დეიდა ხულიას ყვავილებიანი სუნამო

                                                                                One pill makes you larger
                                                                                And one pill makes you small.
                                                                                And the ones that mother gives you,
                                                                                Don't do anything at all.

                                                                                            And if you go chasing rabbits
                                                                                            And you know you're going to fall..
                                                                                           

 რა ჰქვია იმ გოგოს, რომელიც მთელს ფულს ძვირიან სუნამოში გადააყრის და თვის ბოლომდე მოუწევს კაპიკებზე იჯდეს?  ქერა? სასოწარკვეთილი? თუ სასოწარკვეთილი ქერა? :)

    ისე გამოვიდა, რომ სულ ვმუშაობ. აქ წარმოიდგინეთ, რომ სულ ვმუშაობ. ანუ სულ ვმუშაობ. ანუ, არასდროს ვისვენებ. ანუ, დღის ბოლოს მხოლოდ იმის დრო მაქვს, რომ შხაპი გადავივლო და დავიძინო.
  კვირის ბოლო, როგორც ასეთი, საერთოდ არ არსებობს ჩემთვის, ამიტომ ფეისბუქზე სქროლვისას შეხვედრილი პარასკევი საღამოს სადიდებელი და ორშაბათი დილის მაგინებელი სტატუსები ჩემგან ძალიან შორს დგას და არანაირ შინაგან ძვრებს არ იწვევს. ნუ, ორშაბათი დილა მაინც განსაკუთრებულად მძიმეა და ყოველთვის შიშით და გაფართოებული თვალებით ველოდებით სამსახურში; იმიტომ, რომ ყოველ ორშაბათს გვეეჭვება, გადავრჩებით თუ არა. ყოველი გადატანილი ორშაბათი ერთი ბრძოლის მოგებას გავს, დღის ბოლოსაც თავს ნაომრად ვგრძნობ ხოლმე, გასავათებული რომ მივდივარ სახლში.

   რახან არც დრო მაქვს და არც ენერგია, სასურველი საქმეების კეთების შესაძლებლობა მინიმუმადე არის დაყვანილი. ამიტომ, ერთადერთი ხსნა არის ფულის ფლანგვაში. იმ ფულის, რომელიც ისედაც ძალიან ცოტაა და იდეაში განკუთვნილი უნდა იყოს სწავლისათვის და ოჯახის დახმარებისთვის. სინამდვილეში კი ის იხარჯება კოპლებიან ქვედაბოლოში, მაისურებსა და სუნამოში.
 ეს სუნამო ლამის სინდისის ხმად იქცა, იმდენად მაწუხებს. სინანულის გრძნობა ისეთი ძლიერია, რომ უკვე აღარ ვიცი, მომწონს თუ არა მისი სურნელი [რომელიც მე და ჩემმა თანამშრომელმა ასე აღვწერეთ, როცა შარშან პირველად შევიგრძენით: ახალნაწვიმზე, მზე რომ გამოანათებს, მინდორში დგახარ, ჭრელი კაბა გაცვია და ღრმად ისუნთქავ ბალახების სუნს, მოგვიანებით კი ყვავილების სურნელიც მოაქვს ქარს]. ძალიან ვცდილობ,  სინდისის ხმა ჩავახშო და ეს სურნელი ბუნებრივად ვატარო, მაგრამ არ გამომდის. ასე მგონია, ქუჩაში რომ მივდივარ, ეს ყვავილებიანი სუნი ხმამაღლა ყვირის - შეხედეთ, შეხედეთ ამ გოგოს, უპასუხისმგებლოდ რომ ხარჯავს ფულს. რომელსაც არ შეუძლია, რეალობას პირდაპირ შეხედოს თვალებში, და არ შეუძლია კურდღლის სოროში არ გაექცეს მას, ყვავილებიანი სუნამოთი ხელში არ დაჯდეს აცახაცახებული და იქიდან უყუროს ყველაფერს.

