What a Difference a Day Makes

გრეის სერიები უფრო და უფრო მთრგუნავს. დღეს ვუყურე ახალს და ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა. ყველაზე დაძაბულ მომენტში დეიდა შემოვიდა ოთახში, ხელსახოცი ე.წ 'ნოვა', ხომ არ გაქვსო. მე სახე შევაბრუნე და ისე მივაწოდე. უი, ერთი ცალი გქონია და არ მინდაო, მე კვლავ ზურგით მდგარმა, არ მჭირდება, აიღე–თქო ვუთხარი. არ მართმევდა და იძულებული გავხდი მოვბრუნებულიყავი, თუმცა, მგონი ვერ შენიშნა ჩემი ნამტირალევი სახე.

რაც შეეხება თვითონ სერიას, თავიდანვე ისე დაიწყო – იზის მიწისფერი სახით, რომ მივხვდი ბევრ მარილიან სითხეს დავკარგავდი. ერთადერთი სასიამოვნო მომენტი იყო დერეკის საქორწილო საჩუქარი, რომელიც მერედიტს მიუძღვნა – solo surgery! isn't it sweet? [დღეიდან მეც ასეთ საჩუქარზე ვოცნებობ] კიდევ ერთი პატარა დადებითი ამ სერიაში იყო ერთ–ერთი პაციენტი, რომელიც სიმპატიური იყო, that's all. იყო ბევრი პაციენტი და აქედან ყვლა მოკვდა, მათ შორის ის სიმპატიურიც, გარდა ერთი გოგოსი. ა, ხო, მერედიტის ოპერაციის დროს chief-ზე ბევრი ვიხალისე კიდევ.

და დასასრული – საკმაოდ მოულოდნელი, მერედიტის და დერეკის ნაცვლად სულ სხვა წყვილი დაქორწინდა. იზი რომ ეკლესიაში შედის, ჩემი ცრემლდენის პიკი იყო [ამ მომენტში შემოვიდა დეიდა და ცოტა გაანეიტრალა].

კიდევ, რაც დამამახსოვრდა სერიიდან, სიტყვები, რომლითაც იწყება ეპიზოდი – You never know the biggest day of your life is going to be the biggest. The days you think are going to be big ones, they're never as big as you make them out to be in your head.

სულ ესე ხდება – ფილმებში ვინც მომწონს ყოველთვის ის კვდება, მე კიდევ ძალიან განვიცდი ხოლმე და ამჯერადაც ალბათ ასე მოხდება. ეგ კი არა, ამ ბოლო დროს ფეხბურთში რომელ გუნდსაც ვგულშემატკივრობ, სულ აგებს და თან სამარცხვინოდ, მგონი ღმერთის მიერ მოვლენილი წყევლა ვარ.

პ.ს რა ბედნიერებაა რომ ამ პოსტის წერისას მაინც ვარ სახლში მარტო.