შეხედე მზეს - შენ ცოცხალი ხარ

  ადრე ვწერდი, ექიმებს ყველაზე მეტად აქვთ ადამიანებთან ურთიერთობა-მეთქი. შეიძლება მე ვერ გადმოვეცი სწორად, ის პოსტი კი უმეტესობამ არასწორად გაიგო. ყველა პროფესიის ადამიანს უწევს ხალხთან ურთიერთობაო, ზურიუსმა მომწერა. მე კი სულ სხვა ურთიერთობებს ვგულისხმობდი.

  ჰემატოლოგიის კურაციას გავდივართ. დღეს ერთ-ერთმა ექიმმა შემოვლაზე წაგვიყვანა, რამდენიმე პაციენტი ვნახეთ. ერთ-ერთ პალატაში, მწვავე ლეიკემიის დიაგნოზით, ბიჭი იწვა - ზურიკო. სავარაუდოდ 18-20 წლის. სავარაუდოდ იმიტომ, რომ მისი სახიდან გამომდინარე, ასაკის დადგენა ძალიან ძნელი იყო.  ფეხები გვაჩვენეს, განლეული ქონდა. კუნთების კონტრაქტურა განუვითარდა და ვერ შლიდა.

  იცით, პირველად მოხდა, რომ ყველაზე მოახდინა შთაბეჭდილება -  2 ჯგუფი ვიყავით. თვალს გვარიდებდა, ხმასაც არ იღებდა, მხოლოდ ერთხელ თქვა რაღაც.  იწვა იმ პაწაწინა ოთახში, თავისთვის. გარეთ კი მზე ანათებდა, ხალხი დადიოდა, ხმაურობდა..

  ლექციების შემდეგ, ავტობუსში დიდ ჭყლეტვაში მოვყევი, ამიტომ ერთ-ერთ გაჩერებაზე ჩამოვედი და მეორეს ველოდებოდი. სხვა დროს ალბათ გამაღიზიანებდა ეს ფაქტი, დღეს კი  ვიდექი გაჩერებაზე და ვუყურებდი ხალხს, ავტობუსებს რომ ელოდებოდნენ.. ალბათ ვერ ხვდებოდნენ, რა ბედნიერები იყვნენ, იქ რომ იდგნენ და მზეს უყურებდნენ. ათასი გეგმა ქონდათ, იცოდნენ სად მიდიოდნენ, რა უნდა გაეკეთებინათ. მე კი მათ მაგივრად მიხაროდა, და თან ზურაზე ვფიქრობდი; მანამდე ფეხბურთელი ყოფილა.  ალბათ, როგორც ყველას, მასაც დიდი მომავლის იმედი ქონდა. ვინ იცის, ოცნებობდა მანჩესტერში, მილანში ან ბარსელონაში ეთამაშა. ახლა კი, მისი უახლოესი მიზანი იმ მოხრილი ფეხების როგორმე გაშლაა, მასაჟისტის დახმარებით. .

  სისულელეა კიდევ ერთხელ იმის გამეორება, რომ ადამიანები არასდროს არ ვაფასებთ იმას, რაც გვაქვს - მალე ისევ ყველას დაგვავიწყდება. ალბათ მეც მალე დამავიწყდება დღევანდელი დღე [ეს პოსტი თუ გამახსენებს ხანდახან], და ისევ ვიწუწუნებ ყოველდღიურობაზე, დილით ადრე ადგომაზე ან წვიმიან ამინდზე...