ძვირფას მეგობარს, წერილი #

     ალბათ არსებობს პარალელურ სამყარო, სადაც შესაძლებელია, ნებისმიერ ცნობილ ადამიანს, რომანის თუ ფილმის პერსონაჟს შეხვდე. მაგალითად, ქუჩაში ჩეს გადავაწყდე, მასთან ერთად რომელიმე პაბში რომს დავლიო და სოციალურ უთანასწორობაზე ვილაპარაკო. შეიძლება ჩე საერთოდაც არ ეკარებოდა რომს, მაგრამ იმ სამყაროში, სადაც ჩვენ ერთმანეთს შევხვდებოდით, ყველაფერი ისე იქნებოდა, როგორც ჩემს წარმოდგენებშია. დევენდრა ბანჰარტთან ერთად კი რწევა-რწევით, სიტყვის უთქმელად ვიცეკვებდი ღამის მტვრიან ბარში, ათასი ჯურის ადამიანი რომ ირევა და სხვა ყველაფერი რომ სულერთია.

    რეალურ ცხოვრებაში კი ყველაფერი სხვაგვარადაა. წეროზე მოთხრობა გავგზავნე, რომელმაც, რა თქმა უნდა, ვერავითარ წარმატებას  მიაღწია. "რა თქმა უნდა" იმიტომ, რომ ისეთი მოთხრობა დავწერე, რომელიც მხოლოდ იმათ უნდა მოწონებოდათ, ვისაც ბრიუგეში და ჩე გევარა უყვართ. ასეთები კი, მგონი არც თუ ისე ბევრია, მითუმეტეს ჟიურიში.

     მთელი გულით მინდა, წინასაახალწლო პერიოდით ძველებურად გავიხარო. იმის მეათედი სიხარული მინდა, ბავშვობისას ტურბო მენს რომ ვუყურებდი, დედა სამზარეულოში რამდენიმე საჭმელს ერთად აკეთებდა, ფილმებსა და მულტფილმებს შორის თავისუფალ პერიოდში მე სალათების მასალას ვუჭრიდი და ეს ფუსფუსი სულაც არ მეჩვენებოდა დამღლელად. როცა 12 საათი დარეკავდა, ფეიერვერკების გამაყრუებელ გუგუნში ჩავიფიქრებდი, რომ ყველაფერი კარგად ყოფილიყო. ისე ძალიან, მთელი არსებით მჯეროდა, რომ ის წელი მართლაც ბედნიერი იქნებოდა.

  არ ვიცი სად გაქრა ის რწმენა, რომ მომავალი აუცილებლად უკეთესი იქნება.

 მე მგონია, რომ უბრალოდ დავიღალე.

ჩემი ნაღვლიანი სიზმრების გახსენების ჟამს

   [ არ ვიცი, იმ ფენომენს რა ჰქვია, შენს ერთ-ერთ საყვარელ შემსრულებელს მოუთმენლად რომ ელოდები და როცა ეს დღე დადგება - ის აქ არის და შეგიძლია ცოცხლად მოუსმინო, წასვლა გეზარება. ]

    წუხელ მესიზმრა, რომ ჩემს სოფელში ვიყავი. ზაფხულის არდადეგები მქონდა, სახლის სხვენში დავძვრებოდი და იქაურ მტვერს ვისუნთქავდი.

19 წლის ვიყავი.

  ალბათ იმის ბრალია, ძილის წინ "ზარხუფს" რომ ვკითხულობდი. მთელი დღეა, 19 წლის მგონია თავი და მგონია, რომ ცხოვრებაში ძალიან ბევრ რამეს მოვასწრებ. მერე მახსენდება, რომ უკვე 26 წლის ვარ, ჯერ მუდმივი სამსახურიც კი არ მაქვს და გუნება მიფუჭდება. ნეტავ 19 წლისას წამეკითხა პლათი, ალბათ მერე ჩემს ცხოვრებას სხვანაირად წარვმართავდი. იმედია თვითმკვლელობაზე არ ვიფიქრებდი და მხოლოდ რაღაც ახლის გაკეთებაზე დავიწყებდი ზრუნვას.

    სიზმარში ჩემს სოფელში ვიყავი-მეთქი, ვამბობდი. აქ ისე გულახდილად ვეღარ ვწერ, არც სიზმრის შინაარსზე მოვყვები და ჩემს ქვეცნობიერში დავიწყებ ქექვას.  ყველაზე კარგ მომენტში გამეღვიძა (არაფერი ისეთი არ ყოფილა, რაც გაიფიქრეთ) და ვეღარაფრით შევიბრუნე ძილი. მერე ვიწექი საათზე მეტი და სიზმრის ამბავს ვაგრძელებდი გონებაში, საბოლოოდ მაინც ვერ მოვიფიქრე დასასრული და თავი დავანებე.

   ზაფხული კი ზანტად მიიზლაზნება; ისეთი კვირადღეა, მხოლოდ ნაყინზე რომ უნდა ჩაირბინო მაღაზიაში, მერე ყავა ყავაზე სვა და ნაყინი მიაყოლო, ხან წიგნი იკითხო და ხან - გრეის ანატომიის სეზონის ბოლო სერიას უყურო. ამ დროს კი ჩაინავუმენი და ოუფენ ეარი მეჩხირება გონებაში, სრულ იდილიას არღვევენ და ამ ზანტი კვირა დღის კონტექსტიდან საერთოდ ამოვარდნილია ერთიც და მეორეც.  ოუფენ ეარს 2 წელია უკვე რაც ველოდები და ჭირის დღესავით მეზარება წასვლა. აი, ამ ფენომენის სახელს გეკითხებოდით ზევით. რა ჰქვია?

   ყოველი ზაფხულის დასაწყისში, ძველი ზაფხულები მახსენდება, სკოლის დამთავრების შემდეგი ანუ არდადეგების პირველი დღე, დილით თვალს რომ გავახელდი და ტკბილად გავიზმორებოდი, როცა ყველანაირი ვალდებულება მხრებიდან მოხსნილი იყო და რამდენ ხანსაც მინდოდა, იმდენს დავიძინებდი, წინ უამრავი წასაკითხი წიგნი და თბილისური ცხელი საღამოები იყო, სოფელში წასაღები წიგნების სია კი - შესადგენი. აი ეს მოგონებები დევენდრა ბანჰარტის სიმღერებს ატარებს მხოლოდ, ამ დროს კი სადღაც აქვე ჩაინავუმენია და დღეს უნდა იმღეროს. არაფრით არ ჯდება დღევანდელი დღის კონტექსტში, მითუმეტეს მაშინ, როცა მე საშინლად მინდა, ჩემს სოფელში ვიყო და წუხელ რაც სიზმარში ხდებოდა, ეგ ამბები ხდებოდეს.