Tie Break - წლის პოსტი

  
   მახსოვს, შარშან როგორ არ მინდოდა შემაჯამებელი პოსტის დაწერა და რაღაც ორსიტყვიანი note დავწერე. ჰანნა მეუბნებოდა, რა იყო ეგ, კაცი იფიქრებს რომ შენ ცხოვრებაში მეტი არაფერი ხდებაო. მაშინდელი განწყობა გადმოვეცი კარგად, რომ წერა არ მინდოდა და შესაბამისი პოსტიც გამოვიდა.
   წელს პირიქით არის, წერა მინდა და მოყოლა, რა ხდებოდა ჩემს თავს ამ წლის განმავლობაში. რამდენიმე დღის წინ მობილურში ჩავიწერე რამდენიმე მოვლენა, რომ არ დამვიწყებოდა, და ეხლა ვნახე, რომ ის მოვლენები აღმინიშნავს, რაც ცხოვრებაში პირველად გავაკეთე.

  მოკლედ, წელს პირველად:

  ვითამაშე ჩოგბურთი,  და ამ მოვლენას ცალკე პოსტიც მივუძღვენი. აქ აღარ დავწერ, თუ როგორი სიამოვნებაა, თვითონ გამოსცადეთ.

  პირველად ვიჩხუბე უცნობ ადამიანებთან, თან ბიჭებთან და თან, პატარა ბიჭებთან. ახლა რომ ვიხსენებ, ძალიან მრცხვენია, მაშინ კი ისე გავბრაზდი, რომ ყოველგვარი შეკავების რეფლექსები მომეხსნა [სხვათაშორის, ესეც ჩოგბურთს უკავშირდება].
 
  მოვიპარე სიმინდი - აი, მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი, და ბავშვობაში ისეთი ვიყავი, სიმინდის მოპარვას როგორ გავბედავდი. ეხლა, როცა გავიზარდე და ცუდი რაღაცეები კეთების სურვილი გამიჩნდა, ავისრულე ეს ოცნება. ნუ, მთლად მე არ გადავსულვარ ყანაში და არ მომიტეხავს ტაროები, მაგრამ თანამონაწილე ვიყავი. ისე მიხაროდა, მინდოდა ყველას გაეგო :D

  ვიყავი გასაუბრებაზე, უფრო სწორედ, ტესტირებაზე, ალდაგი BCI-ში. პირველად გავგზავნე CV, ეგრევე დამირეკეს და მივედი. მართალია ამაოდ, მაგრამ მაინც - გამოცდილებაა.

  სხვა მნიშვნელოვანი მოვლენებიდან  აღსანიშნავია ის, რომ 8 წლიანი სწავლის და მე ვიტყოდი, ტანჯვის შემდეგ, დავამთავრე უნივერსიტეტი [პრინციპში, ესეც პირველად მოხდა ჩემ ცხოვრებაში]. ჩავაბარე სახელმწიფო გამოცდა, რომელიც მანამდე რაღაც შიშისმომგვრელად ჟღერდა ჩემთვის, მაგრამ მორიგი, ტიპიური გამოცდა აღმოჩნდა.
 
  მქონდა ძალიან სასიამოვნო ზაფხული - ვიყავი სოფელში და იქიდან ჩამოვიტანე პოსტების ნუსხა, რომელთაგან მხოლოდ ორი იქცა ნამდვილ პოსტად. ძალიან განსხვავებული დასვენება იყო. მგონი, პირველად ვიყავი Wonderland-ში. ალბათ იმ პოსტებიდანაც ჩანს, ახლა რომ ვკითხულობ, მე თვითონ ვერ ვცნობ საკუთარ თავს.


   ასევე, პირველად მივიღე მონაწილეობა ბლოგერების კონკურსში. მართალია, წარუმატებლად, მაგრამ ამ შემთხვევაში მე მხოლოდ მონაწილეობაც მაკმაყოფილებს.
  სულ ეხლახან კი, ძალიან საყვარელმა ადამიანმა - ვასასიმ, მე წლის ბლოგერად დამასახელა და ჯილდოც მომცა. აქ კიდევ ერთხელ უნდა გადავუხადო მადლობა მას. უკვე აღარ ვიცი, როგორ გამოვხატო ჩემი სიხარული. ხომ ვამბობდი ადრე, ბედნიერების გადმოცემა ძნელია-მეთქი :)

   ჩემმა საყვარელმა რაფამ, წელს პირველად შეასრულა Career Grand Slam, რაც ნიშნავს იმას, რომ ოთხივე დიდი სლემის ტურნირი მოიგო სულ მცირე ერთხელ მაინც. ეს წელი მისთვის ნამდვილად განსაკუთრებული იყო და აქ იმიტომ აღვნიშნავ, რომ დიდი სიამოვნება მივიღე მისი თამაშების ხილვით და გამარჯვებით გამოწვეული ჩემი წილი სიხარულიც მერგო.

    ეხლა დავფიქრდი, და მეტს აღარ დავწერ. იყოს მხოლოდ ის, რაც პირველად მოხდა ჩემთვის და მოხდა წელს. თუ რამე დამავიწყდა, მერე რომ გამახსენდება, ჩავამატებ. ამიტომ არის კარგი ბლოგი. თან, ახალ წლამდე მინდა კიდევ ერთი პოსტიც მოვასწრო. ხომ გეუბნებით, საშინლად მაგვიანდება-მეთქი :)

Still waitin' for the snow to fall

 
    ახალი წელი კარს მომადგა, მე კი ჯერ მზად არ ვარ და მგონია, რომ სადღაც საშინლად მაგვიანდება. როგორ არ მიყვარს ბოლო მომენტამდე მოტოვებული საქმეები და ვერ ვიხსენებ ერთ შემთხვევასაც კი, რომ რამე თავის დროზე მომეგვარებინოს. აქაურობა ნაჩქარევად მოვრთე დღეს. თავის საშობაო ტკბილეულობით და ნაძვის ხით. უინტერნეტობამ ცალკე შემაწუხა, უკვე მეგონა რომ წელს ახალი პოსტის დაწერას ვეღარ მოვასწრებდი.

