ადრე, ძალიან ხშირად ვოცნებობდი, როგორ წავიდოდი ქვაფენილიან ქუჩებიან ქალაქებში და ძალიან ბევრს ვიხეტიალებდი. უხშირესად, ჩემს წარმოდგენაში, ეს ქალაქები ესპანური იყო. როგორც წესი, ოცნებები ხდება და ასევე როგორც წესი, არასდროს ისე, როგორც გვიოცნებია. არა, იმას არ ვამბობ, რომ ცუდად ახდება, უბრალოდ სცენარში ყოველთვის იცვლება ხოლმე დეტალები.
ცოტა ხნის წინ, ეგეთ ქვაფენილიან ქალაქში რომ წავედი, ერთ საღამოს, ერთ ვიწრო ქუჩაზე მივსეირნობდი, სადაც ლამაზი, ფერადი შენობები იდგა, ახალნაწვიმზე ქვაფენილი ბრწყინავდა და უცებ მივხვდი, რომ იმ ვიწრო და კოხტა ქუჩებში დავდიოდი, რომელზეც ამდენი მიოცნებია ადრე. რა თქმა უნდა, გამიხარდა. მაგრამ თან დავფიქრდი, ისევ ის აღტაცება თუ მქონდა, რაც მაშინ მექნებოდა, ადრე, წლების წინ.
არ მინდა, აღტაცების უნარი სრულად დავკარგო. წლები რომ გადის, ამის ტენდენცია შეიმჩნევა თითქოს, მაგრამ მერე დისნის მაღაზიაში შევდივარ და ჩემში პატარა მე იღვიძებს, რომელიც ყველა სათამაშოს დანახვაზე ხმამაღლა კივის და ვხვდები, რომ ჯერ ყველაფერი რიგზეა.
ესპანეთში ჯერ კიდევ არ ვყოფილვარ. თავისუფლად შემიძლია, წავიდე, მაგრამ რაღაცნაირად ველოდები, რომ მაგის დრო თავისით მოვა. როგორც 2012 წელი, ბარსელონა.
შენნაირი შინაარსიანი ადამიანი უნდა დადიოდეს ზუსტად ზამთრის ზღაპარში <3
ReplyDeleteრამდენ განცდას და ემოციას დააგროვებდი!
you can derive a real value out of it <3