ჩემი 2017

“I always thought that there was a magical phase of adulthood where you wake up one day and have it all figured out. Turns out that’s not true. You have to prioritize your time, your mental health, your goals and your happiness. No one else will do it for you. You want a raise? Need a new job? Waiting around for that hottie to ask you out? Ask for what you want. Get that yearly physical Obama worked so hard to get you, go to therapy, pay your bills on time, my god start saving for retirement and get your credit together. It sounds so daunting but you just have to take the first step. Being a grown up is tough but there’s also almost nothing migas and a good margarita won’t fix, so if all else fails learn how to make those and you will be fine.”

პატარა რომ ვიყავი, მეც ასე მეგონა - უფროსებს ყველა გადაწყვეტილება მიღებული აქვთ და დიდი რომ გავხდებოდი, ჯადოსნურად ჩამიფრინდებოდა თავში, რას გავაკეთებდი, როგორ ვიცხოვრებდი და ა.შ  აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი პირიქითაა. ყველა გადაწყვეტილება შენი მისაღებია, დამოუკიდებლობა საკმაოდ რთულია, ასაკს თავდაჯერება არ მოაქვს, 30 წლისა შეიძლება ჯერ კიდევ არ იყო დარწმუნებული, რომ სწორად აირჩიე საქმიანობა.  ყველაფერზე ფიქრი გიწევს. თუნდაც იმაზე, ჩიზქეიქი უფრო გინდა, რომ შეუკვეთო, თუ ბრაუნი.

2017 ცვლილებების, შთაბეჭდილებების და სიახლეების წელი იყო. გახსოვთ, 2017-ის სია რომ ჩამოვწერე? ამ სიის აფდეითის ნაცვლად, ჩემს საყვარელ ბლოგზე ზემოთმოყვანილმა პოსტმა შთამაგონა დამეწერა, რა ვისწავლე 2017 წელს.

• დროის მენეჯმენტი ყველაზე საჭირო რამ არის! ზრდასრულ ადამიანს დრო, უბრალოდ,  აღარ გყოფნის. ამიტომ მუდმივად გიწევს რაღაცების გათვლა, საათების დათვლა, გრაფიკების შედგენა (თუნდაც მხოლოდ გონებაში). ადამიანების და საქმიანობების პრიორიტეტების მიხედვით დალაგება.

• თუ რაღაც მინდა, კოსმოსურ ენერგიებს ან ღმერთის ხელს არ უნდა დაველოდო და იმ რაღაცისკენ სწრაფვა უნდა დავიწყო. გამოთქმაში "თუ რაღაც ძალიან გინდა, აუცილებლად გამოგივა/გექნება", რაღაცის ძალიან ნდომა არ ნიშნავს, რომ იჯდე და სურვილით იწვოდე და როცა ვერ მიიღებ, უიღბლობას ან ვინმე სხვას გადააბრალო. რაღაცის ნდომა ნიშნავს, რომ პირდაპირ ქმედებაზე გადახვიდე, რათა ის "რაღაც" მიიღო. რაც ასევე ნიშნავს, რომ ჩემი სურვილი, როცა საჭიროა, უნდა გავაჟღერო.

• ბაყაყები დიდხანს არ უნდა ვათრიო. ადრე, რაიმე პრობლემურ საკითხს მაქსიმალურად გადავდებდი და ყოველდღე გულზე ლოდით დავდიოდი, როცა კი გამახსენდებოდა, რომ ესა თუ ის პრობლემა მოუგვარებელი მქონდა. ახლა ვისწავლე, რომ პრობლემის გადასაჭრელად სწრაფად უნდა ვიმოქმედო. თუ ვიცი, რომ კონკრეტულ პრობლემას ამჟამად ვერ მოვაგვარებ და/ან მხოლოდ ჩემზე არაა დამოკიდებული მოგვარება, ცოტახნით ვეშვები და შესაბამის დროს ველოდები. ვერ ვიტყვი, რომ ყველა დაბრკოლებას ამ პრინციპით ვუდგები, და უმალ და ეფექტურად ვაგვარებ, მაგრამ სულ მცირე, ვცდილობ. ცხოვრებაც უფრო ადვილი გახდა (ამ კუთხით მაინც).

• წუწუნი პრობლემას არ აგვარებს. შეიძლება ერთხელ დააფიქსირო, რაც გაწუხებს და რჩევებს მოუსმინო. მერე უკვე უნდა გადაწყვიტო, როგორ მოაგვარებ პრობლემურ საკითხს, მეორედ და მესამედ ერთსა და იმავეზე წუწუნი უბრალოდ, ეგოიზმია და სხვებს დროს აკარგვინებ ტყუილუბრალოდ. რაც არავის სიამოვნებს, თუნდაც ყველაზე ახლო მეგობარს.

• სჯობს, არაფერზე ვიფიქრო ბევრი. რაც უფრო ბევრს ვიფიქრებ, მით უფრო დიდ პრობლემად იქცევა. ამაზე ჩემმა მეგობარმა ამიხილა თვალები უნებურად. იპოდრომზე ვიყავით სარბენად, რომ დავამთავრეთ, გაწელვებს ვაკეთებდით. ძალიან ბევრი პატარა ქინქლა ირეოდა, სახეზე მედებოდა და ხელს მიშლიდა. ხმამაღლა დავიწუწუნე, რამდენი არიან, შენ არ გეხვევიან-მეთქი? კი, მაგრამ მკიდიაო, უდარდელად მიპასუხა. უცებ მივხვდი, რომ ქინქლები უფრო იმიტომ იყვნენ შემაწუხებელი, რომ ყურადღებას ვაქცევდი, ვიდრე იმიტომ, რომ რეალურად მიშავებდნენ რამეს. მას შემდეგ ვაკვირდები, რამდენი ვითომ პრობლემური რამ არის, რაც მარტივად შეგიძლია, უპრობლემოდ აქციო, მხოლოდ იმაზეა დამოკიდებული, როგორ შეხედავ.

მოკლედ, ესაა სულ. არ ვიცი, ზევით შეჯამებაში ჩანს თუ არა, მაგრამ რაც არ უნდა იყოს, 2017 კარგი წელი იყო :)

ფოტოები ბონუსად:

სადღაც ჰიუსტონის თავზე :)

ახალი სიყვარული

უხმო კინო
(ყურსასმენები არ მუშაობდა)

ნიკ

კრაკოვი

ყველაზე უცნაური ქალაქი

One more time with feeling

რამდენი რამ მინდა დავწერო და საიდან დავიწყო, არ ვიცი.

ნიკ ქეივთან ერთად რომ ალუბლის ქაფქეიფი ვჭამე?
მექსიკაში რომ ვიყავი?
პირველად რომ ვიფრინე?
რომ ვიმოგზაურე?

იმდენი რამ მოხდა. მაგრამ მაინც არ ვიცი, როგორ ან რამდენი მოვყვე. ბოლო პერიოდში, ჩემთვის შენახული შთაბეჭდილებები უფრო მომწონს, ვიდრე ხმამაღლა, ყველას გასაგონად ყვირილი.
თუმცა, საჯაროდ გამხელა არც არასდროს მიყვარდა.
მე მგონი, ჩემს ნამდვილ მე-ს ვუბრუნდები და ეს ძალიან კარგია.

I got my green shadow back.

შემოდგომა

დღეს მივხვდი, ზრდასრულობაში როგორ გადავაბიჯე, როცა გავაცნობიერე, რომ შემოდგომის დადგომა უფრო გამიხარდა, ვიდრე მანამდე ზაფხულის. თითქოს ცხოვრების უფრო მშვიდი რიტმი ავირჩიე, შემოდგომასავით დადინჯებული, ზაფხულის ქაოტურობისგან განსხვავებული.