   მზიანი დღეების გამოა თუ უბრალოდ მე ვარ ასე, საახალწლო სამზადისი სადღაც გამიქრა. არა და, სულ რაღაც ერთი კვირის წინ ვგეგმავდი, თუ რა უნდა გამეკეთებინა სახაალწლოდ და რომელი ნამცხვარი გამომეცხო. იმდენი ვგეგმე, რომ მთელი ენთუზიაზმი იქ მივახარჯე და ახლა ენერგია გამოცლილი ვზივარ და ყველაფერი მეზარება. ნაძვის ხის მორთვა მინდა და თან ისე, რომ მიხაროდეს. ველოდები ხალისს და იმედია, 31 დეკემბრამდე გამოჩნდება.

  ღამღამობით კი გარეთ ვიყურები და ველოდები, რომ განათების ფონზე ფიფქებს დავინახავ. სულ ქოლდფლეის საშობაო სიმღერა მიტრიალებს თავში და თოვლს ველოდები. რა კარგი სიმღერაა არა? პირველივე მოსმენისას შემიყვარდა.

   სულ ეს იყო, დიდი არაფერი. მინდოდა მეთქვა რომ აქ ვარ, ცოცხალი ვარ და 7ობაა, ანათებს მზე :)

შერჩევითი ტოლერანტობა

   ამ თემაზე ბოლო ხანია უფრო და უფრო ხშირად მეფიქრება. ბევრი ფიქრის შემდეგ, გადავწყვიტე ორიოდე სიტყვა ვთქვა. მითუმეტეს რომ, ყოველდღე ახალი რაღაც ხდება, რაც კიდევ უფრო მიბიძგებს საწერად. ქართველ ახალგაზრდებში ძალიან მოდურია პროგრესულობა. ყველა ცდილობს, რომ სხვას არ ჩამორჩეს და ვიღაცაზე მეტად პროგრესული მოაზროვნე გახდეს. ამით ხშირად ამაყობენ კიდეც, მაგალითი შესაძლოა ბლოგებიდანაც ავიღოთ. ლიბერალიზმი, ზოგადად, ურიგო არ არის. თუ გნებავთ, იამაყეთ კიდეც. მაგრამ ამ სიტყვას წინ არ უძღვის, მაგალითად, 'თავისუფალი სქესობრივი ცხოვრების' მიმართ ლიბერალიზმი, არა? თუ ამბობ, რომ თავისუფალ ნებას აღიარებ და მისაღებია შენთვის, უნდა ბოლომდე ასე იაზროვნო. ახალგაზრდები და მითუმეტეს, პროგრესული ახალგაზრდები, ცდილობენ ყველაფრის მიმართ შემწყნარებელნი იყვნენ. ვიღაც ქუჩაში შიშველი გაივლის? რა მოხდა, ეს მისი პირადი უფლებაა, უნდა ჩაიცვამს და უნდა - არა. ვიღაცას ყოველდღე ახალი სქესობრივი პარტნიორი ჰყავს? მერე რა მოხდა, ყავდეს. ეს მისი უფლებაა და მე არაფერს მიშავებს. აი ამ ეტაპამდე, ყველაფერი იდეალურად მიდის ტოლერანტობის გრძელ და ფართო გზაზე.. თუმცა, მხოლოდ აქამდე. [ოჰ, ზევით მე ვთქვი 'ყველაფრის მიმართ'-მეთქი?]

   ასეთი პიროვნებანი აღშფოთდებიან ხოლმე, როცა რელიგიურ ან სექსუალურ უმცირესობის უფლებების შელახვა ხდება [თუნდაც ეს სხვა ქვეყანაში მოხდეს] და მზად არიან, ნებისმიერი სახის პროტესტი გამოხატონ - წერილობითი იქნება ეს თუ ქუჩაში გამოსვლა. აი აქ სრულიად ბუნებრივი კითხვა მებადება - რატომ არ იწვევს თქვენში აღშფოთებას, როცა მართლმადიდებლების უფლებებს ემუქრება საფრთხე? რა განსხვავებაა, მართლმადიდებელსა და, მაგალითად, მუსლიმანს შორის, როცა ორივე რელიგიის წარმომადგენელი, საქართველოს ჩვეულებრივი მოქალაქეა? ორივეს თავის რწმენა აქვს, ორივე თავისი რელიგიის წესებს იცავს. ფანატიზმი ერთგანაც გვხვდება და მეორეგანაც. რატომ არის შერჩევითი მიდგომა? ერთი-ორი დღის წინ, სტატია წავიკითხე. სადაც აღწერილი იყო სამარშრუტო ტაქსში მომხდარი შემთხვევა, ბერს ვიღაც ახლაგაზრდა შეურაცხყოფას აყენებს და ის [ბერი] კი არაფერს ეუბნება. სტატიის ავტორი ისეთი ირონიული გაოცებით წერდა, ბერმა ხმა არ ამოიღოო, თითქოს ღვთის სასწაული ეხილოს თვალით. ადამიანებო, თქვენამდე თუ მოაღწია იმ ამბავმა, რომ ბერები და ზოგადად, სამღვდელო პირებიც, ჩვეულებრივი, ვიმეორებ -  ჩ ვ ე უ ლ ე ბ რ ი ვ ი ადამიანები არიან? ღმერთო ჩემო, ის თუ იცით, რომ ისინი მაპატიეთ და, ტუალეტშიც კი დადიან, ფიზიოლოგიური მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად. არ შეგეშინდეთ, და, ისინი ჭამენ კიდეც! Mon Dieu! - როგორც თეკერეის პერსონაჟები იტყოდნენ. ის ბერი როგორც მოიქცა, ჩვეულებრივი ქრისტიანის ქცევას ჰგავდა, რომელიც სახარების მიხედვით ცხოვრობს. თუმცა, თავი დავანებოთ სახარებას. ის ხომ თქვენზე ყოველთვის გამაღიზიანებლად მოქმედებს. იცით, რომ ისიც იმ ადამიანის უფლებაა, ვინც წირვაზე დადის. ვიღაცას თავისივე სქესთან სექსი მოსწონს, და ვიღაცას - ლოცვების კითხვა. დაუჯერებელია არა? და თუ თქვენ ახლა ჩაიცინებთ, და იტყვით, რომ მარტო ლოცვაში არ არის საქმე, ეკლესიას დიდი ზეგავლენა აქვს, და ხალხი ბრმად მიჰყვება, მე გეტყვით, რომ ხალხი ბრბოა, და ისინი ყოველთვის ვიღაცას ან რაღაცას მიყვებიან ბრმად. როცა არ იყო ეკლესია, იყო სტალინი. და ეს მუდამ ასე იქნება.

