მოსაწყენი ყოველდღიურობა, რომელიც მსიამოვნებს

რეალურად, უკვე აღარ მსიამოვნებს..

ეს დღეები ბევრს ვფიქრობ და წერა მინდა, მაგრამ არ ვწერდი.

  აქ ყოფნა მამშვიდებს, მაგრამ გარშემო ისეთი ხმაურია, ვიღლები. მუსიკა მენატრება და შორიდან მომავალ K'naan-ის ჰანგებზე ცეკვას ვიწყებ ლამის.
თბილისშიც არ მინდა, იქ ის მელოდება, რაც სულ მაქვს. . ადამიანების დანახვა ისე მახარებს, რომ უცნობებსაც კი ვუღიმი და ვესალმები. აქ ’გამარჯობა’ არავის უკვირს, ღიმილი კი უცნაური ამბავია.

  ორი დღით ლეპტოპი მქონდა, თუმცა უინტერნეტოდ. სულ არ მომნატრებია. თუნდაც ინტერნეტი მქონოდა, დიდი არაფერი.

  მივხვდი რომ ბავშვები კარგად ერთობიან ჩემთან. უფრო ზუსტად რომ ვთქვა, მე ვგრძნობ თავს კარგად მათთან და თამაში სიამოვნებას მგვრის.
შორტები მაცვია და ფეხები აივანზე მაქვს შემოწყობილი. ბებო ძველ რადიოს უსმენს. მეზობლად ბავშვები ხმაურობენ და ასაკოვანი დედა თავის მცირეწლოვან ბავშვზე ნერვიულობს. ეს ქალი ყოველდღე მხვდება წყაროზე, 45 წელზე მეტის იქნება და 2 წლის შვილი ყავს.

  ვნანობ, რომ გარეთ მარტო სიარული მეშინია. I mean, ტყეში მეშინია და პრინციპში, სოფელშიც - ძაღლების. ისე მინდა მარტო ხეტიალი.. იქნებ მოწყენილობისგან ძაღლებიც დავიკიდო და ვიხეტიალო. რა უცნაურია, მთელი ბავშვობა და შემდგომი პერიოდიც აქ ვატარებდი ყველა ზაფხულს და თითქმის არავის ვიცნობ, მარტო ’ვიღაცის’ [აქ კაცის სახელი] გოგო ვარ, როგორც ყველა ჩამოსული ახალგაზრდა და ასე მცნობენ. და მერე ’აა, რა კარგი გოგოა’, სახე გაუნათდებათ ხოლმე. ბებოს აზრით, შორტები მოკლეა. ჩემი აზრით კი თავს კომფორტულად ვგრძნობ.

  თბილისში ძალიან ცხელა თურმე. აქაც ცხელა დღისით და გრილ ოთახს ვაფარებ თავს. Facebook ყველამ გაიგო და ჩემი ნათესავები აპირებენ, დამიმეგობრონ. მე კი არ ვიცი, მინდა თუ არა, რომ მათ ჩემი ბლოგი წაიკითხონ.

აქ მთელი დღე ნიავია, ხან ქარიც და ბადმინტონს ვერ ვთამაშობ. ღამით 12 საათზე ვიძინებ და დილით 9-ზე ვიღვიძებ. თავიდან კი უძილობა მტანჯავდა და ყოველ გაფაჩუნებაზე შიშისგან ვკანკალებდი. ასე მგონია, მთელი სამყაროს მწერებმა აქ მოიყარეს თავი; მძულს ღამის პეპლები. თაგვები არ არიან, მაგრამ მე ყველგან ისინი მეჩვენება.
ყავასაც კი მხოლოდ ერთხელ ვსვამ დღეში და მყოფნის.

  მოსაღამოვდა. რომ დაღამდება, თაფლიან ჩაის დავლევ და აივანზე დავჯდები, მერე ისევ გათენდება.
ხალხი 19 აგვისტოს ელოდება, რომ მერე ყველაფერი შეიცვალოს და აგრილდეს. ხალხი წვიმასაც ელოდება, რომელიც არც თუ ისე ხშირია აქ.

  მე მწვანე კალმით ვწერ და მეუცნაურება, რომ კლავიატურის ხმა არ მესმის. ეხლა თარიღი უნდა დავწერო აქ, თავისით არ დააპაბლიშებს. 17 აგვისტოა თურმე, მობილურმა მამცნო. 8-ის 20 წუთია.

  გრიგოლ რობაქიძის დღეები მაქვს. რატომღაც თბილისშივე მომინდა, ’გველის პერანგი’ მეორედ წამეკითხა და წამოვიღე. რაღაცნაირ აურას ქმნის გარშემო.

როგორ მგავს ეს ნახატი, ხომ არ იცით.. [Sophie, only you'll know what I mean :)]

ქარის მოტანილი სიმღერა ფონად: