Biaff - the magic is out there

    მე შემიძლია დავჯდე და ძალიან ბევრი გელაპარაკოთ, თუ როგორ ველოდები უკვე 1 წელია ამ ფესტივალს, როგორ მიფანცქალებს გული ყოველი დღის ბოლოს, ვინაიდან ვიცი, რომ კიდევ უფრო მივუახლოვდი 15 სექტემბერს.
  ძალიან ბევრი შემიძლია ვილაპარაკო ჩემს მოლოდინებზე და განწყობებზე, მაგრამ შევეცდები ეს ემოციები ამჯერად ჩემთვის დავიტოვო და მოკლედ დავწერო.

   მოკლედ უნდა დავწერო ძალიან კარგ, საუცხოო ფესტივალზე, რომელიც 2006 წლიდან, ყოველ შემოდგომას, საქართველოს ერთ  ჯადოსნურ, ზღვისპირა ქალაქში იმართება და
ბათუმის საავტორო კინოს საერთაშორისო ფესტივალი ჰქვია.

   წელს ფესტივალი 15-დან 22 სექტემბრამდე ჩატარდება. ჩვენებებზე დასწრება უფასოა, წინასწარ ადგილების დაჯავშნა იქნება მხოლოდ საჭირო. მიმდინარე ინფორმაციას შეგიძლიათ გაეცნოთ ჩვენი, ბლოგერების საშუალებით, ასევე კინოფესტივალის ფეისბუქის გვერდზე ადევნოთ თვალყური სიახლეებს.

  მე ამ ფესტივალზე მივემგზავრები და გული ლამის საგულედან ამომიხტეს, როცა ვუფიქრდები, რა დღეები მელის წინ.

  ისეთი დღეები მელოდება, როცა შემეძლება დილიდან დაღამებამდე მხოლოდ საყვარელი საქმიანობები ვაკეთო - ვუყურო ფილმებს (რაც შეიძლება ბევრს), ვსვა ყავა, ჩამოვჯდე სანაპიროზე, ვიკითხო წიგნები, გავატარო დრო საყვარელ ადამიან(ებ)თან ერთად, მქონდეს 27 არა და, უამრავი მოპარული კოცნა და უბრალოდ, ვიყო ბედნიერი.

 ღმერთო, შეისმინე ჩემი მოლოდინები, მიიღე და სულ დადებითად დამიბრუნე უკან სექტემბრის 1 მშვენიერ კვირას.

Don't Kill a Mockingbird

  რატომ არ მქონდა აქამდე წაკითხული ეს საოცარი ნაწარმოები, რატომ მითხრა მხოლოდ ახლახან ერთმა კარგმა გოგომ, დაყარე ყველაფერი და სასწრაფოდ ეს წიგნი იყიდეო?  რატომ წავიკითხე ახლა, როცა ასეთი ვარ, დიდი და სიკეთისგან ლამის დაცლილი? და რატომ არ წავიკითხე მაშინ, ბავშვობაში, როცა განურჩევლად ყველაფერს ვკითხულობდი, რაც სახლში მოიძიებოდა?..

    მართალია ჩემს მეზობლად ბუა რედლი არ ცხოვრობს, მაგრამ ყველას გვყავდა ბავშვობაში ბუა, რომლისაც გვეშინოდა, ან გვაშინებდნენ უფროსები; რომელიც მოვიდოდა და წაგვიყვანდა, თუ ცუდად მოვიქცეოდით. მე და ჩემმა ძმამ კი, ბუა ერთ ფაშფაშა ქალში ჩავასახლეთ, რომელიც სულაც არ იყო საშიში, პირიქით, ძალიანაც კეთილი იყო, ჰყავდა ქმარი და შვილი და ჩვენი თამაშების განუყოფელი ნაწილი იყო.  ბუამ, ჩემი წარმოდგენით, ხმამაღალი სიცილი იცოდა და ყოველთვის მიხაროდა, როცა თამაშში ის დრო დადგებოდა, ქმარ-შვილთან ერთად რომ უნდა გვსტუმრებოდა.

  თუმცა არა. ვიცი, რატომ არ მქონდა აქამდე წაკითხული "ნუ მოკლავ ჯაფარას".  სწორედ ახლა იყო დრო, რომ წამეკითხა. ახლა და არა რომელიმე სხვა დროს. მაშინ, როცა გავხდი დიდი და სიკეთისგან ლამის დაცლილი.

    ახლა მე უკვე ვიცი, რომ ასტრიდ ლინდგრენის წიგნების გვერდით დევს კიდევ ერთი დიდებული წიგნი, რომლიდანაც სიკეთე იღვრება, თავის პირვანდელი ფორმით - სუფთა და ხელშეუხებელი, ისეთი სიკეთე, როგორსაც მხოლოდ ბავშვები ხედავენ.

    უკვე ისიც ვიცი, რომ, როცა მომინდება კიდევ ერთხელ შევივსო სიკეთის კოლბა, შემიძლია ავიღო და გადავშალო "ნუ მოკლავ ჯაფარას". თამამად შემიძლია, ეს წიგნი სიკეთის თაროზე შემოვდო, ასტრიდ ლინდგრენთან და "სამოსელი პირველთან" ერთად.

 ძალიან ბედნიერი ვარ. და ასეთი ბედნიერებით ავსება მხოლოდ ასეთ წიგნებს შეუძლიათ.

ჩემი ზაფხულის ღვინო

 როგორც იქნა მუშაობის ბოლო საათი დაიწყო. მე ვოცნებობ, როდის მოვა 11 საათი,  ავდგები და გავეშურები სახლისკენ.

  დავიღალე.

 არა დღეს, გუშინწინ ან იმის წინ, უბრალოდ ავდექი და დავიღალე.

  ვეღარც კოსმიური ენერგიები, კოცნები და ჩახუტებები მშველის.

  შვებულებაც არა და აღარ მოდის, არადა სულ 3 დღე დარჩა, მერე სტამბულში უნდა წავიდე და ოცნება ავიხდინო.

    და ახლა, როცა ყველაფერი ასე ახლოა,  მთელი ჩემი არსება ითხოვს საწოლზე გდებას, დილიდან ღამემდე, ღამით ემბრიონის პოზაში მოკუნტვას და  ძილს, დილით ზურგზე გადმობრუნებას და ჭერზე მიშტერებას.

    გუშინ სამგზავრო კბილის ჯაგრისი ვიყიდე; იკეცება და პაწაწინა კბილის პასტა მოყვება. ხელში რომ ვატრიალებდი,  უცებ ვიგრძენი, რომ მოგზაურობისთვის ვემზადებოდი და მთელ ტანში სასიამოვნო დენებმა დამიარა.  ”მოგზაურობა” ძალიან არასწორი სიტყვაა ალბათ 2 დღიანი გასვლისთვის, მაგრამ მე უკვე კბილები მიკაწკაწებს და ვცდილობ ბოლო ძალები მოვიკრიბო.  ქრონიკული დაღლილობაც ვერ შემიშლის ხელს, რომ ბედნიერი ვიყო.

  მინდა რომ სანაპიროზე ქარი მიწეწავდეს თმას, ზღვის მლაშე სუნი მცემდეს და ყველა უჯრედით ბედნიერი ვიყო, ზუსტად იქ და იმ დროს. მერე მეც მოგიყვებოდით, რისგან შედგება ჩემი ზაფხულის ღვინო.

Fix me

როგორ მინდა, ვიღაც გამოჩნდეს და მითხრას, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.

 და მერე მართლა იყოს ყველაფერი კარგად.

Flowers in my hair

Ribbons around the fumes, we'll be sleeping soon
I'd like to sleep, sleep, sleep, sleep, sleep with you.

 

    როცა ამ გამხდარ, წვერებიან ბიჭს ვუსმენ, მგონია, რომ მას ამქვეყნად ყველაფერი ფეხებზე კიდია.
 მაგრამ როგორ შეიძლება ფეხებზე გეკიდოს ყველაფერი, როცა ასეთ სიმღერებს მღერი - ცოტა სევდიანს, ცოტა სამხრეთ ამერიკულს, ცოტა დაბოლილს, ცოტა მზის სხივებიანს და ცოტა შიშველს.

  ზაფხულის ღამეებში ციცინათელები აღარ ანათებენ. რამდენი ხანია, იცით, ციცინათელა აღარ მინახავს? აღარც გამჭვირვალე კაბები ფრიალებენ ქარში და ნაყინსაც დაეკარგა გემო.

 ჩვენ ერთმანეთს ცხოვრება წავართვით.