შემოდგომა ყოველთვის მიყვარდა. ოქროსფრად განათებული თბილისის ქუჩები; დილის სიგრილე, რომელსაც ზაფხულის დილებისგან განსხვავებით, უკვე სუსხიც დაჰკრავს. დღეს პირველად მოვიდა ასეთი დღე; მართალია მოღრუბლული, ცივი, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში დამთრგუნველი. შემოდგომა დადგა.

ზრდასრულობაზე ვამბობდი. იყო დრო, ყველა ჩვენგანის ცხოვრებაში, როცა საწოლის ქვეშ ან ფარდის უკან მიმალული მონსტრების გვეშინოდა. ამ შიშების დაძლევაში უფროსები გვეხმარებოდნენ და მაშინ მტკიცედ გვწამდა, რომ როცა გავიზრდებოდით, შიშებიც ჩვენგან წავიდოდნენ.  არ ვიცოდით, რომ შიშები არასდროს მიდიან. უბრალოდ სახეს იცვლიან და კომუნალური გადასახადების, ბანკების სესხის და სხვა ათასგვარი ვალდებულების სახეს იღებენ. ხანდახან, ახლაც სწრაფად ავკეცავ ხოლმე ფეხებს საწოლში და ასეთ მომენტს როცა ვიჭერ, მიხარია, რომ ჩემი ბავშვობის რაღაც ნაწილი, თუნდაც საწოლქვეშ მიმალული მონსტრების სახით, ისევ ჩემთანაა. ასეთ დროს ვხვდები, რომ ჩემს მონსტრებთან თანაცხოვრება ვისწავლე და თუ ეს გამომივიდა, სხვა ვალდებულებებთან გამკლავებასაც მალე შევძლებ ☺

I'll always have Istanbul

ჰარი პოტერის სამყაროში ბევრი შელოცვა არსებობს, რომელთა შორის ჩემი საყვარელია პატრონუსის მოხმობა - ექსპექტო პატრონუმ.
ეს შელოცვა დემენტორების მოსაგერიებლად გამოიყენება, არსებების, რომლებსაც ადამიანისგან ბედნიერება მიაქვთ. ისინი სიხარულს და ყველა კარგ მოგონებას იწოვენ და გიტოვებენ მხოლოდ უიმედობის შეგრძნებას, რომ ბედნიერი აღარასდროს იქნები. ამგვარად, დემენტორების სახით აღწერა როულინგმა დეპრესია

პატრონუსის შელოცვა რომ გამოგივიდეს, შენი ცხოვრებიდან ყველაზე ბედნიერი მომენტები უნდა გაიხსენო.

არ ვიცი, ჩემი პატრონუსი რა არის, მაგრამ ზუსტად ვიცი, როგორ მოვიხმო იგი.

სტამბულში რომ ჩავედით, რაღაც დიდუბის მსგავს ავტოსადგურზე მოვხვდით. გარშემო ქართული გინება ისმოდა, მზე აჭერდა და ძალიან ცხელოდა. ისეთი ტაქსი ძლივს დავიჭირეთ, რომელიც ჩვენს ჰოსტელამდე ნორმალურ ფასად წაგვიყვანდა. გზაზე გადარეული მიქროდა და ჩემს შეშინებულ შეძახილზე "ვაიმე", გულიანად იცინოდა. ბოლოს ერთ ქუჩაზე გაგვიჩერა - აქედან შიგნით ვეღარ შევალო (როგორც აღმოჩნდა, ჩვენი ჰოსტელიდან საკმაოდ შორს ჩამოგვყარა). ავიღეთ ბარგი, სადღაც შევუხვიეთ, შენობებს შორის გავძვერით და ფართო ქუჩაზე ამოვყავით თავი, სადაც მანქანა არ ჭაჭანებდა, უამრავი ადამიანი მოძრაობდა, მხოლოდ ფეხის ხმა ისმოდა და ალაგ-ალაგ კაფეებიდან მუსიკა გამოდიოდა, თუმცა მაინც უცნაური სიმშვიდე იდგა. მაშინ ჯერ არ ვიცოდი, რომ ისტიკლალს მივუყვებოდით. მოულოდნელად, არსაიდან, წითელი ტრამვაი გამოჩნდა, თითქოს ფამუქის წიგნის ყდიდან გადმოვიდაო. შუა ქუჩას ნელა მოუყვებოდა, მაგრამ მაინც რაღაცნაირი თავზარი დამეცა, რომ დამეჯახებოდა. უცებ გავაცნობიერე, რომ მთლიანად სიხარულით ვიყავი მოცული, რომელიც სხეულის ყველა უჯრედს ავსებდა. ყველაფერი, აბსოლუტურად ყველაფერი იყო კარგად - აქ და ახლა.
მივხვდი, რომ სტამბულში დავბრუნდი. ქალაქში, სადაც მანამდე არასდროს ვყოფილვარ.

30

18 სექტემბერს 30 წლის ვხდები და თითქოს გუშინ იყო, 30 წლის ქალები (მაშინ "ქალს" ვეძახდი ამ ასაკის ხალხს) ძალიან დიდი რომ მეგონა. ახლა ცოტა შიშით წარმოვიდგენ, ვინმე 20 წლის ადამიანი რომ "ქალს" მიწოდებს.
ვხვდები, რომ ასაკი არაფერია, მხოლოდ რიცხვები. სინამდვილეში ისევ ისეთი ვარ, როგორც 10 ან 20 წლის ასაკში ვიყავი. ჩემი შიშებით თუ მოულოდნელი გამბედაობით. ინტერესები შეიცვალა, გამრავალფეროვნდა, მეგობრები მომემატნენ, ზოგი მომაკლდა, მაგრამ ძირითადი შტრიხები ისევ ის დარჩა. ხანდახან ისევ ძალიან მინდება შოკოლადი, რომელზეც ადრე მამას ვურეკავდი და ვთხოვდი, სამსახურის მერე ხელს გამოეყოლებინა; ახლა კი მე გავივლი ხოლმე მაღაზიაში საღამოს, სამსახურის შემდეგ, და ვყიდულობ.
მოზრდილი ასაკი თითქოს სახლია, რომელიც ადრე ბრწყინავდა, მილაგებული იყო და ყველა შემხვედრს სიხარულით უღებდა კარს. ახლა ცოტა შეილახა, კედლებს ალაგ-ალაგ საღებავი ასძვრა, უფრო მაგრადაა ჩარაზული, მაგრამ ძველი იერი მაინც ეტყობა, იგივე დარჩა.

რადგან 30 წელი მრგვალი ასაკია, სადღაც გულის სიღრმეში მინდოდა, განსაკუთრებული ყოფილიყო. "განსაკუთრებული" კი ჩემთვის ნიშნავს დაბადების დღეზე ბათუმში გაღვიძებას და ყველა ჩემი საყვარელი ადამიანის შემოკრებას. პირველ ნაწილს მგონი ავისრულებ, აი ყველა საყვარელი ადამიანის გვერდით ყოფნა კი წარმოუდგენელია. ამიტომ ვცდილობ, ამაზე არ ვიფიქრო და განწყობა არ გავიფუჭო. თუმცა, ყველა დაბადების დღის წინ რაღაცნაირად ვსევდიანდები ხოლმე. ასაკის მატების გამო არა. სულ მინდა, რამე განსაკუთრებული მოხდეს, უფრო მეტად ველი სასწაულებს, ვიდრე ახალ წელს. მაინც თავისებურად ჯადოსნურია ხოლმე ყოველი 18 სექტემბრის ღამე, მიუხედავად იმისა, რომ არაფერი არ ხდება.

ხოდა ასე. წინასწარ დავწერე დაბადების დღის პოსტი :)

ძვირფას მეგობარს - ზაფხულის წერილი

ზაფხული თითქმის მიიწურა. დღეები ისე გაფრინდნენ, რომ მოხედვაც ვერ მოვასწარი. არადა მეგონა, ბევრ რამეს გავაკეთებ-მეთქი. ზედმეტად სწრაფია ეს ზაფხული, ზლაზნია დღეები კი არ აქვს, როგორც შარშანდელს, პირიქით, მიქრის, მიქრის და მღლის. შარშან კი, დღეები ისე ნელი იყო, რომ "ქარის სახელი" ერთ დღეში წავიკითხე. თითქმის 1000 გვერდიანი წიგნია. როგორ ნათლად მახსოვს ის დღე. იმ ზაფხულის კიდევ ბევრი სხვა დღე მახსოვს ცხადად. მაგრამ ახლა შარშანდელ ზაფხულზე არ გწერ, ამ ზაფხულზე მინდა, გელაპარაკო.