   ყოველგვარი უკიდურესობა, ტოლერანტობა იქნება ეს, თუ რელიგიური ფანატიზმი, არაჯანსაღია. არაჯანსაღია, უსმენდე მუსიკის გარკვეულ მიმდინარეობას, და გეგონოს, რომ ყველა თავისუფლად მოაზროვნე იგივეს უნდა უსმენდეს [იცით, დედამიწა არც ერთი ადამიანის გარშემო არ ტრიალებს]. არაჯანსაღია ამ პროგრესულობისკენ ასეთი ბრმა სწრაფა, ისევე როგორც, რელიგიისკენ ბრმა სვლა არის არაჯანსაღი. არაჯანსაღია, ამბობდე, რომ ადამიანების უფლებებს პატივს სცემ და ამავე დროს, ყოველ რელიგიურ დღესასწაულზე დაცინვით აღსავსე სიტყვებს არ იშურებდე.

   მე ერთხელ კიდევ ვიტყოდი იმას, რაც ადრე ამ პოსტში ვთქვი. ადამიანებო, როდი ისწავლით, იყოთ ბედნიერები?

დამწყები ბლოგერები, ძველი ნივთები და რუსული ფილმები

  დამწყები ბლოგერების პოსტები მიყვარს - ისეთი გულახდილია ყველა; მომწონს, თუ როგორ წერენ -  სად იყვნენ დღეს, რა გააკეთეს და ა.შ მეც ასე ვწერდი თავიდან, უფრო გულახდილად და მთელი დღის განმავლობაში სხვადასხვა მოვლენებზე ვფიქრობდი - აი, ეს ბლოგზე დასაწერად გამოდგება..  წერის სტილი აშკარად უფრო დამეხვეწა, სამაგიეროდ, ყველაფერზე აღარ ვწერ. მაგალითად ახლა, იმდენი იდეა მომდის და ჯერ გადავახარისხებ ხოლმე, ბოლოს კი პოსტისთვის მხოლოდ ერთი რჩება, ან არც ერთი. მე კიდევ მიყვარს ეს დამწყები ბლოგერები და მათი პოსტები. თუმცა, ახლანდელი დამწყები ბლოგერები აღარ გვანან კლასიკურ დამწყებ ბლოგერებს, იმიტომ რომ საქართველოში უკვე ბევრს აქვს ბლოგი და წინასწარ იციან, რაზე უნდა წერონ. და მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში ბევრს აქვს ბლოგი, ის ჯერ კიდევ არ იციან, როგორ უნდა წერონ. პრობლემა ყოველთვის ამაშია.

   როგორ დამღალა ამ ფეისბუქმა, ამდენმა ხალხმა და მათ აზრებმა. სულ 250-მდე მეგობარი [ბოდიში, ფრენდი] მყავს და უკვე ვეღარ ვუძლებ ამდენ უცხოს. ლამისაა ჩამოვუარო და უმეტესობა წავშალო, მაგრამ თავს ვიკავებ. იმიტომ რომ ასეთი თვისება მაქვს, სახლში არაფერს არ ვაგდებ - ძველ ტანსაცმელს, სკოლის რვეულებს, უნივერსიტეტის ქსეროქსებს, ვაგროვებ და ვაგროვებ, იქნებ რამეში დამჭირდეს-მეთქი. თუმცა, ჯერ არაფერში დამჭირვებია.

   ეს ორი დღეა ისტერიულად ვუყურებ რუსულ საახალწლო ფილმებს [არა, ბედის ირონიას არა], თანამედროვე ფილმებს. ჯერ რაც ვნახე, არც ერთი კაპიკად არ ვარგოდა. ერთი უნახავი მაქვს და შეიძლება კიდევ გადმოვწერო. მაინც მსიამოვნებს, როცა ვუყურებ, ხალხი როგორ დადის მაღაზიებში, პროდუქტს ყიდულობს და მერე თბილ სახლებში მიაქვთ. რუსული ბინები ცალკე ფენომენია - რაღაცნაირი, თბილი. დედას უყვარს ძალიან და ალბათ იმის გავლენაა, მეც რომ მომწონს. ასე, შორიდან, ფილმებში დანახული.

  რა უბედურებაა, ამდენ განსხვავებულ თემაზე დავწერ ერთ პოსტში და მერე აღარ ვიცი, როგორ დავასათაურო ხოლმე. ახლა უნდა ვიჯდე ცოტა ხანი და ვიფიქრო.
  ჰო, აქვე კითხვა დამებადა, პოსტის სათაურს როგორ იფიქრებთ ხოლმე, რის მიხედვით?

Am I hired? or.. Fired.

   მუშაობა მინდა. ერთი ჩვეულებრივი სამსახური - შაბათ-კვირას რომ ველოდებოდე მუდმივად, ორშაბათი დილა მძულდეს და შვებულებამდე დღეებს ვითვლიდე. ვიცი, ვიწუწუნებდი დროის უქონლობასა და დაღლილობებზე, მაგრამ გულის სიღმეში ყოველთვის მადლიერი ვიქნებოდი იმის, რაც მაქვს.

  გარდა მედიცინისა, რამდენიმე პროფესია თუ საქმიანობა არსებობს, რომლებსაც სიამოვნებით შევითავსებდი.

   მაგალითად, მინდა მქონდეს საკონდიტრო, სადაც გემრიელი ნამცხვრები და სხვა ტკბილეულობა გაიყიდებოდა. რა თქმა უნდა, ყავასთან, ცხელ შოკოლადთან და სხვა ცხელ სასმელებთან ერთად. მე თვითონ სიამოვნებით მოვემსახურებოდი ადამიანებს და ვეცდებოდი, მყუდრო გარემო შემექმნა, რომ იქ გატარებული თითოეული წუთი სასიამოვნო ყოფილიყო მათთვის.

 ოჰ, ოცნებებში გადავეშვი ძალიან.

  კიდევ.. ჰო, კიდევ წიგნების მაღაზია მინდა, ეს ადრეც დავწერე. პატარა, აი დაახლოებით ისეთი, კეტლინს რომ აქვს.

  ერთი პერიოდი, ჩოგბურთელობაც კი მინდოდა. იმდენად აზარტული ვარ, გამარჯვება ისეთ დიდ სიხარულს და სტიმულს მგვრის, რომ დარწმუნებული ვარ, ჩემგან კარგი სპორტსმენი დადგებოდა. სხვა თუ არაფერი, ფსიქოლოგიის ხარჯზე მოვიგებდი - ყველაფერს გავაკეთებდი გამარჯვებისთვის.

