ბაბუაწვერას ღვინოს დღეები

   ჩემს თავს პირობა უნდა მივცე, რომ საინტერესო ზაფხული მექნება.

   აუცილებლად უნდა მქონდეს საინტერესო ზაფხული. სხვაგვარად არ გამოვა. ყველაზე მეტად სპონტანურად გამოსული კარგი ამბები მიყვარს და ამჯერადაც ამის იმედზე ვიქნები.

    ალბათ ეგრეა ზოგადად, ბევრს უნდა საინტერესო ცხოვრება ჰქონდეს, მაგრამ ეზარებათ. და მერე ასეთები ვხდებით ყველა – დილით ზომბებივით მივდივართ ოფისებში, მერე 8 საათის განმავლობაში ვუყურებთ მონიტორს, საღამოს ასევე, ინდიფერენტული სახით ვბრუნდებით სახლში და კვლავ შევყურებთ მონიტორს, სადაც ვირტუალურად ვაფიქსირებთ, რომ ამის დედაც, საინტერესო ცხოვრება გვინდა გვქონდეს!

   მეც ეგრე ვარ, ამის დედაც, საინტერესო ცხოვრება მინდა მქონდეს!  ხოდა აი ეგრე,  რობოტივით ვმუშაობ, ფულს კი სამსახურიდან გამოწვეული სტრესის მოხსნაში ვხარჯავ: ყოველ საღამოს მივდივარ სადმე და ვჭამ.

 ხო, ამ ეტაპზე აი ეგაა ჩემი ცხოვრება – ვმუშაობ და ვჭამ.

 არადა ყველაფერი სხვაგვარად მინდა რომ იყოს.

    მინდა რომ  ზოგიერთ ღამებში აი უცებ, ავდგე, წავიდე და ლუდი დავლიო, მერე ფეხით ვიარო  თბილისის ქუჩებში და დილით სამსახურში გამოუძინებელი და დაღლილი თვალებით მივიდე. მე მაინც მეყვარება ჩემი ასეთი სახე, იმიტომ რომ ზედ წინა ღამის კვალი იქნება.

  ლაშქრობაში უნდა წავიდე აუცილებლად, რადაც არ უნდა დამიჯდეს. არადა როგორ გამიჭირდება, ვიცი, მე – ასფალტის ადამიანს, მაგრამ მაინც წავალ და საერთოდ არ დავიწუწუნებ.

მარიხუანას მოწევა მინდა და ჯანდაბა, მაინც მოვწევ, რაც არ უნდა მოხდეს.

  ჩემი ბაბუაწვერას ღვინო უნდა დავწერო.  ავდგები და ზაფხულის საინტერესო დღეებს დავითვლი.   აი, დღევანდელი დღე უკვე ჩაეწერა ასეთი დღეების სიაში.

   თუ შენიშნეთ, რომ დღეს ჰაერში ჭეშმარიტი ზაფხული ტრიალებდა?  აი, მე, ანამ და მარიმ შევნიშნეთ. ბევრი ვისეირნეთ, ვჭამეთ ნაყინი და დავლიეთ ლიმონათი [ნუ, მარიმ დალია :)]. ასე მეგონა, ბრედბერის სამყაროში ამოვყავი თავი. არადა, მანამდეც ყოფილა ასეთი, ზაფხულისეული დღეები, უბრალოდ სახელი არ ერქვა ხოლმე და ახლა უკვე ბაბუაწვერას ღვინოს დღეებს დავუძახებ. 

  რა მშენიერია თბილისი ზაფხულობით არა?

   ეს ფეხბურთის ჩემპიონატის ზაფხულები განსაკუთრებით მიყვარს – სახლში მუდმივად კომენტატორის ხმა რომ გაისმის და შიგადაშიგ მამაჩემის და ჩემი ძმის შეძახილებიც  დაემატება ხოლმე, მერე დედა გაივლის შეწუხებული სახით და წუწუნებს, რომ აღარ შეუძლია ამდენი ფეხბურთის ატანა.