სამსახურიდან ისეთ დროს გამოვდივარ ხოლმე, როცა ყველაზე მეტად, ყველაზე აუტანლად ცხელა. ჩავუყვები დაღმართს და ხანდახან მგონია, რომ აი, ახლა დავეცემი სიცხისგან, აი ახლა დავკარგავ გონებას. წლევანდელი ხვატი ძალიან გაუსაძლისია ჩემთვის.

არა, ძვირფასო მეგობარო, ასეთ ყოფით საკითხებზე არ მინდოდა, მომეწერა. მაგრამ ბოლო დროს დამჩემდა, რაც მართლა მაფორიაქებს, რასაც ვგრძნობ და განვიცდი, იმას ვერ ვამბობ ხმამაღლა და ამის ნაცვლად, სიცხეზე ვჩივი ხოლმე, ან სრულიად არასაჭირო  წვრილმანებზე. თითქოს ქარაფშუტა გავხდი, მეორე უკიდურესობაში გადავვარდი. ადრე პირიქით ვიყავი, small talk-ები საერთოდ არ გამომდიოდა, ჩემს საყვარელ თემებზე კი (წიგნები იქნებოდა ეს თუ რამე საქმიანობა), საუბარი მიჭირდა. ამაზე ბევრი ვიმუშავე და ახლა თითქოს მეორე მხარეს გადავვარდი. სადღაც შუალედში, წონასწორობაში მჭირდება დაბრუნება.

იმ დღეს ვფიქრობდი, სადაცაა 30 წლის გავხდები და ჩემ გარშემო ჯერ კიდევ არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც ამერიკული კოლეჯის თინეიჯერების მსგავსი წყობა აქვთ შექმნილი. აი, cool სამეგობრო წრით, რომლებიც ცხვირს მაღლა სწევენ და სხვებს, პირველ რიგში, საკუთარ თავს უმტკიცებენ, თუ როგორი მაგარი მეგობრები არიან და თითქოს გთხოვენ, რომ მათი მეგობრობის გშურდეს. ჩემი ასაკის არის ეს ხალხი, ჭკვიანი, მოაზროვნე ადამიანები. მაგრამ ეტყობა, ამერიკული კოლეჯის სინდრომს საქართველოში ასაკი არ აქვს ☺

რამდენიმე დღის წინ კი ახალი აპლიკაცია გავრცელდა, სადაც მსურველებს ანონიმურად შეეძლოთ, მოეწერათ. ცნობისმოყვარეობის გამო გავაკეთე. 2 დღეში გავაუქმე. არც მომბეზრებია, არც ბევრი უარყოფითი მიმიღია, უბრალოდ მივხვდი, რომ სისულელე იყო.
სულ 39 წერილი მივიღე. აქედან ორი იყო ისეთი, გულში რაღაც ჩამწყდა, რომ წავიკითხე. არა იმიტომ, რომ რაც ეწერა, ტყუილი იყო. პირიქით, სიმართლეს ამბობდნენ. არც იმიტომ, რომ სიმართლის წაკითხვა არ მესიამოვნა.
ამ წერილებს მეგობრები მწერდნენ და მკიცხავდნენ. მეგობრები. ანუ მათ ჩემში რაღაც თვისება არ მოწონთ და ამას არ მეუბნებიან, ალბათ არც არასდროს მეტყვიან. იმ ფაქტის გაცნობიერებამ მატკინა გული, რომ მათ ამის ხმამაღლა თქმა არ უნდათ ჩემთვის.

ვერც კი ვხვდები, ვინ შეიძლება იყვნენ, შეიძლება ერთი ადამიანია ორივე წერილის ავტორი.
თუ წაიკითხავთ ამ პოსტს, ძალიან გამიხარდება, თუ დაუფარავად მომწერთ და მეტყვით, ვინ იყავით ☺ მართლა ძალიან მინდა. და ვეცდები, გამოვასწორო ის, რაც თქვენ დისკომფორტს გიქმნით ჩემთან ურთიერთობისას.
წერილებს სრულად არ გამოვიტან აქ, მაგრამ ავტორები რომ მიხვდნენ, წერილები იყო:
1. არასაკმარის დროზე. არავის აქვს ამდენი დრო, რომ დაგითმოსო, მწერდი :)
2. ჩემს ბუტიაობაზე და ბავშვურ ხასიათზე, ადვილად რომ მწყინს ყველაფერი ☺

სულ ეს იყო.

ეს ზაფხული

* * *

Ipsy-ში გავწევრიანდი; ერთადერთი მიზნით - მაინტერესებს, რაც ჩამომივა, იმ საშუალებებს თუ ვიხმარ.

ამ ეტაპზე თავის მოვლა ჩემთვის შემოიფარგლება: სახის დასაბანი საშუალებით, სახის დამატენიანებელი კრემით, ტანის ლოსიონით და ძალიან იშვიათად - სახის სკრაბით.

დეკორატიული კოსმეტიკიდან კი მხოლოდ პომადას ვიყენებ. თვალის ლაინერი ვცადე და სულ თვალები მეწვის, ტუში არასდროს მახსენდება.

ასევე ძალიან, ძალიან იშვიათად ვხმარობ ბბ კრემს და კიდევ უფრო იშვიათად - ტონალურ კრემს (ზაფხულში სახეზე რამეს როგორ ისვამთ? ასე მგონია, ყველაფერი ზედ ჩამომეღვენთება).

* * *

სოფი გოლდენი მომენატრა! თავის ქარიშხლიანი ბლოგით და Mamma Sophie ამბებით. აღადგინე ბლოგი, სოფი, გთხოვ!

* * *

სოფლის სიჩუმესა და სიმწვანეში მინდა დასვენება, 1 კვირით. დღეები რომ ძალიან გაიწელება და არაფერი მექნება საკეთებელი, ყავის სმის და კითხვის გარდა.

* * *

რაღაცნაირი ზაფხულია. თან კარგია და თან ცუდი. თავს უნდა შევუძახო რომ ესეც გაივლის.

* * *

ესეც გაივლის!

გადაყარე ნაგავი

ბავშვობიდან ეგეთი თვისება მაქვს - ყველა უსარგებლო ნივთს ვინახავ, არაფერს ვაგდებ. რა იცი, როდის დამჭირდეს-თქო, ჩემს თავს ვეუბნები. ვინახავ, ვინახავ და  მერე შემთხვევით ვპოულობ - კინოს ბილეთებს, სასტუმროს სამაჯურებს, ჩეკებს, სავიზიტო ბარათებს, იარლიყებს, კალმებს, ფურცელს, რომელზე დაწერილი ტექსტიც არაფერს მეუბნება, დახეულ/დიდი ზომის/დაპატარავებულ ტანსაცმელს..
მერე ვხვდები როგორ ბევრ ადგილს იკავებს ეს ამდენი ნივთი, რომლებიც, არ ვაღიარებ მაგრამ, უბრალოდ ნაგავია.

იგივე თვისება გადმომაქვს ურთიერთობებში და რომელიმე ადამიანთან ათას უსარგებლო მოგონებას და ემოციას ვიგროვებ.

 დროა, ნაგვის დროული გადაყრა ვისწავლო ☺

ჩემი გრინთაუნის ზაფხულები

"In the long dusks of summer we walked the suburban streets through scents of maple and cut grass, waiting for something to happen."

