მტირალა ჯარისკაცები

რაღაც პასუხისმგებლობის გრძნობა დილიდან მჭამს. ცუდ ხასიათზე არსდროს დავდივარ ხოლმე სტუმრად, ეს შემთხვევა გამონაკლისია. დღეს მთელი დღეა, მალიორკაზე, ანა მარია მატუტეზე და მტირალა ჯარისკაცებზე ვფიქრობ და ზღვა ისე მენატრება,ისე..

ზღვა მინდა.აი ისეთი ზღვა, წყნარზე წყნარი - თითქოს სადღაც კუთხეში ქარიშხალია მიმალულიო, ნაცრისფრად დადუმებული.

სიცხე მინდა. ღამით შემომავალი მუსიკის და ფერად-ფერადი განათებებისგან გაბეზრებული ფანჯარას რომ მიხურავ და ახლა უჰაერობისგან წუხდები. საწოლში პირქვე ჩამხობილს მანამდე გძინავს, სანამ მცხუნვარე მზე არ მოადგება შენს ფანჯარას. სიზმარში სუნამო დაპკურებული ფაიფურის თოჯინები გესიზმრება და მთელი ღამე მათი დამტვერილი ფიზიონომიით და ხელოვნური თმების საზიზღარი სუნით იტანჯები.

დილა მინდა. გამჭვირვალე პერანგი რომ მეცვას და სარკის წინ ვიჯდე. პერანგს საწოლის სუნი ასდიოდეს. შუადღიასას კი ყველანი სასტუმრო ოთახში ვისხდეთ, როგორც პირველ საღამოს და უხმოდ ვსვამდეთ ყავას.


ოპიუმი მინდა. ოპიუმით დატენილი ჩიბუხი და პატარა ბრინჯაოს ქვაბი. სიზმრებში ვიცურავებ, მერე. დავსუსტდები და მკერდზე მივეკვრები. ნუთუ ეს არის სიყვარული? ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ სიყვარული ასეთი იქნებოდა, უსიზმრო და წებოვანი. აი სიბნელეში რომ ძირავს ადამიანს.

ძალიან ცუდ ხასიათზე ვარ.
Candy

აბრაკადაბრა

ყურში მანქანების ხმა ჩამესმა. თვალები გავახილე, ნახევრად ბურანში ვიყავი ისევ. ქუჩიდან ხმაური უფრო და უფრო ძლიერდებოდა. მერე უამრავ ხმაში ჭურჭლის წკრიალიც გავარჩიე. უცებ წამოვხტი - სახლში ვიღაც არის! ააჰ, გამახსენდა, ჰანნა ჩამოვიდა ჩემთან.

რამდენიმე წამი გამოფხიზლებას მოვანდომე, მერე წამოვდექი და გავედი. ცხვირში ყავის სასიამოვნო სუნი ვიგრძენი.

მზიანი დილაა, სხივები ანათებენ სამზარეულოს. პატარა მაგიდაზე პური, ჯემი და მდნარი ყველი დევს.

- როგორ ხარ ნატალია? ჰანნა როგორც ყოველთვის იღიმება და ჭიქებს მაგიდაზე აწყობს.

ყავის ორთქლს ღრმად ვისუნთქავ და წინა დღეს ვიხსენებ.

გუშინ გვიანობამდე ვიხეტიალეთ ქუჩებში. ცოტა ხნით სანაპიროზეც გავედით, მაგრამ ზღვაში არ შევსულვართ - საცურაო კოსტიუმები არ გვქონდა, თან ციოდა. მერე ღია კაფეში დავსხედით. სულ ვლაპარაკობთ, არ ვჩერდებით. გვინდა ეს 1 კვირა ბოლომდე გამოვიყენოთ. მიხარია ჰანნას რომ მოეწონა აქაურობა, როგორ შეიძლება არ მოგეწონოს - ყველაფერი ისეთი ფერადია.

ესეც გუშინდელი ფოტო: მარცხნივ მე ვარ, მარჯვნივ - ჰანნა.

ბარსელონა, 17 ივნისი, 2012 წ.

