Admired

   ალბათ ყველას აქვს  პატარა თუ დიდი გატაცებები..  რომელიც, უფრო ხშირად თინეიჯერობის ასაკში იჩენს თავს მთელი ძალით, როცა სხვადასხვა ადამიანები უყვარდებათ და აღმერთებენ ხოლმე. არ ვიცი, ახლა როგორ არის, მაგრამ ჩემს დროს [:D] ასე იყო. მერე კი, როცა ’დიდები’ ვხდებით, სხვა რაღაცეები ხდება პრივილეგირებული და ვივიწყებთ ძველ სიყვარულებს. 

  თვითონ ’გატაცება’ არაჩვეულებრივი სიტყვაა - როცა რაღაც ისე მოგწონს, რომ ფიქრებით გიტაცებს და სხვაზე ვეღარაფერზე ფიქრობ.  CinnamonGirl-მა მითხრა ერთ-ერთ კომენტარში, გატაცებადი ხარო. რომ დავფიქრდი, მაშინ მივხვდი რომ მართლა ასეა. ყოველთვის მინდა ვიყო რაღაცით შეპყრობილი, ძალიან მსიამოვნებს ეს პროცესი. გვერდიდან შეიძლება სასაცილოდაც ჩანდეს, მუდმივად ერთსა და იმავეზე რომ ფიქრობ და ლაპარაკობ. თუმცა, დავივიწყოთ ის გვერდიდან დანახული - მთავარია, მე ვგრძნობ თავს ძალიან კარგად ჩემი პატარა გატაცებებით. გუშინ დავფიქრდი, მაინც რით ვარ გატაცებული-თქო და საკმაო ფიქრის შემდეგ, სამი რაღაც გამახსენდა.

 ბლოგერობა -  ხანდახან მაქვს მომენტი, როცა ვფიქრობ, რა მინდა საერთოდ, რატომ ვწერ.. თუმცა, საერთო ჯამში, უკვე ჩემი ცხოვრების ნაწილს შეადგენს ბლოგი და დიდ სიამოვნებას ვიღებ პოსტების წერით & კითხვით. ჩემი ოჯახის წევრებმა არ იციან ბლოგის შესახებ. ჯერჯერობით არც მინდა თქმა, თუმცა ოდესმე ვეტყვი ალბათ. 

 ეს ფოტო  გუგლში ძებნისას, ერთ-ერთ უცხოურ ბლოგზე ვნახე და ძალიან მომეწონა 

 

  ესპანეთი -  ჩემი ესპანეთისადმი სიყვარული პროცესია, რომელიც ხან ქრონიკულია და თავს არ მახსენებს, ხანდახან კი მწვავდება, და ამ პერიოდში ან ბლოგზე ვწერ პოსტებს, ან ამ შესანიშნავ საიტზე ფოტოებს ვათვალიერებ. პროცესის გამწვავება კი შეიძლება რომელიმე სიმღერამ, ამინდმა ან პოსტმა გამოიწვიოს. დღეს წავიკითხე ზუსტად ანას არაჩვეულებრივი პოსტი. კომენტარშიც მივწერე, ყველაზე ესპანური პოსტია მსოფლიოში-მეთქი :)

 რაფა ნადალი - აი ნადალით მართლა შეიძლება ითქვას რომ გატაცებული ვარ : ) სხვა თუ არაფერი, ყოველთვის რაღაც ტურნირია და ძალაუნებურად მახსენებს თავს. თუმცა, ტურნირების გარეშეც სულ მახსოვს; თუ მაინც არ გამახსენდა, პეკინზე, ნაიკის მაღაზიის ვიტრინაში უზარმაზარი ასეთი ფოტო არ მაძლევს დავიწყების საშუალებას [პირველად ვერ შევნიშნე სხვათაშორის და ჰანნამ დამანახა :))]. დედამ იცის ჩემი ნადალისადმი დამოკიდებულების შესახებ და ღიმილიანი სიყვარულით ეკიდება ამ ამბავს :) ყოველთვის ერთი შემთხვევა მახსენდება - მადრიდის რეალის თამაში იყო და დედა იძულებით უყურებდა ტვ-ს, ვინაიდან ერთი და იგივე ოთახში იყვნენ ორივე - ტვ და დედა. უცებ კადრში რაფა გამოჩნდა, თამაშს ესწრებოდა. მე ხმამაღლა შევძახე - ’რააფა!’ 

  მაშინვე მესმის დედას ხმა:  ’ნადალი! დაინახე?’ 

  -  კი, დავინახე..  

 -  აბა შენ რაფა რატომ თქვი?

 - დედა, რაფა და ნადალი ერთი და იგივეა, ასე ქვია :D 

  ცოტა ხნის შემდეგ მეკითხება - ’დე, ნადალი ასე რატომ გიყვარს?’ და მაშინვე ამატებს ’არა, კი კარგია, რომ გიყვარს, მაგრამ რატომ?..'  :D

 პ.ს აუცილებლად მინდა ვთქვა, რომ წინა პოსტი ერთ-ერთ ყველაზე უგერგილო პოსტად მიმაჩნია, მითუმეტეს საიუბილეო არ უნდა ყოფილიყო..