ცოტა ხნის წინ, ბრედბერიზე ვფიქრობდი, მის ბიოგრაფიასაც გადავავლე თვალი. უმთავრესად ხომ სამეცნიერო ფანტასტიკით არის ცნობილი, მისი ეს ჟანრიც ძალიან მიყვარს, მაგრამ ჩემთვის ის, პირველ რიგში, ბაბუაწვერას ღვინოა.

ცოტა შორიდან უნდა დავიწყო:

სკოლის პერიოდიდან ორი რამ მახსოვს ცხადად.

პირველ კლასში რომ მივედი, ვინაიდან ახალ გარემოს ჯერ მიუჩვევლები ვიყავით, მასწავლებელმა მერხზე ხელები დაგვაწყობინა, ცოტახნით თავი დადეთ და თვალები დახუჭეთო, გვითხრა. ჩვენც შევასრულეთ. მახსოვს ის უტყვი სიჩუმე, 40 ბავშვიან კლასში რომ დადგა უცებ. ხანდახან მგონია, რომ ერთხელაც ისევ იქ, პირველ კლასში, იმ მერხთან გავახელ თვალს და აღმოჩნდება, რომ მთელი ეს განვლილი ცხოვრება იმ შუადღის წაძინებისას დამესიზმრა.

მეორე რამ უფრო ხშირი და განმეორებადია - ზაფხულის არდადეგების პირველი დღე. დილას, თვალს რომ გავახელდი, ჭერს მივაშტერდებოდი და უცებ გამახსენდებოდა, რომ არაფერი, აბსოლუტურად არაფერი მქონდა გასაკეთებელი. წინ უამრავი უდარდელი დღე მელოდა. გრძელი, ზაფხულის დღეები. ნელა რომ მიიზლაზნებოდნენ და მთელი ჩემი ენერგია თამაშებში იხარჯებოდა.

ბრედბერი სწორედ ჩემი ბავშვობის ზაფხულებია. ის პირველი დილაა, როცა თვალს გავახელდი და ვხვდებოდი, რომ არაფერი მქონდა გასაკეთებელი, ნაყინის ჭამის და თამაშის გარდა. სოფელში გატარებული დღეებია, მინდვრებში სირბილით გაკაწრული ფეხებით, დღის ბოლოს მტვრის და ბავშვური ოფლის სუნით. საღამოს სოფლის აივანზე პირმოტეხილი ფინჯნიდან მირთმეული ჩაი და ყველი და პურია, მარილიანი ყველის და ტკბილ-ტკბილი ჩაის შერეული გემოებით. ზაფხულის ღამეების ხმიანობებია - ჭოტის კივილი, ძაღლის შორეული ყეფა, მეზობლის სახლიდან ქარის მოტანილი ხმადაბალი საუბრები და ჭიქებში კოვზების წკრიალი. დილით აივანზე მოფუსფუსე ბებოა, საუზმეს რომ გვიმზადებდა რუდუნებით, სანამ გავიღვიძებდით, მაგიდა გაწყობილი რომ დაგხვედროდა. ფიჭვების იდუმალი შრიალია და წიწვების მძაფრი სუნი. ახალგაჭრილი საზამთროს პირველი ნაჭერია, ხის აივანზე რომ ვჭამდით და პირდაპირ ვწუწავდით იატაკზე. კარადაში აღმოჩენილი წიგნის გაყვითლებული ფურცლების სუნია. შუადღის ჩამოცხომისას კალიების გულისწამღები ჭრიჭინია, ერთმანეთს აყოლილი და ხმაშეწყობილი. და საღამოების გარინდებაა, ტემპერატურა მაქსიმუმს რომ აღწევს, ჰაერი ისე იხუთება, ნიავი არ იძვრის და ფარდები უმოძრაოდ ჰკიდია.

ახლანდელ ზაფხულებს ასეთი ხანგრძლივი უდარდელობა აღარ ახლავს თან. თუმცა, ერთი დღეც შეიძლება საკმარისი იყოს იმისათვის, რომ უზრუნველობის განცდა დაგეუფლოს, გეგონოს, რომ ეს დღე მთელ ცხოვრებას უდრის და ცოტათი უფრო დაუდევარი და თამამი გახდე. ახლანდელ ზაფხულებს ქუჩაში ღამეული სეირნობები და კოცნები დაჰყვება თან. და მხოლოდ ზაფხულის დღეებში შეიძლება, ჭრიჭინების შორეული ზუზუნი მოისმინო, ენაზე ნაყინის ტკბილი სიგრილე იგრძნო და უცებ მიხვდე, რომ suddenly everything, absolutely everything, was there. 

პირველი ნაბიჯი

ჩემს საყვარელ ბლოგზე პოსტი წავიკითხე, რომელიც გოგონების მხრიდან პირველი ნაბიჯის გადადგმას შეეხებოდა.
ამაზე აქამდეც ბევრჯერ მიფიქრია. არა, პირველი ნაბიჯის გადადგმაზე არა, მანდამდე არასდროს მივსულვარ. უფრო პირველი ნაბიჯის გადადგმის შიშზე. არა, არც ეგრე შორს წავსულვარ. დაახლოებით იმ ეტაპზე ვარ, როცა ბიჭი მომეწონება, უფრო ხშირად "ნეტავ გამომელაპარაკოს/რამე დამილაიქოს/დამიკომენტაროს/მომწეროს" ვფიქრობ, ვიდრე "ფეისბუქზე მოვძებნი და დავამატებ/ვნახავ მისი საყვარელი ბენდი რომელია და საუბარს გავუბამ".

აქამდე ეს საკითხი არ მაწუხებდა. არც კი განვიხილავდი, არათუ ვხვდებოდი, რომ პრობლემა იყო. ბოლო პერიოდში კი, რამდენჯერმე დაქრაშვის მცდელობის და "მაინც არაფერი გამოვა"-ს თქმის შემდეგ თავის მინებებისას, ცხადად დავინახე, რომ პრობლემაა. აქამდე, ვისთანაც კი რამე ფორმით ურთიერთობა მქონია, ყველა მათი ინიციატივით იწყებოდა და არც ერთი იყო ჩემი რჩეული. ამით არავის დაკნინებას ვცდილობ, უბრალოდ მე მაქვს ასეთი თვისება - სანამ არ დავრწმუნდები, რომ მას მოვწონვარ, მანამდე არ ვიწონებ.

საქმე იმაში არ არის, რომ გოგო ვარ და პირველი ნაბიჯის გადადგმა არ შეიძლება. არა. ყველაზე მეტად უარის მიღების მეშინია. ეს ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე დიდი შიშია და მარტო ბიჭისგან უარს არ ეხება, ნებისმიერი უარყოფა ცუდად მოქმედებს და ამიტომ, ვცდილობ, მინიმუმამდე დავიყვანო ისეთი ქმედებები, რომელიც პასუხს მოითხოვს და ეს პასუხი შეიძლება უარი იყოს.

ამ ეტაპზე, ვინმეს მოწონების შემთხვევაში, ინიციატივის გამოჩენაზე ფიქრს დაახლოებით იმდენი დროის გასვლის შემდეგ დავიწყებ, რამდენიც ჭირდება ადამიანის კარგად გაცნობას და მისი ინტერესების მეტ-ნაკლებად სრულყოფილად შესწავლას, შემდეგ მინი-კვლევის ჩატარებას და იმ ალბათობის გამოანგარიშებას, რამდენად შესაძლებელია, მასთან რამე წამოიწყოს ადამიანმა.

[ანუ - არასდროს]

My big plans 2017: Update

თებერვლის ბოლოს გეგმა შევადგინე, რის სწავლა მინდოდა 2017 წლის განმავლობაში.

დღეს გამახსენდა, სიას გადავხედე და მიმდინარე მდგომარეობა ასეთია: 

1. მარცხენა თვალის დამოუკიდებლად დახუჭვა - ოდნავ, გაჭირვებით ვხუჭავ.

2. მანქანის მართვა - ჯერ არ დამიწყია.

