ემოციური აჩმა

 Sex And The City-ს მორიგ სერიას ვუყურებდი, ჭიქაში ერთი ყლუპი ყავა ჩავტოვე, რომ გაციებულზე დამელია (გაციებული ყავა და პატარა ნატეხი შოკოლადი ერთად არის სამოთხე, სცადეთ!), როცა გამახსენდა, რომ ეს პოსტი მაქვს დასამთავრებელი.
პოსტი არის ურთიერთობებზე, თუ უფრო ემოციებზე. მოკლედ, ისეთ თემაზე, რაზეც ბლოგზე დიდად არასდროს ვწერდი.

იმ დღეს მორიგ სერიალს ვუყურებდი, რომლის მთავარი თემაც არის ოჯახი და ოჯახური ურთიერთობები. ერთ მეტად გულისამაჩუყებელ  სცენაზე, თვალზე ცრემლი რომ მომადგა, ოთახში დედა შემოვიდა და რაღაცის მოყოლა დამიწყო. მე ხელი ავუქნიე, არ მცალია-მეთქი. ისიც უსიტყვოდ გაბრუნდა. სერია რომ დავამთავრე თვალცრემლიანმა, უცებ მივხვდი, რომ პერსონაჟების ოჯახურ იდილიაზე ვტიროდი, მაშინ, როცა ჩემი საკუთარი ოჯახის წევრი ხელის აქნევით მოვიცილე თავიდან.

  ბოლო დროს საკმაოდ ხშირად ვფიქრობ, რომ რაც დრო გადის, ემოციები მთლიანად სხვების გავხადეთ. ხშირად ვტირით ფილმებსა თუ სერიალებზე, გმირების ბედზე, ვტირით სიმღერაზე. სამაგიეროდ, ცხოვრებაში, ჩვენს საკუთარ ურთიერთობებში, ათასგვარად ვჩქმალავთ ემოციებს.
 ვჩქმალავთ იმიტომ, რომ მაგალითად, ბიჭს, რომელსაც ხვდები, თუ უთხარი, რომ ხშირად აკვირდები როგორ ეწევა სიგარეტს, მოგწონს, თუ როგორ ატრიალებს სიგარეტის ღერს ხელში და როგორ აყოლებს თვალს გამოშვებულ ბოლს, შეიძლება ჩათვალოს რომ შენ მას ზედმეტად მიეჩვიე, attached გახდი და უბრალოდ, ურთიერთობა გაწყვიტოს. არადა, შენ უბრალოდ მოგწონს მისი მოწევის მანერა, ჯანდაბა!

 ზუსტად დღეს ვნახე Sex and the city-ს ის სერია, როდესაც კერი (სერიალის მთავარი პერსონაჟი ქალი, in case you didn't watch or even heard of this TV show, ანუ გამოქვაბულში ცხოვრობ), მისტერ ბიგს ეუბნება "მიყვარხარ" და შემდეგ ძალიან, ძალიან ბევრს ფიქრობს ამაზე და მეგობრებთან განიხილავს. ადრე ხომ არ იყო ამ სიტყვის თქმა? იქნებ ჯობდა ჯერ არ ეთქვა, იქნებ ამის გამო მისტერ ბიგი დაშორდეს? არადა, უკვე დიდი ხანია, ხვდებიან ერთმანეთს, დიდი ისტორია აქვთ.
Man, ნუთუ სერიალების და ფილმების გამო გვაქვს ცხოვრება ასე გართულებული? და გამოგონილი ამბების გავლენით ვიწესებთ ვადებს, თუ როდის უნდა უთხრა "მომწონხარ" და როდის - "მიყვარხარ". რეალურად, ხომ შეიძლება, უბრალოდ ხმამაღლა ვთქვათ, რასაც ვგრძნობთ? რამდენადაც მარტივია სათქმელად, იმდენად რთულია შესასრულებლად.

   ემოციები ზედმეტ ტვირთად, ნაკლად იქცა თითქოს. როცა ამბობ "მე ემოციური ადამიანი ვარ", მაინცდამაინც იმას არ ნიშნავს, რომ საღამოობით პლუშის დათუნიით ხელში ზიხარ ფანჯარასთან და ჩაის სვამ.
ემოციურობა ბევრად მეტს ნიშნავს და ძალიან რთულია მათი მართვა და მუდმივი მიჩქმალვა, მითუმეტეს დღევანდელ დღეს, როცა გარშემო ამდენი cool ადამიანია და მათ შენს ემოციურობას შეიძლება ეგრევე იარლიყი მიაკრან და "დრამა ქვინი" ან მსგავსი არც ისე სასიამოვნო ეპითეტი გიწოდონ.

