Thursday, February 13, 2014
სამი ფერი
ნაცრისფერი
რომ მკითხონ, ყველაზე დიდი დარდი რომელიაო, მე ვუპასუხებდი აი ეს დარდი-მეთქი - უთქმელი და ჩუმი, ამბად რომ ვერ მოყვები. თუ მოყვები, გაგიკვირდება, ნუთუ ხმამაღლა ნათქვამი ასეთია ჩემი დარდი, სრულიად სხვანაირი და გაუგებარი. როცა შენთვის ხელებს ნერვიულად იმტვრევ, თან გულში ჩურჩულებ, ღმერთო, მაკმარე ეს, რამე უფრო დიდი უბედურება არ დამატეხო თავსო.
ყვითელი
თუ მკითხავთ, დიდი სიხარული როგორიაო, მე გიპასუხებთ - აი ის, სტამბულში რომ ჩავედი და თავი დაბრუნებულად ვიგრძენი; ყველაფერი რომ თავის ადგილას იყო - მზეც, ადამიანებიც, შემწვარი წაბლებიც და ფერადი შენობები..
ლურჯი
რომ მკითხოთ, ბედნიერება როგორიაო, გეტყვით - ის მომენტი, როცა ყველაფერი თავის ადგილას არის; ისე, როგორც სტამბულში იყო-მეთქი.
Tuesday, February 11, 2014
The only voice that matters
"God, the women in these magazines... Some of them are actual brides, you
know, they're not all models. All smiling... It's like the only thing
in the world that matters is that they find the perfect shoes to match
that dress. God, you know, I knew these girls, I went to school with
them... It's funny. I used to feel sorry for them. They're simple girls.
They just wanna find the guy and get married, you know? Live. I don't
know, I think you're either born simple or you're born... me. I wanna be
the person who gets happy over finding the perfect dress, I wanna be
simple, 'cause no one holds a gun to the head of a simple girl.."
I'm not Cristina Yang.
I'm not Cristina Yang.
Monday, February 10, 2014
Somewhere in London
You must be somewhere in London
You must be lovin' your life in the rain.
You must be somewhere in London...
ეს ფოტო ორიოდე დღის წინ გამოაქვეყნა ნასამ, მარსიდანაა გადაღებული.
ის პაწაწინა, ნათელი წერტილი არის დედამიწა.
უცნაურია, როცა ვუყურებ და ვფიქრობ, რომ იქ არის რუსეთი და ამერიკა, ჰიროსიმა და ნაგასაკი. სადღაც ვიღაც საუზმობს, ვიღაცას უძილობა ტანჯავს, ვიღაც კი კვდება..
ჩვენთან ორშაბათი დადგა. თავის საშინელი ტკივილები მტანჯავს. ყველა ჩემი მეგობარი სადღაც გაეშურა. ასე მგონია, თითქოს ჩემს first aid ყუთს დასტაცეს ხელი და სადღაც შორს წაიღეს. ამიტომ აღარ ვიცი, როცა გამიჭირდება, ვის მივაშურო, ვისთან გავიქცე. არადა, მარსიდან დედამიწა ისეთი პატარა ჩანს. სინამდვილეში კი საკმარისად დიდია იმისთვის, რომ გასაჭირში გასაქცევი ადამიანები შორს გადაიკარგონ.
Put an ocean and a river between everybody else,
Between everything, yourself and home.
Put and ocean and a river,
Between everything, yourself and home.
You must be lovin' your life in the rain.
You must be somewhere in London...
Photo by NASA’s Curiosity Rover. |
ეს ფოტო ორიოდე დღის წინ გამოაქვეყნა ნასამ, მარსიდანაა გადაღებული.
ის პაწაწინა, ნათელი წერტილი არის დედამიწა.
უცნაურია, როცა ვუყურებ და ვფიქრობ, რომ იქ არის რუსეთი და ამერიკა, ჰიროსიმა და ნაგასაკი. სადღაც ვიღაც საუზმობს, ვიღაცას უძილობა ტანჯავს, ვიღაც კი კვდება..
ჩვენთან ორშაბათი დადგა. თავის საშინელი ტკივილები მტანჯავს. ყველა ჩემი მეგობარი სადღაც გაეშურა. ასე მგონია, თითქოს ჩემს first aid ყუთს დასტაცეს ხელი და სადღაც შორს წაიღეს. ამიტომ აღარ ვიცი, როცა გამიჭირდება, ვის მივაშურო, ვისთან გავიქცე. არადა, მარსიდან დედამიწა ისეთი პატარა ჩანს. სინამდვილეში კი საკმარისად დიდია იმისთვის, რომ გასაჭირში გასაქცევი ადამიანები შორს გადაიკარგონ.
