პირველი ნაბიჯი

ჩემს საყვარელ ბლოგზე პოსტი წავიკითხე, რომელიც გოგონების მხრიდან პირველი ნაბიჯის გადადგმას შეეხებოდა.
ამაზე აქამდეც ბევრჯერ მიფიქრია. არა, პირველი ნაბიჯის გადადგმაზე არა, მანდამდე არასდროს მივსულვარ. უფრო პირველი ნაბიჯის გადადგმის შიშზე. არა, არც ეგრე შორს წავსულვარ. დაახლოებით იმ ეტაპზე ვარ, როცა ბიჭი მომეწონება, უფრო ხშირად "ნეტავ გამომელაპარაკოს/რამე დამილაიქოს/დამიკომენტაროს/მომწეროს" ვფიქრობ, ვიდრე "ფეისბუქზე მოვძებნი და დავამატებ/ვნახავ მისი საყვარელი ბენდი რომელია და საუბარს გავუბამ".

აქამდე ეს საკითხი არ მაწუხებდა. არც კი განვიხილავდი, არათუ ვხვდებოდი, რომ პრობლემა იყო. ბოლო პერიოდში კი, რამდენჯერმე დაქრაშვის მცდელობის და "მაინც არაფერი გამოვა"-ს თქმის შემდეგ თავის მინებებისას, ცხადად დავინახე, რომ პრობლემაა. აქამდე, ვისთანაც კი რამე ფორმით ურთიერთობა მქონია, ყველა მათი ინიციატივით იწყებოდა და არც ერთი იყო ჩემი რჩეული. ამით არავის დაკნინებას ვცდილობ, უბრალოდ მე მაქვს ასეთი თვისება - სანამ არ დავრწმუნდები, რომ მას მოვწონვარ, მანამდე არ ვიწონებ.

საქმე იმაში არ არის, რომ გოგო ვარ და პირველი ნაბიჯის გადადგმა არ შეიძლება. არა. ყველაზე მეტად უარის მიღების მეშინია. ეს ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე დიდი შიშია და მარტო ბიჭისგან უარს არ ეხება, ნებისმიერი უარყოფა ცუდად მოქმედებს და ამიტომ, ვცდილობ, მინიმუმამდე დავიყვანო ისეთი ქმედებები, რომელიც პასუხს მოითხოვს და ეს პასუხი შეიძლება უარი იყოს.

ამ ეტაპზე, ვინმეს მოწონების შემთხვევაში, ინიციატივის გამოჩენაზე ფიქრს დაახლოებით იმდენი დროის გასვლის შემდეგ დავიწყებ, რამდენიც ჭირდება ადამიანის კარგად გაცნობას და მისი ინტერესების მეტ-ნაკლებად სრულყოფილად შესწავლას, შემდეგ მინი-კვლევის ჩატარებას და იმ ალბათობის გამოანგარიშებას, რამდენად შესაძლებელია, მასთან რამე წამოიწყოს ადამიანმა.

[ანუ - არასდროს]