ზაფხული გავიდა

ზაფხული გავიდა, მაგრამ თითქოს არც ყოფილა. ჩემი საზაფხულო საკითხავი ვერ შევასრულე, ჩამოთვლილი სიიდან მხოლოდ ორი წიგნი - პირველი და მეხუთე წავიკითხე. სამაგიეროდ, ახლახან დავიწყე "დროის ბორბალი", ფენტეზის ჟანრში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი წიგნების სერია. ამაზე ახლა ბევრს ვერაფერს დავწერ, ჯერ პირველი წიგნის შუაში ვარ და კიდევ ცამეტი წიგნი მაქვს წინ. 

ამ ყველაფრის მიუხედავად, წიგნის ხელში აღების და წაკითხვის სიძნელე კვლავ რჩება ჩემს ცხოვრებაში. მხოლოდ ძილის წინ, ერთი საათით თუ ვახერხებ კითხვას. ბოლო პერიოდში, გარდა ყურადღების გაფანტულობისა, ძალიან გულმავიწყიც გავხდი; ისედაც ვიყავი, მაგრამ ახლა უარესად ვარ. ამაში დიდწილად სოციალურ ქსელებზე მიჯაჭვულობას ვადანაშაულებ. გამოსავალი მოვნახე, მაგრამ შესრულებას დიდი ძალისხმევა დასჭირდება - ამ კვირაში, სამი დღით, სოციალური ქსელებისგან განტვირთვა მოვიწყვე, მესენჯერშიც კი არ შევსულვარ. უცნარი სიმარტოვის განცდა მქონდა ის სამი დღე, მაგრამ შვების მომტანი იყო. მომავალ კვირაშიც უნდა გავიმეორო.

10:32 AM, at work

ძალიან იშვიათად მიმართლებს, რომ ყავაში შაქრისა და ყავის ზუსტ და ჰარმონიულ რაოდენობას ვყრი. ამ დილას ასეთი იღბლიანი დღე მაქვს და თითოეული ყლუპით ვტკბები.

და ვიდრე ამას ვაკეთებ, გადავწყვიტე ორი კარგი რამ გამეზიარებინა თქვენთვის:

1. "ინდიგოში" გამოქვეყნებული სტატია სახლი ტყის პირას - რაღაცნაირი ტექსტია, თითოეულ სიტყვას მძაფრი განწყობა მოაქვს, ძალიან ვისიამოვნე და ჩემი სოფელი მომენატრა.

2. თამადა - ახლახან აღმოვაჩინე ასეთი მუსიკალური არტისტი, რომელიც ბაიათებისმგავარ სიმღერებს ელექტრონულ მუსიკას უხამებს. ვიდეოს სიმღერაზე "პირამდე" გზაში ვუყურე და ძალიან მოვინუსხე, ცეკვის სცენები ისეთია, თვალს ვერ მოაშორებთ.

ამასობაში, ყავის ბოლო ყლუპები დამრჩა და თან იდეალურ ტემპერატურაზე გაგრილდა.

Access denied

მეგობარ ბლოგებს ჩამოვუარე, ძველ პოსტებს წავიკითხავ-მეთქი და უმეტესობას პრივატული გაუხდია. რა სევდიანია.

ჭეშმარიტი ზაფხულის დღეები

ჩემთვის, ზაფხული, პირველ რიგში არდადეგებთან და წიგნების კითხვასთან ასოცირდება. მიუხედავად იმისა, რომ ერთიც და მეორეც მოზრდილობასთან ერთად გაქრა და ახლანდელი ზაფხულები უფრო სიცხესა და ერთ ან ორ კვირიან შვებულებას უკავშირდება.

დღეს goodreads-ზე ზაფხულის საკითხავი წიგნების სია შემომხვდა, სიაზე გადავედი და სახეირო ვერაფერი ვნახე, მხოლოდ თანამედროვე, უცნობი ამერიკელი მწერლები დამხვდნენ. ჩემთვის კი ზაფხული უფრო კლასიკური მწერლებისაა. თუმცა გუდრიდსის სია მაინც დამეხმარა - გადავწყვიტე, ჩემი საკუთარი საზაფხულო სია შემედგინა. ამ სიას ორი მიზანი აქვს: ერთი, რომ ჩემი საკუთარი სია მქონდეს და მეორე, უმთავრესი მიზანია, კითხვა განვაახლო. ცხადია, ძალიან რთულია, მთელი დღე სამსახურში გადაღლილს, დღის ბოლოს ჩემს თავს კითხვა მოვთხოვო, მაგრამ ვნახოთ, რა გამოვა.