 რამდენადაც ნორმალურია, რომ ფილმის პერსონაჟის ბედზე იტირო, იმდენად არაბუნებრივია, რომ შეიძლება იტირო, როცა გულცივად მოგექცევიან. ასეთ დროს შეიძლება "ისტერიულის" სტატუსიც აიკიდო, იმიტომ, რომ მგრძნობიარე ხარ. ხშირად ამ მგრძნობიარობის გადაბრალება პმს-ზე (პრემენსტრუალური სინდრომი) ხდება, რაც თავისთავად გულისხმობს, რომ იმ სიტუაციისთვის არაადეკვატურად იქცევი, ვინაიდან პმს ქალებისთვის რაღაც ნაკლად იქცა, რომელსაც ხშირად შეგიძლია გადააბრალო შენი ესა თუ ის მოქმედება ან განწყობა. ხალხში ეს უკვე ჩვეულებრივ ნორმად იქცა და ხშირად შესაბრალისი სახით გეკითხებიან: "პმს გაქვს ხო? აბა რატომ ხარ ასე გაღიზიანებული?" იქნებ შენ ხარ მიზეზი, რატომაც ვარ ასე გაღიზიანებული? თუმცა არა, როგორ შეიძლება ვინმე ადამიანი (და მითუმეტეს შენ) იყო დამნაშავე, რა თქმა უნდა, ჩემში არსებული ჰორმონებია ყველაფრის თავი და თავი, რომლებმაც მაინცდამაინც დღეს გადაწყვიტეს სისხლში გადმოფრქვევა!
თითქოს პმს რაღაც მაჯლაჯუნაა, რომელსაც ყველა ქალში ძინავს და თვის რაღაც მონაკვეთში იღვიძებს და ქალებს მარიონეტებად აქცევს. კაცებს (და ქალების ნაწილსაც) კი მშვენიერი გამოსავალი აქვთ, რომ ქალების ყველა ქცევა, თუნდაც ეს ქცევა მოცემული სიტუაციისთვის აბსოლუტურად ადეკვატური იყოს, მაგრამ კაცისთვის არახელსაყრელი, პმს-ს დააბრალონ და არა იმას, რომ შესაძლოა ისინი (კაცები) იყვნენ გამომწვევი მიზეზი.

 მე ემოციური (ემოციურად ლაბილური, მტირალა - რაც გინდათ, დაარქვით) ადამიანი ვარ. და რომ იცოდეთ, როგორ კარგად ვნიღბავ ამ ემოციებს, ხელში ამიტაცებდით და ისე ამიყვანდით ამერიკის კინოაკადემიის დაჯილდოების სცენაზე და ოსკარს გადმომცემდით ქალის მთავარი როლის საუკეთესო შესრულებისთვის. მერე მეორე ოსკარსაც მომცემდით მეორეხარისხოვანი როლისთვის (ეს რა შუაშია, არ ვიცი, მაგრამ ერთი ფილმიდან გამახსენდა ფრაზა, პერსონაჟ ქალს ერთი კაცი ეუბნება, შენს ცხოვრებაში მეორეხარისხოვან როლს ნუ თამაშობო).
იმას ვამბობდი, რომ იმდენად მეშინია, რომ ამ ემოციურობის გამო შეიძლება ურთიერთობა გამიფუჭდეს, იქნება ეს მეგობართან თუ ვინმე ბიჭთან, რომ ძალიან წარმატებით ვთამაშობ cool გოგოს, რომელიც, ჰეჰ, არა, რა ემოციები, I'm totally fine. ნუ, მოკლედ, როგორცაა.

ხოდა ეს სემიჩკასავით პოსტი უცებ მსუყე და ცხიმიან აჩმა-პოსტად იქცა, შუაზე რომ ხვდები, როგორ მოგყირჭდა ამდენი ცხიმი. მაგრამ მაინც რაღაცნაირად გემრიელია და გინდა, ბოლომდე დაამთავრო. ჰო? :)

პ.ს სხვათაშორის, რამდენადაც არასწორი ქმედებებით და სიბეცით გამოვირჩევი საკუთარ ურთიერთობებში, იმდენად ბრძენი და ჭკვიანი ვარ სხვის ურთიერთობებში, იმ ანდაზის არ იყოს. ასე რომ, თუ რამე გაგიჭირდეთ/დაგჭირდეთ, თამამად მომმართეთ, რამე სახეიროს აუცილებლად გეტყვით.

პ.პ.ს ზემოთმოყვანილი მაგალითები თუ ეპითეტები მაინცდამაინც მე არ გადამხდენია, ზოგადი გამოცდილებით ვსაუბრობ. ეს დაზუსტება იმისთვის, რათა არ გეგონოთ, რომ ვინმეზე განაწყენებული ვწერ ამ პოსტს :)

ასეთი გულახდილი საჯაროდ კაი ხანია, არ ვყოფილვარ. It's fun.