პ.ს ამ პოსტის იდეა ერთობლივად დაგვებადა მე და ჰანნას, როცა ესპანეთის ფოტოებს ვათვალიერებდით და ზემოთ მოცემულ სურათზე ჩვენი თავები ’ამოვიცანით’. გადავწყვიტეთ რომ ეს სურათი მომავლიდან იყო, როცა მე ესპანეთში, ანა კი - გერმანიაში იქნებოდა. თავისუფალ დროს ჩემთან სტუმრად ჩამოვიდოდა რამდენიმე დღით და ერთად ვიწანწალებდით ქალაქში. რატომ მაინცდამაინც ბარსელონა? უბრალოდ ეს სურათი სწორედ ამ ქალაქშია გადაღებული და იმიტომ :D

უბრალოდ

   გარეთ წვიმს.

  მე კომპთან ვზივარ და ანუკ-ის პოსტს ვუსმენ.

  ჰანნა აქვე, გვერდით ცდილობს დაძინებას..

  მე კი ვცდილობ ამაში ხელი შევუშალო.

  წეღან ვჭამეთ და ვიცი ჯერ არ დამეძინება. ვიცეკვეთ კიდეც. 

  ჰიპ-ჰოპი მიყვარდება მგონი, ჯერ მხოლოდ ცეკვა და მერე არ ვიცი.

 უბრალოდ პოსტის დაწერა მინდოდა, ამ სიმღერის შესაფერი პოსტის.

 მომწონს სიმღერა ძალიან, გმადლობ ანუკ...

Life, Relation, People

  გუშინ საღამოს დავბრუნდი. ამ პოსტში, და ალბათ არც შემდეგ, არ მოვყვები რას ვაკეთებდით კონკრეტულად მე და ჰანნა.

  რატომღაც მგონია, რომ იქ ყოფნისას შევიცვალე. მანამდე ძალიან დიდი დროს ვატარებდი კომპიუტერთან, თითქოს სასიამოვნო იყო ბევრი პოსტის წერა და სხვისი ბლოგების კითხვა, მაგრამ რაღაც მაკლდა.

  იქ ყოფნისას კი დავრწმუნდი, მიუხედავად იმისა, რომ მე მიჭირს კონტაქტში შესვლა ახალ გაცნობილ ხალხთან და თავს უხერხულად ვგრძნობ, ჩემთვის ყველაზე საინტერესო და საყვარელი საქმიანობა ადამიანებთან ურთიერთობაა, უბრალოდ პრაქტიკა მჭირდება. ძალიან დიდი სიამოვნება მივიღე ყველა ახალი ნაცნობობით, შეიძლება ისე ვმჯდარიყავი და ხმა არ ამომეღო, მაგრამ თავს ძალიან ბუნებრივად და თავისუფლად ვგრძნობდი. დიდი წვლილი ამ საქმეში ჰანნამ შეიტანა,  სოფის პოსტი გამახსენდა, დინაზე. მეც მიხარია რომ ჰანნა მყავს :)  

  ყოველთვის მთავარი ალბათ ის არის, თუ რა იცვლება შენში. ხანდახან წინასწარ დიდი იმედებით ველოდებით რაღაც მოვლენას - არდადეგებს, შვებულებას. მერე კი მხოლოდ დასვენება შეგვრჩება ხოლმე. მე მხოლოდ დასვენებას ველოდი, საბოლოოდ კი ბევრად მეტი მივიღე. 

  ამ პერიოდის საუნდტრეკები: 

• Jason Mraz - Lucky
• Amy Mcdonalds - This Is The Life
• Grand Tourism Feat. Terry Callier - Les Courants Dair
• The Beatles - All My Loving
• Pink Floyd - Wish You Were Here
• Pink Floyd - Breathe

  

 

სათაურის მოფიქრებას ვერ ვასწრებ

 ჰანნასთან მივდივარ, სოფელში. რამდენიმე წუთში გავალ, ვიფიქრე დაგმშვიდობებოდით. .

არა, დიდი ხნით არ მივდივარ :D  სულ 4-5 დღით ალბათ. 

  პ.ს ჩემი დათაგულებიდან უტვინომ დაწერა პოსტი როგორც ვნახე, მაგრამ წაკითხვას ვერ ვასწრებ, რომ დავბრუნდები მერე.

  დროებით my lovely bloggers! 

ბავშვობაში მეგონა..

 დღეს დილით ტოპ.გე-ზე ვნახე რომ უნიკალური ვიზიტორების რაოდენობა გაზრდილი იყო, იმის გათვალისწინებით რომ ახალი არაფერი დამიწერია, ძალიან გამიკვირდა.  შევამოწმე და ძირითადად დოდკასგან იყვნენ  გადმოსულები - რაღაც ხდება! შევედი და ეს პოსტი დამხვდა. ვინც არ იცით, ჯერ შედით და გაეცანით, მერე კი აქ გააგრძელეთ კითხვა.

