Untitled Post

ეს პოსტი შემხვდა დრაფტებში, ოღონდ იყო აბსოლუტურად ცარიელი. ასე, ცარიელი დრაფტი შემინახავს დიდი რუდუნებით, გაურკვეველი მიზეზების გამო :) მაგრამ როგორც კი გავხსენი, გამახსენდა, რაზეც მინდოდა დამეწერა.

წინა კვირადღეს სოფელში წავედით, მე და მამა. დიდი ხანია, აღარ ვყოფილვარ და შემოდგომის პერიოდში იქაურობის ნახვა განსაკუთრებით მაინტერესებდა. ყველაფერი ტრადიციულად განვითარდა: წყნეთში სუპერმარკეტში შევედი "რამის" საყიდლად. რა თქმა უნდა, შიგნით რამდენიმეწუთიანი უმიზნო ყიალის შემდეგ, ისევ პური და ყველი ვიყიდე. მერე წყნეთს ავუყევით, უფრო და უფრო აცივდა, მანქანაში მინები ამოვწიეთ. მე ჰუდი გადავიცვი.

სოფლამდე საათნახევრის გზაა, მაგრამ ყოველთვის განსაკუთრებით ვემზადები ხოლმე, თითქოს ხანგრძლივი მოგზაურობა მედოს წინ. სულ ის ერთი წასვლა მახსენდება, პატარა რომ ვიყავი, ერთ-ერთ ზაფხულის არდადეგებზე, ბიძაჩემის დიდ ვოლგაში რომ ჩავბარგდით. კარაქი მიგვქონდა და გზაში რომ არ გამდნარიყო, ცივი წყლით სავსე ქილაში ჩავდეთ პირდაპირ, შეფუთვის გარეშე. მახსოვს, მანქანის უკანა სკამზე როგორ გულაჩქროლებული ვიჯექი, რომ სოფლისკენ მივიჩქაროდით. არ ვიცი, რატომ დამამახსოვრდა მაინცდამაინც ეგ გასვლა, ან ის კარაქის ამბავი. ჰო, სოფელში მაცივარი არ გვქონდა და კარაქს და მსგავს პროდუქტებს, რომელთაც ცივი გარემო ჭირდებოდათ, პატარა საკუჭნაოში ვინახავდით, რომელსაც მხოლოდ პატარა სარკმელი ჰქონდა და სულ გრილოდა. არც რამის ყიდვის შესაძლებლობა იყო სოფელში, ერთადერთი პატარა მაღაზია ჰქონდა მეზობელს. ამიტომ თითქმის ყველაფერი აქედან მიგვქონდა. მე განსაკუთრებულად ვზრუნავდი, რომ ტკბილეული არ დამვიწყდებოდა, და წონის კანფეტი, რამდენიმე სახეობის, აუცილებლად გვედო ჩანთაში.

ახლაც ასე ვცდილობ ხოლმე "რამეების" მომარაგებას, მაშინ როცა მხოლოდ ერთი დღით მივდივარ იქ. შეიძლება არც კი ვჭამო, მაგრამ ალბათ ის მზადების პროცესი მიყვარს, რომლის ტრადიციაც ღრმა ბავშვობიდან მოდის.

სოფლის გზაზე რომ გადავუხვიეთ, უკვე იმ ადგილს ველოდებოდი, როცა აღმართებზე მიდიხარ, მიდიხარ და უკვე გგონია, აღარასდროს გამოჩნდება სოფელი და ამ დროს, უცებ, ერთ აღმართს აათავებ და ქვევით გადაიშლება ხეებში შერეული კრამიტის სახურავები. მამას ვთხოვე, გაეჩერებინა და ზევიდან ფოტო გადავუღე. თითქმის ყველა ჩასვლისას ვუღებ ამ ადგილიდან ფოტოს.

გზად, სოფლის შუკებში, ტრადიციულად არავინ შეგვხვედრია. სახლისკენ რომ შევუხვიეთ, აივანზე ბებო, ბიძაჩემი და მამიდა იყვნენ გადმოდგარი. აივანზე კომშით სავსე ჯამი იდო და სურნელს აფრქვევდა. მანდ მთავრდება ყველაფერი, იქაურობა აღარ ჰგავს ბავშვობის სახლს - ყველაფერი საშინლად არეულია და საცხოვრებლად ფაქტობრივად, უვარგისი, უფრო დროებით სადგომს გავს. ამ ჩასვლისას მივხვდი, რომ იქაურობის მხოლოდ აჩრდილი იყო დარჩენილი, სანამ სახლი არ გაკეთდება, უფრო სწორედ კი, თავიდან არ აშენდება, ერთი დღით გაჩერებაც კი შეუძლებელია. მაგრამ ცხადია, მაინც მიყვარს იქაურობა. ოთახში, კედელზე, მე და ჩემი ძმის ყოველწლიურ სიმაღლეში ზრდის აღმნიშვნელ ხაზებს ვუყურებდი. მახსოვს, ყოველთვის ჩასვლის პირველივე დღეს ვიზომებოდით ხოლმე.

