რაც ყველაზე ძალიან მიყვარს, ანუ About me-ს მაგივრად

   გუშინ დავფიქრდი, რომ მკითხონ –  რა გიყვარს? რას ვუპასუხებდი. ოღონდ როგორი სიყვარული იცით,  არა ჩვეულებრივი  – მეგობრები, დედა, ჩემი პროფესია, ბლოგერობა და ასეთი ტიპიური რაღაცეები. 

  აი, რა მიყვარს მე:

  Tweety –  მულტფილმი არც მინახავს ბევრჯერ, თვითონ პერსონაჟი მიყვარს – აი რომ ვუყურებ, სიყვარულისგან ვდნები ხოლმე, ისეთი ტიპია – ყვითელი, დიიდი თავით და ლურჯი თვალებით. არაფერი არ მაქვს თვითის, ერთადერთი მაისური, რომელიც ძალიან მიყვარს. სულ მინდა ვიყიდო რამე – საყურე, ან მობილურებზე რომ აკრავენ რაღაც სტიკერებს, მაგრამ ვერასდროს მოვაბი თავი.

  მწვანე –   მხოლოდ საყვარელი ფერი კი არ არის, აი ისეც, სიტყვა 'მწვანე' უკვე ძალიან კარგ რაღაცასთან ასოცირდება, გული მითბება ხოლმე.. ჩემი ფერია, მამშვიდებს.

 ამელი – უკვე იმდენად ხშირად ვახსენებ აქაც და ისეც, ყველაფერს ამ ფილმს ვუკავშირებ – მოვლენებს, ჩემს ემოციებს..

  ესპანეთი – ამაზე ბევრი დავწერე უკვე, საყვარელ ქვეყანაზე ბევრად მეტია, ჯადოსნურ მხარედ მაქვს უკვე წამოდგენილი :)

  ყავა – ყავის სმა მთელი რიტუალია ჩემთვის. ყველგან არ ვსვამ. სადმე ისეთ გარემოში, სადაც თავს კომფორტულად არ ვგრძნობ, თუ მთავაზობენ, ყოველთვის უარს ვამბობ. უნდა ვიყო სახლში, ან მეგობართან, და თავს მყუდროდ ვგრძნობდე.  თვითონ პროცესი – პირველი ყლუპიდან ბოლო ყლუპამდე, მთლიანად უნდა შევიგრძნო.

  შოკოლადი – ზოგადად ტკბილეული ძალიან მიყვარს, მაგრამ ყოველთვის მაინც ვამბობ რომ მიყვარს შოკოლადი, და არა მაგალითად ნაყინი, რომელიც არანაკლებ საყვარელია ჩემთვის. რაღაცნაირად პატივს ვცემ შოკოლადს და პირველ ადგილზე ვაყენებ.

  ნადალი – ჩოგბურთზე მეტად ნადალი მიყვარს. ხშირად ვუყურებ თამაშებს, სადაც რაფა არ მონაწილეობს და დიდ სიამოვნებასაც ვიღებ. მაგრამ თუ მეცოდინება რომ მან თამაშს დაანება თავი, ალბათ აღარასდროს ვუყურებ ჩოგბურთს.

 Grey's Anatomy - ჩემი ფილმი [თუ სერიალი]. როცა ცუდ ხასიათზე ვარ და ვუყურებ - შვებას ვპოულობ; როცა კარგად ვარ და ვუყურებ - ბედნიერი ვარ. არა, ბედნიერი სულ ვარ, რომ ის არსებობს და ჩემს გვერდით არის, ისევე როგორც ამელი. My imaginary friends  :love:

   პ.ს პოსტი დრაფტში მეგდო და  სოფის გამო დავასრულე, საერთოდ არ ვარ ხასიათზე და რაღაც უგერგილოდ  დავწერე.

  Update: რაზე, რა-ზე ვფიქრობდი, როცა ამ პოსტს ვწერდი და გრეის ანატომია დამავიწყდა?? აშკარად არ ვიყავი ხასიათზე...

From Wonderland

  დღეს ჩემს მომავალზე ვფიქრობდი, კერძოდ, სწავლის გაგრძელებაზე. ინტერნეტშიც ბევრი ვეძებე პროგრამები და კურსები. რა თქმა უნდა, სასარგებლო ვერაფერი ვნახე.  მერე დავფიქრდი - ყველა ჩვენგანს ხომ ჩვენი ოცნებები გვაქვს. ზოგი დიდია, ზოგი - პატარა.  მაგალითად, წუხელ ’ალპენ გოლდზე’ ვოცნებობდი. იმ მომენტში მართლა ოცნების დონეზე იყო, ღამის 2 საათზე ძალიან მცირე შანსები მქონდა რომ ვინმეს შოკოლადი მოეტანა ჩემთვის. 

