Thursday, October 31, 2013

Elephant dream



  ”მუშაობა მინდა. ერთი ჩვეულებრივი სამსახური - შაბათ-კვირას რომ ველოდებოდე მუდმივად, ორშაბათი დილა მძულდეს და შვებულებამდე დღეებს ვითვლიდე. ვიცი, ვიწუწუნებდი დროის უქონლობასა და დაღლილობებზე, მაგრამ გულის სიღრმეში ყოველთვის მადლიერი ვიქნებოდი იმის, რაც მაქვს..”


   ეს არის ჩანაწერი ჩემი ერთ-ერთი პოსტიდან, რომელიც თითქმის 3 წლის წინ გამოქვეყნდა. მე აბსოლუტური სიზუსტით ამიხდა ეს ოცნება.
   მქონდა სამსახური, სადაც სიკვდილამდე ვიღლებოდი, მძულდა ორშაბათი დილები ისე, როგორც არავის ამქვეყნად სძულებია ორშაბათები. ვითვლიდი დღეებს შვებულებამდე, მაგრამ არ შემეძლო, არაფრით არ შემეძლო ვყოფილიყავი ბედნიერი იმით, რაც მქონდა.    მაგრამ მაინც ვცდილობდი, მთელი ძალებით ვცდილობდი, და სადღაც გულის სიღრმეში, ვიყავი კიდეც მადლიერი, რომ მქონდა სამსახური და საკუთარი ფული.

   მაშინ, როცა 30 სექტემბრის გამთენიისას, სამსახურში ვიჯექი მარტო, სიმწრის ცრემლებს ვყლაპავდი, გადავწყვიტე, რომ ამ ყველაფერს ბოლო უნდა მოღებოდა. გადაწყვეტილება სისრულეში მოვიყვანე და რაღაცნაირად, გულზე მომეშვა. 

 2 დღეში  აღარ მექნება სამსახური. მაგრამ შემეძლება ძალდატანების გარეშე წავიკითხო წიგნები, ისევ მიყვარდეს ადამიანები და შემოდგომა. კვლავ გამიჩნდება დეტალური ბედნიერებები, კიდევ გამოვაცხობ ნამცხვრებს, დავითვლი ცაში ჩემს ღამეულ ვეშაპებს და ისევ ხშირად ვიფრენ სიზმრებში.

   ლურჯი კვლავ გახდება ჩემი საყვარელი ფერი, ვიყიდი ბევრ თბილ გეტრს და ფერად კოლგოტებზე ჩავიცვამ.

  სადღაც გულის სიღრმეში, ოცნებების განყოფილებაში მიმალულ საკონდიტროს იდეას მაღლა ამოვწევ და ვიტყვი - რატომაც არა.

   მანამდე კი, მინდა გითხრათ, გაგაფრთხილოთ, რომ ძალიან ყურადღებით მოეკიდეთ თქვენს ფიქრებს, სურვილებს თუ ოცნებებს. ისინი აუცილებლად ხდება, მაგრამ ბედის თუ რაღაც სხვა ძალის ირონიით, ხშირად ისე არა, როგორც ჩვენ გვინდა. დაისახეთ კონკრეტული მიზნები, თავშივე, ძალიან დაწვრილებით ჩამოაყალიბეთ, რა გინდათ, თორემ ”მინდა მქონდეს სამსახური” შეიძლება ძალიან, ძალიან ცუდად აგიხდეთ.

May the force be with me.



 

Sunday, October 13, 2013

And I give you my summer wine

                                                           Strawberries cherries and an angel's kiss in spring
                                                        My summer wine is really made from all these things
.


   შემოდგომის შუაგულში, როცა ზაფხულის ღვინო დაწურული და უკვე დამდგარია, მინდა, რომ ბლოგზე გამოვდგა გამჭვირვალე გრაფინით და ყველამ კარგად დაინახოს, რისგან შედგება ჩემი ზაფხულის ღვინო.

   ყველა მოგონებას თავის ფერი, გემო, სუნი და მუსიკა აქვს. წლევანდელი ზაფხული ისეთი მრავალფეროვანი იყო,  გამიჭირდება ერთი, ორი ან თუნდაც სამი, ზემოთჩამოთვლილი მახასიათებელი მოვარგო.

    ჩემს ზაფხულის ღვინოს აქვს ცივი ფორთოხლის წვენის (დიდებული სასმელი, რომელიც 1 ლირად იყიდებოდა ისტიკლალზე), ტკბილ-ტკბილი და არომატული რახათ ლუხუმების გემო.