   ამ ბოლო დროს მწერლობასაც კი ვნატრობ. მითუმეტეს, ეს საქმიანობა ადვილად შეთავსებადია ნებისმიერ პროფესიასთან. მწერალი რომ ვიყო, მექნებოდა პერიოდები, როცა სადმე გადავბარგდებოდი, სიმშვიდესა და ლამაზ ბუნებაში და ვწერდი და ვწერდი..

 
  თუმცა ახლა ნებისმიერ [ნუ, თითქმის ნებისმიერ] სამსახურზე ვარ თანახმა, ოღონდ საკუთარი ფული მქონდეს. ეჰ, ადამიანებს ჭკუა რომ ჰქონდეთ, მარტო ჩემი მონდომების გამო უნდა ამიყვანონ ხელქვეითად :D

 პ.ს მედიცინა მომენატრა, ექიმობა, და თეთრი ხალათი მომენატრა კიდევ :/

Cute British Actor and Rafa's girlfriend

   ახალი გატაცების ობიექტი მყავს, რომელიც არც მეტი, არც ნაკლები - რაფას ერთ-ერთ თამაშზე აღმოვაჩინე. ძალიან ბევრი ძიება და წვალება დამჭირდა, რომ დამედგინა ვინ იყო. ერთი პირობა ნატას გატაცებას მივამსგავსე და ის მეგონა. მაგრამ კარგად რომ დავაკვირდი, მივხვდი რომ ორი სხვადასხვა ადამიანი იყო. რა სიტყვები აღარ ვწერე გუგლში, ხან პირდასპირ კითხვა დავუსვი - 'ვინ იყო ბიჭი, რომელიც ნადალი-ბერდიხის მატჩზე რაფას გუნდთან ერთად იჯდა' [მართლა, დაახლოებით ასეთი კითხვა დავსვი :)] მაგრამ, ამაოდ.  შესანიშნავი გამოთქმაა 'ვინც ეძებს პოულობს'. როცა უკვე იმედი გადამეწურა, სწორედ მაშინ  Zimbio.com-ზე ამ ფოტოს მოვკარი თვალი.

Bradley Jams chatting with Toni Nadal

  გულაჩქროლებულმა დავაკლიკე, გადიდდა და.. მისი სახელი და გვარიც ვიხილე! ეს მომხიბლავი უცნობი, რაფას ბიძა ტონის რომ უმშვენებს გვერდს, ბრიტანელი მსახიობი ბრედლი ჯეიმსი აღმოჩნდა. ხომ მართლა მომხიბლავია?

   ახლა ვფიქრობ, მერლინის ყურება ხომ არ დავიწყო? :)

 * * *
  რაფას girlfriend კი რაც დრო გადის, უფრო და უფრო მომწონს. ულამაზესი თმით, მუქი კანით და საოცრად თბილი თვალებით.

Maria Francisca 'Xisca'

   როცა ვხედავ, რაფას როგორ გულშემატკივრობს, სულ გული მიჩუყდება ხოლმე :))

პ.ს სათაური ყვითელი პრესასავით გამომივიდა :D არავითარი კავშირი არ აქვთ ამ ორს ერთმანეთთან [გარდა იმისა, რომ რაფას გულშემატკივრობენ :P]

მაგრად ვარ დავრბივარ

  ხანდახან ხომ ხდება, რომ რაღაც მუსიკის გავლენით იწერება პოსტი, და მერე რომ კითხულობ, სულ ის სიმღერა გახსენდება. დღეს იმდენ სიმღერას მოვუსმინე, რომ არც კი ვიცი, რომელი გამახსენებს ამ დღეს. პოსტს კი ზუსტად ვიცი, რაც გამახსენებს [შეგიძლიათ იხილოთ ბოლოში]. ტიმბალენდი მომწონს, რომ ვუსმენ მსუბუქ ხასიათზე ვდგები და მგონია, რომ ამქვეყნად პრობლემები არ არსებობს და ერთადერთი ის დაგრჩენია, მუსიკას მხრები ააყოლო, ისე როგორც კეტი პერი და ტიმბალენდის ეს საყვარელი კაცი აკეთებენ.

  მალე ახალი წელი მოდის და ალბათ ყველა თქვენგანმა უკვე შეამჩნია საახალწლო დეტალები, მაღაზიებში, ან ტვ-ში. მე ჯერ წინასაახალწლო განწყობას ველოდები, რომელიც ხანდახან გაკრთება სადღაც. როგორც არ უნდა ვიზრდებოდე და ვიცვლიდე შეხედულებებს, ახალი წელი მაინც ჯადოსნური და საყვარელია ჩემთვის. სამწუხაროა, რომ ამ ბოლო დროს სანტა კლაუსი აღარ მოდის, მაგრამ უმაგისოდაც ვახერხებ თავი გავიბედნიერო. ჩემთვის ვიწყობ ხოლმე დღესასწაულს, ერთი შოკოლადის კანფეტით, ან ინტერნეტში ნაპოვნი სურათით. აი, წელს პირველად ამ ფოტომ მომიტანა საახალწლო შეგრძნება.

Rafa & Goofy

  ახალი წელი ხომ რაღაცნაირად ბავშვობას გაგონებთ. არა? მე სულ ასე ვარ, მაგ დროს სასწაულების მჯერა და თავი პატარა მგონია. ბავშვობაზე გამახსენდა, რამდენიმე დღის წინ დედა საკუჭნაოს თუ რაღაც ამგვარ პატარა ოთახს ალაგებდა, უცებ დამიძახა და მე უხალისოდ გავემართე, რაღაცის დავალების მოლოდინში. ჯერ ის გავიგე, რომ მეუბნებოდა, ამ წიგნს არ ეძებდიო და მერე თვით ის დავინახე - პეპი და კარლსონი ერთად. ჩემი დალაქავებული, ძველი წიგნი. უცებ თავი იმ ბავშვად ვიგრძენი, საყვარელი სათამაშო რომ უყიდეს და გახარებულმა არ იცის, რა მოიმოქმედოს. ჯერ თვალები რომ უცინის და მერე სანუკვარ ნივთს გულში ჩაიკრავს. აღარ ვიცოდი რა მექნა, ხან ვკოცნიდი და ხან გულში ვიხუტებდი წიგნს. ამ წიგნის პრეისტორია ის არის, რომ ოდესღაც ჩვენს ნათესავს თითქმის ყველა საბავშვო წიგნი ვათხოვეთ - ლინდგრენის ემილი, ბიულერბიუელი ბავშვები და სალტკროკელები ერთად, ჰარი პოტერი და ა.შ და აღარ დაუბრუნებია. მეგონა რომ ეს წიგნიც ვათხოვე და იმის მერე მივტიროდი. მოულოდნელად კი აღმოვაჩინე, რომ მთელი ამ ხნის განმავლობაში აქვე, ყუთში დებულა. აი, ასეთი ბედნიერება მეწვია და მას შემდეგ გვერდიდან არ ვიშორებ.