  ამასობაში ოთხშაბათი დადგა. სასთუმალთან მიდევს დეიდა ხულია, რომლის მიმართაც great expectations მაქვს, გუშინ ღამით დავიწყე კითხვა (მერე ღამით სიზმარში დეიდა ხულია ვნახე) და მხოლოდ 15 გვერდი წავიკითხე ჯერ. არადა მე ძალიან სწრაფად ვკითხულობ, მართლა ძალიან სწრაფად ვკითხულობ. არ გეგონოთ, რომ არ მომეწონა ან იმედები გამიცრუა. უბრალოდ, როგორც ვახსენე, სულ ვმუშაობ. ანუ ძალიან გამოფიტული და ადამიანობადაცლილი ვარ და ვერ მოვუყარე თავი საკუთარ ნაწილებს, ვერ შევაკოწიწე.  ვეღარც ფილმებს ვუყურებ, ვერც წიგნებს ვკითხულობ და მოკლედ, ლექსებს ვეღარ ვწერ : )

   აბებს შორის ის უნდა ავირჩიო, რომელიც დიდად მაქცევს. დიდი უნდა გავხდე, აუცილებლად. ორშაბათის ბრძოლების მოგებას, ჯობია სხვა ბრძოლები მოვიგო.



 

Summer of Love, ანუ Don't you want somebody to love?

 People don't listen, they just wait for their turn to talk.

                                                               - Chuck Palahniuk

 

   რამდენიმე  დღის წინ ტამბლერზე შემხვდა სურათი  წარწერით:

  I always wonder why birds stay in the same place, when they can fly anywhere on the earth. Then I ask myself the same question.  [რომელიც ეკუთვნის ვინმე Harun Yahya-ს და გახლავთ თურქი მწერალი]

  მეც ავდექი და, იგივე კითხვა დავუსვი საკუთარ თავს - რომ ვდგავარ და დღე და ღამე ვოცნებობ მოგზაურობაზე, სამხრეთ ამერიკაში წასვლაზე,  ხომ შემიძლია,  ცოტაოდენი ფული მოვაგროვო, ავდგე და ქვეყნიდან ქვეყანაში ვიხეტიალო, ღამე ცის ქვეშ ან იაფფასიან სასტუმროში გავათიო და ნამდვილი თავგადასავლები ვნახო.  ერთი შეხედვით იტყვით, ძალიან რთულიაო, არადა ტექნიკურად საერთოდ არანაირი სირთულეს არ  წარმოადგენს, უბრალოდ თანამედროვე განათლებული ადამიანის ტვინში არ დევს ეგ, რომ უცებ ადგეს, ყველაფერი მიატოვოს და მომთაბარეობას მიჰყოს ხელი. სამაგიეროდ,  შეუძლია რომ დადგენილი ნორმებით იცხოვროს - ჰქონდეს სამსახური, გამოიმუშავოს ფული და შექმნას ოჯახი. ეს არის  ნორმალური ცხოვრება, ძალიან მარტივი და პროგნოზირებადი.

    მე ვერაფრით ვეგუები იმ ნორმებს და კანონებს, რომლებიც საუკუნეების განმავლობაში ჩამოაყალიბეს  ადამიანებმა.  რატომ ასეთი, როცა შეგვეძლო, სულ სხვანაირი მსოფლიო შეგვექმნა, შეგვეძლო სხვა ბევრი, უფრო საინტერესო ვარიანტები აგვერჩია? ჰიპების მოძრაობა ერთ-ერთი მცდელობა იყო, ეს ნორმები შეეცვალათ, მაგრამ არ გაამართლა,  რადგან უმცირესობაში იყვნენ. გამარჯვებული კი ყოველთვის უმრავლესობაა, რაც დიდი უსამართლობა მგონია,  უხშირესად  უმცირესობაში უფრო საღი აზრია, ძირითადად კი რაოდენობა  წყვეტს ყველაფერს.