    ეს იყო ხანგრძლივი მგზავრობების, ავტობუსების მოუხერხებელ სკამებზე ძილის, მატარებელში ჯდომისა და ბედნიერებებისგან ავსების ზაფხული.

  თვალებს რომ ვხუჭავ, მახსენდება, თითქოს სიზმარში იყო, როჯერ ვოტერსი რომ იდგა ჩემ წინ და მიმღეროდა - Come on, now, I hear you're feeling down, I can ease your pain, get you on your feet again..  თითქოს სიზმარშივე ავყევი ჩუმად, სულ ჩუმად, ამ სიმღერას და როცა გილმორის სოლო უნდა დაწყებულიყო, სანამ კედელს ავხედავდი, ძალიან ისე, იმედგადაწურულმა,  სადღაც გულის სიღრმეში ვინატრე, იქ დევიდი დამენახა.

სტამბული

    სტამბულის ყველა მოგონება ტვინში შესაბამის უჯრებში ფაქიზად დავკეცე და ჩავალაგე.  ეს მოგონებები იმდენია და ისე ნაწყვეტ-ნაწყვეტი, რომ დაწერა მიჭირს.

    დილის 4 საათზე მოლას ხმაზე რომ გული მეკუმშებოდა, ისე მთრგუნავდა. უგემრიელესი მწვანე სალათი, გემით სეირნობის შემდეგ რომ ვჭამე ღია ზღვისპირა კაფეში,  სადაც ვისხედით ყველა ერთად, გრძელ მაგიდასთან და გვქონდა ზაფხული.
 ახლადჩასულები რომ ვიყავით სტამბულში, ძალიან დაღლილები, კონცერტის ბილეთები ავიღეთ და გული გამალებით მიცემდა სიხარულისგან. მერე ბიჭები ძალით სტარბაქსში გავაქანე, ვერანდაზე ვისხედით, გემრიელ ყავას ვსვამდი და ისტიკლალს გავყურებდი. წინ მთელი ორი დღე მელოდებოდა სტამბულში და ის იშვიათი მომენტი იყო, როცა მაშინვე ხვდები, რომ აქ და ახლა, ბედნიერი ხარ. 
ბოსფორს რომ ვეძებდით, მიყრუებულ ქუჩებში მოვხვდით, მივუხვიეთ, მოვუხვიეთ და უცებ გამოჩნდა წინ, დიდებული და ზურმუხტისფერი ზღვა, ისეთი, როგორიც არ მინახავს მანამდე.


   წამოსვლის წინ, ბოლო წუთებზე, სულ სირბილ-სირბილით, ბარგით რომ მივედით უმანკოების მუზემთან და საჩქაროდ სურათები გადავუღეთ.
 რახათ ლუხუმის საოცარ მაღაზიაში რომ ვიყავი, სადაც იმდენი და იმდენნაირი ტკბილეული იყიდებოდა, გორები იდგა, აღარ ვიცოდი, საით გამეხედა, რომელი ამერჩია.. მერე პატარ ყუთით ვიყიდე, უგემრიელესი, პუდრამოყრილი და ჰოსტელში გემრიელად ვჭამეთ.

 


  ბათუმი

   სექტემბრის ბათუმს ძალიან არარომანტიული, შებოლილი სულგუნის ჩხირების და პაშტეტის გემო აქვს : )

    ბათუმში ჩემი დაბადების დღე იყო. მოულოდნელი საჩუქრებით, ენა რომ ჩამივარდა, ისეთით. კარგი ადამიანები რომ მყავდა გვერდით, ერთად ვსვამდით მარტინის, ვუსმენდით დორსს და ვლაპარაკობდით ათას ამბებზე. ბათუმში ყველაზე მყუდრო სახლი იყო, ღამეული ვიზიტები სუპერმარკეტში, მარილიანი მზესუმზირის და შებოლილი სულგუნის ჩხირების ყიდვა, ღამის კინოსეანსისთვის. წიგნები ბათუმში - ყველაზე საოცარ მაღაზიაში, ჭიქა წითელ ღვინოს რომ ვსვამდით, ძალიან რომ ციოდა, წვიმა ცრიდა და საღამოს კინოფესტივალის გახსნისთვის ვემზადებოდით.



   მეგობრები რომ მოეშურებოდნენ თბილისიდან, სამსახურებს რომ მიანებეს თავი და იმიტომ ჩამოვიდნენ, ჩემს დაბადების დღეს შევხვედროდით ერთად.