სიას ახლა, წერის პარალელურად ვადგენ და შესაძლოა თანდათან ცვლილებები განიცადოს. ასევე ვიტყვი, რომ ძალიან ამბიციურ რიცხვს ჩამოვწერ, რომლის მიღწევაც თითქმის წარმოუდგენელი იქნება, იმის გათვალისწინებით რომ ამ ზაფხულს არდადეგები ნამდვილად არ მექნება, მხოლოდ და მხოლოდ რამდენიმე დღიანი შვებულება.

სანამ სიას დავიწყებდე, კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ძირითადი მნიშვნელობა კლასიკას მიენიჭება.

1) აგათა კრისტის "სიკვდილი ნილოსზე" - უკვე ვკითხულობ, სადღაც შუამდე ვარ მისული. ძალიან დიდ სიამოვნევას მანიჭებს აგათა კრისტის კითხვა; ბავშვობაში დეტექტივებს არ ვკითხულობდი და მხოლოდ სადღაც 20 წლის ასაკში ვეზიარე პირველად დეტექტივს შერლოკ ჰოლმსის სახით. აგათა კრისტის კითხვა კი სულ ახლახან დავიწყე და თითქოს ბავშვობის დაკარგულ წლებს ვინაზღაურებ.

2) მარგარეტ მიტჩელის "ქარწაღებულნი" - ბავშვობაში მაქვს წაკითხული ადაპტაცია, დღეს ინსტაგრამზე შემომხვდა ვივიენ ლისა და სკარლეტ ო'ჰარას შესახებ პოსტი და უცებ ძალიან მომინდა, წიგნი წამეკითხა. ამიტომ ამ სიაში თავიდანვე დაიკავა ადგილი. გარდა ამისა, ამერიკის სამხრეთში განვითარებულ მოვლენებზე წიგნები მაინტერესებს განსაკუთრებით.

3) აგათა კრისტის "მკვლელობა მღვდლის სახლში" (არ ვიცი, რამდენად სწორია ნათარგმნია, პალიტრა L-ს ასე აქვს) - მის მარპლზე არც ერთი ნაწარმოები არ მაქვს წაკითხული, ამიტომ ამით დავიწყებ. 

4) ჯეინ ოსტინის "გრძნობა და გონება" - რა არის ზაფხულის საკითხავი წიგნების სია ჯეინ ოსტინის გარეშე! ოსტინის მხოლოდ "სიამაყე და ცრურწმენა" და "ემა" მაქვს წაკითხული. "გრძნობა და გონება" კი ფილმი მინახავს, თუმცა მახსოვს, დიდად არ მიყვარდა. სავარაუდოდ წიგნი ბევრად უნდა მომეწონოს.

5) ე.მ ფორსტერის "ოთახი ხედით" - თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ამ წიგნს წლებია ვკითხულობ და ვერ გავედი ბოლოში. პრობლემა არა თავად წიგნში, არამედ უფრო ჩემშია ალბათ, არასაჭირო დროს ვანახლებ ხოლმე კითხვას. და ეს არის როგორც პირველი მამაკაცი ავტორი, ასევე პირველი წიგნი ქართულ ენაზე, ჩემს სიაში.

6) ელიზაბეტ გასკელის "ცოლები და ქალიშვილები" - ამ მწერალს პირველად გავეცნობი. რადგან ვიქტორიანული ინგლისი ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე მიმზიდველი რამ არის, ამიტომ ამ წიგნის წაკითხვის იდეა განსაკუთრებულ აღტაცებას მგვრის.

7) ელიზაბეთ პიტერსის "Crocodile on the sandbank" (სათაურის თარგმნა გამიჭირდა) - პიტერსსაც პირველად გავეცნობი. მისი ეს ნაწარმოები არის პირველი, წიგნების სერიიდან ამელია პიბოდიზე. მოქმედება ეგვიპტეში ვითარდება. თავგადასავალი ეგვიპტეში ქალი პროტაგონისტით - რა შეიძლება იყოს ამაზე უკეთესი საზაფხულო საკითხავი?

