32

ტრადიციულად, ჩემს დაბადების დღეზე პოსტს ვწერ ხოლმე. ანუ ზუსტად იმ დღეს კი არ ვწერ, დაბადების დღის შესახებ ვწერ. 30 წლის რომ გავხდი, ცოტა მეშინოდა, რაღაცნაირად სხვა პერიოდში  შევაბიჯე თითქოს. 31-ზეც მქონდა რაღაც ფორიაქი, უკვე 30-ს გადავცილდი-მეთქი. ახლა, 32-ის გავხდი და დიდი მნიშვნელობა აღარ აქვს. ასაკი არ განგვსაზღვრავს, ამიტომ ნაღველს აღარ მივეცემი.
კი, ასაკს რაღაცები მოაქვს, მაგრამ არც ერთი ის, რაც ასაკს მოყვება, არ წყვეტს ბედნიერების საკითხს. ცელულიტიანიც შეიძლება ბედნიერი იყო და უცელულიტოც. ისე, ცელულიტის ამბავი მახსენებს, რომ ვარჯიში უკვე საკმაო ხნით მაქვს შეწყვეტილი და მაგ მხრივ რამე უნდა ვქნა. ისევ ვიტყვი, რომ ცელულიტში არაა საქმე, უბრალოდ ვარჯიში მართლა მაბედნიერებს.

ჩემი დაბადების დღე კვლავ ძალიან მიყვარს. ცოტა ზედმეტადაც, რაც უსიამოვნებებს იწვევს ხანდახან - მგონია რომ ძალიან big deal არის და ყველსგან ველი ხომ განსაკუთრებულ მოპყრობას და ესე რომ არ ხდება (ბუნებრივია), ცოტა გული მწყდება. ამ მხრივ, ალბათ სამუშაო მაქვს საკუთარ თავზე.

ეს ფოტო ძალიან მიყვარს. თავად ეს სცენაც, მაგრამ ამ შემთხვევაში უფრო ფოტოდ მომწონს. ძალიან მინდა ეგრე, სადმე ქალაქგარეთ ვიყო რამდენიმე დღე, ძველ, სქელკედლებიან სახლში. და დილაობით გარეთ ვისაუზმო, უჯრულა სუფრაგადაფარებულ მაგიდასთან. ალბათ, საუზმეზე კარაქწასმულ პურზე ქლიავის ჯემს გადავუსვებდი და უშაქრო ყავას დავაყოლებდი (თუნდაც ნესკაფეს, იქაურობას მოუხდებოდა), და ფუტკრებს მოვიგერიებდი.