Put an ocean and a river between everybody else,
Between everything, yourself and home.
Put and ocean and a river,
Between everything, yourself and home.
Saturday, February 8, 2014
Happiness is..
Facebook-ზე არის ასეთი პეიჯი: The Happy Page, სადაც წერენ წვრილმან (თუმცა ყველაზე მნიშვნელოვან) ბედნიერებებზე.
მეც მინდა, ყოველგვარი განვრცობის და სიტყვაუხვობის გარეშე მოგიყვეთ,
ბედნიერებაა, როცა შენი ერთი მეგობარი ატლანტაში, მეორე კი ოლბანიშია და სამივე ერთად უყურებთ The National-ის ლაივ-კონცერტს სიდნეიში.
მეც მინდა, ყოველგვარი განვრცობის და სიტყვაუხვობის გარეშე მოგიყვეთ,
ბედნიერებაა, როცა შენი ერთი მეგობარი ატლანტაში, მეორე კი ოლბანიშია და სამივე ერთად უყურებთ The National-ის ლაივ-კონცერტს სიდნეიში.
Monday, February 3, 2014
ზაზუნას მეორე დღე
სოც.ქსელები ნელ-ნელა და თავისთავად, ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილი გახდა. გინდა თუ არა, მაინც იგებ რომ ვიღაც ანჟელა.კ-მ დღეს დონატები და ყავა მიირთვა, ჯოზეფ კ.-მ კი კალათბურთში საყვარელი გუნდის თამაშს უყურა.
სტენლი კუბრიკი ჭკვიანი კაცი იყო. ალბათ სადაც არის, კარგად იცის, როგორ მიყვარს და ყოველ ჯერზე, როცა მის ფილმებს ვუყურებ და შთაბეჭდილებების ნაკადი მეჯახება, ზის და ოდნავ ირონიულად იღიმის.
სოც.ქსელებზე გეუბნებოდით. ძალიან მაკვირვებს ერთი საკითხი, რომელიც ბოლო დროს ჩემი ვირტუალური ცხოვრების ზოგიერთ მოსახლეს შევნიშნე, ძირითადად, გოგონებს. მათ ძალიან მოსწონთ საკუთარი თავის ქების (ძირითადად) ირიბი აღმნიშვნელი სტატუსები, რომელსაც ხშირად, პერმანენტული ხასიათი აქვს. ისინი რატომღაც, მუდმივად ცდილობენ დაგვაჯერონ, რომ ძალიან წარმატებულები და ნიჭიერები არიან. სიმართლე რომ გითხრათ, ვერაფერი გამიგია, მისთვის რა მნიშვნელობა აქვს, მე რამდენად მეცოდინება მისი ბედნიერი ცხოვრების შესახებ, როცა პირადად შეიძლება არც არასდროს შევხვდე.
ამასობაში, ზაფხულისთვის ჩემი თმა საკმარისად გრძელი იქნება, იმისათვის რომ ბათუმის მზეზე ოდნავ გახუნდეს და როცა ზღვის მარილით გაჟღენთილი ამოვალ სანაპიროდან, პრივეტში გარე მაგიდასთან ჩამოვჯდე და თურქული ყავა შევუკვეთო, რომელიც იმ სიცხეში ყოვლად ამოვარდნილი იქნება კონტექსტიდან.
ჯერ არ ვიცი, როგორ და რა ვითარებაში, ან ვისთან ერთად წავალ ბათუმში, მაგრამ ერთი რამ უდავოა - მარილიანი თმები და თურქული ყავა პრივეტში, აუცილებლად იქნება.
ახლა არც იმის დროა, ზაფხულზე ვფიქრობდე, და მითუმეტეს, ბათუმში წასვლას ვგეგმავდე, მაგრამ დღეს, 7-ის ნახევარი რომ გახდა და სამსახურიდან გამოსულს ჯერ კიდევ დღის შუქი დამხვდა, აუტანელ ყინვასაც კი არ მივაქციე ყურადღება, ისე გამიხარდა გაზაფხულის მოახლოება.
არადა, გაზაფხულამდე ჯერ კიდევ შორია. მე ფოლკნერს ვკითხულობ და ასე არასდროს, არაფრის კითხვა გამჭირვებია. იყო წიგნები, რომლებიც არ მომწონდა და ძალისძალად ვკითხულობდი, ისეთებიც იყო, რომლებიც მომწონდა, მაგრამ დროის უქონლობის გამო გამიგრძელდა კითხვის პროცესი და არის ფოლკნერი, რომელიც ძალიან, ძალიან მიფორიაქებს სულს და მეშინია, წიგნისკენ ხელი გავიწვდინო და გადავშალო.
Subscribe to:
Posts (Atom)