მე ძველმოდური ადამიანი ვარ. როცა საქმე გარეგნობას ეხება და ვფიქრობ, თუ როგორი მინდა ვიყო, ყოველთვის ბუნებრივ ნაკვთებსა და შინაგან შარმზე მეფიქრება ხოლმე. აქამდე სახელს ვერ ვარქმევდი, მაინც როგორი გარეგნობის ქალებს ვეძახდი ლამაზს. მახსოვს, თინეიჯერები რომ ვიყავით, მე და ჩემი მეგობრები, რა თქმა უნდა ბევრს ვლაპარაკობდით გარეგნობაზე, ვაფასებდით სხვადასხვა ადამიანებს - მსახიობებს, მოდელებს, მომღერლებს. მათ რომ მოეწონებოდათ ვინმე, მე არ მომწონდა ხოლმე. მეუბნებოდნენ, როგორ შეიძლება არავინ მოგწონდესო. მეც მართლა მაღელვებდა ეს ფაქტი, იქნებ მშურს და ამის ბრალია-მეთქი. მაგრამ დავრწმუნდი, რომ მართლა არ შეიძლება მომეწონოს [და მინდოდეს, მეც ასე გამოვიყურებოდე] ქალი, რომელსაც იმდენი მაკიაჟი აქვს, საკუთარ თავს ოდნავადაც აღარ ჰგავს და საბოლოოდ მაღაზიის ვიტრინაში გამოკიდებულ მანეკენს უფრო ემსგავსება.
ბუნებრიობა მომწონს. აი, ეს არის ჭეშმარიტება. როცა თმის შეჭრას ვაპირებ, არასდროს მდომებია რამე არაორდინალურის ცდა. ყოველთვის მომწონდა ბუნებრივი ხვეულები, ლამაზი, გრძელი თმა, შეუღებავი და მბზინავი, რომელზეც ერთი შეხედვით ვერც იფიქრებ, რომ 'პარიკმახერის მაშა' შეხებია :) იგივე შემიძლია ვთქვა მაკიაჟზე - მან სახის ლამაზი ნაწილი უნდა გამოკვეთოს და უფრო მეტად გამოაჩინოს, ხოლო ნაკლი - დამალოს.
ჩემთვის ბუნებრიობა არის პრიორიტეტული. მაგრამ, მსოფლიო აშაკარად არ აზროვნებს ჩემსავით, ვინაიდან მეგან ფოქსია ამ ბოლო დროს პოპულარული :)