   მე, რომელსაც მინდა რომ დილით გვიანობამდე ვიძინო, გაღვიძების მერე ნახევარი საათი საწოლში ვიწვე და თვალებმოჭუტული მზის სხივებს ვათვალიერებდე წამწამებს შორის, მერე ნელ-ნელა ავდგე და ყავის გასაკეთებლად ძალები მოვიკრიბო - აი ასეთი მე უნდა ავდგე დილის 07:30-ზე, მძინარე სხეული რაღაც ზებუნებრივი ძალებით მივიტანო აბაზანამდე, მერე, როგორმე,  ტოსტი გავიკეთო და სამზარეულოში მთვარეულივით ვიჯდე სკამზე და ერთ ადგილას მიშტერებული ვღეჭავდე გახუხულ პურს.

 მერე ჩაწყვეტილი ხმით ვილაპარაკო სამსახურში, შიგადაშიგ ტუალეტში გავიქცე სატირლად, და საღამოს, აბსოლუტური დაღლილი, რომლის იქითაც წარმოუდგენელია დაღლა, ავდგე და დამძიმებული სხეული სახლში მივათრიო.

ღმერთო, სადაა ყვავილებიანი კაბები და გემრიელი ნაყინები?


ამ დროს კი სადღაც დევენდრა მღერის სევდიანად და სამხრეთ ამერიკულად; და სადმე, პარალელურ სამყაროში, მე ფრიალა კაბით და გაშლილი თმებით მინდორში ვდგავარ და ქარისთვის მაქვს სახე მიშვერილი.

  ღმერთო, წამიყვანე დუბროვნიკში, სადაც წითელკრამიტიანი სახლები და ფირუზისფერი ზღვაა. ან, არა, არა. სადმე მთიან, ხის პატარა სახლში წამიყვანე, ღამღამობით ჭერი რომ ჭრიალებს და შიშისგან ცივი დენები გივლის ტანში; გარეთ ხასხასა ბალახი და მაღლა ატყორცნილი ფიჭვებია. სადაც ისეთი სიჩუმეა, რომ დავჯდები, ჩემი სუნთქვის ხმას მოვუსმენ. ან დავწვები ბალახებში და გავიგებ, როგორ აცოცდება ბალახის ღეროზე ჭიანჭველა.

 დევენდრა კი მთხოვს, მთხოვს რომ მიმღეროს, და მეცეკვოს და მეცეკვოს... მერე კი ერთად დავიძინოთ.
  მე მინდა, რომ ჩვენ ერთად ვცეკვავდეთ, მინდა, რომ მას ცივი, სახლში მომზადებული ლიმონათი მივართვა და ჩემს გამჭვირვალე კაბას მზე ლანდავდეს.

კიდევ ერთი წვეთი ბაბუაწვერას ღვინო

  თუ თქვენ ოდესმე ჩახვალთ ბათუმში, აუცილებლად გაიარეთ მემედ აბაშიძის ქუჩაზე, სადაც მსოფლიოში ყველაზე ჯადოსნურ წიგნების მაღაზიას წააწყდებით. 

პოსტის საუნდტრეკი

  არ ვიცი, როგორ ან რა სიტყვებით მოგიყვეთ, როგორ მიყვარს ბათუმი, როგორი ემოციებით ვივსები, როცა მატარებლიდან ფეხს ჩავდგამ და მაშინვე ვგრძნობ,  როგორ მომნატრებია ის მძიმე, ნესტიანი ჰაერი რომლის ჩასუნთქვასაც დიდი ძალისხმევა ჭირდება. ამ ქალაქში უბრალოდ ბედნიერი ვარ.

   ამ შაბათსაც ასე მოხდა - მატარებლიდან ჩავედი, მთელი ძალით ჩავისუნთქე ცხელი და ნესტიანი ჰაერი და მივხვდი, რომ ბედნიერი ვიყავი.

   ბედნიერი ვიყავი, როცა ჩემს საყვარელ მეგობართან ერთად ყავის დასალევად მივეშურებოდი. როცა ყავის სმის შემდეგ ერთად ვეძებდით თმისსამაგრებს, შხაპის მიღების დროს თმის ასაწევად. როცა თამაშზე მისასწრებად გამწარებული დავრბოდით ქუჩებში აქეთ-იქით და უნივერსიტეტს ვეძებდით. ბედნიერი ვიყავი, როცა ძალიან კარგი წიგნები მაჩუქეს, და ბედნიერი ვიყავი მაშინ, დილის 4 საათზე ხინკლის საჭმელად რომ წავედით. იმდენი ბედნიერებები იყო, აღარ ვიცი, რომელი გავიხსენო, მაგრამ ერთ ბედნიერებაზე ცალკე უნდა მოგიყვეთ.

