Set the Controls For the Heart of the Sun

 A man lies and dreams of green fields and rivers,
But awakes to a morning with no reason for waking

  შემოდგომის დეპრესია მაქვს. ან არ ვიცი, ჩვეულებრივი დეპრესია მაქვს.

   მოკლედ, მაგარი რთული რამეა ეს ქალობა, ათასი ჰორმონის ჭკუაზე დადიხარ თვის განმავლობაში და მათთან ბრძოლაში ვერაფერს აწყობ.

  ჩემი უღონობა არსებული სისტემის მიმართ ჭკუიდან მშლის – მაშინ, როცა საწოლიდან თითს გამოყოფაც კი მეზარება და მინდა რომ მხოლოდ ბალიში ავწიო, მოხერხებულად მოვეწყო და წიგნის კითხვა განვაგრძო, რომელიც წინა ღამით, ძილისწინ შევწყვიტე, მაღვიძარა იწყებს რეკვას და 15 წუთიანი სნუზის რეჟიმის შემდეგ, იძულებითი ადგომა და დილის პროცედურების ჩატარება მიწევს. მაშინ, როცა სამსახურში გამოუძინებელი ვზივარ და ვოცნებობ, რომ მთელი დღე ასე, ვიჯდე და არაფერი ვაკეთო, იწყება სამუშაო დღე და ლაპარაკი, ლაპარაკი, ლაპარაკი..

  ამასობაში, ტამბლერზე სკროლვისას [ფეისბუქი გრაფიკით გვაქვს], წავაწყდები რაიმე ფოტოს და ვიწყებ ოცნებას, როდის წავალ სამოგზაუროდ,

  კარგად რომ დავფიქრდები და წარმოვიდგენ –

 რამდენი წიგნია წასაკითხი,

 რამდენი სიმღერაა მოსასმენი,

რამდენი ფილმია სანახავი,

რამდენი ადგილია მოსანახულებელი..

   შეიძლება სასოწარკვეთილებამდე მივიდე, როცა ვხვდები, რომ რეალურად ყველაფრის წაკითხვას/მოსმენას/ნახვას ვერ მოასწრებ.

  ხოდა ავდგები და ისევ პინკ ფლოიდს დავუბრუნდები. მათი სიმღერების მოსმენისას, ფაქტიურად ყველა ზემოთჩამოთვლილს ვაკეთებ ერთად – საინტერესო წიგნს კითხულობ, კარგ ფილმს უყურებ და სხვა სივრცეში გადადიხარ..