8) რეი ბრედბერის "ზაფხულის დილა, ზაფხულის ღამე" -  ზაფხული ბრედბერის გარეშე წარმოუდგენელია. ეს ნაწარმოები მისი "გრინ თაუნის" სერიის ნაწილია, რომელშიც ასევე შედის "ბაბუაწვერას ღვინო", ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ნაწარმოები.

9) ელენა ფერანტეს "ჩემი ბრწყინვალე მეგობარი"- ეს ნაწარმოები სერიის ნაწილია და ჩემმა მეგობარმა მირჩია, რომელმაც მითხრა, რომ ძალიან თბილი და გულისამაჩუყებელი სერიაა. ვნახოთ, რა იქნება.

10) დოდი სმიტის "I capture the castle" - ამ წიგნის ეკრანიზაცია მაქვს ნანახი, თუმცა კარგად აღარ მახსოვს შინაარსი, თუმცა მახსოვს, რომ მომეწონა.

ეს არის სიის 20 ივნისის ვერსია, ცვლილების შემთხვევაში აქაც ჩავამატებ. ასევე, პირობას ვერ დავდებ, მაგრამ ვეცდები რომ თითოეული წიგნის დამთავრების შემდეგ პოსტი დავწერო ამ წიგნზე.

- - - - - 

21 ივნისის განახლება: "სიკვდილი ნილოსზე" დავამთავრე გუშინ, ორი საათი თავაუღებლად ვკითხულობდი.

10 ივლისის განახლება: "ოთახი ხედით" დავათავრე და ფილმსაც ვუყურე იმავე დღეს. ძალიან ლამაზი ფილმია, შეიძლება ცალკე პოსტიც დავწერო.

დაბრუნება ნომერი ?

ძალიან დიდი ხანია, აქ არ დამიწერია. დღეს სამზარეულოში ვიყავი და უცებ გამახსენდა, ბლოგზე რამე ხომ არ დავწერო-თქო. რადგან თემა არ შემირჩევია, მოდი, დღევანდელ დღეზე დავწერ. 

დილას გვიან გამეღვიძა, 10-ის ნახევარზე. დიახ, ეს ჩემთვის გვიან არის, ასეთი ყოჩაღი გავხდი ბოლო დროს, ადრე ვიძინებ და დილასაც ადრე ვიღვიძებ, როგორც წესი, 8 საათამდე. დილასაც გამეღვიძა 7-სკენ, მაგრამ ძილი შევიბრუნე. როგორც წესი, დილას შებრუნებულ ძილზე ძალიან ცხად და მკაფიო სიზმრებს ვნახულობ ხოლმე. ამ დილასაც ასე მოხდა - მესიზმრა, რომ დენტექსში (სტომატოლოგიური კლინიკა თბილისში - ავტ. შენიშვნა) ვიყავი, ლიფტში ვიჯექი, რომელიც ოთახში დადიოდა ჰორიზონტალურად. მერე სადღაც ძველ სასახლეში აღმოვჩნდი, საიდანაც დავინახე, სადღაც გარეთ ძველ სახლს მეხი როგორ დაეცა, ისეთი შემზარავი მაგრამ საოცარი სანახაობა იყო! მინდორში იდგა ეს სახლი, აქა-იქ სხვა სახლებიც იყო, რომლებსაც უშავესი ღრუბლები დაადგა თავს და წვიმაც შავ ნისლად ჩამოდიოდა. სურათის გადაღებას ვცდილობდი, ასეთი არაფერი მინახავს-მეთქი, ვამბობდი, მაგრამ ვერ გადავუღე. ძალიან ცხადი სიზმარი იყო, მეგონა, რეალობაში ხდებოდა. როგორც წესი, სიზმრებში რაღაც დოზით ვხვდები ხოლმე, რომ რეალობა არაა, ძალიან იშვიათ შემთხვევებშია, რომ ნამდვილი მგონია.