3. ცურვა - ჯერ არ დამიწყია (და არ ვარ დარწმუნებული, რომ საერთოდ დავიწყებ წელს).

4. იარაღიდან სროლა - ვისროლე, კარგი იყო, კიდევ მინდა.

 5. ტვერკინგი (Well...) - შიგადაშიგ ვმეცადინეობ, ჩემით. მეტი მოქნილობა მჭირდება.

6. სინდარინი (წელს მაინც, man!)  - ჯერ არ დამიწყია.

7. Beef wellington-ის მომზადება - მოვამზადე, ხორცი კარგი არ გამომივიდა, ზედმეტად შეიწვა. ინტერესი დავკარგე.

8. ქინძის და ოხრახუშის ერთმანეთისგან გარჩევა - ჯერ არ დამიწყია.

 9. SAS - ჯერ არ დამიწყია.

 10. Kickboxing - ჩემით დავიწყე იუთუბის ვიდეოებით სწავლა, მერე მივატოვე, ვაპირებ ზაფხულის განმავლობაში ვიარო.

 11. წყლის სმა - ვსვამ! ძალიან ვამაყობ ჩემი თავით, მე ეს შევძელი! შედეგი ასეთია: ადრე თუ დღეში 500 მლ-მდე წყალს ვსვამდი, ახლა  ყოველდღიურად 2 ლიტრამდე წყალს ვსვამ (თუ ცხელი დღეა, უფრო მეტსაც). cons: მთელი დღე ტუალეტში დავრბივარ. Pros: დეჰიდრატაციისგან თავბრუ აღარ მეხვევა.

სტატიკური მდგომარეობა არაფერშია კარგი, ამიტომ ჩემს სიას ვაახლებ და ვამატებ:

12. ლონგბორდზე დგომა

13. იოგა (პრინციპში ეს უკვე in progress არის)

14. მოტოციკლის (ბაიკის, მოტოს - whatever) მართვა

Don't panic!

მოხარშული კარტოფილი

 დღეს სახლში ვზივარ, მოწამლულივით ვარ.  როგორმე უნდა დავიმახსოვრო, რომ შვედურ მაგიდაზე აუცილებელი არაა, ყველანაირი საჭმელი თეფშზე გადმოვილაგო. მერე მომიწევს მოხარშულ კარტოფილსა და ჩაიზე ყოფნა, როგორც დღეს. სამზარულოდან გაფიცხებული ხინკლის სუნი შემოდის და მარტო სუნითაც კი დიდ განცხრომაში ვიმყოფები. ამ ეტაპზე ეგეც მყოფნის.

კვირას მსოფლიო რბენაა, კახეთში. დღეს ხუთშაბათია, იქამდე უნდა მოვასწრო გამოჯანმრთელება და ამ კარტოფილიანი კვების რეჟიმის დასრულება, მერე ცოტა მოღონიერება და სტარტზე მშვიდად დადგომა. საკმაოდ ამბიციური გეგმაა, იმის გათვალისწინებით, რომ ჯერ უკეთესობის არაფერი მიჩანს.

24 საათია, ყავა არ დამილევია და რომ ვთქვა, სულ მაგაზე ვფიქრობ-მეთქი, არ ვიქნები მართალი. არა, სულ ყავაზე არ ვფიქრობ, ასე, ნახევარ საათში ერთხელ მახსენდება მხოლოდ. ყოველ ჯერზე ერთი და იგივე დიალოგი მაქვს საკუთარ თავთან:
- ჯანდაბას, დავლევ, რას მიზამს ერთი ჭიქა ისეთს? ფაქტობრივად, დიეტურია. რა უნდა მავნოს?
- არა, არა. დღეს მაინც მოვითმენ როგორმე, ერთი დღე მკაცრ დიეტაზე ვიქნები, უფრო დაჩქარდება გამოჯანმრთელების პროცესი.

რამდენიმე წუთში:
- არა, უნდა დავლიო! ძალიან მინდა. მგონი ამ ერთი რამით შემიძლია, თავი გავინებივრო დღეს. ისედაც ვერაფერს ვჭამ.
- ხო, მაგრამ, მკაცრი დიეტა? მერე უფრო ამტკივდება კუჭი, ეგ უნდა კიდევ?

და აი, ამ დიალოგებში 6 საათამდეც მოვედი.

მთა

არ ვიცი, ახლა რატომ მომინდა ამაზე წერა, მაგრამ უნდა დავწერო :)

"მხოლოდ მთებშია თავისუფლება" - ეს ფრაზა ხომ ყველას გაგიგიათ?  ჩემს საძულველ ფრაზებში შედის. ზუსტად არ ვიცი, რატომ, ალბათ იმ ადამიანების პათეტიკურობის გამო, ვინც ამ ფრაზას ხმარობენ. მოკლედ, ახსნას აზრი არ აქვს.

მაგრამ... აღმოჩნდა, რომ აქამდე უბრალოდ არ მესმოდა ამ ფრაზის მნიშვნელობა, იმიტომ, რომ მთა ნანახი არ მქონდა. ჰო, აი ასე, 28 წლის ისე მოვიყარე, რომ მთა თვალით არ მენახა. თუ არ ჩავთვლით ერთხელ კახეთში, ენისელიდან დანახულ კავკასიონს.

გასულ შემოდგომას, ეს დღეც დადგა, ყაზბეგში მარათონზე წავედი. გზად, მარშუტკაში, ჩემ გვერდით უცხოელი ბიჭი იჯდა და მთებისკენ რომ გადავუხვიეთ, ისიც კი გავაოცე პირდაღებულობით. დიახ, პირდაპირი მნიშვნელობით პირღია შევყურებდი ცამდე აზიდულ მთებს, კისერი კი ლამის მომწყდა აქეთ-იქით ტრიალისგან. აღარ ვიცოდი, საით გამეხედა, ყველა მხარეს იმდენად დიდებული სანახაობა იყო.
(აქ შეგნებულად გამოვტოვებ იმ ნაწილს, როცა გუდაური ვერ ვიცანი და მოგვიანებით ვიკითხე, ის იმდენი სასტუმრო რომ გამოვიარეთ, რა ადგილი იყო-მეთქი.)

მაშინ მივხვდი, რომ მთის შესახებ რაც კი წამეკითხა, ან ინტერნეტში ფოტო-მასალა მენახა, რეალობის მხოლოდ გაცრეცილი, უმსგავსო ასახვა იყო. მთაში რაც ხდება, ის ჯადოსნობა, რომელსაც იქ ყოველ წამს გრძნობ, ვერასდროს გადმოიცემა ფოტოებით და აღიწერება სიტყვებით. შეუძლებელია, იქ რაღაც დაფარულის, რაღაც ჯადოსნურის არ გჯეროდეს.
 ჩვენი გესთჰაუსის უკან აღმართულ კლდოვან მთებს რომ ვუყურებდი, რომლებიც თან საშიში იყო და თან აღმაფრთოვანებდა, მივხვდი, როგორი პატარა და უსუსური ვარ. მაგრამ ეს შეგრძნება დამამცირებელი კი არ იყო, პირიქით, ყველაზე თავისუფლად და ამაყად ვიგრძენი თავი.
(ჰო, ის ფრაზა.)

მთას საშინელი მონატრებაც სცოდნია. თვეები გავიდა და თითქმის ყოველდღე მახსენდება და მენატრება.

გერგეთზე ვერ ავედით მაშინ, წელს ეგეც უნდა ავისრულო.

8 წელი

რატომღაც მახსოვდა, რომ დღეს იყო  ბლოგის დაბადების დღე. ახლა გადავამოწმე და, 2009 წლის 21 მარტს დამიწერია პირველი პოსტი. არაუშავს, ბევრი არაფერი დაშავებულა.

ესეც ასე, Wonderland 8 წლის გახდა. იცი მკითხველო, ეს 8 წელიწადი რა 8 წელიწადია!
ამ ხნის განმავლობაში ბევრმა წყალმა ჩაიარა. კარგია, რომ ბლოგი არსებობს და ამ ჩავლილი წყლების გახსენება შემიძლია.