  მოკლედ, 60–იანი წლების ამერიკულ ზაფხულში მგონია თავი – ვითომ მაცვია ჭრელი, ფრიალა კაბა, ვზივარ კართანაზე, ვსვამ homemade ლიმონათს და ჰაერში ეს მუსიკა ჟღერს.

В левой руке - Сникерс, в правой руке - Марс

  დღეს საღამოს, სამსახურიდან სახლში რომ ვბრუნდებოდი, უცებ ძალიან მომინდა, ვინმესთან მელაპარაკა. არადა სრულიად მარტო ვიყავი და ვერც ვერავინ მოვიფიქრე, რომ დამერეკა და სახლამდე მოსასვლელი მიხვეულ–მოხვეული გზა ლაპარაკში გამელია.

   მერე სახლში მოვედი, საზაფხულო სალათა გავიკეთე კიტრით, პომიდვრით და ყველით, კომპიუტერი ჩავრთე და გამახსენდა, შემეძლო შემოვსულიყავი აქ და ჩემს ბლოგთან, ან როგორც გენებოთ, აქ შემოსულ ადამიანებთან მელაპარაკა.

   ეს რამდენიმე დღეა თავში სულ Tbilisi Open Air მიტრიალებს და ყველა შემხვედრს ჩემს ხელზე აღბეჭდილ, უკვე გაცრეცილ, ცისფერ ბეჭედდარტყმულ წარწერას – Open Air ვაჩეჩებ. მერე ვუყვები, თუ როგორი კარგი იყო ყველაფერი და როცა საუბარი უკვე სხვა თემებზე წარიმართება, მე ისევ მოგონებებში ვიძირები და ყურებში გუგუნი ჩამესმის. ხან "როძინა"–ს ვმღერი და ხან ჩუმად ვღიღინებ – В левой руке - Сникерс, в правой руке - Марс, Мой пиар-менеджер - Карл Маркс.

   ქუჩაში ან მაღაზიაში, სადაც მუსიკას გავიგებ, უნებურად ვიწყებ ცეკვას და სამსახურშიც, როგორც კი შესაძლებლობა მომეცემა, ამ დღეების სიმღერებს ვუსმენ და ისევ თვალწინ მიდგება ის სცენა – ღამე, ცაზე დიდი ვერცხლისფერი მთვარე, გვერდით ანძა, წინ დიდი, განათებული სცენა და უკანა ფონზე მოციმციმე თბილისი. 


 ძალიან კარგი იყო, ძალიან. 


    ეხლა უკვე ყველაფერი სასიამოვნოდ მახსენდება, ის ეპიზოდიც კი, ბოლოსკენ უღონოდ რომ ჩავიკეცე და უკვე მეგონა, ფეხზე ვეღარასდროს ავდგებოდი.  მომავალში უფრო ბევრი უნდა ვიყვირო და ვიხტუნო, მთელი ენერგიით, ხმის ჩახლეჩვამდე, დაცემამდე.. ვინაიდან ამ დროს ყველა მაყურებლის ემოცია ერთიანდება,  და მერე ერთად  იმ საოცარ აურას ქმნის, რაც კვირას საღამოს იყო მთაწმინდის ველზე. 

  მგონი, სულ ეს იყო. ეს პოსტიც ისევე ერთი ამოსუნთქვით დასრულდა, როგორც ეს საოცარი შაბათ–კვირა. 

  ახლა ვზივარ, ჩემს მაჯას დავყურებ  და სადღაც გულის სიღრმეში მუსიკა გუგუნებს ყრუდ – В левой руке - Сникерс, в правой руке - Марс, Мой пиар-менеджер - Карл Маркс..

 

I know what I will do this summer

   ეს ზაფხული უნდა იყოს წინა ზაფხულებისგან განსხვავებული.