 ჰო, ჩემს ამბავს თუ იკითხავთ - მაგრად ვარ, დავრბივარ :)

WTF

  სავარაუდოდ, ახლა ლონდონში ცივა და ნისლია. ადამიანებს თბილად აცვიათ და O2-სკენ მიიჩქარიან. ასე იქნება 1 კვირა - ყველა გზა O2-მდე მივა და ყველა თვალი ლონდონისკენ იქნება მიპყრობილი. მანამდე კი, ბევრს ემზადებოდნენ, ყველა გზა რომ ლონდონამდე მისულიყო.

The entrance hall to The O2

  გაუგებრად ვწერ არა? მოდი, ცოტა შორიდან დავიწყოთ.

  ვინც ჩოგბურთში ასე თუ ისე ერკვევა, ეცოდინება რომ არსებობს 4 დიდი ტურნირი, რომელიც ყველა სხვას აღემატება. მათ დიდი მუზარადის ტურნირებს უწოდებენ და სხვადასხვა დროს ყველა მათგანზე დავწერე. თუმცა, არის კიდევ ერთი, არანაკლებ პრესტიჟული ტურნირი, რომელსაც ATP World Tour Finals ქვია - WTF [რა? თქვენ გეგონათ აქ რამე უწმაწურს ვგულისხმობდი? :)]  მასში მხოლოდ მსოფლიოს პირველი 8 ჩოგბურთელი მონაწილეობს და შესაბამისად, ყველა თამაში საინტერესო და დაძაბულია. სხვა საჩოგბურთო ტურნირებისგან ფორმატითაც განსხვავდება - 2 ჯგუფია და თითო ჯგუფში 4-4 ჩოგბურთელია. ასევე, პირველივე მარცხი არ ნიშნავს ტურნირიდან გამოთიშვას, ჯერ ჯგუფური ეტაპის თამაშებია, შემდეგ კი - ნახევარფინალები და ფინალი.

  რაფა პირველი იყო, რომელმაც ადგილი მოიპოვა ამ ტურნირისთვის [ქულების მიხედვით]. ასევე მონაწილეობს როჯერ ფედერერი, რაღა თქმა უნდა :)  დანარჩენებს რაც შეეხებათ, თუ დაინტერესდებით, დეტალები შეგიძლიათ იხილოთ აქ - Barclays World Tour Finals

 ტურნირის დაწყებამდე მონაწილეები, საზეიმოდ გამოწყობილები, დიდი ბრიტანეთის პრემიერ მინისტრს შეხვდნენ და მასთან ერთად ფოტოებიც გადაიღეს. 

პრემიერ მინისტრთან ერთად

  ასე ჩაცმულები, როგორც ერთ-ერთმა გულშემატკივარმა თქვა, ჩოგბურთელები გავდნენ ბავშვებს, რომლებიც ცდილობენ დიდებივით მოიქცნენ.

Kids

 დავიდ ფერერი ფრიად სასაცილოა, თავის ნაცრისფერ კოსტიუმში [ნუ, რაფაც არანაკლებ :D] 

დიდი რვიანი

 გადაღების შემდგომ პერიოდში კი სვამდნენ და ერთმანეთთან საუბრით იქცევდნენ თავს.

   ფოტოზე - ენდი მარეი ესაუბრება პრემიერ მინისტრს, უკანა ფონზე კი მოჩანს რაფა და კომპანია :))

დასასრულს კი, ეს ფოტო :)

Rafa & Rog

იდეალები და ცხოვრება, როგორც ასეთი

  გახსოვთ ფილმი, სურვილებით დაბრმავებული? კაცი რომ ეშმაკს მიყიდის სულს, 7 სურვილის სანაცვლოდ. ყველა სურვილს ეშმაკი თავისებურად უსრულებს. მერე ცდილობს უფრო დააკონკრეტოს, მაგრამ მაინც არასწორად უსრულდება. ასეთი გამოთქმა არსებობს - გეშინოდეს შენი ფიქრების, ვინაიდან ისინი ზეცაში ისმის. ან - გეშინოდეს შენი სურვილების, ხანდახან ისინი მართლა სრულდება. ორივე ერთი აზრის მატარებელია, პრინციპში. ამით იმის თქმა მინდა, რომ როგორც არ უნდა ეცადო შენი ცხოვრების შეცვლას [თუნდაც ჯადოსნობის გზით :)] და იდეალურთან მიახლოებას, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ის მართლა იდეალური იქნება.

  საინტერესოა, ვის როგორ გვესმის სიტყვა 'იდეალური'. აი, მაგალითად იდეალური ქალი. როგორი უნდა იყოს? ყველა ნაკვთი იდეალური უნდა ჰქონდეს? თუ კი, მაშინ გაიხსენეთ ქალები, რომლებიც მსოფლიოში ულამაზესად არიან აღიარებული, შეხედეთ მათ ფოტოებს და მიხვდებით, რომ ეს ასე არ არის. იდეალური ნაკვთებით თოჯინას უფრო ჰგავს, ვიდრე ადამიანს.  კიდევ ერთი ფილმი მახსენდება, The Ugly Truth. მთავარ გმირს გვერდით იდეალური მამაკაცი ჰყავს - რომანტიული, საჩუქრებით ანებივრებს, მასზე ზრუნავს, სიურპრიზებს უკეთებს. მას კი ისეთი კაცი შეუყვარდება, რომელიც მხოლოდ სექსზე ფიქრობ, უხეშია და ა.შ

