Even artichokes have hearts

    Amelie has a strange feeling of absolute harmony. It's a perfect moment. A soft light, a scent in the air, the quiet murmur of the city. A surge of love, an urge to help mankind overcomes her. 


[Josef Stalin dubbed in propaganda film excerpt] If Amélie chooses to live in a dream-world and remain an introverted young woman, she has every right to mess up her life!


* * *

 



* * *
   გიიომი და ვივიანი ახლა მდინარის ნაპირას, ჯერ კიდევ მწვანე ბალახზე წვანან. გიიომი ვივს თმებზე ეფერება. 


* * *
 არ ვიცი შემოდგომის გამოა, თუ მე გადავედი ცხოვრების ახალ ეტაპზე. 

 თითქოს რიტმი რაღაც მშვიდ კალაპოტში ჩადგა.

   თითქოს მოთხრობას ვწერ, სადაც მე ის გოგო ვარ, მარტო რომ ცხოვრობს და ზამთრისთვის ემზადება; ზამთრამდე კი ყველაზე მშვიდი შემოდგომა უდგას. სამზარეულოში ტრიალებს, სადაც გამჭვირვალე ფარდის გავლით მზის სხივები შემოდის და მაინც არ ცხელა. კომშის მურაბას ადუღებს და ნელა, სულ ნელა ურევს ხის კოვზით ქვაბში ქარვისფერ სითხეს. სურნელი ჩემს თმასაც გადმოსდის და მერე ქუჩებში ვატარებ. ვინ ერისენა ტენეცკაია? მე ჩემი კომშის სურნელი მექნება. ჭრელ შარფში თავჩარგული ვივლი  და იოდელისივით ბიჭი შემხვდება, მოარაბულო გარეგნობით, კეთილი თვალებით. ერთი წამით, სულ ერთი წამით შემომხედავს და გზას განაგრძნობს. მერე კი სიმღერას დაწერს გოგოზე, რომელსაც კომშის სურნელი ჰქონდა.


* * *
  სადღაც მდინარის პირას კი გიიომი ვივიანს ეტყვის: ვივ, გუშინ ერთი სიმღერა მოვისმინე, რომელიც შენ გგავს. ვივიანს თვალები გაუნათდება და ჰკითხავს - რომელი? გიიომი მას იმ სიმღერას მოასმენინებს. ვივიანი წამოდგება, გაოცებული, თმაგაშლილი, ლამაზი ვივიანი და ჰკითხავს - რატომ? გიიომი არაფერს პასუხობს, მაგრამ ვივიანმა თვითონაც იცის, რომ აბრაამის შვილია, მას შეუძლია ისააკი სიკვდილისგან იხსნას. იცის, რომ ის  ჩვეულებრივი გოგო არ არის, შეუძლია ახლავე ადგეს და წავიდეს იქ, სადაც ისააკია. სწორედ ამის გამო უყვარს  ასე გიიომს.


* * *
   ჩემს მოთხრობაში კი არსად მეჩქარება. არც სექტემბრის ბათუმი მელოდება, ყველაზე კარგი ბათუმი. მშვიდი, კამკამა ზღვით. დილის ნოყიერი საუზმეებით. ბევრი კინოთი. კიდევ უფრო ბევრი ნაცნობით. ის ბათუმი, სადაც ყველა ლამაზი და უზრუნველი ხდება, და რაღაცნაირად, ძალდაუტანებლად იცინის. თითქოს მთელი წელი არ მიოცნებია ამ დღეებზე.  დღეებზე, რომელიც არ იქნება.


* * *
გიიომის და ვივიანის სიმღერა -





* * *
So, my little Amélie, you don't have bones of glass. You can take life's knocks. If you let this chance pass, eventually, your heart will become as dry and brittle as my skeleton. So, go get him, for Pete's sake!


* * *
Whatever.

Set the Controls For the Heart of the Sun

 A man lies and dreams of green fields and rivers,
But awakes to a morning with no reason for waking

  შემოდგომის დეპრესია მაქვს. ან არ ვიცი, ჩვეულებრივი დეპრესია მაქვს.

   მოკლედ, მაგარი რთული რამეა ეს ქალობა, ათასი ჰორმონის ჭკუაზე დადიხარ თვის განმავლობაში და მათთან ბრძოლაში ვერაფერს აწყობ.