   ყველას ხომ მუდმივად გვინდა რაღაც. როცა ერთი რაღაც შეგვისრულდება, მერე მეორე გვინდა და ასე გრძელდება.. 

   ხანდახან განსაკუთრებულად მინდა, რომ რამე დადებითი დავწერო. უფრო მაშინ, როცა ცუდ ხასიათზე ვარ. ამელი რომ დავპოსტე, მთელი სული და გული ჩავდე შიგნით. თან მაშინ ძალიან, ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს. დღესაც, არ ვიცი სოფის პოსტის გამო, თუ უბრალოდ ერთ-ერთი შემოტევა მაქვს, მომინდა დადებითი მუხტი გადამეცა სხვებისთვის.. 

   სოფი,  კიდევ  შეხვდები ადამიანებს, რომლებიც პირველივე დანახვაზე შეგიყვარდება და გექნება ამ ვიქენდის მსგავსი დღეები.

  ანუკ,  შენ და დუდი მალე წახვალთ მაგისტრატურაზე, ბევრს იხეტიალებთ ქუჩებში და მიხვდებით რომ ერთმანეთი უფრო და უფრო გიყვართ.. 

  დოდკა, აუცილებლად გექნება შენი სახლი, დიდი აივნით : )

  ჰანნა, შენ აუცილებლად, აუცილებლად ჩამოხვალ  გერმანიიდან ჩემთან სტუმრად ბარსელონაში, მადრიდში ან თუნდაც ვალენსიაში  : )

    და ყველა სხვა ბლოგერო, may your dreams come true! 

    

    

Just Turned 22

  ბოლო დღეები სკაიპში ჩემ პროფილში ალბათ last days 21  ეწერა, დღეს just turned 22 გახდება და შემდეგ დღეებში 22 and bit more  : )

  არც კი ვიცი, რა დავწერო - განვლილი 22 წელი გავიხსენო? ან განვლილი 1 წელი მაინც?

   არ მინდა. მაგრამ ისიც არ მინდა, ცალკე პოსტი არ მივუძღვნა ამ დღეს. მაინც, წელიწადში ერთხელ მოდის და რაც მთავარია, ბლოგზე პირველად ვხვდები. 

   ჩემზე ვფიქრობდი, ნეტავ როგორი ვარ? მე ხომ არ ვიცი, სხვისი თვალით როგორი ადამიანი ვჩანვარ;  იქნებ ზუსტად ისეთი, როგორიც არ მიყვარს და მეტიც  - ვერ ვიტან.  რაც მიყვარს და მომწონს სხვაში, იქნებ მხოლოდ იმიტომ მომწონს, რომ მე არ გამაჩნია ის თვისება. 

  თავს ძალას თუ დავატან, ალბათ შეიძლება საკუთარი თავის უცხოდ აღქმა და მერე შეფასება, მე ჯერ არ მიცდია, საინტერესო კი იქნება. 

   ხვალ რას ვაპირებ არ ვიცი, ალბათ არაფერს. ერთადერთი თმის შეჭრა მინდა, საგრძნობლად უნდა დავიმოკლო. იცით რა მაგარია? ესეც ცვლილებაა. თავს უფრო მსუბუქად გრძნობ, პირდაპირი და არაპირდაპირი მნიშვნელობით. 

   პ.ს ფეისბუქმა მამცნო, რომ თინისაც დღეს აქვს დაბ.დღე. გამიხარდა. ყოველთვის მიხარია, როცა ვიგებ ჩემს დღეს ვინმე რომ არის დაბადებული.  თინი,  wish you all the best!  საყვარელი ხარ ძალიან. ხანდახან ჩემს თავს მახსენებ, 17-18 წლის ასაკში :))

   პ.პ.ს  ჩემი ერთ-ერთი ოცნება გაგიმხილოთ?  : )

  

  all right.. 

   

  

   

  

La Valse D'Amélie

  ცუდ ხასიათზე ვარ. აი ასე. წეღან ბაბისასთან ახალი პოსტი წავიკითხე და ამელის მუსიკას ვუსმენო, წერდა. უცებ თავში პატარა ნათურა აინთო – ამელი! აი რა გჭირდება ეხლა.

   ვუსმენ.   პირველ რიგში პარიზს ვგრძნობ და მერე ამელის ფერებს. ის ბრმა რომ განათდა, მეც ისე ვნათდები ნელ–ნელა.