   მე ყოველთვის იდეალისტი ვიყავი. ადამიანებისგან ისეთ პიროვნებებს ვქმნიდი, როგორებიც სინამდვილეში არ იყვნენ და მერე იმედები რომ მიცრუვდებოდა, მათზე ვბრაზდებოდი. ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ისინი არაფერ შუაში არიან. მათ არ უთქვამთ ჩემთვის, იდეალური ვარო. მე ვიყავი ყველაფერში დამნაშავე. დროთა განმავლობაში ჩემი იდეალები შევცვალე და ადამიანებს მოვარგე. ანუ, ახლა ჩემთვის იდეალური არ ნიშნავს მუდმივად კარგ ხასიათზე მყოფ პიროვნებას, რომელიც მუდამ მზად არის ვიღაცას დაეხმაროს და ა.შ ზედმეტად ხელოვნურად აღვწერე, მაგრამ ხომ ვხვდებით, რასაც ვამბობ? ვერ ვიტყვი, რომ ყველა ადამიანს ისეთს ვიღებ, როგორიც არის. ვერც ვერასდროს ვიქნები ასეთი. უბრალოდ ვცდილობ, ასე მოვიქცე. ცხოვრებაც უფრო მარტივია და მეც უფრო ბედნიერი ვარ.

    იდეალური სამყარო - ყველა კეთილი და ბედნიერი რომ იყოს, რა მოსაწყენი იქნებოდა, ხვდებით? უნდა არსებობდეს კარგი და ცუდი, რომ ერთმანეთს შეადარო და კარგი უფრო დააფასო და გიყვარდეს. უნდა არსებობდეს ომები, რომ მიხვდე, როგორი მნიშვნელოვანი ყოფილა მშვიდობა. მე პირადად, 2008 წლამდე და შემდეგ, მშვიდობა განსხვავებულად მესმის. როგორც არ უნდა მოიფიქრო ახალი, იდეალური სამყაროს მოდელი, ის ვერ იქნება რეალურზე უკეთესი.  ერთხელ მე და ანა ვლაპარაკობდით, ზუსტად არ მახსოვს, საიდან დავიწყეთ, მაგრამ ბოლოს დასკვნა ასეთი იყო - სამყარო იდეალურია ისეთი, როგორიც ახლა არის. სამყარო სულ ასეთი იყო. გააჩნია, შენ როგორ შეხედავ მას.

What would be life, without coffee? :)

Annie Leibovitz - Magic Photography

   სიმართლე რომ გითხრათ, მე არც თუ ისე ბევრ ფოტოგრაფს ვიცნობ. უფრო გულახდილი რომ ვიყო, ასე, სახელით და გვარით არავინ არ ვიცი, მის გარდა.
 
  ანი ლიბოვიცი ჩემი საყვარელი ფოტოგრაფია. პირველივე ნახვისთანავე მოვიხიბლე მისი ნამუშევრებით და დიდი ხანია ვაპირებ მასზე პოსტის დაწერას. სავარაუდოდ, ეს პოსტი გამოვა ძალიან დიდი, მაგრამ ნაკლები სიტყვებით და ბევრი სურათით. ვისაც აქამდე არ გსმენიათ ლიბოვიცის შესახებ, ვფიქრობ ამ პოსტის წაკითხვის შემდეგ ჩემსავით შეგიყვარდებათ.

  მის ფოტოებს აქვს დამახასიათებელი ნიშნები და ადვილად გამოარჩევ სხვებისგან, ყველა მათგანი რაღაც ისტორიას ყვება. ალბათ ამან მომხიბლა ყველაზე მეტად.  თუმცა წაკითხულს ნანახი ჯობია, როგორც იტყვიან [ყოველ შემთხვევაში, მე ასე გეუბნებით ახლა :)]

  თუმცა მე ბიოგრაფიების კითხვა ბავშვობიდან არ მიყვარს, ცოტაოდენ ბიოგრაფიულ დეტალებს გვერდს ვერ ავუვლი :)  ანი ლიბოვიცმა პირველად მოღვაწეობა დაიწყო ჟურნალ Rolling Stone-ში, 1970 წელს. 1980 წლის 8 დეკემბერს, მას ჟურნალისთვის უნდა გადაეღო  ჯონ ლენონი. ლენონმა მოითხოვა, რომ მასთან ერთად იოკო ონოც ყოფილიყო ჟურნალის გარეკანზე. ანიმ სწორედ ამ დროს გადაიღო ლენონის და ონოს ცნობილი ფოტო.

ამ ფოტოს გადაღებიდან რამდენიმე საათის შემდეგ მოკლეს ჯონ ლენონი.

   1983 წლიდან, ლიბოვიცმა მუშაობა დაიწყო ჟურნალში Vanity Fair, სადაც დღემდე მოღვაწეობს და სხვადასხვა დროს უამრავი ცნობილ ადამიანი ჰყავს გადაღებული [მეც ამ ჟურნალიდან აღმოვაჩინე :)]

 For Vanity Fair:

სკარლეტ იოჰანსონი, კირა ნაითლი და ტომ ფორდი

Master Class

Not So Desperate Housewives

Rhapsody In Blue

Send In The Gowns

პენელოპე კრუსი და ვუდი ალენი

  1998 წლიდან მან ასევე დაიწყო თანამშრობლობა ჟურნალ ვოგთან, სადაც ბევრი საინტერესო ნამუშევარი შეიქმნა. მათ შორის არის:

კირსტენ დანსტი, როგორც დედოფალი მარია ანტუანეტა.

 

  ასევე ფოტოების სერია თემაზე 'ალისა საოცრებათა ქვეყანაში', სადაც ალისას როლში ნატალია ვოდიანოვაა, სხვა პერსონაჟები კი ცნობილი დიზაინერები არიან.

Natalia Vodianova as Alice

Karl Lagerfeld & Natalia Vodianova

Galliano as the Queen of Hearts, accompanied by his King, Alexis Roche

Donatella Versace and Rupert Everett

Stephen Jones (right) and Lacroix, as the March Hare

  განსაკუთრებულია მისი სარეკლამო ფოტოები ლუის ვიტონისთვის - კატრინ დენევის, გორბაჩოვის, ანდრე აგასის & შტეფი გრაფის და სოფია და ფრენსის ფორდ კოპოლას მონაწილეობით.

Sometimes, Home Is Just a feeling

A Journey Brings Us Face With Ourselves

Is There Any Greater Journey Than Love?

   ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო არის 2007 წელს დისნეისთვის გადაღებული ფოტოების სერია, სადაც ცნობილი ადამიანები დისნეის სხვადასხვა მულტფილმების პერსონაჟები არიან. მაშ ასე, Year of a Million Dreams:

Where You’re The Fairest Of Them All

Juliane Moore and Michael Phelps from The Little Mermaid

Where A Whole New World Awaits

Where Dreams Run Free

Where The Magic Begins

Where You Never Have To Grow Up

Where You’re Always The King Of The Court

Where Your Every Wish Is Our Command

Where Every Cinderella Story Comes True

 ეს იყო მცირედი, რაც მე შევარჩიე თქვენთვის. სხვა დანარჩენისთვის გუგლი არსებობს :)

პ.ს

Annie Leibovitz

იცი, მე ბლოგი მაქვს

  მახსოვს, ბაბისა  ამბობდა, როცა ადამიანები ბედნიერები არიან, იშვიათად წერენო. რომ დავფიქრდი, მივხვდი, რომ ადამიანებს ბედნიერების გადმოცემა უფრო უჭირთ, ვიდრე დარდის. ბედნიერები რომ არიან, მაშინაც უნდათ წერონ, ყველას გააგონონ, მაგრამ უჭირთ. აი სევდა კი ადვილად გადმოსაცემია. ნამდვილად ასეა.

  პატარა რომ ვიყავი, სოფელში გორაზე ჩავდიოდი ხოლმე ბავშვებთან ერთად. მთელ დღეებს ასე აქეთ-იქით სიარულში ვატარებდით, ხან წყალს ვაგუბებდით და თავკომბალებს ვაკვირდებოდით, ხან ყვავილებს ვაგროვებდით. საღამოს ფეხები სულ ტალახიანი მქონდა ხოლმე. მაგრამ იცით? საერთოდ არ მადარდებდა. ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანი ის იყო, რომ მეორე დღეს ტყეში ავსულიყავი და თან რამე საგზალი წამეღო.

  დღიურებს მაშინაც ვწერდი. ვთვლიდი, რომ სასაცილოდ, მაგრამ ვწერდი. ახლაც ასე ვთვლი, მაგრამ მაინც მსიამოვნებს, როცა ვკითხულობ.

  წუხელ სიზმარში ბლოგერებს შევხვდი. სადღაც სტადიონის შუაგულში ვისხედით. რატომღაც ჩემი ძმაც იყო და რომ ამეხსნა, თუ საიდან ვიცნობდი ამ ხალხს,  იძულებული გავხდი, გამემხილა ჩემ ბლოგის ამბავი. ავდექი და ვუთხარი - 'იცი, მე ბლოგი მაქვს'. ყველას გაეცინა. ის კი აღარ მახსოვს, მას რა რეაქცია ჰქონდა.

Facebook-ი და სამეზობლო

   ფეისბუქი ერთი დიდი ქუჩასავითაა.

   აქ არის ბევრი Wall-ი, რომლებიც სხვადასხვა ადამიანს ეკუთვნის და ისინი პირდაპირ ქუჩაზე გამოფენენ მათთვის საინტერესო რაღაცეებს - ფოტოებს, ვიდეოებს, ჩანაწერებს და ასე შემდეგ.
  შენც, დილით რომ გაიღვიძებ, ჩამოივლი ქუჩაზე ყავის ჭიქით ხელში და ცნობისმოყვარედ ათვალიერებ სხვის კედლებს. შეგიძლია უფრო გათავხედდე და მათ სახლებშიც შეიხედო, სადაც თავმოყრილია ყველაფერი ის, რის გაზიარებაც პატრონს უნდა. ზოგი ფანჯრიდან არის გადმოდგარი და ყველა ხედავს, რომ ის სახლშია. ზოგი კი საგულდაგულოდ არის დამალული, დარაბები შეხურულილ აქვს და არ ჩანს.
  ასე, ჩამოივლი, და თუ რამეა, შეგიძლია  საფოსტო ყუთში წერილი ჩაუგდო ვინმეს, ან პირდაპირ, კედელზე მისწერო. აქ ყველას თავის მისამართი აქვს - ზოგს უამრავი ციფრისგან შემდგარი რიცხვი, ხოლო ვისაც არ დაეზარა, მათ საინტერესო მისამართი გაიკეთეს.

 ჩემი მისამართია კონჩეტინა. ასე, დაწერ კონჩეტინას და შეხვალ ჩემს სახლში.

    ფეისბუქი ნამდვილი საოცრებათა სამყაროა - ბევრი ცნობილი ადამიანი ცხოვრობს და შეგიძლია მათი მეზობელიც იყო, ოღონდ იმ განსხვავებით, რომ ისინი განსაკუთრებულ შენობებში ცხოვრობენ და არ შეგიძლია, მაგალითად, წერილი მისწერო. თუ რამეა, კედელზე მიუწერ და დიდი შანსია, რომ ვერ წაიკითხავენ. მაგრამ მაინც, შენ მათი მეზობელი ხარ!  აქ ასევე ბევრი კომპანია და სხვა დაწესებულებაა. მათაც განსხვავებული შენობები აქვთ. [აი, ზოგიერთმა ქართულმა კომპანიამ ეს ვერ ისწავლა და ჩვეულებრივ სახლებში ცხოვრობენ].

  ჩემს მეზობლებს რაც შეეხება. ამჟამად, მე ხან 240 მეზობელი მყავს, ხან - 239. იმის მიუხედავად, ამ პერიოდში ვამატებ ან ვშლი თუ არა ვინმეს. მეზობლების რიცხვი თავისით იმატებს ან იკლებს.  ჩემს ქუჩაზე ცხოვრობს ჩემი 9 ჯგუფელი და ჩვენ ხშირად ვურთიერთობთ ერთმანეთთან, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც სწავლა დავამთავრეთ. ვგევმავთ შეხვედრებს, რომლებიც უხშირესად ჩაიშლება ხოლმე. ვამხნევებთ გამოცდების წინ და ასე. მეზობლების უმეტესობას, მგონი ბლოგერები შეადგენენ.

    აქ ჩვენ ვირჩევთ, ვინ იცხოვრებს ჩვენს ქუჩაზე. ვინც არ მოგვეწონება, შეგვიძლია უბრალოდ ავიღოთ და ქუჩიდან გავასახლოთ.