მთელი დღე ლოგინში გავატარე, აქვე ვისაუზმე, დავლიე ყავა. გადავიღე უამრავი ვიდეო, რომლებიც ინსტაგრამზე ქლოუს ფრენდების სთორიში დავდე, სადაც არც ერთი ქლოუს ფრენდი არ მყავს დამატებული (ანუ მხოლოდ ჩემს თავს დავუდე). დავიწყე სოპრანოს კლანის ყურება, შუაში ცოტა წავიმუშავე, შემდეგ იუთუბზე ვუყურე ამ ძალიან კარგ გოგოს, რომელიც ამერიკაში PhD-ზეა წასული და ძალიან მიყვარს ყველა მისი ვიდეო. ამასობაში დღე გავიდა და ბლოგზე რომ უნდა დამეწერა, ახლა გამახსენდა.

ჰო, რაც მთავარია - ფეისბუქი ისევ გავაუქმე, სადღაც სამი კვირის წინ და თავს ვგრძნობ ძალიან ბედნიერად. აქამდე რატომ ვიკლავდი თავს? არ ვიცი თქვენთან როგორ არის, მაგრამ ჩემთვის ძალიან ტოქსიკური და მავნე სივრცე იყო, ბოლო დროს განსაკუთრებით, როცა უკვე ძალიან დამოკიდებული გავხდი.

ახლა ისევ სოპრანოს გავაგრძელებ, ან აგათა კრისტის დღეს ქინდლში გადმოწერილ წიგნებს ჩავუჯდები, ალბათ "სიკვდილი ნილოსზე" დავიწყებ. ალბათ არ იცით, მაგრამ აგათა კრისტი ჩემი ერთ-ერთი ბოლო გატაცებაა, ბავშობაში დეტექტივებს დიდად არ ვკითხულობდი და ახლა ვინაზღაურებ.

Higher, Further, Faster

Carol Danvers: I've been fighting with one arm tied behind my back, but what happens when I'm finally set free?

ბავშვობიდან თავი ბიჭების თანასწორად მიმაჩნდა, მიუხედავად იმისა, რომ სიტყვა "ფემინისტი" და მისი მნიშვნელობა ბევრად გვიან გავიგე. ჩემი ასეთი აზროვნება მრავალი კომპონენტის დამსახურება იყო. ისე მოხდა, რომ გამიმართლა - ოჯახში მე და ჩემს ძმას ყოველთვის თანასწორად გვთვლიდნენ და თანაბარი უფლებებით ვსარგებლობდით. კარგ მაგალითებს ვპოულობდი როგორც ოჯახში, ასევე წიგნებსა და ფილმებში.

ამიტომ, იმ დროიდან, რაც მეხსიერება მომყვება, როდესაც კი ვისმენდი, რომ რამეს გაკეთებას გენდერული ნიშნის გამო ვერ შევძლებდი, არასდროს გულთან არ მიმქონდა და ყოველთვის მეგონა, რომ ან მეხუმრებოდნენ, ან უბრალოდ გაღიზიანებას ცდილობდნენ - აი ისე, როცა ცდილობ, ვინმე გამოიწვიო, და რომ გაბრაზდეს, ამიტომ რაიმე ტყუილს ეუბნები. ვერც წარმომედგინა, რატომ ან რა ნიშნით უნდა ვყოფილიყავი ბიჭზე ნაკლები. მაგრამ მაშინ მხოლოდ ჩემს თავზე ვფიქრობდი. მე ვიყავი თანასწორი, მაგრამ არ ვფიქრობდი დანარჩენ გოგონებზე. წლები რომ გავიდა, უფრო მეტი ინფორმაცია რომ მივიღე, მეტად გავერკვიე, აღმოვაჩინე რომ სექსიზმი ყველგან არის - ოჯახში, ქუჩაში, სამსახურში, მეგობრებს შორის.. ხშირად, განსაკუთრებით ახლობლების მხრიდან, გაუაზრებელია და სტერეოტიპებითაა გამოწვეული. ამ სტერეოტიპებს არ ვუფიქრდებით, არ ვუკვირდებით, და ისინი ამით საზრდოობენ - გაუცნობიერებლობით, კითხვების არდასმით.

