრიდან ქართული ლაპარაკი ისმის და წარწერებიც ქართულია), ჩაჯდები ტაქსში, მიდიხარ გზებზე დიდი სისწრაფით და შიშისგან უნებლიედ ხმამაღლა წამოგცდება "ვაიმე", რაც ძალიან ახალისებს ტაქსის მძღოლს, რომელიც სადღაც ვიწრო ქუჩაზე ჩამოგსვამთ და ხელით მიგანიშნებთ სადც უნდა წახვიდეთ. გაუყვები სხვებთან ერთად გზას, აღმოჩნდები ისტიკლალზე  და.. იქ გრიგალივით დაგატყდება თავს  სტამბული, აგიტაცებს და ჰაერში დაგატრიალებს, თავისი შაურმებით, სტარბაქსებით, რახათ 
ლუხუმებით, შემწვარი წაბლებით და სიმინდებით, ნაყინის გამყიდველი ბიჭებით, რომლებიც შიგადაშიგ პატარა ზარებზე ძლიერად შემოჰკრავენ ჯოხს და გამაყრუებელ ხმას გამოსცემენ..  ამ ყველაფერს აგვირგვინებს არსაიდან გამოჩენილი წითელი ტრამვაი, რომელიც უმანკოების მუზეუმის ერთ-ერთი გამოცემის ყდიდან გადმოდის თითქოს.

  აი, მაგ დროს ხვდები, რომ უკვე საკუთარ თავზე გამოვცადე სტამბულის მაგია.

   დავდიოდი ქუჩებში და ვიგრძენი, ერისენა ტენეცკაიასავით, მეც ატმის სურნელს რომ დავატარებდი.  მივხვდი, რომ ეს იყო ბედნიერება - როცა რაღაცით მთლიანად სავსე ხარ და ვერ იხსენებ სხვა ვერც ერთ მდგომარეობას, რომლის გამოც ახლანდელს დათმობდი. როცა სულ რაღაც გიხარია, თან სულ გეშინია, ეს ყველაფერი არ გაქრეს, არ გამოგეღვიძოს.  მეც ამ რაღაცით ავსებული, დავდიოდი და  ჩუმად ვიმეორებდი: "მე სტამბულში ვარ, მე სტამბულში ვარ"..

  ბევრი ვერაფრის ნახვა მოვასწარი. ვერაფრის კი არა, რაც კი მქონდა დაგეგმილი, არაფერი შემისრულებია. უმანკოების მუზეუმი დაკეტილი დამხვდა (სამაგიეროდ ძალიან ახლოს ვცხოვრობდი და დღეში რამდენჯერმე ავუვლ-ჩავუვლიდი ხოლმე), ჩილიმის მოწევა და ჩაის დალევა ვერ მოვასწარი, არც აია სოფიაში წავსულვარ..
 და როგორც ყველა სხვა ადამიანი ჩემამდე, შევპირდი სტამბულს, რომ აუცილებლად დავბრუნდებოდი და ვიქნებოდი მანამ, სანამ არ მომბეზრდებოდა ის, თავისი დაღმართიანი ქუჩებით, ქვაფენილიანი ისტიკლალით, ხმაურიანი ტაქსიმით, ათასი ტურისტით და გაქნილი ტაქსის მძღოლებით.




   პ.ს თავად კონცერტს რაც შეეხება, სიმართლე რომ გითხრათ, ძალიან მიჭირს წერა, ახლაც კი, როცა ყველა ემოცია განელებულია. დღესაც არ მჯერა, რომ 1 თვის წინ ჩემგან რამდენიმე მეტრში ის კაცი იდგა, რომელზეც ვლოცულობ.

ჩემი ზაფხულის ღვინო

 როგორც იქნა მუშაობის ბოლო საათი დაიწყო. მე ვოცნებობ, როდის მოვა 11 საათი,  ავდგები და გავეშურები სახლისკენ.

  დავიღალე.

 არა დღეს, გუშინწინ ან იმის წინ, უბრალოდ ავდექი და დავიღალე.

  ვეღარც კოსმიური ენერგიები, კოცნები და ჩახუტებები მშველის.

  შვებულებაც არა და აღარ მოდის, არადა სულ 3 დღე დარჩა, მერე სტამბულში უნდა წავიდე და ოცნება ავიხდინო.

    და ახლა, როცა ყველაფერი ასე ახლოა,  მთელი ჩემი არსება ითხოვს საწოლზე გდებას, დილიდან ღამემდე, ღამით ემბრიონის პოზაში მოკუნტვას და  ძილს, დილით ზურგზე გადმობრუნებას და ჭერზე მიშტერებას.

    გუშინ სამგზავრო კბილის ჯაგრისი ვიყიდე; იკეცება და პაწაწინა კბილის პასტა მოყვება. ხელში რომ ვატრიალებდი,  უცებ ვიგრძენი, რომ მოგზაურობისთვის ვემზადებოდი და მთელ ტანში სასიამოვნო დენებმა დამიარა.  ”მოგზაურობა” ძალიან არასწორი სიტყვაა ალბათ 2 დღიანი გასვლისთვის, მაგრამ მე უკვე კბილები მიკაწკაწებს და ვცდილობ ბოლო ძალები მოვიკრიბო.  ქრონიკული დაღლილობაც ვერ შემიშლის ხელს, რომ ბედნიერი ვიყო.

  მინდა რომ სანაპიროზე ქარი მიწეწავდეს თმას, ზღვის მლაშე სუნი მცემდეს და ყველა უჯრედით ბედნიერი ვიყო, ზუსტად იქ და იმ დროს. მერე მეც მოგიყვებოდით, რისგან შედგება ჩემი ზაფხულის ღვინო.