მე და ბებო ეკლესიაში გავედით. ახლახან მოხატეს მთლიანად. რა საოცარია, ჩემს ბავშვობაში ეს პატარა ეკლესია თითქმის დანგრეული იყო, სახურავი აღარ ჰქონდა და ცალი კედელი ჩამონგრეული იყო, შიგნით სარეველა ბალახი იყო ამოზრდილი და ვერც შეხვიდოდი. მარიამობის ღამეს მაინც მთელი სოფელი მიდიოდა და სანთლებს ანთებდა. მერე ჯერ ააშენეს, წელს კი მოხატეს, თან ისეთი ლამაზია, რომ დიდხანს აღფრთოვანებული შევცქეროდი. მაგრამ შიგნით დიდხანს ვერ გავჩერდი. ბებო სანთლების ჩაწვას ელოდებოდა, მე შიგადაშიგ ეზოში გამოვდიოდი და დავხეტიალობდი. ვიხსენებდი ამ ეზოში გატარებულ ძველ დღეებს.

რომ გამოვბრუნდით, მეზობელი შეგვხვდა და ეკლესია ვინც მოხატა, ის ბიჭი აქო, ისეთი კარგი ბიჭიაო, როგორი ლამაზი მოხატულიცაა, ისეთივე ლამაზიაო. ჩვენი სოფლიდან არაა ეს ბიჭი, მაგრამ სანამ ხატავდა, იქ ცხოვრობდა და როგორც ჩანს, ყველაზე კარგი შთაბეჭდილება მოახდინა. მერე დავფიქრდი, ნეტა სინამდვილეში როგორი ბიჭია, სოფელში რომ თავი მოაწონო, ხომ ბევრი არაფერია საჭირო. შეიძლება, სინამდვილეში სექსისტი და ჰომოფობია, მაგრამ ეგ ხომ სოფელში არ ადარდებთ.

საღამოს ბიძაჩემი და მამიდა თბილისში წამოვიდნენ. მე დარჩენა მინდოდა, მაგრამ თან ვყოყმანობდი, ვიცოდი, დაძინება გამიჭირდებოდა, ყველას ერთ ოთახში უნდა დაგვეძინა მე კიდევ ღამე პატარა ფაჩუნიც მაღვიძებს. თან მითხრეს, ოთახში თაგვი გვყავსო. მეორე მხრივ, ბებო მარტო რჩებოდა, მე და მამა თუ წამოვიდოდით. სანამ ვფიქრობდი, დაგვაღამდა და მე ჩემი საყვარელი საქმიანობით დავკავდი - აივანზე გავედი და  სახლებიდან მომავალ ჭურჭლის წკარუნს და მეზობლების ლაპარაკის ხმიანობას ვუსმენდი. სიტყვები არასდროს აღწევს ხოლმე, მხოლოდ ის ისმის, რომ ერთმანეთში საუბრობენ.

ბებომ ჩაი მოადუღა, საინფორმაციო ჩართო და ოთახში კარი შემოვხურეთ. სანამ გადავწყვეტდი, დავრჩებოდი თუ არა, მეზობელი შემოვიდა და ჩაის სმაში შემოგვიერთდა, ძველი დრო გავიხსენეთ. ბოლოს მაინც გადავწყვიტე, წამოვსულიყავით. ბებომ ძალიან ინერვიულა, ამ შუაღამისას სად უნდა იაროთო. გზად ტყეზე უნდა გაგვევლო და გულის სიღრმეში მეც მეშინოდა, უფრო მამას ძველი მანქანის გამო, რომელიც როდის და სად გაგიფუჭდება, არავინ იცის. ბებოს შევპირდით, რომ მეორე გზით წავიდოდით და მაგ ტყეს არ გავივლიდით.

მაინც მაგ ტყით წამოვედით (ბევრად მოკლეა გზა). ტყეში არაფერი ჩანდა, მხოლოდ უცნაური ჩრდილები და მე, მანქანის ფანჯრიდან ყურებისას, წარმოვიდგენდი, იქ როგორ ცხოვრობენ იდუმალი არსებები, რომლებიც დღე არასდროს გენახებიან. თავში მამაზმე ერისთავის ფრაზა მიტრიალებდა - ეჰა, ღამევ, სულის ჩემისაებრ ბნელო, მამცნე იდუმალნი ზრახვანი შენნი - ყოველთვის ბნელ ღამეებში მახსენდება ხოლმე. ერთ ადგილას, სადაც გზის იქით ხევია და ტყე იწყება, დღე ყოველთვის ვჩერდებით ხოლმე. ახლაც, მამამ მკითხა, ხომ არ გავაჩეროთო :) მერე ის "თამაში" გავიხსენეთ, როცა ღამით სახლში უსაფრთხოდ ხარ და უცებ წარმოიდგენ, აი ახლა აქა და აქ რომ გამაჩინა, მარტო. და მერე ამ ადგილს რომ წარმოიდგენო, მამამ. არ ვიცოდი, თუ მაგ "თამაშს" მამაც თამაშობდა :)

მოვდიოდით ბნელ გზაზე და მთვარე ნამდვილი პროჟექტორივით ანათებდა, რაღაც მომენტებში მეგონა, უკან მანქანა მოგვყვებოდა და იმის ფარებია-მეთქი, გავიხედავდი  უკან და არაფერი ჩანდა, მხოლოდ სიბნელე.

მანქანამ ყოჩაღად გაგვტარა ფათერაკებით აღსავსე ტყიანი გზა. მერე თბილისში შემოვედით და გარე განათებებთან ერთად ყველა ჯადოსნობაც გაქრა.