  ჩემი უღონობა არსებული სისტემის მიმართ ჭკუიდან მშლის – მაშინ, როცა საწოლიდან თითს გამოყოფაც კი მეზარება და მინდა რომ მხოლოდ ბალიში ავწიო, მოხერხებულად მოვეწყო და წიგნის კითხვა განვაგრძო, რომელიც წინა ღამით, ძილისწინ შევწყვიტე, მაღვიძარა იწყებს რეკვას და 15 წუთიანი სნუზის რეჟიმის შემდეგ, იძულებითი ადგომა და დილის პროცედურების ჩატარება მიწევს. მაშინ, როცა სამსახურში გამოუძინებელი ვზივარ და ვოცნებობ, რომ მთელი დღე ასე, ვიჯდე და არაფერი ვაკეთო, იწყება სამუშაო დღე და ლაპარაკი, ლაპარაკი, ლაპარაკი..

  ამასობაში, ტამბლერზე სკროლვისას [ფეისბუქი გრაფიკით გვაქვს], წავაწყდები რაიმე ფოტოს და ვიწყებ ოცნებას, როდის წავალ სამოგზაუროდ,

  კარგად რომ დავფიქრდები და წარმოვიდგენ –

 რამდენი წიგნია წასაკითხი,

 რამდენი სიმღერაა მოსასმენი,

რამდენი ფილმია სანახავი,

რამდენი ადგილია მოსანახულებელი..

   შეიძლება სასოწარკვეთილებამდე მივიდე, როცა ვხვდები, რომ რეალურად ყველაფრის წაკითხვას/მოსმენას/ნახვას ვერ მოასწრებ.

  ხოდა ავდგები და ისევ პინკ ფლოიდს დავუბრუნდები. მათი სიმღერების მოსმენისას, ფაქტიურად ყველა ზემოთჩამოთვლილს ვაკეთებ ერთად – საინტერესო წიგნს კითხულობ, კარგ ფილმს უყურებ და სხვა სივრცეში გადადიხარ..

ყვითელი

   თავს რაღაცნაირად მშვიდად ვგრძნობ, ცხოვრების დინებას მივყვები წყნარად. ოღონდ ისე კი არა, უღონოდ, უბრალოდ მომწონს ასე, მშვიდი ცურვა [ჰო, ირაკლი ჩარკვიანი გამახსენდა მეც].

     მივხვდი, რომ შემოდგომა მართლა ჩემი სეზონია – მსუყე და სავსე, გადარეული გაზაფხული რომ გადავლილი გაქვს, ზაფხულსაც შეატოვე მსუბუქი ემოციები და ყვითელ შემოდგომას ავსებული ხვდები. შეიძლება ყველაფერი იმის ბრალია, სექტემბერში რომ ვარ დაბადებული. ზაფხული ხომ მიყვარს გაგიჟებით, მაგრამ შემოდგომაზე ვგრძნობ თავს ყველაზე  დაცულად. დაცულად? არ ვიცი, ზუსტად როგორ აღვწერო.

   შემოდგომას ყურძნის სუნი აქვს. ყველა მეზობელს აქვს ვაზი; ჩვენც, რა თქმა უნდა, და მთელ ქუჩაზე ტრიალებს ეს სურნელი. ეს ათასგვარი ფერები ხომ ჭკუიდან მშლის, შემოდგომის ფერთა სპექტრი – ყვითელ–წითელ–ყავისფერი და შემორჩენილი ზაფხულის მწვანე.

   ხანდახან ვფიქრობ, რომ ბედნიერი ადამიანი ვარ, ამგვარი რაღაცები ასეთ ძლიერ ემოციებს რომ იწვევს ჩემში. ყველა ხომ არ არის ასე, ალბათ ზოგიერთი მარტო ტემპერატურით თუ გრძნობს სეზონის ცვალებადობას.

   ბებია ჩამოვიდა სოფლიდან და ათასი ნუგბარი ჩამოიტანა – ახალი კაკალი, მზესუმზირა, ვაშლი, გოგრა.. მთელ სახლში კომშის სუნი ტრიალებს.

   ერთი–ორი დღით სოფელში წავიდოდი სიამოვნებით და ამ თავბრუდამხვევ ფერებს იქ ყველაზე მძაფრად ვნახავდი. წარმომიდგენია, რა ხედი იქნება ჩემი აივნიდან. ვერ ვახერხებ ვერაფრით, დაგეგმვასაც კი.

  მანამდე კი, ამელის არაჩვეულებრივ საუნდტრეკს ვუსმენ და თბილისური შემოდგომით ვტკბები.