სექსიზმზე ყოველდღიურად ალბათ არ ვსაუბრობთ, თუკი ეს ჩვენი პროფესიული საქმიანობის ნაწილი არ არის. არ და ვერ ვსაუბრობთ სხვებთან, რადგან, ხშირად, უბრალოდ არ გვისმენენ - ეზარებათ პრობლემების მოსმენა, შეწუხება არ უნდათ, არ სჯერათ (რადგან თავად ვერ ხედავენ). ხშირად სექსიზმი არაა დათვლადი და შეგრძნებების დონეზეა (მაგალითად, mansplaining) და ამ შეგრძნებების არ სჯერათ, ფიქრობენ, რომ გეჩვენება. 

ადრე მეც ვერ ვამჩნევდი ბევრ რამეს, უყურადღებობის გარსში ვიყავი გახვეული (მიუხედავად იმისა, რომ, როგორც ზევით აღვნიშნე, ყოველთვის თანასწორად მიმაჩნდა ქალი და კაცი). როცა ამ საკითხზე დავფიქრდი, ნელ-ნელა შემჩნევა დავიწყე. შემჩნევა რომ დავიწყე, კიდევ უფრო მეტი დავინახე. დავინახე, რომ სექსიზმი, პირველ რიგში, დეტალებშია, რომელიც ერთი შეხედვით შეუმჩნეველია, მაგრამ ერთხელ თუ შეამჩნიე, აღარასდროს გამოგეპარება. ამიტომ, ჩვენ მიღმა გახედვა, მოსმენა, ყურადღების მიქცევა და დაფიქრება პირველი ნაბიჯებია, რომელსაც თანასწორობისკენ და ბალანსისკენ მივყავართ. ახლა ის დრო აღარ არის, რომ თავს უყურადღებობის უფლება მივცეთ.

ისტორიამ ბევრი ქალი შემოგვინახა, რომლებმაც სხვადასხვა სფეროში დატოვეს კვალი, მაგრამ ისინი რაოდენობით ბევრად ნაკლები იყვნენ იმავე სფეროში მოღვაწე კაცებზე. ეს მაშინ, როდესაც ქალებს ცალი ხელი უკან შეკრული ჰქონდათ - მაგრამ რა მოხდება, როცა მათ ძალის სრული გამოვლენის შესაძლებლობა ექნებათ? ახლა სწორედ ეს პერიოდია - ძალიან საინტერესო დროში ვცხოვრობთ, დროში, როცა ბალანსი აღდგენას იწყებს. 

წინ უსაზღვრო შესაძლებლობებია. მაგრამ ეს გზა ია-ვარდით მოფენილი არ არის :) შესაძლებლობები არ ნიშნავს უეჭველ შედეგს, წინაღობები კვლავ რჩება და ბევრი მათგანისკენ ყურადღება ჯერ კიდევ არ მიმართულა.  ხშირად, იგივე შედეგის მისაღწევად, ქალებს ბევრად მეტი შრომა გვიწევს. არა იმიტომ, რომ შესაბამისი გონებრივი შესაძლებლობები არ გვაქვს, არამედ იმიტომ, რომ მეტი ძალისხმევა გვჭირდება, რომ შეგვამჩნიონ, გვენდონ და ჩვენი გაკეთებული საქმე დაინახონ და დააფასონ.

გილოცავთ ქალთა საერთაშორისო დღეს - დაე მალე მოვიდეს ის დრო, როცა ქალებისთვის ცალკე დღის გამოყოფა აღარ დაგვჭირდება.

2021

ახლა რასაც წაიკითხავთ, 2021 წლის გეგმებია, თუმცა არა მხოლოდ 2021-ის. უბრალოდ, ახლა კარგი დრო იყო გეგმებზე დასაფიქრებლად და აი, ისინიც:

1. ნაკლები დრო გავატარო ფეისბუქზე. ჩემთვის ფეისბუქი არის მანკიერი და ტოქსიკური სივრცე. მართალია, ისე ძლიერ დამოკიდებული აღარ ვარ, როგორც უწინ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ისევ მავნებელი არ არის. ამიტომ დღეს გავაუქმე და იმედი მაქვს, დიდხანს აღარ აღვადგენ, ან თუ აღვადგენ, მხოლოდ საჭიროებებისთვის გამოვიყენებ.