სულ ესაა.

Human sadness

 ადრე, როდესაც ჰოლივუდურ (და არა-ჰოლივუდურ) ფილმებში ვუყურებდი, რომელიმე გმირს როგორ ეშინოდა ვინმეს შეყვარების, მეცინებოდა და ჰაერიდან მოტანილი სისულელე მეგონა - როგორ უნდა გეშინოდეს ვინმეს შეყვარების? ვფიქრობი მაშინ.

გამარჯობა, ნატალია, ეს მე ვარ - შენი თავი 29 წლის ასაკში და ძალიან მეცინება მაშინდელ შენს ფიქრებზე.

მეგობარი მწერდა დღეს, წელს ესა და ეს მინდაო, მათ შორის ერთ-ერთი სიყვარული იყო. დავფიქრდი, მე რატომ არ მაქვს არასდროს გეგმაში ეს სიყვარული, ნეტა არ მინდა-მეთქი? უცებ მივხვდი, რომ - არა. იმიტომ, რომ მეშინია (გამარჯობა, კიდევ ერთხელ, ნატალია). სიყვარული თავისი არსით და იდეით იმდენად რთულ, მრავალწახნაგოვან და დახლართულ რამედ იქცა ჩემს წარმოდგენაში, რომ ახლოს გაკარებაც არ მინდა.
თუმცა, არ იფიქროთ, რომ არასაჭიროდ მივიჩნევ, პირიქით, მჯერა, რომ სიყვარული სრულიად მშვენიერი რამაა. უბრალოდ, ადრე, სიყვარული, ჩემი მოსაზრებით იყო.. აი, სიყვარული, რომ გიყვარს, რა.
ახლა კი, იმდენი წახნაგი მოიბა - როგორ შეიძლება ერთი ადამიანი სულ გიყვარდეს? იმასაც ისევე ეყვარები? ერთმანეთი რაღაც მომენტში არ მოგბეზრდებათ? ერთ დღესაც რომ გაიღვიძო და აღმოაჩინო, რომ მას აღარ უყვარხარ? როგორ შეიძლება, სხვას მოსთხოვო მუდამ უყვარდე, როდესაც შენ თავადაც არ იცი, მომავალში გეყვარება თუ არა?

This is so hard!

აი, მოკლედ რომ აღვწერო, ჩემი სიყვარულისადმი დამოკიდებულება წყლის ფობიას ჰგავს. წყლის შიში მაქვს. მაგრამ ზღვა ისე ძალიან მიყვარს, ხშირად მესიზმრება, ხან ვლივლივებ, ხან საოცრად აღელვებული და ტალღებიანია, მაგრამ ყველა სიზმარი მშვენიერია. რეალობაში კი, ცურვა არ ვიცი, ამიტომ ზღვაში მხოლოდ წელამდე წყალში თუ შევდივარ, ხელებს ვურევ, ვუყურებ გამჭვირვალე წყალს, ჩემს თეთრ ხელებს და ვტკბები, ამ მცირედით ვკმაყოფილდები. თუმცა ვიცი, რომ ბევრად მეტი არსებობს.

 ეს სიმღერა მიყვარს, პოსტის წერისას რამდენჯერმე მოვუსმინე.

ლენ

 პოსტის წერა დავიწყე, ფემინიზმზე, დიდი ხანია მინდოდა და გუშინდელმა დღემ უფრო მიბიძგა. თუმცა, თეჰლუმ უწყის, როდის დავასრულებ.
ამ პოსტსაც სამსახურში ყავის სმისას ვწერ, გუშინდელი დღე რომ ჩავაგდე, ძალიან გულზე მაწევს :D
დილით, სამსახურში რომ შემოვედი, ეზოში ჩიტების ჭიკჭიკი ისმოდა და მზე დამნათოდა, ხოდა რაღაცნაირად გამიხარდა, რომ ასე მოწყვეტილ ადგილზეა ჩემი სამსახური, ქალაქის და მანქანების ხმაური აქამდე არ აღწევს და მუდმივი გამღიზიანებლის არქონა დიდი შვებაა.

გუშინ სირბილი განვაახლე და ძალიან ბედნიერი ვარ! უკარგესი ამინდი იყო, ცოტა გამიჭირდა შესვენების შემდეგ, მაგრამ ამის ფონზე საკმაოდ ნორმალური ტემპით ვირბინე.

ასევე გუშინ დავიწყე Hitchhiker's Guide To The Galaxy და აბსოლუტურად, შემაძრწუნებლად კარგია (Don't Panic!). არ ვიცი, აქამდე რატომ არ მქონდა წაკითხული. სულ ვაპირებდი და სხვა დროისთვის ვდებდი.

ჰო, სულ ესაა.

პ.ს ბლოგის ბექგრაუნდი რომ შევცვალე და გავაგემრიელე, სულ დამავიწყდა!

Turn-Ons

წინა პოსტის ინერციას მინდა მივყვე და ამჯერად დავწერო, ამმ, ფეტიშებზე? არა, არასწორი ფორმულირებაა. ფანტაზია? არც ეს. მოკლედ, დავგუგლავ და ზუსტ დასახელებას მოვძებნი.

Well, გუგლს მალევე შევეშვი, ტერმინოლოგია არაა მნიშვნელოვანი.
სნიქ ფიქ: ქვევით ვწერ ყველაზე ძლიერ ფაქტორებზე, რომლებიც მიზიდავს ბიჭებში, what turns me on.

• შეფ-მზარეულის ფორმა - ასე გამოწყობილი ბიჭი ასმაგად მიმზიდველი ხდება ჩემს თვალში. Can't help it. აქვე დავამატებ, გარეგნულ ფორმასთან ერთად, როცა ბიჭი კარგად ამზადებს კერძებს, ეს მეორე ძლიერი ფაქტორია. Feed me and I'll be all yours. გადაჭარბებულად გეჩვენებათ წინა წინადადება? ცდებით, ჩემს შემთხვევაში ზუსტად ასეა. I'm a simple girl, when I see food, I go for it.

• პერანგის აკეცილი სახელოები - (ღრმა ჩასუნთქვა) There is something about those აკეცილ სახელოებსა და  შიშველ ხელებში. ზუსტ ახსნას ვერ ვუძებნი. But it's sexy as hell. რატომღაც, ბიჭებს არ ჯერათ ამ ჯადოსნური ძალის. მე ცეცხლით და მახვილით ვცდილობ გავავრცელო მათში ამ ფაქტის უტყუარობა და ჭეშმარიტება, მაგრამ ჯერჯერობით ამაოდ.

• ბაიკერის ფორმა - ეს ძალიან თინეიჯერული thing არის, რომელსაც ვერ ვიშორებ, და თავის დროზე ამის გამო დავიწყე Sons of Anarchy-ს ყურება (თუმცა მალევე მივხვდი, რომ ბაიკერების ფორმა ყველაზე ნაკლებად მნიშვნელოვანი რამ იყო ამ სერიალში). ფაქტია, ქუჩაში შემხვედრ ბაიკერებზე მიშტერებას ვერ გადავეჩვიე. 

ისე კი, მიწას რომ მოვწყდე და უფრო მაღალ მატერიებზე ვისაუბრო, ჭეშმარიტი საპიოსექსუალი ვარ, ინტელექტი ყველაზე მეტად turns me on. თუმცა, რადგან ჩვეულებრივი მოკვდავიც ვარ, ზემოხსენებული რამეებიც ძლიერად მოქმედებს :))

What's your thing?

ემოციური აჩმა

 Sex And The City-ს მორიგ სერიას ვუყურებდი, ჭიქაში ერთი ყლუპი ყავა ჩავტოვე, რომ გაციებულზე დამელია (გაციებული ყავა და პატარა ნატეხი შოკოლადი ერთად არის სამოთხე, სცადეთ!), როცა გამახსენდა, რომ ეს პოსტი მაქვს დასამთავრებელი.
პოსტი არის ურთიერთობებზე, თუ უფრო ემოციებზე. მოკლედ, ისეთ თემაზე, რაზეც ბლოგზე დიდად არასდროს ვწერდი.