   მახსოვს, ასე 17–18 წლის ასაკში, ისეთ ფილმს ვეძებდი, რომელიც გამორჩეული იქნებოდა და ყოველ ნახვაზე რაღაც ახალს შემძენდა, ან, ცოტა უფრო კეთილშობილი გავხდებოდი. იმედის ფორუმზე დავწერე კიდეც. მირამ დამამშვიდა, იპოვიო. და თუ სწორად მახსოვს, მან მირჩია ამელის ნახვა. მანამდე, თავიდან მქონდა სულ მოკლე ეპიზოდი ნანახი და რატომღაც არ მომეწონა. გადმოვწერე და რომ ვუყურებდი, საშინლად ავფორიაქდი – ღმერთო, ამელი მე ვარ, მე! ჩემი თვალები აქვს, ჩემსავით აზროვნებს. მე ვარ ამელი! 

  ასე ვიპოვე ჩემი ფილმი. 

   ისე მიხარია, რომ არსებობს ფილმი, რომელსაც შეიძლება რამდენიმე წელი არც კი ვუყურო, მაგრამ ის ყოველთვის იქნება, როგორც ერთგული მეგობარი. და როცა ამელივით სასოწარკვეთისგან ცრემლები წამომივა, მაშინ გამოჩნდება ჩემს გონებაში, ყურებში მუსიკა ჩამესმება და ამელის ბედნიერ სახეს დავინახავ, საყვარელ ადამიანთან ერთად რომ დადის მოტოციკლით პარიზის ქუჩებში..

  

  

     

This Is The Life

 

  

    ეს სიმღერა უკვე იმდენჯერ ვახსენე ბლოგზე, რომ დროა თქვენც მოუსმინოთ : )

  

8 & 9

 გვერდით ცხელი ყავა მოვიდგი, მაისფეისზე შესაბამისი სიმღერა ჩავრთე და დავიწყე.

    გუშინ ნატალიობა იყო. ჰო, არსებობს ასეთი, ქრისტიანული დღესასწაული. მინდოდა ამ დღისათვის პოსტი  დამეწერა.  მაგრამ ამ US OPEN–ის გადამკიდე, ძილის რეჟიმი საერთოდ დამერღვა.  ამიტომ გუშინ 10 საათზე უკვე ვიწექი და დაძინებას ვცდილობდი. პოსტი იდეაში ჩემზე უნდა ყოფილიყო, ყოველ შემთხვევაში, ამოსავალი წერტილი მე ვიქნებოდი :D  მაგრამ გუშინ არ გამოვიდა და დღეს უკვე აღარ მინდა ნატალიაზე წერა :)

  [შენიშვნა:  მგონი ზედმეტი მომდის, მაგრამ ალბათ ეს ბოლო იქნება] ღამით მაღვიძარა დავაყენე, დილის 4 საათზე უნდა გამეღვიძა და რაფას თამაშისთვის მეყურებინა. ჰოდა, ავდექი დათქმულ დროს და I სეტს ვუყურე. სადაც ნადალმა წააგო. მეც თავი შევიცოდე, არ მინდოდა მისი წაგებისთვის მეყურებინა და დავიძინე. სიზმარში ვნახე რომ რაფა იგებდა, მე კი რაც მესიზმრება, ყოველთვის საწინააღმდეგოდ მისრულდება. ისედაც აბსოლუტურად დარწმუნებული ვიყავი რომ წააგებდა. დილით ადრე ავდექი, ექიმთან მივდიოდით მე და დედა. ეგრევე ლეპტოპი ჩავრთე, რომ მენახა რა ანგარიშით წააგო poor რაფამ. თურმე მართლა არსებობს ფენომენი – თვალებს არ დავუჯერე, მე მარტო გამოთქმა მეგონა.  ხმის ამოუღებლად ვკიოდი – აააა, რა მაგარია, მოიგო! სულ დამავიწყდა რამდენიმე ღამის უძილო რომ ვიყავი, ხალისით წავიყვანე დედა თოდუაში :D რომ დავბრუნდით, დედასაც ვაყურებინე ნადალი–მონფილსის თამაშს :D რაფა გავაცანი :))

   რაღაც ბლოგებს ვეღარ ვკითხულობ ნორმალურად ამ ბოლო დროს. არადა კომპიუტერთან საკმაოდ დიდ დროს ვატარებ. კომენტარებსაც აქა–იქ ვტოვებ.