   ერთი ფეისბუქური ისტორია მაქვს. ნუ, ისეთი არაფერი, მაგრამ მოგიყვებით. თითქმის ყველა ადამიანს ვიმატებ, ვინც მეგობრობას მთხოვს. ასე აღმოჩნდა ჩემს მეზობლებში ერთი ბიჭი, რომელიც არც კი მახსოვს როდის დავიმატე.  ერთხელ ჩატის ფანჯარა ამოხტა სადაც ის მწერდა - 'გავიცნოდ?' არაფერი მიპასუხია. რამდენიმე დღის თუ კვირის შემდეგ, კიდევ მომწერა, მაგრამ მე დროულად ვერ ვნახე, კარადას ვალაგებდი და ტანსაცმელში ვიხრჩობოდი.  ეტყობა, გაბრაზდა რომ არ მივწერე და,  თუ არ გინდა ჩემთან ლაპარაკი, წამშალეო.  რომ წავიკითხე, მივწერე შეგიძლია შენ წამშალო-მეთქი. მე წაშლა არ ვიციო და მერე იქვე მოაყოლა, რამდენი წლის ხარო. მე ვუთხარი რომ ფეისბუქის პროფილი იმისთვისაა, რომ შეხვიდე და ინფორმაცია ნახო ასაკის და კიდევ სხვა ბევრი რამის შესახებ. მეორე დღეს, ალბათ ჩათვალა რომ უკვე ძალიან ახლოს ვიყავით და პირდაპირ 'ზდაროვა'-ზე გადავიდა. მე აღარ ვუპასუხე და ასე გავიდა რამდენიმე დღე. და აი, ერთ მშვენიერ დღეს, კვლავ ამოხტა ჩატის ფანჯარა იგივე ადამიანისგან 'პრივეტ. გავიცნოდ?' ვიფიქრე, რომ საკმარისი მიზეზები დაგროვდა იმისათვის, რომ ეს ადამიანი წამეშალა ჩემი ფრენდ-ლისტიდან. [არ ვიცი, ეს იყო დ ზმნის ბოლოს, თუ უბრალოდ არ მინდოდა, რომ ყველა გამვლელი ჩემი ფრენდი ყოფილიყო] ამით იმის თქმა მინდა, რომ როგორი პოპულარულიც  არ უნდა იყოს ფეისბუქი საქართველოში, არიან ადამიანები, რომლებმაც უბრალოდ ვერ გაუგეს ვერაფერი მას.  ზოგი კი მისით ცხოვრებას იწყობს.

  p.s ისე, რატომ არ უნდა დავარქვათ რამე ამ ფეისბუქურ ქუჩას? ანუ, ჩვენ ყველას ხომ საკუთარი ქუჩა გვაქვს და გვყავს საერთო მეზობლები. მოდი, ჩემს ქუჩას დავარქმევ ალუბლების ქუჩას ან შოკოლადის ბულვარს..  ან მოვიფიქრებ კიდევ რამეს.

Screw you, doctor O'Malley!

  რამდენიმე დღის წინ blogroll.ge-ზე ბლოგებს გადავხედე. უბრალოდ, იქვე გადავხედე. რამდენი ბლოგი არსებობს, ღმერთო! უმეტესობა ისეთია, დროს რომ ვერ უძლებს [ალბათ ასეა, მე ხომ იმ ბლოგებზე არ შევსულვარ]. თუმცა ხანდახან ისეთ ბლოგებს ვპოულობ, რომლებსაც მერე აქ ვამატებ. მართლაც რამდენი განსხვავებული აზრია.. ამდენი პოსტების წაკითხვის შემდეგ, მგონია რომ მე სხვა სამყაროში ვცხოვრობ, და ეს ადამიანები სულ სხვაგან არიან.

   მე ქვაფენილიან ქუჩაზე და დარაბებიან სახლებზე ვფიქრობ, ვოცნებობ არარეალურ რაღაცეებზე და  მერე, ისევ იმ პრობლემებს ვაწყდები პირისპირ, რომლებიც სულ არის ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ხანდახან გამოჩნდება, როგორც ქრონიკული დაავადების გამწვავება. სწორად ავხსენი? ამ დროს ისეთი სასოწარკვეთა მეუფლება, რომ მინდა ყველაფერს გავცილდე, დედამიწიდან წავიდე და მარსზე გადავსახლდე [დიახ, მე ახლახან წავიკითხე ბრედბერი]. ბლოგზე ეს ფოტოებიც ისევ ჩემთვის არის მგონი, და საკუთარ თავს ვუმეორებ დაჟინებით რომ ’დღეს კარგი დღეა’. თუმცა, მე მაინც ვფიქრობ ქვაფენილიან ქუჩაზე და ამით ბედნიერი ვარ. მანამდე, სანამ რაღაც არ გამწვავდება.

   პრობლემებში კი იგულისხმება პრობლემები.  არა ის ახირებები, რომლებსაც მოცალეობის დროს ჩვენ თვითონ ვიგონებთ ხოლმე [და ასეთი ძალიან ბევრია. აბა კარგად დაფიქრდით, თქვენი საწუხარიდან რამდენია ხელოვნურად შექმნილი?].

   ადამიანებო, როდის ისწავლით, იყოთ ბედნიერები?  გეთანხმებით, სულ კმაყოფილი ვერ იქნები კაცი, მაგრამ იქნებ ცოტა ხნით მაინც დაფიქრდეთ, რომ სხვას თქვენზე მეტად უჭირს და იმას კი არ გთხოვთ, რომ ვინმეს დაეხმაროთ, ან ვინმეზე იფიქროთ - არა! უბრალოდ, იყავით ბედნიერები. სულ ეს არის. ნუთუ ასე ძნელია? ან, შეიძლება არის კიდეც.. ბედნიერება ხომ ყველას სხვადასხვაგვარად გვესმის.

   პ.ს ამ პოსტის წერა ყველაზე მეტად გამიჭირდა, ბევრჯერ გადავხედე და შევასწორე. შუაღამის ბრალია, ზედმეტად გულახდილი ვარ ამ დროს :) იმედია ხვალ არ ვინანებ, რომ საერთოდ გამოვაქვეყნე.

  პ.პ.ს სათაური სულ ბოლო წამს მოვიფიქრე, როცა შეწუხებული ვიჯექი და უკვე აღარ ვაპირებდი ’პაბლიშზე’ ხელის დაჭერას იმის გამო, რომ ვერ ვასათაურებდი. ვისაც დაგაინტერესებთ, აგიხსნით :)