იმ დღეს მორიგ სერიალს ვუყურებდი, რომლის მთავარი თემაც არის ოჯახი და ოჯახური ურთიერთობები. ერთ მეტად გულისამაჩუყებელ  სცენაზე, თვალზე ცრემლი რომ მომადგა, ოთახში დედა შემოვიდა და რაღაცის მოყოლა დამიწყო. მე ხელი ავუქნიე, არ მცალია-მეთქი. ისიც უსიტყვოდ გაბრუნდა. სერია რომ დავამთავრე თვალცრემლიანმა, უცებ მივხვდი, რომ პერსონაჟების ოჯახურ იდილიაზე ვტიროდი, მაშინ, როცა ჩემი საკუთარი ოჯახის წევრი ხელის აქნევით მოვიცილე თავიდან.

  ბოლო დროს საკმაოდ ხშირად ვფიქრობ, რომ რაც დრო გადის, ემოციები მთლიანად სხვების გავხადეთ. ხშირად ვტირით ფილმებსა თუ სერიალებზე, გმირების ბედზე, ვტირით სიმღერაზე. სამაგიეროდ, ცხოვრებაში, ჩვენს საკუთარ ურთიერთობებში, ათასგვარად ვჩქმალავთ ემოციებს.
 ვჩქმალავთ იმიტომ, რომ მაგალითად, ბიჭს, რომელსაც ხვდები, თუ უთხარი, რომ ხშირად აკვირდები როგორ ეწევა სიგარეტს, მოგწონს, თუ როგორ ატრიალებს სიგარეტის ღერს ხელში და როგორ აყოლებს თვალს გამოშვებულ ბოლს, შეიძლება ჩათვალოს რომ შენ მას ზედმეტად მიეჩვიე, attached გახდი და უბრალოდ, ურთიერთობა გაწყვიტოს. არადა, შენ უბრალოდ მოგწონს მისი მოწევის მანერა, ჯანდაბა!

 ზუსტად დღეს ვნახე Sex and the city-ს ის სერია, როდესაც კერი (სერიალის მთავარი პერსონაჟი ქალი, in case you didn't watch or even heard of this TV show, ანუ გამოქვაბულში ცხოვრობ), მისტერ ბიგს ეუბნება "მიყვარხარ" და შემდეგ ძალიან, ძალიან ბევრს ფიქრობს ამაზე და მეგობრებთან განიხილავს. ადრე ხომ არ იყო ამ სიტყვის თქმა? იქნებ ჯობდა ჯერ არ ეთქვა, იქნებ ამის გამო მისტერ ბიგი დაშორდეს? არადა, უკვე დიდი ხანია, ხვდებიან ერთმანეთს, დიდი ისტორია აქვთ.
Man, ნუთუ სერიალების და ფილმების გამო გვაქვს ცხოვრება ასე გართულებული? და გამოგონილი ამბების გავლენით ვიწესებთ ვადებს, თუ როდის უნდა უთხრა "მომწონხარ" და როდის - "მიყვარხარ". რეალურად, ხომ შეიძლება, უბრალოდ ხმამაღლა ვთქვათ, რასაც ვგრძნობთ? რამდენადაც მარტივია სათქმელად, იმდენად რთულია შესასრულებლად.

   ემოციები ზედმეტ ტვირთად, ნაკლად იქცა თითქოს. როცა ამბობ "მე ემოციური ადამიანი ვარ", მაინცდამაინც იმას არ ნიშნავს, რომ საღამოობით პლუშის დათუნიით ხელში ზიხარ ფანჯარასთან და ჩაის სვამ.
ემოციურობა ბევრად მეტს ნიშნავს და ძალიან რთულია მათი მართვა და მუდმივი მიჩქმალვა, მითუმეტეს დღევანდელ დღეს, როცა გარშემო ამდენი cool ადამიანია და მათ შენს ემოციურობას შეიძლება ეგრევე იარლიყი მიაკრან და "დრამა ქვინი" ან მსგავსი არც ისე სასიამოვნო ეპითეტი გიწოდონ.

 რამდენადაც ნორმალურია, რომ ფილმის პერსონაჟის ბედზე იტირო, იმდენად არაბუნებრივია, რომ შეიძლება იტირო, როცა გულცივად მოგექცევიან. ასეთ დროს შეიძლება "ისტერიულის" სტატუსიც აიკიდო, იმიტომ, რომ მგრძნობიარე ხარ. ხშირად ამ მგრძნობიარობის გადაბრალება პმს-ზე (პრემენსტრუალური სინდრომი) ხდება, რაც თავისთავად გულისხმობს, რომ იმ სიტუაციისთვის არაადეკვატურად იქცევი, ვინაიდან პმს ქალებისთვის რაღაც ნაკლად იქცა, რომელსაც ხშირად შეგიძლია გადააბრალო შენი ესა თუ ის მოქმედება ან განწყობა. ხალხში ეს უკვე ჩვეულებრივ ნორმად იქცა და ხშირად შესაბრალისი სახით გეკითხებიან: "პმს გაქვს ხო? აბა რატომ ხარ ასე გაღიზიანებული?" იქნებ შენ ხარ მიზეზი, რატომაც ვარ ასე გაღიზიანებული? თუმცა არა, როგორ შეიძლება ვინმე ადამიანი (და მითუმეტეს შენ) იყო დამნაშავე, რა თქმა უნდა, ჩემში არსებული ჰორმონებია ყველაფრის თავი და თავი, რომლებმაც მაინცდამაინც დღეს გადაწყვიტეს სისხლში გადმოფრქვევა!
თითქოს პმს რაღაც მაჯლაჯუნაა, რომელსაც ყველა ქალში ძინავს და თვის რაღაც მონაკვეთში იღვიძებს და ქალებს მარიონეტებად აქცევს. კაცებს (და ქალების ნაწილსაც) კი მშვენიერი გამოსავალი აქვთ, რომ ქალების ყველა ქცევა, თუნდაც ეს ქცევა მოცემული სიტუაციისთვის აბსოლუტურად ადეკვატური იყოს, მაგრამ კაცისთვის არახელსაყრელი, პმს-ს დააბრალონ და არა იმას, რომ შესაძლოა ისინი (კაცები) იყვნენ გამომწვევი მიზეზი.

 მე ემოციური (ემოციურად ლაბილური, მტირალა - რაც გინდათ, დაარქვით) ადამიანი ვარ. და რომ იცოდეთ, როგორ კარგად ვნიღბავ ამ ემოციებს, ხელში ამიტაცებდით და ისე ამიყვანდით ამერიკის კინოაკადემიის დაჯილდოების სცენაზე და ოსკარს გადმომცემდით ქალის მთავარი როლის საუკეთესო შესრულებისთვის. მერე მეორე ოსკარსაც მომცემდით მეორეხარისხოვანი როლისთვის (ეს რა შუაშია, არ ვიცი, მაგრამ ერთი ფილმიდან გამახსენდა ფრაზა, პერსონაჟ ქალს ერთი კაცი ეუბნება, შენს ცხოვრებაში მეორეხარისხოვან როლს ნუ თამაშობო).
იმას ვამბობდი, რომ იმდენად მეშინია, რომ ამ ემოციურობის გამო შეიძლება ურთიერთობა გამიფუჭდეს, იქნება ეს მეგობართან თუ ვინმე ბიჭთან, რომ ძალიან წარმატებით ვთამაშობ cool გოგოს, რომელიც, ჰეჰ, არა, რა ემოციები, I'm totally fine. ნუ, მოკლედ, როგორცაა.

