Lullaby For A Troubled Man

And no one sings me lullabies,
And no one makes me close my eyes,
So I throw the windows wide
And call to you across the sky..

  მე ვინ მიმღერებს იავნანას მაშინ, როცა უეცრად მივხვდები, რომ საოცრად მესმის იმ ადამიანების, ვინც საკუთარ თავს უშავებს რამეს, ბრიტვით იჭრის ხელებს, ფეხებზე ჩალურჯებები აქვს და ხელებზე ნაკაწრები?

   ფანჯარას რომ გამოაღებ და ცის გადაღმა მოგინდება ვიღაცას გასძახო და უთხრა, ჰეი, ამ ნაცრისფრად შედედებულ დღეს, წამოდი, სადმე ბინძურ ბარში ერთი ჭიქა ვისკი დავლიოთ, ან თუნდაც ქუჩაში დასხდეთ და ბოთლიდან მოვიყუდოთ იაფფასიანი არაყი [რომლის გახსენებაზეც  მსუბუქი გულისრევის შეგრძნება მეუფლება], ოღონდ დავლიოთ. მაგრამ ვერაფრით ვიხსენებ, ვინ არის ეს ცის გადაღამა მყოფი 'ვიღაც', ვის უნდა გავძახო ეს "ჰეი", ვინ მიმღერებს მე იავნანას?

Whatever helps you sleep at night, Natalia.

 არ არსებობენ ადამიანები, ვისთან ერთადაც დალევ ვისკის; ვინც გიმღერებს იავნანას და სიცხიან შუბლზე ცივ ხელს დაგადებს. ვერ დაინახავ ნაცნობ სახეს სიკვდილით დასჯის წინ, მხოლოდ ლიმონის სუნს იგრძნობ და მიხვდები, რომ ბაბუა არ ტყუოდა.

 ამასობაში მე–5 ჭიქა უგემურ ყავას დავისხამ, ჩამოვჯდები დივანზე, მივაშტერდები ერთ წერტილს და ასე ვიჯდები მანამ, სანამ ტელევიზორიდან ვიღაც შავკანიანი მომღერალი ქალის გულისმომკვლელ ხმაზე არ გამოვერკვევი, თუ სად ვარ.
 


Whatever helps you sleep at night. 

”” ””

  არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ათას ტრენინგებზე და სემინარებზე დადის, თავადაც ატარებს, ვითომ რაღაც უფლებებისთვის იბრძვის და საბოლოო შედეგი ფურშეტებზე ნაჭამი ბუტერბროდები და ფეისბუქზე დათაგული ფოტოებია, პროექტორით პრეზენტაციის ფონზე.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელსაც ნაც.მოძრაობა უყვარს და მიხეილ სააკაშვილის სტატუსებს აშეარებს.

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელსაც ბიძინა ივანიშვილი მხსნელი ჰგონია.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ჩაინავუმენის მოსმენას ეხლა დაიწყებს, ვინაიდან გაიგო, რომ თბილისში ჩამოდის. უფრო მეტად არ მინდა, ისეთი ადამიანი ვიყო, რომელიც იმათ დასცინის, ვინც ჩაინავუმენის მოსმენა ეხლა დაიწყო.

 არ მინდა, ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ფეისბუქზე დღის ნიუსებს აშეარებს, ან აინტერესებს, ვინ დანიშნეს ჩხოროწყუს მუნიციპალიტეტში ვინმეს მოადგილედ.

არ მინდა, ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც არტ ფილმებს უყურებს მხოლოდ.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ფეისბუქზე ხატების და მამა გაბრიელის ფოტოებს აშეარებს, ან - ზღვისა და ზედა მარჯვენა კუთხეში ერთი ვარდის ფონზე გამოსახულ წარწერასმ მარკესის რაიმე ფრაზით.

 არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც გაწელილი სიტყვებით წერს, მაგ. აუუუუ მეეეეც მინდაააა [’მინდაააა’ კიდევ მესმის, როცა გსურს გამოხატო შენი ძლიერი სურვილი, მაგრამ ’მეეეეეც’ რას ნიშნავს?]

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც სარეკლამო პოსტს წერს, მაგრამ არ უთითებს რომ სარეკლამოა და გულისამრევად უნიჭოდ უწერია რაღაც მოვლენაზე/ორგანიზაციაზე ვითომ საინტერესო პოსტი [მიაწერეთ, რომ დაკვეთილი პოსტია, ჯანდაბა!]

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც ყველას და ყველაფერს დასცინის, რაც არ მოსწონს და მისთვის საინტერესოს თუ შეეხები, მიწასთან გაგასწორებს ცინიზმით [იმიტომ, რომ რაც მას მოსწონს, ყველაფერი კარგია, mon dieu].

არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომელიც რაღაც ვიდეოს/სტატიას, რომელიც ისედაც ხუთასორმოცდათორმეტჯერ იქნა დაშეარებული ფეისბუქზე, თავადაც დააშეარებს და იმის მიხედვით, თუ რა შინაარსისაა ეს ლინკი, მიუწერს ’ფუუუ, *ლეები’ ან ’ავვვ’


მე არ მინდა ისეთი ადამიანი გავხდე, რომლისთვისაც ყველაფერი სულერთია.

 და კიდევ ბევრი რამე არ მინდა.

დეკემბრობა

  დეკემბერი მოვიდა. რატომღაც, ადამიანები დიდ ყურადღებას ვაქცევთ თვეების ცვლილებას, მითუმეტეს თუ ეს სეზონის ცვლილებასაც ემთხვევა. მაგრამ მაინც, მინდა ვთქვა რომ დეკემბერი მოვიდა, წელიწადის ერთ–ერთი ყველაზე საინტერესო თვე.

 პოსტის კითხვას სანამ გააგრძელებდეთ, ჩართეთ ეს სიმღერა. მერწმუნეთ, ძალიან კარგია.

  მე მგონია, რომ ეს გოგო საოცრად მგავს, ზუსტი მიზეზი არ ვიცი თუ რატომ, მაგრამ მგავს : ) მურაკამის ეს რომანი არ მაქვს წაკითხული, ოდესმე ალბათ წავიკითხავ, თუნდაც ამ პოსტერის გამო.

 
   მთელი დღეებია თავში მიტრიალებს როჯერ ვოტერსის ტურნე, რომელიც აგვისტოში სტამბულსაც მოიცავს. ისე ძალიან მინდა დასწრება, ისე, ისე, რომ მგონია არაფერი გამომივა.  იმდენად გაჟღენთილია ჩემი ტვინი ამაზე ფიქრით, რომ მგონი უკვე ვლოცულობ მუდმივად. აბა, სხვა რა უნდა დავარქვა, როცა თავისდაუნებურად ერთდროულად ვფიქრობ ღმერთსა და ტურნეზე. ლოცვაც ხომ ეგაა, ღმერთთან ლაპარაკი, და ჩემი ქვეცნობიერიც მთელი ძალით შეჰყვირის ზეცას, რომ უნდა ამ კონცერტზე დასწრება, უნდა!

 წავალ, კერუაკის კითხვას გავაგრძელებ და პარალელურად ვილოცებ.