 დროში მოგზაურობა რომ შეგეძლოთ, რომელ პერიოდში წახვიდოდით, ან რა მოვლენას დაესწრებოდით?  ამ ეტაპისთვის,  მე 60-იანი წლებში წავიდოდი და ჰიპი ვიქნებოდი, პინკ ფლოიდის ლაივს დავესწრებოდი და შეიძლება რომელიმე დამწყები როკ ჯგუფის წევრსაც შევყვარებოდი. მაშინდელი კაცობრიობა ბევრად უფრო თავისუფალი იყო. იმიტომ, რომ სწორედ ეს უნდოდათ - თავისუფლება.

   ჩემი გატაცებები პერიოდულად იცვლება, ახალი ემატება და ძველები ცოტა ქვედა საფეხურზე ინაცვლებს ხოლმე (მაგრამ რჩებიან). რა თქმა უნდა, მათ შესახებ ყველას არ ვუყვები (ამ საკითხს თავიდანვე ჭკვიანურად მივუდექი და ბავშვობიდან ვიცოდი, ვისთან რა მელაპარაკა),  მაგრამ მაინც, ეს გატაცებები ხშირად აღიქმება არასერიოზულად და ინფანტილურად.  აქვე დავამატებ, რომ მხედველობაში ის ადამიანები მყავს, ვისი აზრიც ჩემთვის ოდნავ მაინც მნიშვნელოვანია, თორემ ჩემთვის უინტერესო ტიპებს, როგორც ვთქვი, ჩემზე არც ვუყვები.

  ვაღიარებ,  რომ ინტერესების გარკვეული ნაწილი უფრო ადრეც  უნდა გამჩენოდა, მაგრამ დაგვიანებას თავის მიზეზები ჰქონდა და ამ მიზეზებზე არც ამ ადამიანებთან და მითუმეტეს არც აქ, ბლოგზე, არ ვილაპარაკებ. 

   ჩვენ ვერასდროს ვისწავლით სხვისი ინტერესების პატივისცემას. ვერასდროს. ეს ყოველთვის ძალიან მაწუხებდა, მითუმეტეს რომ საკუთარ თავს სულ ვაიძულებ,  გაგებით მოვეკიდო სხვა ადამიანების ინტერესებს. თუმცა, ამის გარდა იმდენი კიდევ  გარღვევაა კაცობრობიობის აზროვნებაში, რომ ეს პატარა დეტალი რა მოსატანია.

   ხოდა, ადამიანებო, მაპატიეთ, რომ სწავლისა და კარიერული წინსვლის სურვილით არ ვარ ანთებული და ცოტა სხვა მიმართულების ინტერესები  მაქვს  (:

  ბოლო დროს მუსიკა ძლიერ გავლენას ახდენს ჩემზე.  პოსტებიც კონკრეტული სიმღერის ზემოქმედების ქვეშ არის დაწერილი [შეგიძლიათ წინა პოსტებს გადახედოთ].

  ამ პოსტს რაც შეეხება, 2 დღის განმავლობაში ვწერდი და შესაბამისად, ბევრ სიმღერას ვუსმენდი.

  ეხლა დილაა და პლაცებოს ვუსმენ. ძალიან უხდება.

 პოსტის თემატურობიდან გამომდინარე კი, საუნდტრეკად დავასახელებდი ამ მშვენიერ სიმღერას, Jefferson Airplane-ის "Somebody to love". ორიგინალის დადებას ვაპირებდი, მაგრამ ეპიზოდი ფილმიდან, ჯიმ ქერის შესრულებით, იმდენად საინტერესო და კარგია, რომ ეს ვარიანტი შევარჩიე.



პ.ს   მითხარით რა, სად წახვიდოდით, დროში მოგზაურობა რომ შეგეძლოთ? ძალიან მაინტერესებს.