   დასასრულს, ალბათ ყველაზე ლამაზი ნატალიას ფოტო :)

   

    

სპორტული აჯაფსანდალი

   2 რამ, რის გამოც დეიდასთან ყოფნა მიყვარს: 

  1. ნორმალური კომპიუტერი [უფრო სწორედ, ლეპტოპი] აქვს

  2. 'ტენისი' აქვს ტვ–ში :D

   დღეს ნადალის თამაში იყო, ველოდებოდი მეთქი მალე დაიწყოს, თან კარგი ხარისხით პირველად ვუყურებდი მგონი მის თამაშს, ჩემთან ძალიან ცუდად უჩვენებს ტვ–ს, აქ კი ხატავს :D :lol:  მოკლედ, როგორც კი დაიწყო თამაში, უფრო სწორედ, ცოტა უფრო ადრეც, სტუმრები მოვიდნენ. თან იმავე ოთახში იყვნენ, სადაც ტვ დგას. მე მშვიდად ჩავრთე ჩოგბურთი და ორ ფლანგზე ვიბრძოდი – სტუმრებს ველაპარაკებოდი და თან  ვუყურებდი :D სტუმრები გავაცილეთ და ახლა მეზობლები შემოვიდნენ :O მეც ბრძოლა განვაგრძე :D მოკლედ, ზუსტად მატჩი რომ დამთავრდა, იმ დროს წავიდა ყველა :D მშვიდად ისედაც ვერ ვუყურებდი ალბათ – რაფას სამედიცინო ჩარევა დაჭირდა, მუცელი ტკიოდა და რაღაცეები წაუსვეს, მეც ავნერვიულდი, თითქმის მოგებული მატჩი არ შეწყვიტოს–თქო :O 

  

 

   

  

   ბოლო გეიმები ტკივილით ითამაშა, მაგრამ ძალები მოიკრიბა და მაინც მოიგო :love:

   იმის მერე მე კიდევ ვზივარ და ვნერვიულობ – რა ჭირს. სულელი არ ვარ? უფრო სწორედ უნამუსო სულელი! ჩემს ახლობლებზე არ ვდარდობ როცა რამე ტკივათ, სირცხვილია სხვა თუ არაფერი :D

   გუშინდელ თამაშზე მეც ვთქვა რამე? :D  დოდკასთან დავწერე უკვე და ის არის ჩემი კომენტარი :D  კალაძე მეცოდება, თუმცა გუშინ ფორუმზე მასზე გახსნილი 1000 თემა რომ წავიკითხე, იმდენი ვიცინე, ძლივს მოვედი გონზე, სახლში დავდიოდი და ვხარხარებდი. ჩემი ძმა ამბობს დღეს – 2 გოლი რომ გავიტანეთო. მერე უცებ მიხვდა და გაეცინა – კალაძემ რომ გაიტანა, მგონია ჩვენ მოვიგეთო :D მეც ასეთი შეგრძნება მაქვს, ამიტომ გული არ მწყდება :P

  მაისფეისზე Amy Macdonald–ს ვუსმენ, მიყვარს ეს გოგო :love: 

    ჩემი გამჩერებელი არავინაა, თქვენც ცოდოები ხართ და დავამთავრებ ამ პოსტს. ამიტანეთ როგორმე, აღელვებული ვარ და მაპატიეთ ხო?  :user:

    ა, ჰო, ფოტო სახელწოდებით 'I'm watching you'  :love:

   

  

    

Did You Say It? I Love You.. Did You say it?..

  დღეს განსაკუთრებით მენატრება გრეის ხალხი..

   აბსოლუტურად ყველა, ის ექთანიც კი, მხრებამდე ქერა თმა რომ აქვს და ყვავილებიანი ხალათი აცვია.

  იუთუბზე ვიდეოებს ვეძებდი, ორს ვუყურე მხოლოდ:

   ეს ეპიზოდი მიყვარს - სიმღერა მომწონს ძალიან, თუ ნახვა არ გინდათ, მოუსმინეთ მაინც -

    

 

  ეს კი V სეზონის ფინალური ეპიზოდი, ყოველ ნახვაზე ვიტანჯები, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, მაგრამ ჯიუტად ვუყურებ ისევ. . 

  

   

US Open, Rafa's Blog and Barcelona

  Vicky Cristina Barcelona -ს ვუყურე დღეს კიდევ ერთხელ, და საბოლოოდ ჩავწერე ჩემი საყვარელი ფილმების სიაში [რომელიც არც ისე დიდია]. პენელოპე კრუსი კი ათმაგად შემიყვარდა. ასევე დაინტერესებული ვარ ვუდი ალენით, და მგონია რომ ჩემი ერთადერთი საყვარელი რეჟისორი გახდება. 

   ორშაბათს კი 4 Grand Slam-დან ერთ-ერთი და  სეზონის ბოლო ტურნირი, US Open დაიწყო. ნადალის პირველი მატჩი დღეს საღამოს არის, რაღა თქმა უნდა მოუთმენლად ველოდები. 

   ასევე, რაფა ბლოგს წერს ამ ტურნირზე, გუშინ დაწერა პირველი პოსტი. მეც ამაყად ვამატებ მას ჩემს 'Updates'-ში.