კიდევ ერთი ნოსტალგია

   გაზაფხული რომ მოდის, როგორც კი გარემო გამწვანდება, ეგრევე სოფლის მონატრება მეწყება. ბუნება მეძახის თითქოს, დაუძლეველი სურვილი მაქვს ქალაქგარეთ გასვლის. განსაკუთრებით რა თქმა უნდა ჩემს სოფელში მინდა  წასვლა. პატარა რომ ვიყავი, უფრო მძაფრად მქონდა გამოხატული ეს შეგრძნება, ეხლა უფრო ძველი დროიდან გამოყოლილი მოგონებებია. ასე მგონია რომ სოფელი [ვისაც აქვს] ყველას უყვარს. სხვა თუ არაფერი, ბავშვობასთან ყველაზე მეტად ასოცირდება. ყოველ ზაფხულს, არდადეგებზე, ალბათ უმეტესობა მივდიოდით სოფელში, სადაც ძველი სახლი და ბებია გველოდებოდა. ბებიის მხრივ მე გამონაკლისი ვიყავი, ვინაიდან აქედანვე ერთად მივდიოდით და მერე ისვე ერთად ვბრუნდებოდით ქალაქში. 

  მენატრება - ტყე, რომელიც უნდა გაიარო გზად; ოღროჩოღრო გზა, ბოლო რომ არ უჩანს და ერთი სული გაქვს როდის დამთავრდება. როგორც იქნა გამოჩნდება - პატარა, გორაკებს შორის დაკარგული სოფელი, კრამიტის სახურავიანი სახლებით, გამომშრალი ვიწრო შუკებით. სახლი, სადაც შესვლისას დახუთული, სპეციფიური სუნი დგას. სუფთა ჰაერი, რომელსაც ღრმად და ხშირად სუნთქავ, მტვრიანი ფილტვები რომ მალე გაწმინდო. ხედი აივნიდან - მთები, ტყეები და აქა-იქ პატარა სოფლები. ბაღი - სადაც მუდამ ფუტკრები დაფრინავენ და როგორც კი გახვალ, მათი ზუზუნი ჩაგესმის ყურებში. 

   მთავარი - ფიჭვები. გზად წყალს ავავსებთ, და ავალთ. სიჩუმე, რაღაცნაირი, სამარესავით. ფიჭვების სუნი. თვალებს დავხუჭავ და ვუსმენ  ხეების შრიალს, ხანდახან ქარი რომ დაქროლავს და მაშინ ისმის. აქ სულ სხვანაირი ხმა აქვს, უცნაური.

  ხო, კიდევ გორა, სადაც უნდა ჩახვიდე [და არა ახვიდე, როგორც საერთოდ გორებზე ხდება]. იქ ძალიან უსიამოვნო სუნის ყვავილია -ფარსმანდუკი. მაგრამ მაინც ვკრეფდით ხოლმე. 

  საღამოს აუცილებელი რიტუალი - ცხვრების და ძროხების მოსვლას უნდა ვუყურო აივნიდან. ძალიან მიყვარდა ეს პროცესი :))

   და ღამე - აივანზე შუქი ანთია. უამრავი, სხვადასხვა ფორმის და ჯიშის პეპლები, ყველაფერში  ცვივიან და სახეზე გეჯახებიან. ჭოტი, რომელიც ყოველ ღამე კივის სადღაც. ხანდახან ნიავს მეზობელი სახლებიდან ხმები მოაქვს -  ჭურჭლის, ადამიანების, ალბათ ისინიც ვახშმობენ - ჩაი  ყველით, კარაქით და პურით. 

  ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა. სულ მიკვირდა ამდენი ვარსკვლავი როგორ ეტეოდა ცაზე, ან თბილისიდან რატომ არ ჩანდა ასე ბევრი. ყოველ ღამე ერთი მაინც ჩამოვარდებოდა ხოლმე, მაგრამ სურვილის ჩაფიქრებას ვერასდროს ვასწრებდი.

   მერე დილა - თვალს გაახელ, უცებ აზრზე ვერ მოხვალ, ისევ თბილისში გგონია თავი. ნელ-ნელა შეაჩვევ თვალს ოთახს. აივანზე ბებია ფუსფუსებს და ჭურჭელს აჩხარუნებს. რამე გემრიელს ამზადებს - ადგომის დროა  :))

  ეს ყველაფერი იყო ბავშვობაში, მერე ნელ-ნელა ყველაფერი შეიცვალა. გული მწყდება რომ ეხლა ვეღარ აღვიქვამ ასე ძლიერად.

  ესეც ფოტო, მობილურით გადაღებული და ცუდი ხარისხის. და მაინც -