ზოგადად, დღევანდელი ცხოვრების გიჟური რიტმის გამო ფიქრისთვის დრო აღარ რჩება. ძირითადად, ათას სისულელეზე გიწევს ტვინის მომართვა. ასეთი უსაქმური დღეები საჭიროა, როცა არაფერი არ უნდა აკეთო და უბრალოდ იფიქრო.
ერთი ძალიან კარგი ფეისბუქ–ფრენდი მყავს, საინტერესო ფოტოებს დებს ხოლმე. დღეს ეს ფოტო რომ ატვირთა, ვიფიქრე, რომ სწორედ ამგვარი რამეებისთვის ვცხოვრობთ ამ სამყაროში.
სხვა ყველაფერი იმას ემსახურება, რომ ასეთი რაღაცების კეთება შევძლოთ. ხომ ძალიან მარტივია, მაგრამ ხშირად მავიწყდება, რა არის მართლა ღირებული, რა გაივლის და რა რჩება სამუდამოდ. ხშირად მავიწყდება, რომ ამ ზაფხულს ლაშქრობაში უნდა წავიდე, რომ არც ერთი შანსი არ უნდა გავუშვა ხელიდან ახალი და საინტერესო ადამიანების გასაცნობად.
მე სულ ვითვლი ასეთ დღეებს, როცა რაღაც საინტერესო მოხდა. ზოგიერთი დღე ისეთი უმნიშვნელოა, რომ გულს მირევს - არც ერთი საინტერესო ადამიანი, არც ერთი საინტერესო დეტალი, ერთ ახალ სიმღერასაც რომ ვერ აღმოაჩენ.
ხანდახან კი უბრალოდ მეზარება. მახსოვს, ოუფენ ეარის მეორე დღეზე წასვლა ლამის გადავიფიქრე, მერე ბილეთს დავხედე და ჩემს თავს ვუთხარი, რომ როგორც არ უნდა ცუდი ყოფილიყო ის დღე [თან ხომ ვიცოდი, რომ არავითარ შემთხვევაში არ იქნებოდა], მაინც კმაყოფილი ვიქნებოდი, იმით, რომ კიდევ რაღაც გავაკეთე.
ეგაა ცხოვრება, მხოლოდ შეგრძნებები რჩება თავში, დანარჩენი ისევ გარეთ გამოდის.
და მომავალში, არ ვიცი, დახვრეტის მოლოდინში კედელთან ვიდგები თუ რას გავაკეთებ, ეს უბრალო საღამოც გამახსენდება, როცა ვუსმენდი ლიაპის ტრუბეცკოის და თავს უბრალოდ, კარგად ვგრძნობდი.
No comments:
Post a Comment