ნაცრისფერი
რომ მკითხონ, ყველაზე დიდი დარდი რომელიაო, მე ვუპასუხებდი აი ეს დარდი-მეთქი - უთქმელი და ჩუმი, ამბად რომ ვერ მოყვები. თუ მოყვები, გაგიკვირდება, ნუთუ ხმამაღლა ნათქვამი ასეთია ჩემი დარდი, სრულიად სხვანაირი და გაუგებარი. როცა შენთვის ხელებს ნერვიულად იმტვრევ, თან გულში ჩურჩულებ, ღმერთო, მაკმარე ეს, რამე უფრო დიდი უბედურება არ დამატეხო თავსო.
ყვითელი
თუ მკითხავთ, დიდი სიხარული როგორიაო, მე გიპასუხებთ - აი ის, სტამბულში რომ ჩავედი და თავი დაბრუნებულად ვიგრძენი; ყველაფერი რომ თავის ადგილას იყო - მზეც, ადამიანებიც, შემწვარი წაბლებიც და ფერადი შენობები..
ლურჯი
რომ მკითხოთ, ბედნიერება როგორიაო, გეტყვით - ის მომენტი, როცა ყველაფერი თავის ადგილას არის; ისე, როგორც სტამბულში იყო-მეთქი.
No comments:
Post a Comment