იდეალები და ცხოვრება, როგორც ასეთი

  გახსოვთ ფილმი, სურვილებით დაბრმავებული? კაცი რომ ეშმაკს მიყიდის სულს, 7 სურვილის სანაცვლოდ. ყველა სურვილს ეშმაკი თავისებურად უსრულებს. მერე ცდილობს უფრო დააკონკრეტოს, მაგრამ მაინც არასწორად უსრულდება. ასეთი გამოთქმა არსებობს - გეშინოდეს შენი ფიქრების, ვინაიდან ისინი ზეცაში ისმის. ან - გეშინოდეს შენი სურვილების, ხანდახან ისინი მართლა სრულდება. ორივე ერთი აზრის მატარებელია, პრინციპში. ამით იმის თქმა მინდა, რომ როგორც არ უნდა ეცადო შენი ცხოვრების შეცვლას [თუნდაც ჯადოსნობის გზით :)] და იდეალურთან მიახლოებას, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ის მართლა იდეალური იქნება.

  საინტერესოა, ვის როგორ გვესმის სიტყვა 'იდეალური'. აი, მაგალითად იდეალური ქალი. როგორი უნდა იყოს? ყველა ნაკვთი იდეალური უნდა ჰქონდეს? თუ კი, მაშინ გაიხსენეთ ქალები, რომლებიც მსოფლიოში ულამაზესად არიან აღიარებული, შეხედეთ მათ ფოტოებს და მიხვდებით, რომ ეს ასე არ არის. იდეალური ნაკვთებით თოჯინას უფრო ჰგავს, ვიდრე ადამიანს.  კიდევ ერთი ფილმი მახსენდება, The Ugly Truth. მთავარ გმირს გვერდით იდეალური მამაკაცი ჰყავს - რომანტიული, საჩუქრებით ანებივრებს, მასზე ზრუნავს, სიურპრიზებს უკეთებს. მას კი ისეთი კაცი შეუყვარდება, რომელიც მხოლოდ სექსზე ფიქრობ, უხეშია და ა.შ

   მე ყოველთვის იდეალისტი ვიყავი. ადამიანებისგან ისეთ პიროვნებებს ვქმნიდი, როგორებიც სინამდვილეში არ იყვნენ და მერე იმედები რომ მიცრუვდებოდა, მათზე ვბრაზდებოდი. ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ისინი არაფერ შუაში არიან. მათ არ უთქვამთ ჩემთვის, იდეალური ვარო. მე ვიყავი ყველაფერში დამნაშავე. დროთა განმავლობაში ჩემი იდეალები შევცვალე და ადამიანებს მოვარგე. ანუ, ახლა ჩემთვის იდეალური არ ნიშნავს მუდმივად კარგ ხასიათზე მყოფ პიროვნებას, რომელიც მუდამ მზად არის ვიღაცას დაეხმაროს და ა.შ ზედმეტად ხელოვნურად აღვწერე, მაგრამ ხომ ვხვდებით, რასაც ვამბობ? ვერ ვიტყვი, რომ ყველა ადამიანს ისეთს ვიღებ, როგორიც არის. ვერც ვერასდროს ვიქნები ასეთი. უბრალოდ ვცდილობ, ასე მოვიქცე. ცხოვრებაც უფრო მარტივია და მეც უფრო ბედნიერი ვარ.

    იდეალური სამყარო - ყველა კეთილი და ბედნიერი რომ იყოს, რა მოსაწყენი იქნებოდა, ხვდებით? უნდა არსებობდეს კარგი და ცუდი, რომ ერთმანეთს შეადარო და კარგი უფრო დააფასო და გიყვარდეს. უნდა არსებობდეს ომები, რომ მიხვდე, როგორი მნიშვნელოვანი ყოფილა მშვიდობა. მე პირადად, 2008 წლამდე და შემდეგ, მშვიდობა განსხვავებულად მესმის. როგორც არ უნდა მოიფიქრო ახალი, იდეალური სამყაროს მოდელი, ის ვერ იქნება რეალურზე უკეთესი.  ერთხელ მე და ანა ვლაპარაკობდით, ზუსტად არ მახსოვს, საიდან დავიწყეთ, მაგრამ ბოლოს დასკვნა ასეთი იყო - სამყარო იდეალურია ისეთი, როგორიც ახლა არის. სამყარო სულ ასეთი იყო. გააჩნია, შენ როგორ შეხედავ მას.

What would be life, without coffee? :)