 შაბათს ის ჯადოსნური მაღაზია გაიხსნა, რომელიც დასაწყისში ვახსენე.

      მასპინძლები - ირაკლი და მარი არიან ის ადამიანები, რომლებიც პირველი მოგივა თავში, როცა მოგინდება გაიხსენო ვინმე კეთილი ადამიანი. არ ვიცი, საიდან აქვთ ის დადებითი აურა, რომელსაც უწყვეტად ასხივებენ, მაგრამ ფაქტია, რომ სწორედ ამ აურის დამსახურება იყო ის მშვენიერი საღამო, სადაც უბრალოდ შეუძლებელი იყო, ბედნიერი არ ყოფილიყავი, როცა ამდენ კარგ წიგნს ხედავდი ერთად,  მასპინძლები ასე გულითადად გიღიმოდნენ და უყურებდი იქვე, ხალხში, ხელიდან ხელში როგორ  გადადიოდა მათი პატარა ლეა, თავისი კეთილი, მრგვალი თვალებით.

  მაღაზიაში თაროებთან რომ დავეხეტებოდი, ერთ-ერთ თაროზე ბაბუაწვერას ღვინოს გადავაწყდი, ერთ წამს დავიბენი და მერე სიხარულისგან ლამის ვიტირე, სასწრაფოდ ანას დავუძახე, ვინმეს რომ გაეზიარებინა კიდევ ეს სიხარული, თორემ ყელში გაჩხერილ ბურთს ვეღარ ვაკავებდი უკვე.

   ასე ჩავუმატე ჩემს ბაბუაწვერას ღვინოს კიდევ ერთი წვეთი და ვატარე თბილისამდე;  ორშაბათის ამ დაძაბულ დღეს, მთელი დღე ქარვისფრად მინათებდა გონებაში და დღის ბოლოს, სუნთქვისშეკვრამდე დაღლილობის მიუხედავად, მაინც შემეძლო, გამეღიმა.

  პ.ს  დასაწყისში არასწორად დავწერე, ოდესმე კი არა, აუცილებლად უნდა წახვიდეთ ბათუმში და აუცილებლად, აუცილებლად უნდა ნახოთ წიგნები ბათუმში. 

Когда Твоя Девушка Больна

    როცა შენი გოგო ავადაა და შეპყრობილია მოგზაურობის სურვილით. მას პეპლები მუცელში კი არა, მხრებზე ჰყავს და სადაცაა, გაფრინდება.

როზმარის გზები უყვარს. გზა რაღაცის დასაწყისს ნიშნავს. ახლის და ჯერ შეუცნობელის დასაწყისს.

 როზმარი შენი გოგოა და მას მობეზრდა იქ ყოფნა, სადაც ამდენი ხანია, აღარაფერი მომხდარა. სადაც მზე ანათებს და ბალახი იზრდება, მაგრამ მას უკვე აღარ აინტერესებს ეს ადგილი, რადგან ავადაა.
 შენს გოგოს უნდა, რომ თავის დინ მორიარტი იპოვოს და გზას გაუდგეს.  სხვა ადგილებში გაზრდილი ბალახები ნახოს, სხვა მინდვრებში დააცხუნოს მზემ და სხვა ადგილებში მოშრიალე ფოთლებს მოუსმინოს.
 სხვა ზღვებში ლივლივი მოენატრა, სხვა ქუჩების ხმაურის მოსმენა უნდა.

     შენი გოგო ავადაა, მას აღარ ახარებს დილის ყავის გემო, არც აბაზანაში ჩაწოლილს მოსწონს თავის ტერფების ყურება,  აღარც თვალდახუჭული ცეკვა არის  მისთვის სასიამოვნო.

  როზმარის ენატრება სამხრეთ ამერიკაში გატარებული დრო, თავის ინდიელ ბიჭთან ერთად.  ბიჭთან, რომელსაც ეხლა ალბათ როზმარი მაგრად კიდია და აღარც ახსოვს. იმიტომ, რომ ის მერი ჯეინს აღმერთებს. როზმარი კი - მას.

 მზე ანათებს, ბალახი იზრდება. როზმარი კი ავადაა, მას გზები ენატრება.