2. ვიკითხო მეტი წიგნი ქართულად. რადგან ბოლო პერიოდში მხატვრულ ლიტერატურას უმეტესწილად ინგლისურად ვკითხულობ, ეს ჩემს ქართულ მართლწერასა და მეტყველებაზე ძალიან ცუდად აისახა - ფაქტობრივრად, წინადადებას გამართულად ვეღარ ვაყალიბებ. ჩემი საუბარი ხშირად არის არეული და ჩემი ტვინი დიდ ძალისხმევას საჭიროებს, აზრი სწორად რომ გადმოსცეს.

3. ვისწავლო ნათელი და მკაფიო კომუნიკაცია და ვისაუბრო გამართული ქართულით. როგორც წინა პუნქტში აღვნიშნე, ამაში ძირითადად ინგლისური ენის სიჭარბეს ვადანაშაულებ. ხშირად საუბრისას თითქოს ავტოპილოტზე მყავს გონება და პროგრამა მინიმუმს ვუწესებ ჩემს თავს - მთავარია, გაიგონ, რისი თქმა მინდა. ამის გამოა, რომ ხშირად ასეთი ტექსტებით ვსაუბრობ - "ის იქ რომ დევს იმასქენი რა" (მოგწონს ეს, ნატალია??). ამიტომ რაღაცნაირად უნდა ვეცადო, რომ გამოვსწორდე. ჯერ მეთოდოლოგია არ ვიცი, უბრალოდ მუდმივად ფიქრი და ტვინისთვის ძალდატანება არ გამოვა, სხვა რამე მაქვს მოსაფიქრებელი. ასევე მინდა, რომ ინგლისური სიტყვები წინადადებაში ნაკლებად გამოვიყენო. იმას არ ვგულისხმობ, რომ "ფეისბუქის" ნაცვლად "პირწიგნაკი" ვიხმარო, მაგრამ არც ის ვარგა, "ჯაჯმენთალ", "ოვერდოუზ" და მსგავს სიტყვებს რომ ვიყენებ მუდმივად.

4. გავიჩინო ახალი ჰობი. სიაში მაქვს სკეიტბორდი, და/ან როლიკები (ოთხბორბლიანი). ასევე ძველი ჰობის, სირბილის აღზევება მინდა. ჯერჯერობით სხვა არაფერი მაქვს სიაში, თუმცა ერთი ვიცი - მინდა, ახალი ჰობი ფიზიკურად დამტვირთავი იყოს.

5. ნაკლები დრო დავუთმო მესენჯერში კომუნიკაციას. იმის მიუხედავად, რომ ვირტუალური კომუნიკაცია ხშირად ურთიერთობის ერთადერთი სახეა, ის მაინც ვერ ანაცვლებს რეალურ ურთიერთობებს და ემოციურად ძალიან დამღლელი შეიძლება იყოს, რადგან ძალიან დიდი დრო მიაქვს და უმეტესად ხარისხიანი არ არის. 

6. ვეცადო რომ ნაკლებდამყოლი ვიყო (ადრე ამაზე "ფუშოვერს" დავწერდი, ახლა კი მე-3 პუნქტის თანახმად, ასე ვეღარ გავაკეთებ). სამსახურში, ჯერჯერობით, უარს ვერ ვამბობ ვერაფერზე, რის გაკეთებესაც მთხოვენ. მეგობრებს უარს ვერ ვეუბნები ბევრ რამეზე, არ ვარ ინიციატორი მეგობრებთან საუბრის წამოწყებისას, ძირითადად მათ ამბებს ვისმენ (ეს ძირითადად რეალურ ურთიერთობის დროს ხდება) და როცა ჩემსას ვყვები, ხშირად მაწყვეტინებენ და ამბავს ვეღარ/აღარ ვასრულებ. როცა კი რაიმეს ვყვები, სულ მაქვს შეგრძნება, რომ თავს ვაბეზრებ და არ უნდათ მოსმენა. არაუშავს, ზოგჯერ არც მე მინდა ხოლმე მათი ამბების მოსმენა, მაგრამ მაინც ვისმენ. ისინიც გადაიტანენ როგორმე.