  ბოლოსდაბოლოს, შვებულება პირველად მაქვს ცხოვრებაში.

  ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა, გადავწყვიტე, რამდენიმე დღით მარტო წავიდე დასასვენებლად – არა ზღვაზე ან მთაში, არამედ რომელიმე პატარა ქალაქში, და პირველივე თავში სიღნაღი მომივიდა.

   სავარაუდოდ, საკმაოდ ძვირი სიამოვნება იქნება იქ სასტუმროში რამდენიმე ღამის გათევა. თან, რაც გადავათვალიერე ინტერნეტში, ერთადერთი სასტუმრო მომეწონა, შედარებით ნორმალური ინტერიერით. სამწუხაროდ, ფასებზე ვერანაირი ინფორმაცია ვერ მოვიძიე. საერთოდ, ამგვარი საორგანიზაციო საკითხები ყოველთვის მაშინებს – საბუთების შეგროვება, ინფორმაციის მოძიება და ა.შ მგონია რომ არაფერი გამომივა და ვერაფერს მოვასწრებ. ამჯერად ეს შიში ჯერ არ მაქვს, წინ დიდი დროა.  ნუ, ის უკვე დაგეგმილი მაქვს, რომ მარტინი უნდა წავიღო, საღამოობით ვსვა და აივნიდან მოციმციმე ქალაქის ხედით დავტკბე :)

  Nouvelle Vague იქნება შესანიშნავი საუნდტრეკი, როცა საღამოობით გავისეირნებ ხოლმე და ხალხს დავათვალიერებ. თან, იცით რა? სიღნაღს ჯერ არ ვიცნობ, და არც ის მიცნობს. მხოლოდ ერთხელ შევხვდით ერთმანეთს, დიდი ხნის წინ, სანამ შეღებავდნენ და პატარძალივით გამოაწყობდნენ. მანქანით გავიარეთ და მახსოვს, როგორ მომნუსხა, ვიწრო და აღმართიანი ქუჩებით. მაშინვე შემიყვარდა თავისი ბუნებრივი სილამაზით. ნეტავ ახლაც ისეთი ხელუხლებელი იყოს.

  სიღნაღის მერე წავალ სოფელში, სადაც პირველყოფილი სიმშვიდით დავტკბები. ფიჭვების სუნს ვისუნთქავ და ბადმინტონს ვითამაშებ.

  ზაფხულის უახლოესი გეგმები კი Tbilisi Open Air-ს უკავშირდება, ამ შაბათ–კვირას. მე უნდა დავლიო ლუდი და მოვისმინო ბევრი მუსიკა. ამინდის ღმერთებო, გთხოვთ, წვიმა შეაჩერეთ და მხოლოდ მზე და მთვარე გამოგვიგზავნეთ! 

შაბათის მოსაწყენი საკითხავი

So fuck the million dollar kitchen
fuck the Al Pacino posters
fuck the drugs the gold the strip poles
fuck the homies
fuck the poses
fuck the walls they build around them
fuck the bedroom magic nonsense

   ფეისბუქზე შეხედვა აღარ მინდა, ძალიან დავიღალე ამ ხალხის პრობლემებით. ალბათ, უფრო მე ვარ გულგრილი მიმდინარე მოვლენების მიმართ.

    ხვალ რსრ–ს სეზონის ბოლო თამაშია და ძალიან მინდა, შემდეგ ლიგაში გადავიდეთ. სპორტული ინტერესი მაქვს. საერთოდ, ძალიან აზარტული ვარ თურმე და ყველაფერი შეჯიბრია ჩემთვის. ძირითადად არა ვინმე სხვას, არამედ საკუთარ თავს ვეჯიბრები და სულ ვცდილობ, დავუმტკიცო, რომ მაგარი ვარ.

