იასამანში შემწვარი ყარყატი

    ერთ–ერთ საინფორმაციო გამოშვებაში ვიღაც ქალი საქართველოს დროშას იქნევს და ყვირის: "მიშა, შენს გამზრდელს ვენაცვალე!"

   მე Artificial Love-ს  ვრთავ და ვფიქრობ, რომ 90–იანი წლები ბევრად ჯობდა დღევანდელს. მაშინ არ იქმნებოდა სიმღერები [და შესაბამისად კლიპები] საქართველოს სხვადასხვა კუთხეებზე და მერე ყოველდღე ტელევიზორში არ ტრიალებდა. ჩვენამდე არ მოდიოდა ხმები, ამერიკის ერთ–ერთ შტატში შეშლილმა ქალმა როგორ მოკლა 2 შვილი.
   თუმცა მერე მახსენდება, რომ მაშინაც ვიღაც, შეიძლება ზუსტად იგივე ქალები, ასევე ყვიროდნენ, ოღონდ მიშას ნაცვლად ზვიადის.
   რაღაცები შეიცვალა, ბევრი რაღაც. ხალხი იგივე დარჩა. ყველაზე მნიშვნელოვანი და რთული კი სწორედ ხალხის შეცვლა იქნება.

  როგორ უნდა შევცვალოთ ხალხი?

    მე მინდა სულ ვუსმინო ამ სიმღერას, მაგრამ მეშინია არ მომბეზრდეს. 2 დღის წინ ღამით, სამსახურში მარტო ვიყავი, ვსვამდი მარტინის  და თან ხმამაღლა ვმღეროდი –

 'ეს უნ ამორ, არტიფისიალ, კე მედისტე' 

    ძალიან გულით და დრამატულად, რაც ალბათ ძალიან სასაცილო იყო, მაგრამ ვერავინ მხედავდა.

ახლაც ჯიუტად ვუსმენ და ვუსმენ, ვუსმენ და ვუსმენ.

  მერე ალბათ იასამანში შემწვარ ყარყატს მოვისმენ, ბეწვით და სისხლით.