ხოდა ეს სემიჩკასავით პოსტი უცებ მსუყე და ცხიმიან აჩმა-პოსტად იქცა, შუაზე რომ ხვდები, როგორ მოგყირჭდა ამდენი ცხიმი. მაგრამ მაინც რაღაცნაირად გემრიელია და გინდა, ბოლომდე დაამთავრო. ჰო? :)

პ.ს სხვათაშორის, რამდენადაც არასწორი ქმედებებით და სიბეცით გამოვირჩევი საკუთარ ურთიერთობებში, იმდენად ბრძენი და ჭკვიანი ვარ სხვის ურთიერთობებში, იმ ანდაზის არ იყოს. ასე რომ, თუ რამე გაგიჭირდეთ/დაგჭირდეთ, თამამად მომმართეთ, რამე სახეიროს აუცილებლად გეტყვით.

პ.პ.ს ზემოთმოყვანილი მაგალითები თუ ეპითეტები მაინცდამაინც მე არ გადამხდენია, ზოგადი გამოცდილებით ვსაუბრობ. ეს დაზუსტება იმისთვის, რათა არ გეგონოთ, რომ ვინმეზე განაწყენებული ვწერ ამ პოსტს :)

ასეთი გულახდილი საჯაროდ კაი ხანია, არ ვყოფილვარ. It's fun.

სამდღიანი დასვენების მეორე დღე

რაღაც დიდ პოსტს შევეჭიდე გუშინ და ყოველდღიური პოსტვის რეჟიმიდან ამომაგდო. ჯერ კიდევ არ დამიმთავრებია, ამ დღეებში დავასრულებ წესით.

გუშინ კარგი დღე მქონდა, უკვე მიხარია, რომ ბათუმში არ/ვერ წავედი ^_^ ამ დღის წყალობით  ჩემი 2017 წლის გეგმებში წინ წავიწიე, სხვათაშორის.

დღეს ჯერ მცონარა დღის რეჟიმში ვარ და ვფიქრობ, ამ რიტმში გავაგრძელო დღის დარჩენილი ნაწილი, თუ თავი ვაიძულო და გარეთ გავიდე.
გარეთ კი ნამდვილი გაზაფხულია, ეზოდან ბავშვების ჟრიამული ამოდის, დიდი დიღმის ქარი ჩვეულად ქრის და რა თქმა უნდა, კორპუსების მშენებლობის ხმიანობა გასდევს ამ ყველაფერს.

გუშინ კარიბის ზღვის მეკობრეების ახალ ტრეილერს ვუყურე სამჯერ - მაისამდე სულ ცოტა დრო დარჩა! ოჰოჰოჰო! ბოლო ნაწილია, man, ამის მეტი აღარ გამოვა. ალბათ კინოში ტირილით გავსკდები.


პ.ს არ ვიცი შენიშნეთ თუ არა (ძაან გამიკვირდებოდა, რომ შეგემჩნიათ), წინა პოსტს ახალი ლეიბლი დავამატე - SNAFU, მილიტარისტული აბრევიატურაა და იშიფრება როგორც: Serious Nothing, All Fucked Up.  ამიერიდან ეგეთ ფრუსტრირებულ პოსტებს მივაკრავ ხოლმე ამ იარლიყს.

სამდღიანი დასვენება

ხვალ 3 მარტია, პარასკევი. დასვენებაა. ანუ, სამდღიანი დასვენება მოდის.

ამ დროს, რას ვაკეთებ მე? არაფერს. აბსოლუტურად არაფერს!
იცით, რამდენმა მეგობარმა მითხრა უარი ქალაქიდან გასვლაზე? ყველამ!
რაღაც მომენტებში ფრუსტრაციას ვგრძნობ, ვდუღვარ და გადმოვდივარ, მერე ჩემს თავს ვეუბნები, დამშვიდდი, ბი ქულ, მარტო წადი სადაც გინდა წასვლა. ბუქინგ.ქომ გავხსენი და დავიწყე სასტუმროების ძებნა, მივხვდი, რომ მარტო არ მინდა წასვლა, ჩავხურე და ისევ ფრუსტრაციას მივეცი. მერე ისევ დავმშვიდდი, მეთქი, ვერაფერს ვუშველი მაინც. ცოტა ხანში ალბათ ისევ ვფრუსტრირდები და ასე :D


ესეც დამწვარი სემიჩკასავით პოსტი.

Old school rising

გუშინ დღის მიწურულს, სამსახურში მარტო ვიჯექი და მას შემდეგ რაც თმა ავიკეცე, სანტისიმოს მარწყვის იოგურტს ვსვამდი, "ლოვე"-ს კევს ვაღლაჭუნებდი, ბუშტებს ვბერავდი და უძველეს პოსტებს ვკითხულობდი, გადავწყვიტე, რომ ბლოგს მტვერი გადავწმინდო და აქტიურად ვწერო ასეთი, საყოფაცხოვრებო პოსტები (კევის ღლაჭუნი და stuff). უფრო რთული და ფილოსოფიური პოსტები, რომლებსაც ისედაც გადატვირთული გონების კიდევ უფრო დაძაბვა ჭირდება, არ მაინტერესებს. ასეთი პოსტები კი სემიჩკასავით მიდის (ან ყავასავით, როგორც გენებოთ).

დღეს გაზაფხული მოვიდა, yaay! მართლა ძალიან მიხარია. დილით თვალები რომ გავახილე, ჩიტების ჭიკჭიკი მომესმა. სამზარეულოში გავბარბაცდი, მზით განათებული დამხვდა და სინათლემ ცოტა დამაბრმავა (ჩემს ოთახში მუდმივი სიბნელეა). მოკლედ, კარგია გაზაფხული.
 (ალბათ მარტი თავს მოიგიჟიანებს და ამ მზიან დღეებს ცხვირში ამოგვადენს, მაგრამ მაინც)

ჰოდა, სულ ესაა. ბლოგერებმა (თუ ასეთები კიდევ არსებობთ) გთხოვთ, მომბაძეთ. ჩემი პოსტების კითხვაზე მეტად სხვისი პოსტების კითხვა მსიამოვნებს :)

2017

რაღა დროს 2017-ის პოსტია, მაგრამ რაღაც რომ გღრღნის და არ გასვენებს ადამიანს, თითქოს აუცილებელია, დაწერო, ახალი წელი დადგა და ახალი მოლოდინებით ვხვდებიო. თან, ამის დაწერას არც ვაპირებ.

ეს ფოტო ჩემზეა. იმდენად ყველა აგინებდა და აფურთხებდა 2016-ს, ცოტა შემეშინდა ხმამაღლა მეთქვა, რომ კარგი წელი მქონდა. ახლა, როცა ემოციები ჩამცხრალია და დაძველებული, უკვე ვაჟღერებ, რომ 2016 წელი ჩემთვის კარგი იყო და თქვენ თუ ცუდად მოგექცათ, ჩემი ბრალი არ არის.

ცოტა ხნის წინ, ფეისბუქზე ამ წლის გეგმები დავაწყვე. "გეგმები" ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია, თავიდან ვიღლაბუცე, მაგრამ რომ დავწერე და გამოვაქვეყნე, მერე ვთქვი, რომ რატომაც არა, ლუქზ ლაიქ ე ფლენ თუ მი.

მაშ ასე, 2017 წლის განმავლობაში მინდა, რომ ვისწავლო:

1. მარცხენა თვალის დამოუკიდებლად დახუჭვა
2. მანქანის მართვა
3. ცურვა
4. იარაღიდან სროლა
5. ტვერკინგი (Well...)
6. სინდარინი (წელს მაინც, man!)
7. Beef wellington-ის მომზადება
8. ქინძის და ოხრახუშის ერთმანეთისგან გარჩევა
9. SAS
10. Kickboxing
11. წყლის სმა

(80%-იან შედეგს თუ დავდებ, უკვე კარგი იქნება. - ავტ.შენიშვნა)

სხვათა შორის, უკვე წინ მივიწევ, რამდენიმე პუნქტი in progress არის.

შეგიძლიათ, წარმატებები მისურვოთ.