    სასოწარკვეთილი დიასახლისები დამთავრდა და გული დამიცარიელდა.
  უკვე მეორე სერიალი დავამთავრე და ძალიან ცუდი შეგრძნებაა, ბოლოს ტიტრები რომ ამოდის და ხვდები, რომ ვეღარასდროს გაიგებ, როგორ გაგრძელდა მათი ცხოვრება. ეხლა აღარ ვიცი, როგორ უნდა გავძლო გაბის, ლინეტის, ბრის და სიუზენის გარეშე.

   გრეის ანატომიას კი, კიდევ ერთი, სადისტური ფინალი ჰქონდა და სერიოზულად გავბრაზდი. არ შემიძლია ამდენი ადამიანის სიკვდილის გადატანა, ვერ ხვდებიან, რომ მხოლოდ პერსონაჟები არ არიან ჩვენთვის, მაყურებლისთვის? ასე, ხელის ერთი მოსმით, რომ მოგიკლავენ ძალიან საყვარელ, კეთილ ადამიანს, ვეღარ ფიქრობ უკვე, რომ მხოლოდ სცენარია, ფილმია, ამბავია და არ უნდა განიცადო. თან ძალიან მშრალად, ცივსისხლიანი მკვლელივით მოიქცნენ სცენარისტები.

   სამაგიეროდ დავიწყე სექსი დიდ ქალაქში–ს ყურება, ძალიან სასიამოვნოა საღამოს, დაღლილი რომ მოაღწევ სახლში და 1–2 სერიას უყურებ ძილის წინ.

    მოკლედ, ძალიან დავცარიელდი. მთელი დღე ათასი, ყოვლად უსარგებლო ინფორმაცია შედის თავში და რაღაც მექანიკური ადამიანი გავხდი. 

  ჩოგბურთის ყურება მომენატრა და რაფაზე ნერვიულობა, ბუნება მინდა, სოფლის სახლის სუნი მინდა, საინტერესო ფილმები მინდა, ბევრს მინდა ვკითხულობდე, ფეხით დავხეტიალობდე, ადამიანებთან ურთიერთობა მინდა ისე ძალიან, როგორც წყალი რომ გწყურია –  სვამ, სვამ და ვერ მაინც ვერ იკლავ წყურვილს.

    ამიტომ არ ვწერ პოსტებს, ამ ბოლო დროს სულ ერთი და იგივე მაწუხებს და პოსტებიც ასეთი, ერთნაირი გამოდის.



P.s

 Oh, and, have a nice day (:

Monkey Eats Bananas

  გუშინ პოსტის დასაწერად შემოვედი და თავზარი დამეცა, ისეა შეცვლილი ბლოგერის დიზაინი. ეხლაც არ ვიცი, სად ვწერ და რას ვწერ.

   მე ვარ დაღლილი ყოველდღიურობისგან და ვოცნებობ მშვენიერ ხის სახლზე, სადაც  ალბათ აბსოლუტური სიჩუმეა, შუადღისას მზე აჭერს და ფუტკრების საქმიანი ბზუილი ისმის. ამ შუადღის სიცხეში, ოჰ რა სიამოვნებით დავჯდებოდი ოთახის სიღრმეში, ხისგან მოწნულ სარწეველა სავარძელზე გადავწვებოდი და ცივ კომპოტს დავლევდი.

  საღამოს აივანზე გადავჯდებოდი, და საერთოდ, არაფერს გავაკეთებდი ჯდომის გარდა.

  ან ვარდისფერ პარიკს დავიფარებდი, ჩავჯდებოდი წყლით სავსე ხის კასრში და ვიმღერებდი  სიგარეტზე. ალბათ სიგარასაც მოვწევდი საღამოობით, რომელიც პირში მწკლარტე გემოს დამიტოვებდა და ვისკის მივაყოლებდი.

 დილით კი რა თქმა უნდა კაი მაგარ ყავას დავლევდი. ღმერთო, რა სამოთხეა.