  მაშ ასე, ბავშვობაში მეგონა რომ:

  

1. ყველა სამხედრო ფორმიანი იყო ძალიან კეთილი და მზად იყვნენ ნებისმიერი ადამიანისთვის თავი გაეწირათ, ამიტომ როცა მათ სადმე ვხედავდი - ტრანსპორტში, ქუჩაში, შენობაში და ა.შ თავს დაცულად ვგრძნობდი. ერთხელ როცა ქობულეთისკენ მიმავალ მარშუტკაში ორი ჯარისკაცი დათვრა და მგზავრობა ჯოჯოხეთად გვიქცია, მაშინ დაიმსხვრა ჩემი წარმოდგენები..
2. მეტროში მატარებელი ხან გადიოდა გვირაბიდან, ხან -არა. ამიტომ როცა ვჯდებოდი, ყოველთვის ვნატრობდი - ’ნეტავ დღეს გარეთ გასვლის დრო ქონდეს’. რომ გავიდოდა, ვფიქრობდი, დღესაც გამიმართლა, რა იღბლიანი ვარ-თქო.
3. ასევე მეტროში, ’ელექტრო დეპოს’ ნაცვლად მესმოდა ’ელექტრო ბებო’ და ყოველთვის მიკვირდა, ნეტავ როგორი ბებოა-თქო.
4. მიწისძვრა იყო ცოცხალი არსება და ხანდახან ჩნდებოდა - მიწაზე პირს აღებდა. ამიტომ მიწისძვრის დროს ყოველთვის ძირს ვიყურებოდი და ვეძებდი სად იყო, ძირითადად სახლის ძირში მეგულებოდა, მაგრამ ვერც ერთხელ დავინახე. 
5. თუ რამეს ძალიან, ძალიან ვინატრებდი, ღმერთი შეისმენდა და ციდან ჩამომიგდებდა. ამიტომ მე, ჩემი ძმა და დეიდაშვილი ღამე ’ვოლგის’ სახურავზე  ვიწექით და ხმამაღლა ვნატრობდით სნიკერსს და მარსს და ყოველ წუთს ველოდი რომ თავზე დამეცემოდა..

  პირველივე რაც გამახსენდა, ისინი დავწერე. ვიცი, მერე უკეთესები მომაგონდება და ვინანებ.

  ხო, კიდევ - მე ვთაგავ:

უტვინოს

ზურიუსს

Chaotic-ს  

იმედის ფორუმი

  ჩემს ფორუმულ წარსულში მხოლოდ 2 ფორუმია - იმედის და ფორუმ.გე; ეს უკანასკნელი აწმყოც არის ჯერჯერობით.

  იმედზე 2005 წელს დავრეგისტრირდი, მაშინ კომპიუტერი ახალი ნაყიდი მქონდა, ფორუმიც ახალი ხილი იყო ჩემთვის. ისე მომეწონა, რომ 1 კვირაში 800 პოსტი დავაგროვე :O  ძალიან დიდი სითბოთი მახსენდება ახლაც, ბევრნი არ ვიყავით, ყოველთვის მიხაროდა იქ შესვლა. მერე იყო 7 ნოემბერი და ფორუმიც გაქრა. რამდენიმე დღის წინ შევედი, ახალი გაუკეთებიათ. search-ში 'mia' ჩავწერე და ასეთი მომხმარებელი არ მოიძებნაო :) 

  იქ გავიცანი მირა, კუდა, როკო, გაფრინი და სხვები.. ერთხელ ექსკურსიაზეც იყვნენ,  მაგრამ მე ვერ წავედი. ამიტომ რეალურად მხოლოდ მირას და კუდას ვიცნობ, თეატრში ვიყავით ერთად : )  

  კუდა ჩემი დედობილია, მიყვარს ძალიან.

  მირას მიმართ განსაკუთრებული გრძნობა მაქვს, ვთვლი რომ მისნაირი ადამიანები მხოლოდ ბედნიერებას იმსახურებენ..  დღეს ვნახეთ მე და კუდამ, ალბათ ჩემს იქ გამოჩენას არ მოელოდა და გაუკვირდა :) 

  პ.ს  გუშინ მთელი დღე რაღაცის დაწერა მინდოდა, რა-ღა-ცის. ფორუმზე, აქ ან ფეისბუქზე. რამდენჯერაც დავიწყე, იმდენჯერ წავშალე.