   ძალიან მშვიდი, თითქმის უტალღო ზღვა, თვალდახუჭული ნაპირზე წოლა, მზეზე ნელი შრობა და ზღვის ხმიანობის მოსმენა.

    ბათუმში კინოფესტივალი იყო, ყოველდღიურად დაგეგმილ ფილმებზე სიარული, აპოლოსკენ მიმავალი ქვაფენილებიანი ქუჩა, გზად ღია კინოთეატრი, ღამით აციმციმებული ლამპიონები და ადამიანების მხიარული ხმები.

   ზღვის მარილისგან დახვეული თმები, ოდნავ შესამჩნევი რუჯი, ზანტი დილის ყავები,  არარსებული მონსტრების ღამეული შიშები,  მეკობრეებთან და დინოზავრებთან ფოტოსესია, მეგობრების ხმიანობაში ჩაძინება, გემრიელი ვახშმები და სვაიაკი ჩაიზე,

   თბილისში გამომგზავრების წინ, საღამოს გამოსამშვიდობებელი თურქული ყავა პრივეტში და მთელი დღის განმავლობაში ყელში გაჩხერილი ბურთი.

  ...And when I woke up the sun was shining in my eyes.

   ზაფხულის ღვინო უკვე დაწურულია. ნელ-ნელა გამოვიზოგავ, ზამთრის ცივი და გრძელი საღამოებისთვის.

Wednesday, October 9, 2013

გრავიტაცია

    თუ თქვენ ოდესმე, ერთი წამით მაინც, გიოცნებიათ კოსმოსში გაფრენაზე,  თუ რომელიმე ღამეს, ცაში უამრავ ვარსკლავს რომ შეჰყურებდით, დაინტერესებულხართ, რა ხდება იქ, როგორია ჩვენი დედამიწა ზევიდან, მაშინ აუცილებლად უნდა ადგეთ და  წახვიდეთ კინოში ამ ფილმის სანახავად. იმიტომ, რომ აქ არის კადრები, საოცარი კადრები. მთელი ფილმი ამ კადრებად ღირს, მეტი არც არაფერია სანახავი და გასაგები.

   არ ვიცი, ეს ხალხი რის ნახვას ელოდა, ბოლოს უკმაყოფილოები რომ გამოდიოდნენ. რატომ უნდა გქონდეს რაღაც განსაკუთრებულის, განსხვავებულის მოლოდინი, როცა იცი, რომ მთავარ როლებში სანდრა ბალოკი და ჯორჯ კლუნი არიან. ჩემთვის ფილმი ზუსტად ისეთი იყო, როგორიც წარმომედგინა მანამდე. ამიტომ აბსოლუტური კმაყოფილების გრძნობით დავტოვე დარბაზი. მხოლოდ იმან შემაწუხა, ერთ მომენტში, სანდრა ბალოკი რომ თავს მიარტყამს და გონებას კარგავს, ვიღაც კაცმა ხმამაღალი სიცილი რომ ატეხა.

  ძალიან მომეწონა იდეა, რომ იქ, სადღაც ცაში, ყველა ერი ერთიანდება. შეგიძლია დაჯდე ჩინურ კოსმოსურ სადგურში, იყო ამერიკელი და გეცვას რუსული კოსმონავტის კომბინიზონი. რუსულ სადგურში ხატი, ჩინურში კი - ბუდა, იმის მანიშნებელია, რომ ზეციური ძალა ერთია, უბრალოდ ჩვენ, ადამიანები, მას  სხვადასხვა სახელს ვარქმევთ.



    საინტერესო იყო ფილმის იდეა -  ახლიდან დაბადება. სანდრა ბალოკის გმირი ერთი იმედდაკარგული ქალია, რომელიც ყოველ დილას დგება, მიდის სამსახურში, საღამოს ბრუნდება სახლში და უსმენს რადიოს. და ყოველდღე ისევ და ისევ, ერთი და იგივე.
  იქ, კოსმოსში,  მისი ხელახალი დაბადება იწყება. ერთ მომენტში, როცა ასტრონავტის ჩაცმულობას იხდის, ემბრიონის პოზაში ისვენებს. ბოლო ეპიზოდში კი, კაფსულიდან გამოდის,  ტბიდან ნაპირზე გამოცურავს და სიარულს თითქოს თავიდან სწავლობს.
   თუმცა ეს ყველაფერი ძალიან ჰოლივუდურადაა გადმოცემული. მიზეზი, თუ რატომ უნდა ნახოთ ფილმი, პირველ აბზაცშია :)