   ჰო, მუდამ ასე ვწერ, ამას ვიზამდი და იმას ვიზამდი, სინამდვილეში კი სულ სხვა რამეებს ჩავდივარ.

   ამ ზაფხულს მაინც ვიზამ იმ რამეებს, რაზეც ვწერ, ვიზამდი–მეთქი. წავიღებ ტეკილას, გავიყოლებ ადამიანებს და წავალ ჩემს ძველ, ხის სახლიან სოფელში. შეიძლება ამ ადამიანებში შენც მოხვდე.

Raindrops Keep Falling On My Head

"Let's play a game of whose life sucks the most. 

   I'll win. 

   I always win."

  ეს წარწერიანი ფოტოები დიდი არაფერია, მაგრამ ხანდახან მაინც მოქმედებს, სადმე რომ წავაწყდები. განსაკუთრებით იმ შემთხვევებში, როცა ლამისაა ყურები დამისკდეს, ისე ცხადად ჩამესმის ტომ იორკის ხმა "the job that slowly kills you.."

   მგონი დროა, რომ გარეთ გავიდე, ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქო და დავფიქრდე, ვინ ვარ. იმიტომ, რომ აღარ მახსოვს. 'რა მინდა'–ზე ხო ლაპარაკიც ზედმეტია.

 დღევანდელი დღით ვცხოვრობ, მაგრამ ეს რამე ოპტიმისტური არ გეგონოთ.

   მე ყოველთვის ერთი ნაბიჯით უკან ვარ. მაგრამ სულ მივდივარ.  ხან ძალიან ქერად ვგრძნობ თავს, და ეს არც თუ ისე კარგი პერიოდია.

  
   გამოგიტყდებით და, წუწუნი საერთოდ არ მქონია განზრახული, აქ რომ შემოვდიოდი. მაგრამ თავისით გამოვიდა ასე. ალბათ იმიტომ, რომ ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და უცებ გამახსენდა, ვინ ვარ და რა ხდება ჩემს თავს ( :


  

Bang Bang

   ხანდახან ვფიქრობ, რომ ღამე ყველაზე კარგი გამოგონებაა ამქვეყნად.

   კორპუსების ღამე მიყვარს, ბევრი განათებული ფანჯარა ერთად. სულ მინდა ფრთები მქონდეს ან კარლსონივით პროპელერი,  ჩამოვუფრინო და ყველას სახლში შევიხედო რას აკეთებენ. დავინახო როგორ სვამენ ჩაის, უყურებენ ტელევიზორს ან ჩემსავით ლეპტოპს არიან მიმჯდარი და ყურსასმენებით მუსიკას უსმენენ [bang bang.. he shoot me down]

   რიაზანოვს უყვარს ფანჯრები, მისი თითქმის ყველა ფილმი ფანჯრებით იწყება. ზოგადად, მოსკოვური ბინები საოცრად მყუდროა. არ ვიცი, უბრალოდ ყველა ფილმში ასე ჩანს, თუ ნამდვილად ასეთია.

   ხვალ დილით ადრე ვარ ასადგომი. ახალი კვირა იწყება თავის ატრიბუტებით – მძიმე ორშაბათით და მერე სხვა დღეებით. ორშაბათს არასდროს უნდა წახვიდე პირდაპირ სახლში კაცი, როგორი დაღლილიც არ უნდა იყო. ჯობია ფეხით გაიარო ან თუ თვის დასაწყისია და ჯიბეში [ან ბარათზე] ხელფასი გეგულება, შენს საყვარელ ბარში გაუხვიო და ტეკილა შეუკვეთო. ორშაბათს არ უნდა წახვიდე სამსახურიდან პირდაპირ სახლში [bang bang.. my baby shoot me down].

ამ ღამეულ სიმღერას მოუსმინეთ და მერე ჩემს ფანჯარაშიც შემოიხედეთ. bang bang